ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΔ ́ ΛΟΥΚΑ

Ἡ σημερινή Εὐαγγελική περικοπή, ἀγαπητοί ἀδελφοί, ἀναφέρεται στήν θεραπεία ἑνός τυφλοῦ ἀπό τόν Ἰησοῦ Χριστό στήν Ἱεριχώ. Ὅταν ὁ τυφλός πλησίασε τόν Ἰησοῦ, τόν ρώτησε: «Τί σοι θέλεις ποιῆσαι;». Ἡ ἐρώτηση τοῦ Χριστοῦ μᾶς προβληματίζει. Δέν γνωρίζει ὁ Χριστός τί θέλει ἕνας τυφλός, πού ἀπεγνωσμένα τόν παρακαλεῖ: «Ἰησοῦ υἱέ τοῦ Δαυΐδ, ἐλέησόν με»; Γνωρίζει πολύ καλά καί τίς σκέψεις καί τίς ἐπιθυμίες μας ὁ Χριστός, σάν Θεός. Ἀλλά θέλει ἀπό τόν ἄνθρωπο νά τίς ἐκφράσει καί νά τίς ὁμολογήσει μπροστά του. Ὅταν, λοιπόν, ὁ τυφλός ὁμολογεῖ «ἵνα ἀναβλέψω», ὁ Ἰησοῦς Χριστός, γιά νά δείξει στούς ἀνθρώπους πώς εἶναι ὁ δημιουργικός Λόγος τοῦ Θεοῦ, πού «πάντα δι’ αὐτοῦ ἐγένετο, καί χωρίς αὐτοῦ ἐγένετο οὐδέ ἔν, ὅ γέγονεν» (Ἰωάν. Α ́ 2), ἀπαντᾶ στόν τυφλό: «Ἀνάβλεψον· ἡ πίστις σου σέσωκέ σε».

Στὴ διαδρομὴ τῆς ζωῆς μας, παρουσιάζονται ἄνθρωποι μὲ ποικίλες ἀνάγκες. Κάποτε ἡ φωνὴ τους εἶναι σαφής. Ἄλλοτε ἡ ἱκεσία τους εἶναι μυστική, σιωπηλὴ καὶ ἀθόρυβη ἀπὸ τὴν συστολή. Γι’ αὐτὸ ἄς μὴν κλεινόμαστε στὶς ἀπασχολήσεις μας. Ἄς μὴν ἀπομονωνόμαστε διαρκῶς στὸν ἑαυτό μας. Ἄς γίνουμε εὐαίσθητοι στὶς ἀνάγκες τῶν ἄλλων. Εἶναι σημαντικὸ νὰ ὑπογραμμίσουμε μὲ ἔμφαση καὶ ἔνταση ὅτι ὁ τυφλός, γιὰ τὸν ὁποῖο μιλᾶ τὸ σημερινὸ εὐαγγέλιο, δὲν συμβολίζει μόνο τοὺς ταπεινοὺς καὶ καταφρονημένους τοῦ κόσμου, ποὺ ὁ Χριστὸς ζητάει νὰ προσέξουμε, ἀλλὰ καὶ τὸν ξεχασμένο πνευματικὸ ἑαυτό μας, ὁ ὁποῖος παραμένει ἂν ὄχι ἐντελῶς τυφλός, πάντως μὲ τραγικὰ μειωμένη τὴν ὅρασή του. Καὶ αὐτό, γιατί δὲν βλέπει τοὺς πνευματικοὺς κινδύνους ποὺ τὸν ἀπειλοῦν. Δὲν μπορεῖ νὰ νοιώσει τὶς πνευματικὲς ἐμπειρίες ποὺ ἡ ἐν Χριστῷ ζωὴ ἀποκαλύπτει. Δὲν συνειδητοποιεῖ ὅτι κάθε Θεία Λειτουργία μᾶς φέρνει σὲ ἐπαφὴ μὲ τὴν ζωὴ τῶν ἁγίων. Μᾶς βοηθᾶ νὰ αἰσθανθοῦμε κάπως καλύτερα, νὰ καταλάβουμε πόσο χαλασμένη εἶναι ἡ πνευματική μας ὅραση. Μᾶς βοηθᾶ νὰ συνειδητοποιήσουμε τὸν βαθμὸ τῆς πνευματικῆς μας τυφλότητας.

