Κυριακή ΙΒ΄ Λουκά

«Ο Ιησούς μας θεραπεύει και οι περισσότεροι είμεθα αγνώμονες»*

Αρχιμανδρίτη Ανανία Κουστένη

Δωδεκάτη Κυριακή του Λουκά σήμερα, αγαπητοί, και το άγιο Ευαγγέλιο μάς αναφέρει τη θεραπεία των δέκα λεπρών.

Επήγαινε ο Ιησούς Χριστός μας στα Ιεροσόλυμα για το Θείο Του Πάθος και περνούσε ανάμεσα στη Γαλιλαία και στη Σαμάρεια, έναν δικό Του δρόμο, είχε τον σκοπό Του. Και καθώς έμπαινε σ’ ένα χωριό, Του φώναξαν από μακριά δέκα λεπροί άνδρες, οι οποίοι στάθηκαν και τον παρακάλεσαν, υψώνοντας τη φωνή, να τους ελεήσει, και Τον είπανε και Κύριο και Ιησού. Και ο Κύριος τους είπε, να πάνε να επιδείξουν, αφού τους είδε πρώτα – όλα τα βλέπει ο Κύριος – τους εαυτούς των στους ιερείς, για να πάρουν πιστοποιητικό ελευθεροκοινωνίας. Και κείνοι τό ’καμαν αμέσως, δείχνοντας και πίστη και υπακοή στον Κύριο. Και καθώς προχωρούσαν στον δρόμο, κι είχαν φύγει αρκετά μακριά, διεπίστωσαν πως έγιναν καλά.

Ένας απ’ αυτούς, καθώς το είδε, αισθάνθηκε την ανάγκη να ευχαριστήσει τον ευεργέτη του, γι’ αυτό και γυρίζει πίσω· ήταν Σαμαρείτης. Οι άλλοι θα χάρηκαν ασφαλώς, που ήσαν Ιουδαίοι, γιατί έφυγε από ανάμεσά τους ο Σαμαρείτης, με τον οποίον συνυπήρχαν μέχρι την ώρα εκείνη, γιατί τους ένωνε η κοινή δυστυχία, και θα είπαν: «Άσ’ τονε να φύγει». Δεν σκέφτηκαν και δεν υπέθεσαν, πού, τάχα, θα πήγαινε. Και κείνος ήλθε τρέχοντας, και με μεγάλη φωνή εδόξαζε τον Θεό. Και πέφτει με το πρόσωπο στη γη, κοντά στα πόδια του Ιησού, και ευχαριστούσε τον Κύριο. Έφυγε η λέπρα του σώματος, θεραπεύθηκε ο άνθρωπος, το είδε και ήθελε να ευχαριστήσει. Η ευγνωμοσύνη είναι θείο φυτό, αλλά, δυστυχώς, σπάνιο.

Κι ο Ιησούς συγκινήθηκε με αυτή την πράξη του τέως λεπρού και είπε στους πέριξ: «Δεν έγιναν καλά και οι δέκα; Οι εννέα που είναι;». Τα εννέα δέκατα της ανθρωπότητας είμεθα αγνώμονες και αχάριστοι. Και στη συνέχεια είπε ο Ιησούς μας: «Χάθηκαν νά ’ρθουν και να ευχαριστήσουν το Θεό…;», – τον πονάει η αχαριστία και η αγνωμοσύνη τον Χριστό, πόσω μάλλον εμάς τους ταπεινούς και ταλαίπωρους – «… παρά μονάχα αυτός ήλθε, κι είναι αλλογενής, είναι Σαμαρείτης;  Ήλθε αυτός που δεν περίμενα…;». Καμιά φορά μας ευγνωμονούν και μας φέρονται καλά εκείνοι απ’ τους οποίους δεν περιμένουμε τίποτα ή περιμένουμε ελάχιστα.

Και στο τέλος ο Ιησούς του είπε: «Σήκω και πήγαινε». «Ἀναστάς πορεύου ἡ πίστις σου σέσωκέ σε». «Η πίστη σου σε μένα σ’ έκανε καλά από τη λέπρα του σώματος, αλλά εσύ τη συνέχισες την πίστη, και σ’ έκανε καλά κι από τη λέπρα της αχαριστίας και αγνωμοσύνης. Κι ακόμα η πίστη αυτή σε συνδέει με μένα, και θα μ’ έχεις πάντα κοντά σου». Αυτό είναι η πίστη. Η πίστη είναι σχέση, σχέση ζωής, σχέση αγάπης, σχέση ελπίδος.

Και εμείς ας αγαπάμε τον Πανευεργέτη μας Ιησού, και ας Του είμαστε ευγνώμονες. Αυτό θα είναι η μεγαλύτερη χαρά Του και το καλύτερο για μας.

*Αρχιμανδρίτη Ανανία Κουστένη, Το Κήρυγμα της Κυριακής, τόμος:Β΄, εκδ. Ακτή, Λευκωσία 2009, σελ. 160-162.

ΠΗΓΗ