ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΒ' ΛΟΥΚΑ (Λουκ. ιζʹ 12 ‐ 19)

17 Ἰανουαρίου 2021

Πολλὲς θεραπεῖες ἀσθενῶν, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ἔκανε ὁ Κύριος στὰ χρόνια ποὺ ἐκράτησε τὸ δημόσιο ἔργο του στὴ γῆ. Ἔτσι ἐκπληρώθηκε ἡ προφητεία «Αὐτὸς πῆρε ἐπάνω του τὶς ἀσθένειές μας καὶ σήκωσε τὶς ἀρρώστιες μας». Καὶ βεβαίως ὁ Προφήτης δὲν ἀναφερόταν μόνο στὶς σωματικές μας ἀρρώστιες, μὰ πιὸ πολὺ στὶς ψυχικές μας ἀσθένειες, ἐπειδὴ ὁ Κύριος εἶναι ἰατρὸς τῶν ψυχῶν καὶ τῶν σωμάτων μας.

Μᾶς λέει λοιπὸν τὸ Εὐαγγέλιο γιὰ τὸ θαῦμα τοῦ Κυρίου μὲ τοὺς δέκα λεπρούς. Καὶ εἶναι γνωστὴ ἡ σκηνὴ τῶν ἀνθρώπων ἐκείνων ποὺ ζητοῦν τὴν εὐσπλαγχνία τοῦ Κυρίου γιὰ τὴν ἀθεράπευτη ἰατρικά, τότε, ἀσθένειά τους.

Ἐπιλέγουμε ἀπὸ τὸν διάλογο ποὺ ἀκούσαμε τὶς παρακάτω φράσεις τοῦ Κυρίου καὶ στεκόμαστε μὲ λίγες σκέψεις σ’ αὐτές. " Μήπως δὲν καθαρίσθηκαν καὶ οἱ δέκα; Οἱ ἐννέα ποῦ εἶναι; Δὲν βρέθηκαν νὰ γυρίσουν γιὰ νὰ δώσουν δόξα στὸ Θεὸ παρὰ μόνον αὐτὸς ὁ ἀλλογενής;" Καὶ κατέληξε: "Σήκω καὶ πήγαινε ἡ πίστη σου σὲ ἔσωσε".

Στὰ παραπάνω λόγια διακρίνεται ἀρχικὰ τὸ ἀνθρώπινο παράπονο τοῦ Ἰησοῦ, μὰ οὐσιαστικὰ ἡ ἀπορία ἀφορᾶ σὲ κάτι δυνατότερο. Ἐλέγχει τὴν ἀχαριστία τῶν ἀνθρώπων, ἐπειδὴ οἱ ἐννέα λεπροὶ ἔδειξαν μεγάλη ἀχαριστία στὸν εὐεργέτη τους Χριστό. Αὐτοὶ οἱ ἄνθρωποι ἐξ αἰτίας τῆς ἀνάγκης τους ἀλλὰ καὶ ἀπὸ την συμμόρφωσή τους στὴν προτροπὴ τοῦ Κυρίου, ἔδειξαν νὰ ἔχουν κάποια πίστη, μὰ τελικὰ ἀποδείχθηκε πὼς δὲν εἶχαν στὴν ψυχή τους κανένα αἴσθημα εὐγνωμοσύνης. Εἶχαν ἀνάκη ἀλλὰ ὄχι πίστη καὶ δὲν εἶχαν ἀγάπη, γιατὶ ἡ εὐγνωμοσύνη στὸ βάθος της εἶναι ἔκφραση κι ἀνάγκη τῆς ἀγάπης. Ἡ ἀρρώστια κι ὁ πόνος μαλακώνουν τὸν ἄνθρωπο καὶ τὸν ὁδηγοῦν στὸ Θεό, ἀλλὰ ἡ πίστη τὸν κάνει νὰ παραμένει μὲ εὐγνωμοσύνη στὸ Θεό.