Προκύπτει, ὅμως, ἕνα ἐρώτημα. Γιατί ἄραγε παρατείνεται ἡ πνευματική μας τυφλότητα; Ἴσως γιατί ἡ φιλαυτία καὶ ὁ ἐγωισμός μας στέκονται ἐμπόδια. Συνήθως πιστεύουμε ὅτι ἡ ἱκανότητά μας στὴν ἐπιστήμη καὶ στὴν παντοδύναμη στὶς ἡμέρες μας τεχνολογία, μπορεῖ νὰ μᾶς θεραπεύσει. Θαμπωμένοι ἀπὸ τὰ ἐπιτεύγματα καὶ τὰ ἅλματα τῆς προόδου καὶ τῆς ἐξέλιξης τοῦ ἀνθρώπινου πολιτισμοῦ, στηρίζουμε ὑπερβολικὲς ἐλπίδες στὶς δυνατότητές μας καὶ ἀδιαφοροῦμε γιὰ τὸν Θεὸ ποὺ δίνει τὸ φῶς καὶ εἶναι ὁ ἴδιος τὸ Φῶς καὶ ἡ πηγή Του. Τυφλωμένοι ἀπὸ τὰ πολλὰ φῶτα ἀφήνουμε μέσα μας νὰ σβήσει τὸ ἀληθινὸ φῶς. Καὶ ὅμως ὁ Θεὸς μέσα ἀπὸ τὶς πολλὲς καὶ ποικίλες περιστάσεις καὶ συνθῆκες τῆς καθημερινότητάς μας, μᾶς δίνει εὐκαιρίες νὰ τὸν συναντήσουμε οὐσιαστικότερα. Νὰ συνειδητοποιήσουμε τὸ πέρασμα τοῦ Χριστοῦ στὸ δρόμο τῆς δικῆς μας ζωῆς. Καὶ ἐκεῖ καταλαβαίνουμε τὸ χρέος μας νὰ τὸν βλέπουμε μέσα ἀπὸ τοὺς ταπεινοὺς καὶ τοὺς καταφρονημένους. Μέσα ἀπὸ τὴν ἐπιθυμία μας νὰ θεραπευθοῦμε ἀπὸ τὴν πνευματική μας τυφλότητα καὶ νὰ φωνάξουμε σὰν τὸν τυφλὸ «Ἰησοῦ ἐλέησόν με».

Ὑπάρχει βέβαια καὶ μιὰ ἄλλη πτυχὴ στὴν θεραπεία τοῦ τυφλοῦ τῆς Ἱεριχοῦς. Ὁ πόθος του γιὰ τὸν Χριστὸ καὶ τὰ ἐμπόδια ποὺ τοῦ παρουσίαζαν οἱ ἄλλοι. Μᾶλλον δὲν τὸν ὤθησε στὸν Χριστὸ ἡ δυστυχία του, ἀλλά ἡ ἐπιμονή του, ποὺ μᾶς καταπλήσσει. Εἶχε δεῖ καὶ εἶχε διακρίνει καλύτερα ἀπὸ τοὺς ἄλλους, ποὺ εἶχαν μάτια, τὸ Μεσσία Χριστὸ καὶ εἶχε ἀναγνωρίσει τὴν ἀγαπῶσα δύναμή Του. Ἕνα πλῆθος ἀπὸ ἐμπόδια στάθηκαν ἀνάμεσα στὸν τυφλὸ καὶ τὸν Χριστό. Αὐτὰ ἦταν καταρχὴν ἡ ἀρρώστια του, ὁ πολὺς κόσμος, ἡ ἱερότητα τῆς ὥρας τῆς διδασκαλίας, οἱ ἐπιπλήξεις τοῦ κόσμου νὰ σωπάσει. Κανένα, ὅμως, ἀπὸ τὰ ἐμπόδια αὐτὰ δὲν ἀποδείχθηκε ἀνυπέρβλητο. Ὁ πόθος του νὰ συναντήσει τὸν Χριστό, νὰ βρεῖ τὸ φῶς του, ξεπέρασε κάθε φραγμό. Ὁ πόθος του καὶ ἡ ἐπιμονή του κάνουν τὸ θαῦμα. 

Ἀγαπητοὶ ἀδελφοί, μέσα στὸ πλῆθος τῶν ἀνθρώπων ποὺ περιστοίχιζαν τὸν Χριστὸ, γιὰ νὰ ἀκούσουν τὴν διδασκαλία του, ἡ ἐπιμονή καὶ ἡ πίστη τοῦ τυφλοῦ ξεπερνᾶ ὅλα τὰ ἐμπόδια τοῦ ἐνοχλημένου πλήθους, ποὺ προσπάθησε νὰ τὸν σταματήσει, γιὰ νὰ ἀκούσει μιὰ διδασκαλία, ποὺ τὸ κατέπλησσε. Ὅμως καὶ ὁ Χριστὸς στὴν ἐπιμονὴ τοῦ τυφλοῦ διακόπτει τὴν δύναμη τοῦ λόγου, γιὰ νὰ ἐκδηλώσει τὴν ἀγάπη τοῦ ἔργου Του. Καὶ αὐτὸ, γιὰ νὰ μὴν ξεχνᾶμε ὅτι ἡ πίστη χωρὶς ὀρθὴ πράξη μπορεῖ νὰ σταθεῖ ἐμπόδιο στὸν καλοπροαίρετο ἄνθρωπο, ποὺ θέλει νὰ συναντήσει τὸν Χριστό. Ἀλλὰ καὶ ἐκεῖνος ποὺ πραγματικὰ τὸν ἐμπιστεύεται δὲν κάμπτεται ἀκόμη καὶ ἀπὸ τὰ ἀνυπέρβλητα ἐμπόδια, ποὺ ἐνδεχομένως θὰ συναντήσει, τὰ ὁποῖα προκύπτουν συνήθως ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους. Αὐτὲς οἱ δυὸ ἀλήθειες εἶναι σίγουρα διαστάσεις τοῦ θαύματος τῆς πνευματικῆς μας ὅρασης, ποὺ πραγματώνεται μέσα μας μὲ τὴν χάρη τοῦ Θεοῦ. Ἀμὴν.

Αἰδεσ. Πρωτονοτάριος Ἰωάννης Μήτσιος

Προϊστάμενος Ἱ. Ν. Ἁγίου Νικολάου «Ἀγορᾶς»

ΠΗΓΗ