Κυριακὴ Θ΄ Λουκᾶ

Εὐαγγελικὸ Ἀνάγνωσμα Κυριακῆς 23 Νοεμβρίου 2025, Κυριακὴ Θ΄ Λουκᾶ (Λουκ. ιβ΄ 16-21)

ΣΚΕΨΕΙΣ – ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ – ΕΦΑΡΜΟΓΕΣ

1. Διαχειριστὲς καὶ ὄχι ἰδιοκτῆτες

Ἕνα βασανιστικὸ ἐρώτημα ἀπασχολοῦσε τὸν πλούσιο τῆς παραβολῆς τοῦ σημερινοῦ ἱεροῦ Εὐαγγελίου. Τὰ κτήματά του ἀπέδωσαν πάρα πολὺ μεγάλη σοδειά· πλούσια καρποφορία. Τόσο πολύ, ποὺ δὲν θὰ ἔφθαναν οἱ ἀποθῆκες του γιὰ νὰ συγκεντρώσει τοὺς καρπούς. «Τί ποιήσω;», ἀναρωτιόταν. Τί θὰ κάνω; Βρῆκε λοιπὸν τὴ λύση. Ἀποφάσισε νὰ γκρεμίσει τὶς ἀποθῆκες του καὶ νὰ χτίσει ἄλλες, μεγαλύτερες, γιὰ νὰ χωρέσουν ὅλα ἐκεῖ. Θεώρησε ὅτι μὲ τὴ ρύθμιση αὐτὴ θὰ εἶναι εὐτυχισμένος γιὰ πάντα.

Ἔκανε ὅμως ἕνα τραγικὸ λάθος στοὺς ὑπολογισμούς του. Λησμόνησε τὴν ἡμερομηνία λήξεως· ὄχι τῶν ἀγαθῶν του. Αὐτὰ θὰ μποροῦσαν νὰ διατηρηθοῦν γιὰ πολλὰ χρόνια στὶς νέες μεγάλες ἀποθῆκες του. Τὴν ἡμερομηνία λήξεως τῆς ἐπίγειας ζωῆς του λησμόνησε. Παρέβλεψε τὸ πιὸ βέβαιο γεγονός· τὸ γεγονὸς τοῦ θανάτου. Θεώρησε ὅτι θὰ ζοῦσε γιὰ πολὺ καὶ τὰ ἀγαθὰ αὐτὰ θὰ ἦταν γιὰ πάντα δικά του. Γι᾿ αὐτὸ καὶ στοὺς συλλογισμούς του ἐπανειλημμένα χρησιμοποιοῦσε τὴν κτητικὴ ἀντωνυμία «μου»: «τοὺς καρπούς μου», «τὰς ἀποθήκας μου», «τὰ γενήματά μου», «τὰ ἀγαθά μου».

Τὸ ἴδιο λάθος κινδυνεύουμε νὰ κάνουμε κι ἐμεῖς. Ἐπηρεασμένοι ἀπὸ τὸ ὑλιστικὸ φρόνημα ποὺ ἐπικρατεῖ στὴν ἐποχή μας, ἴσως ἐπενδύουμε στὰ ὑλικὰ ἀγαθά, ἐπιθυμώντας νὰ ἀποκτήσουμε ὅλο καὶ περισσότερα· μεγαλύτερο σπίτι, πιὸ γρήγορο αὐτοκίνητο, πιὸ ἐξελιγμένο κινητὸ τηλέφωνο. Νομί­ζουμε δὲ ὅτι αὐτὰ θὰ μᾶς δώσουν χαρὰ καὶ μάλιστα παντοτινὴ χαρά. Κινδυνεύουμε ἔτσι νὰ λησμονήσουμε μιὰ μεγάλη ἀ­λήθεια· ὅτι δὲν εἴμαστε παντοτινοὶ ἰδιοκτῆτες τῶν ἀγαθῶν αὐτῶν, ἀλλὰ προσωρινοὶ διαχειριστές τους. Κάποτε θὰ ἔλθει γιὰ ὅλους μας ἡ ἡμερομηνία λήξεως τῆς ἐπίγειας ζωῆς μας, ἡ στιγμὴ τοῦ θανάτου, καὶ τὰ νομιζόμενα ἀγαθά μας θὰ ἀνήκουν στὸ ἑξῆς σὲ ἄλλον.

2. Ἡ τελευταία νύχτα

Ἐνῶ λοιπὸν ὁ πλούσιος τῆς παραβολῆς ὀνειρευόταν ὅτι γιὰ πολλὰ χρόνια θὰ ζεῖ εὐτυχισμένος μὲ τὰ ἀγαθά του, ὁ Θεὸς τοῦ εἶπε μὲ αὐστηρότητα: «Ἄφρον, ταύτῃ τῇ νυκτὶ τὴν ψυχήν σου ἀπαιτοῦσιν ἀπὸ σοῦ». Ἄμυαλε καὶ ἀνόητε ἄνθρωπε, ποὺ νόμισες ὅτι ἡ μακροζωία σου ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὰ πλούτη σου, αὐτὴ τὴ νύχτα οἱ φοβεροὶ δαίμονες ἀπαιτοῦν τὴν ψυχή σου. Θὰ πεθάνεις. Τί θὰ ἀπογίνουν ὅλα αὐτὰ ποὺ συγκέντρωσες;

Ἡ νύχτα αὐτή, τὴν ὁποία ὁ πλούσιος ὀνειρευόταν ὡς νύχτα εὐτυχίας καὶ εὐημερίας, μεταβλήθηκε ξαφνικὰ σὲ νύχτα ἀγωνίας καὶ τρόμου· στὴν τελευταία νύχτα τῆς ζωῆς του! Τοῦ εἶχαν μείνει ὄχι «ἔτη πολλά», ὅπως σχεδίαζε, παρὰ μόνο λίγες ὧρες ζωῆς! Τὴ νύχτα αὐτή, ἀφήνοντας πίσω τὰ ἀγαθά του καὶ στερημένος ἀπὸ κάθε ἄλλη ἐλπίδα, ἐπρόκειτο νὰ μεταβεῖ στὸν σκοτεινὸ τόπο τοῦ Ἅδη.