Οἱ λεπροί, ὅταν πῆραν τὴν ἐντολὴ νὰ πᾶνε στοὺς Ἱερεῖς, ξεκίνησαν χωρὶς δισταγμὸ καὶ μ’ ἐμπιστοσύνη στὸν λόγο τοῦ Χριστοῦ. Κι ἐκεῖ ποὺ πήγαιναν εἶδαν πὼς καθαρίσθηκαν ἀπὸ τὴν ἀρρώστια τους. Δὲν θὰ γινόταν λοιπὸν τὸ θαῦμα, ἂν δὲν εἶχαν πίστη. Τέτοια ὅμως πίστη ἀνάγκης ἔχουν πολλοί. Κλαῖνε καὶ παρακαλοῦν μὲ θερμὰ δάκρυα καὶ ζητοῦν τὸ θεῖο ἔλεος. Ὅταν ὅμως λάβουν τὴν εὐεργεσία, ἀγνοῦν τὸν εὐεργέτη. Κι ὄχι μόνο τὸν ξεχνοῦν, μὰ καὶ τὸν βλασφημοῦν καὶ τὸν ὑβρίζουν. Κι ἀφοῦ τέτοια κάνουν οἱ ἀχάριστοι στὸν Θεό, τὰ ἴδια καὶ χειρότερα κάνουν στοὺς συνανθρώπους. Εἶναι αὐτοὶ ποὺ συνήθως κομπάζουν πὼς ἔχουν πίστη καὶ δείχνουν ἐπιφανειακὰ πὼς εἶναι καλοὶ χριστιανοί, μὰ δὲν ἔχουν καλωσύνη κι ἀγάπη καὶ δὲν αἰσθάνονται ποτὲ εὐγνωμοσύνη σὲ ἐκείνους ποὺ τοὺς κάνουν καλό, ἐπειδὴ στὸ βάθος τῆς ψυχῆς τους δὲν ὑπάρχει ὑποδομή.

Ὁ Χριστὸς μίλησε αὐστηρὰ γιὰ τὴν λειψὴ αὐτὴ πίστη, ποὺ δὲν ξέρει τὴν ἀγάπη καὶ ξεχνάει τὴν εὐγνωμοσύνη, ὅπως τ’ ἀκούσαμε στὸ ἅγιο Εὐαγγέλιο. Καταδίκασε τὴν ἀχαριστία στὸ πρόσωπο τῶν ἐννέα λεπρῶν καὶ δικαίωσε τοὺς εὐγνώμονες στὸ πρόσωπο τοῦ ἑνός, διευκρινίζοντας πὼς εἶναι πολλοὶ οἱ κλητοί, μὰ λίγοι οἱ ἐκλεκτοί. Αὐτὴ ἡ ἀλήθεια καθημερινὰ ἀποτελεῖ ἐμπειρία ὅλων μας, ἀφοῦ ὑπερπλεόνασαν μεταξύ μας οἱ ἀχάριστοι, καὶ νοιώθουμε πόσο λιγοστοὶ εἶναι στ’ ἀλήθεια οἱ ἐκλεκτοί.

Ἡ εὐγνωμοσύνη, ἀδελφοί μου, ὅταν ὑπάρχει γεννᾶ κι ἄλλες μετὰ ἀρετές, ἐνῷ ἡ ἀχαριστία τὶς νεκρώνει. Νὰ μὴ φοβᾶσθε τὸν ἄνθρωπο ποὺ εἶναι ἔμπρακτα εὐγνώμων, ἂς εἶναι ξένος, ἂς εἶναι ἀλλόφυλος, ἂς εἶναι κι ἐχθρός. Ἀλλόφυλος ἦταν κι ὁ Σαμαρείτης κι ὅμως αὐτὸς δικαιώθηκε μέσα στοὺς δέκα λεπροὺς κι ἂς ἦταν ἄλλοι ἐννέα Ἰουδαῖοι. Εἶναι ἀποκαλυπτικὴ ἡ φράση τοῦ Χριστοῦ στὸν εὐγνώμονα Σαμαρείτη «Πήγαινε ἡ πίστη σου σὲ ἔσωσε».

Αὐτὸ ποὺ κέρδισε ὁ ἀλλογενὴς εἶναι πολὺ περισσότερο καί μεγαλύτερο ἀπὸ ὅ,τι κέρδισαν μὲ τὴν πρόσκαιρη ἀποκατάσταση τῆς ὑγείας τους οἱ ὁμόθρησκοι ἐννέα. Κέρδισε τὴ σωτηρία τῆς ψυχῆς του.

Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, στὴν πρὸς τοὺς Θεσσαλονικεῖς ἐπιστολή του ὁ ἀπόστολος Παῦλος μᾶς προτρέπει νὰ εὐχαριστοῦμε πάντοτε ὑπὲρ πάντων, ποὺ θὰ πεῖ νὰ εὐχαριστοῦμε τὸν Θεὸ καὶ Πατέρα μας γιὰ ὅλα ὅσα καθημερινὰ μᾶς δίνει, ἐπειδὴ κάθε τι συνεργεῖ στὴ σωτηρία μας. Ἂς δείχνουμε λοιπὸν εὐγνωμοσύνη στὸν Θεὸ κι ἂς εἴμαστε καὶ μεταξύ μας εὐγνώμονες, ἔχοντας ἀδιάκοπα στὰ χείλη μας τὴ δοξολογία τῶν Ἁγίων μας «Δόξα τῷ Θεῷ πάντων ἕνεκεν».

ΠΗΓΗ