ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 17 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2021

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΒ΄ΛΟΥΚΑ - ΟΣΙΟΥ ΑΝΤΩΝΙΟΥ

17 Ἰανουαρίου  2021

Ἀπόστολος τοῦ Ὁσίου ( Ἐβρ.ιγ΄ 17-21 )

H ἁγία μας Ἐκκλησία ἑορτάζει σήμερα τὴν μνήμη ἑνὸς πολὺ μεγάλου ἀσκητοῦ, τοῦ ἁγίου Ἀντωνίου, τοῦ πολιστοῦ τῆς ἐρήμου, τοῦ στυλοβάτου τοῦ ὀρθοδόξου χριστιανικοῦ μοναχισμοῦ. Πρόκειται γιὰ μία πολὺ μεγάλη μορφὴ τοῦ ἀσκητισμοῦ, ἕνα ὑπέρλαμπρο ἀστέρι στὸ πνευματικὸ στερέωμα, ποὺ ἀποτέλεσε παράδειγμα πρὸς μίμηση γιὰ πολλούς. Πράγματι, ἕνα μεγάλο πλῆθος συνέρρεε στὴν ἔρημο, εἴτε γιὰ πνευματικὴ καθοδήγηση, εἴτε γιὰ μόνιμη ἐγκατάσταση καὶ ἀσκητικὴ ζωή. Ἰδιαίτερα τὰ χρόνια ποὺ ἀκολούθησαν τὴν παύση τῶν διωγμῶν, οἱ ἀσκητὲς τῆς ἐρήμου ἀνέλαβαν τὴν πρωτοπορία τοῦ εὐαγγελικῶς ἐν Χριστῷ ζῆν, ἀντιτασσόμενοι στὸ ἀναπόφευκτο πνεῦμα τῆς ἐκκοσμίκευσης τῆς Ἐκκλησίας, ποὺ γεννήθηκε ἀπὸ τὴν ἀναγνώριση τοῦ Χριστιανισμοῦ ὡς ἐπίσημης θρησκείας τῆς Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας.