Ἡ τελευταία νύχτα τοῦ ἀνθρώπου! Τότε ἀστραπιαῖα περνᾶ μπροστὰ ἀπὸ τὰ μάτια του ὅλη ἡ παρελθούσα ζωή του. Κατανοεῖ πλέον τὴν ἀληθινὴ ἀξία τῶν πρα­γμάτων. Ἀναλογίζεται ποῦ εἶχε ἐπενδύσει καὶ τί περιμένει ὡς ἀπολαβή. Ἂν ἀναζητοῦσε τὴν εὐτυχία στὸ ψέμα, ἡ τελευταία νύχτα δὲν ἔχει ἐλπίδα, παρὰ μόνο ἀγωνία καὶ φόβο. Ἂν ὅμως ἔχει προηγηθεῖ ζωὴ θεάρεστη, γεμάτη ἀγαθὰ ἔργα, τότε ἡ νύχτα αὐτὴ γίνεται ἀνατολὴ τῆς ἀνέσπερης ἡμέρας τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ, μὲ ἄδυτη χαρὰ καὶ εὐφροσύνη. «Δικαίων ψυχαὶ ἐν χειρὶ Θεοῦ» (Σ. Σολ. γ΄ 1), γράφει ὁ σοφὸς Σολομών. Οἱ ψυχὲς τῶν δικαίων ἀνθρώπων μετὰ τὸν χωρισμὸ ἀπὸ τὸ σῶμα βρίσκονται στὰ χέρια τοῦ Θεοῦ. Ἂς εἴμαστε λοιπὸν πάντοτε ἕτοιμοι, ἀντιμετωπίζοντας τὴν κάθε νύχτα τῆς ζωῆς μας σὰν νὰ εἶναι ἡ τελευταία.

3. Ὁ θεϊκὸς πλοῦτος

Ὁ Κύριος κλείνει τὴν παραβολὴ μὲ μιὰ προειδοποίηση πρὸς ὅλους μας: «οὕτως ὁ θησαυρίζων ἑαυτῷ, καὶ μὴ εἰς Θεὸν πλουτῶν». Τὸ ἴδιο τέλος μὲ τὸν πλούσιο τῆς παραβολῆς θὰ ἔχει καὶ ὅποιος θησαυρίζει γιὰ τὸν ἑαυτό του, γιὰ νὰ ἀπολαμβάνει ἐγωιστικὰ αὐτὸς καὶ μόνο τὰ ἀγαθὰ τῆς γῆς, καὶ δὲν ἀποταμιεύει θησαυροὺς πνευματικοὺς στὸν οὐρανό.

Ὑπάρχει ὡστόσο καὶ ὁ «εἰς Θεὸν» πλοῦτος, ὁ πνευματικὸς πλοῦτος. Ποιός εἶναι αὐτός; Εἶναι οἱ ἀρετές. Πλούσιος τελικὰ εἶναι αὐτὸς ποὺ χρησιμοποιεῖ τὰ χαρίσματα καὶ τὶς δωρεὲς τοῦ Θεοῦ ὄχι γιὰ ἰδιοτελεῖς σκοπούς, γιὰ τὴ δική του μόνο εὐημερία καὶ εὐχαρίστηση, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὠφέλεια τοῦ συνανθρώπου του. Ὁ ἄνθρωπος ποὺ δίνει, ποὺ μοιράζεται, ποὺ ἐλεεῖ. «Ὁ μεριμνῶν τὰ τοῦ Κυρίου, πλουτήσει μὲν ἐν ἔργοις ἀγαθοῖς, ἕξει δὲ θησαυρὸν ἀσύλητον ἐν τοῖς οὐρανοῖς» (PG 72, 737), γράφει ὁ ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας. Αὐτὸς ποὺ φροντίζει νὰ ἀρέσει στὸν Κύριο, θὰ πλουτίσει σὲ ἀγαθὰ ἔργα καὶ θὰ ἔχει στὸν οὐρανὸ θησαυρὸ ποὺ δὲν κινδυνεύει νὰ κλαπεῖ ἢ νὰ χάσει τὴν ἀξία του.

Τὰ ἀγαθὰ ἔργα, τὰ ἔργα τῆς ἀγάπης, ἡ ἐλεημοσύνη πρὸς τοὺς ἀδελφούς μας εἶναι τελικὰ ἡ καλύτερη ἐπένδυση ποὺ μπορεῖ νὰ κάνει ὁ ἄνθρωπος στὴ ζωὴ αὐτή. Ἡ μόνη ἐπένδυση, ποὺ ἀποδίδει κέρδος ὄχι ὑλικό, ἀλλὰ πνευματικό· ὄχι πρόσκαιρο, ἀλλὰ αἰώνιο, στὸ θησαυροφυλάκιο τοῦ Οὐρανοῦ.

ΠΗΓΗ