Ὁ Ἅγιος Ἀντώνιος ἦταν ἕνας πνευματικὸς διδάσκαλος καὶ καθοδηγητὴς μὲ πολλὰ πνευματικὰ τέκνα, γι’ αὐτὸν τὸν λόγο τὸ σημερινὸ ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα ἀπὸ τὴν πρὸς Ἑβραίους ἐπιστολὴ ἀναφέρεται στὴν σχέση ἀνάμεσα στὸν πνευματικὸ πατέρα καὶ τὰ πνευματικὰ παιδιά του. Ἡ πνευματικὴ αὐτὴ σχέση εἶναι ἱερὴ καὶ ὑψηλή, ἐπειδὴ ὁδηγεῖ τὶς ψυχὲς πρὸς τὸν Θεὸ καὶ τὴν σωτηρία τους μέσα ἀπὸ τὶς ποικίλες δυσκολίες τῆς πνευματικῆς ζωῆς. Οἱ πειρασμοὶ εἶναι πολλοί, ὁ Διάβολος καὶ τὰ ὄργανά του καθημερινὰ ἐπιβουλεύονται τὸν ἄνθρωπο, μὲ μοναδικὸ σκοπὸ νὰ προκαλέσουν τὴν ἀπώλειά του καὶ τὸν πνευματικὸ θάνατο. Ἡ εὐθύνη, λοιπὸν, τοῦ πνευματικοῦ πατρὸς εἶναι τεράστια, τὸ βάρος τῆς ὁποίας δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ ἀντιμετωπισθεῖ χωρὶς τὴν βοήθεια τοῦ Θεοῦ. Ἔχοντας αὐτὰ ὑπ’ ὄψιν ὁ Ἀπόστολος Παῦλος παρακαλεῖ τοὺς Χριστιανοὺς νὰ πειθαρχοῦν στοὺς «ἡγουμένους» τους, δηλαδὴ στοὺς πνευματικούς τους πατέρες, καὶ νὰ ὑπακούουν σὲ αὐτοὺς τελείως, χωρὶς ἀντιρρήσεις καὶ γογγυσμούς. Ἡ ὑπακοὴ ἀποτελεῖ ἕνα ἀπὸ τὰ θεμέλια της πνευματικῆς ζωῆς καὶ ὁ ἀσφαλέστερος ὁδηγὸς πρὸς τὸν Παράδεισο. Δὲν ἀποτελεῖ καθῆκον μόνο τῶν μοναχῶν, ἀλλὰ ὅλων τῶν πιστῶν, ποὺ ἐπιθυμοῦν νὰ σωθοῦν. Ἡ ἐκκοπὴ τοῦ θελήματος καὶ ἡ συνεπακόλουθη ταπείνωση φέρνουν στὴν ψυχὴ τὴ μετάνοια, τὴ συντριβὴ καὶ πλούσια τὴν χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Κανεὶς δὲν σώζεται χωρὶς ὑπακοὴ σὲ κάποιον πνευματικὸ πατέρα, χωρὶς νὰ κόψει τὸ ἐγωιστικό του θέλημα. Ἡ ὑπακοὴ ἦταν ἡ ἀναγκαία ἀρετὴ τῶν Πρωτοπλάστων μέσα στὸν Παράδεισο καὶ ἐξαιτίας τῆς ἀποτυχίας τους σὲ αὐτὴν  ἐξεβλήθησαν ἀπὸ αὐτὸν μὲ ὅλες τὶς τραγικὲς συνέπειες γιὰ τὸ ἀνθρώπινο γένος. Ἂν τώρα πρόκειται νὰ σωθοῦμε, αὐτὸ θὰ γίνει ἐφικτὸ μόνο μέσῳ τῆς ὑπακοῆς. Ἄλλωστε ὁ ἴδιος ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός, ὑπήκουσε στὸν Θεὸ Πατέρα Του, ἔγινε «ὑπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δὲ σταυροῦ», καὶ ἔσωσε τὴν ἀνθρωπότητα ἀπὸ τὴν καταδυναστεία τοῦ Πονηροῦ, τοῦ πρώτου διδάξαντος τὴν ἀνυπακοὴ καὶ τὴν ὑπερηφάνεια. Ἑπομένως, ὅλοι μέσα στὴν Κιβωτὸ τῆς σωτηρίας, ποὺ εἶναι ἡ Ἐκκλησία, πρέπει νὰ ὑπακοῦμε καὶ νὰ πειθαρχοῦμε στὰ σωτήρια παραγγέλματα τοῦ Χριστοῦ καὶ τῶν πνευματικῶν μας πατέρων. 

Οἱ πνευματικοὶ πατέρες ποὺ ἔχουν ἐπίγνωση τῆς εὐθύνης τοῦ λειτουργήματός τους, αἰσθάνονται τὸ βάρος τῶν ψυχῶν ποὺ ἐξαρτῶνται ἀπὸ αὐτοὺς καὶ ἀγρυπνοῦν ἀπὸ τὴ ἀδιάκοπη μέριμνα γι’ αὐτές. Ὁ πόνος τῶν μετανοούντων γίνεται καὶ δικός τους πόνος, αἰσθάνονται ὅτι εἶναι ὑπεύθυνοι γι’ αὐτοὺς ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ καὶ γνωρίζουν ὅτι θὰ δώσουν λόγο γιὰ τὴν πνευματικὴ καθοδήγηση ποὺ παρέχουν. Κανεὶς μέσα στὴν Ἐκκλησία δὲν κινεῖται αὐθαίρετα ἢ λειτουργεῖ ἀνεξέλεγκτα, πόσο μᾶλλον ὁ πνευματικὸς πατέρας, ἀπὸ τοὺς λόγους τοῦ ὁποίου σὲ μεγάλο βαθμὸ ἐξαρτᾶται ἡ σωτηρία τῶν ψυχῶν. Ἑπομένως, ἡ ὀφειλόμενη ὑπακοὴ δίνει μεγάλη χαρὰ στὸν πνευματικὸ πατέρα, ὄχι ἐξαιτίας τῆς ἱκανοποίησης κάποιου ἐγωιστικοῦ, ἐξουσιαστικοῦ κινήτρου, ἀλλὰ λόγῳ τῆς βεβαιότητας ὅτι τὸ ὑπάκουο πνευματικὸ τέκνο βρίσκεται σὲ καλὸ δρόμο καὶ ἡ ἐλπίδα γιὰ τὴν σωτηρία του εἶναι βάσιμη. Ὁ πνευματικὸς πατέρας χαίρεται μὲ τὴν πρόοδο τῶν πνευματικῶν του τέκνων, καὶ μὲ ζῆλο καὶ φόβο Θεοῦ προχωρεῖ στὸν δύσβατο δρόμο τῆς πνευματικῆς πατρότητας, ἀναφωνώντας: «Ἰδοὺ ἐγὼ καὶ τὰ παιδία, ἃ μοὶ ἔδωκεν ὁ Θεός».

Στὸ δυσχερέστατο, ἀλλὰ καὶ ὑψηλὸ ἔργο τῆς πνευματικῆς καθοδήγησης ἡ ἐνίσχυση ἔρχεται ἀπὸ τὸν Θεὸ διὰ τῶν προσευχῶν ὁλόκληρης τῆς ἐκκλησιαστικῆς κοινότητας. Αὐτὴν ἀκριβῶς τὴν προσευχὴ ἐπιζητεῖ ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, ὅταν προτρέπει τοὺς πιστούς: «Προσεύχεσθε περὶ ἡμῶν!» Εἶναι σὰν νὰ λέγει: «Δὲν εἴμαστε πάνσοφοι, οὔτε παντοδύναμοι, ἐμεῖς οἱ πνευματικοὶ πατέρες. Ἀδύναμοι ἄνθρωποι εἴμαστε, ἐνδεδυμένοι μὲ τὸ χάρισμα τῆς ἱερωσύνης, χρειαζόμαστε τὴν πνευματικὴ ἐνίσχυση ποὺ προέρχεται ἀπὸ τὶς θερμὲς προσευχὲς τῶν παιδιῶν μας». Ἂν τὸ πνευματικὸ τέκνο προσεύχεται γιὰ τὸν πνευματικό του πατέρα, τότε τὸ Ἅγιο Πνεῦμα θὰ τὸν φωτίσει νὰ δώσει τὶς σωστὲς συμβουλὲς γιὰ τὴν ἐπίλυση ὁποιουδήποτε πνευματικοῦ προβλήματος. Ἑπομένως, μὲ πνεῦμα ταπεινώσεως, ὑπακοῆς καὶ προσευχῆς, μὲ τὸν ἰσχυρὸ σύνδεσμο ποὺ γεννᾶ ἡ ἀγάπη, καὶ οἱ πνευματικοὶ θὰ βοηθοῦν ἀλάνθαστα τὰ πνευματικοπαίδια τους καὶ αὐτὰ θὰ προκόπτουν στὴν ἐν Χριστῷ ζωή. Γιατί, ἐν τέλει, αὐτὸ ἀποτελεῖ τὸν ὕψιστο σκοπὸ τῆς ζωῆς τοῦ Χριστιανοῦ, νὰ ἀποβάλει τὸν παλαιὸ ἄνθρωπο μὲ τὰ πάθη καὶ τὶς ἐπιθυμίες καὶ νὰ ἐνδυθεῖ τὸν Χριστὸ μέσῳ τῆς καθοδήγησης τοῦ ἀγαθοῦ καὶ πνευματοκινήτου πνευματικοῦ του πατρός.

Ἂς προσπαθοῦμε, λοιπὸν, μὲ ὅλες μας τὶς δυνάμεις νὰ ὑπακούουμε ἀκριβέστατα στὰ παραγγέλματα τῶν πνευματικῶν μας πατέρων, μὲ τὴν σκέψη πὼς ἐνώπιόν μας στέκεται ὁ Θεὸς καὶ μέσῳ αὐτῶν ὁμιλεῖ καὶ μᾶς παρακινεῖ νὰ σωθοῦμε. Νὰ ἀγαποῦμε τοὺς πνευματικούς μας πατέρες, νὰ προσευχόμαστε γι’ αὐτούς, γιατί αὐτοὶ μᾶς παρέχουν τοὺς τρόπους, γιὰ νὰ φθάσουμε κατὰ χάριν στὸ αἰωνίως ἐν Χριστῷ ζῆν. Καὶ δὲν θὰ ὑπάρχει μεγαλύτερη χαρὰ ἀπὸ τὸ νὰ βρισκόμαστε ὅλοι μαζί, πνευματικοὶ πατέρες καὶ πνευματικὰ τέκνα, μὲ τὸ ἔλεος καὶ τὴν χάρη τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ  στὸν Παράδεισο! Ἀμήν, γένοιτο!

ΠΗΓΗ