Κυριακή μετά τά Φῶτα

Ἀποστολικό Ἀνάγνωσμα Κυριακῆς 10 Ἰανουαρίου 2021, μετά τά Φῶτα (Ἐφεσ. δ΄ 7-13)

1. ΜΕΣΑ ΣΤΗ ΧΑΡΙ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Κυ­ρια­κή με­τά τά Θε­ο­φά­νεια καί ὅ­λη ἡ κτί­σις εἶ­ναι λου­σμέ­νη στό φῶς καί τήν χά­ρι τοῦ Θε­οῦ. Ἡ χά­ρις τοῦ Θε­οῦ κα­ταυ­γά­ζει ὅ­λους τούς πι­στούς. Τό ἀ­πο­στο­λι­κό ἀ­νά­γνω­σμα τῆς ἡμέρας ἀ­να­φέ­ρε­ται σ΄αὐ­τήν τήν δω­ρε­ά τῆς χά­ρι­τος τοῦ Θε­οῦ. Λέει λοι­πόν ὁ ἀπόστολος Παῦ­λος ὅτι στόν καθένα μας ξεχω­ρι­στά ὁ Θεός ἔδωσε τήν χάρη του. Δέν τήν ἔδωσε ὅμως σέ ὅλους τό ἴδιο. Ἀλλά στόν καθένα μας, σύμφωνα μέ τό μέτρο τῆς σοφίας καί τῆς δι­και­οσύνης του. Γι’ αὐτό κάποιος ψαλμός λέει προφητικά: Ὅταν ὁ Χριστός μέ τήν ἀνάληψή του ἀνέ­βη­κε ψηλά στόν οὐρα­νό, ἔδεσε αἰχμάλωτους τούς ἐχ­θρούς του, δηλαδή τόν σα­τανά καί τό θάνατο κι ἔδωσε χα­ρί­σματα στούς ἀν­θρώ­πους. Τό ὅτι ὅμως ὁ Χριστός ἀνέβηκε στούς οὐρα­νούς, ὑποδηλώνει ὅτι πιό πρίν κα­τέβηκε στή γῆ μας καί ἔγινε ἄνθρωπος καί θυσιά­στηκε γιά μᾶς. Ὁ ἴδιος Χριστός πού κατέβηκε στή γῆ, ὁ ἴδιος ἀνέ­βη­κε πάνω ἀπ’ τούς οὐρανούς, γιά νά γε­μίσει μέ τήν παρουσία του καί τίς δωρεές του τά πά­ντα.

Διότι ὁ Κύριός μας, ἀπό τόν ἔνδοξο θεϊκό του θρό­νο εἶναι ὁ δωρεοδότης βασιλεύς καί χο­ρη­γός κάθε ἀγα­θοῦ. Ἐδῶ ὅμως γεννιέται ἕνα ἐρώτημα. Πρίν ἀπό τήν ἀνάληψή του, ὁ Θεός δέν χορηγοῦσε τά ἀγαθά του στούς ἀνθρώπους; Ὁ Θεός πάντοτε δώριζε στούς ἀν­θρώ­πους ἀπό τόν ἀνεξάντλητο πλοῦτο τῶν ἀγαθῶν του. Ὅμως πρίν ἀπό τήν σταύρωση, τήν ἀνάσταση καί τήν Ἀνάληψή τοῦ Κυρίου, ὁ ἄνθρωπος δέν ἦταν δεκτι­κός τῶν θείων δωρεῶν. Δέν μποροῦσε οὔτε καί ἀντεχε ὁ ἄνθρωπος νά πλουτίσει μέ τά θεῖα δῶρα. Διότι ἦταν ὑπόδουλος στήν ἁμαρτία καί τόν διάβολο. Μετά τήν Πεντηκοστή ὅμως κάθε πιστός μπορεῖ νά δεχθεῖ ἀσύγ­κρί­τως μεγαλύτερες δωρεές. Τώρα πλέον ὁ Θεός δέν χαρίζει μόνο κάποια ἀπό τά ἀγαθά του, ἀλλά πληρώ­νει τόν ἄνθρωπο μέ κάθε θεϊκό ἀγαθό.  Μέ­σα στήν ἄ­πει­ρη ἀ­γά­πη του δέν κρα­τᾶ γι­ά τόν ἑ­αυ­τό του τά ἄ­πει­ρα πλού­τη του ἀλ­λά μᾶς τά μᾶς δω­ρί­ζει. Μᾶς χα­ρί­ζει ὅ,τι ὑ­ψη­λό μπο­ροῦ­με νά πο­θή­σου­με ἤ νά σκε­φθοῦ­με. Ἀ­να­ζη­τοῦ­με τήν χα­ρά, τήν εὐ­τυ­χί­α; Ὁ Χρι­στός εἶ­ναι ἡ χα­ρά μας καί τήν προ­σφέ­ρει μέσα μας ὁλοκληρωμένη. Ἀ­που­σιά­ζει ἡ εἰ­ρή­νη στήν καρ­διά μας; Ὁ Χρι­στός εἶ­ναι ἡ εἰ­ρή­νη μας ἡ ὁποία ξεπερνᾶ κάθε ἀνθρώπινη κατα­νό­ηση. Μᾶς λεί­πει ἡ ἀ­γά­πη; ὁ Χρι­στός εἶ­ναι ἡ ἀ­γά­πη. Με­­γα­λύ­τε­ρη ἀ­γά­πη ἀ­πό τή δική του κανείς δέν μπορεῖ νά ἔχει. Καί μᾶς τήν προ­σφέ­ρει. Δι­ψοῦ­με γιά γνώ­ση; Στόν Χριστό ὑπάρχουν ὅλοι οἱ θη­σαυ­ροὶ τῆς σο­φί­ας καί μ’ αὐτούς μᾶς πλουτίζει. Τρέ­μου­με τόν θά­να­το; Δι­ψοῦ­με γιά ζω­ή; Ὁ Χρι­στός εἶ­ναι ἡ Ζω­ή μας· Ζώντας μέ τόν Χριστό, ἔχουμε ζωή, καί ξεχείλισμα ζωῆς. Ἡ ἁμαρ­τία καί ὁ θάνατος δέν ἔχουν πλέον τή δύναμη πού εἶχαν. Κι ἐμεῖς ζοῦ­με πλέον μέ τήν προσ­δο­κί­α τῆς αἰ­ω­νι­ό­τη­τος. Ἀ­κό­μη κι ἄν ἔλ­θουν στή ζω­ή μας στε­νο­χώ­ρι­ες καί πί­κρες, ἀρ­ρώ­στει­ες καί θά­να­τοι, δέν χά­νου­με τήν εἰ­ρή­νη μας, τήν ἐλ­πί­δα μας, τή χα­ρά μας. Δι­ό­τι ἔ­χου­με μέ­σα μας τόν ἴ­διο τόν Χρι­στό. Αὐτός μᾶς πλου­τίζει μέ ὅλες τίς δωρεές καί τά χάριτές του.

2. ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΤΕΛΕΙΟΙ

Στή συνέχεια τοῦ ἀποστολικοῦ ἀναγνώσματος ὁ ἀπόστολος Παῦλος τονίζει ὅτι ὁ θεάνθρωπος Κύριος ἔδωσε διαφορετική ἀποστολή καί χαρίσματα σέ κάθε διάκονο τῆς Ἐκκλησίας του. Ἄλ­λους τούς ἔθεσε ἀπο­στό­λους, ἄλλους προφῆ­τες, ἄλ­­λους εὐαγγε­λι­στές, ἄλ­λους ποιμένες καί διδα­σκά­λους. Κι ὅλες αὐτές τίς δια­φορετικές κλήσεις τίς ἔδωσε μ’ ἕνα με­γά­λο καί ἅγιο σκο­πό. Γιά νά κα­ταρ­τ­ι­ζόμαστε οἱ πιστοί καί νά οἰ­κο­­δο­μού­μαστε. Ἔτσι ὥστε νά φθάσου­με κάποτε νά ἔ­χου­με ὅλοι τήν ἴδια ἀλη­θινή πίστη καί τήν τέλεια γνώ­ση τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θε­οῦ· Νά ἔχουμε τέτοια πρόοδο καί ὡρι­μό­τη­τα ὥστε νά γίνουμε πνευματικά τέ­λειοι ἔχον­τας τίς δωρεές καί τήν πνευ­μα­τική τελειό­­τη­τα τοῦ Χρι­­στοῦ.

Στό δεύτερο αὐτό μέρος τοῦ ἀποστολικοῦ ἀναγνώ­σμα­τος ὁ ἀπόστολος Παῦλος μᾶς λέγει μεγάλα καί ὑ­ψη­λά πράγματα. Μᾶς περιγράφει ποῦ μπορεῖ νά φθά­σει ὁ ἄνθρωπος ὅταν ζεῖ μέσα στήν χάρη καί τήν εὐ­­λογία τοῦ Θεοῦ. Καί ἀναφέρει τρία ἐπίπεδα πνευμα­τι­κῆς προόδου. Πρῶτο ἐπίπεδο ἡ τέλεια πίστη, δεύτερο ἡ τέλεια γνώ­ση, καί τρίτο ἡ τέλεια μετοχή στίς δωρεές καί τήν ἁγιό­τη­τα τοῦ Χριστοῦ. Καθώς ὅμως ἐμεῖς τά ἀκοῦμε ὅλα αὐτά γεμίζουμε μέ δέος καί ἀπορία. Ποιός ἀπό ἐμᾶς μπορεῖ νά φθάσει σ’ αὐτά τά μεγάλα καί δυσθεώρητα ὕψη τῶν ἁγίων; Κανείς μέ τίς δικές του δυ­νά­μεις. Ὅλα αὐτά τά μεγάλα καί ὑψηλά τά χαρίζει ὁ Θε­ός μέ τήν χάρη του. Καί τότε τί ζητᾶ ἀπό μᾶς; Ζητᾶ νά γινόμα­στε δεκτικά δοχεῖα τῆς χάριτός του. Νά ζοῦμε μέσα στήν Ἐκκλησία του μέ πίστη καί ὑπα­κοή. Νά δε­χόμαστε καθημερινά τήν πνευματική καλλιέρ­γεια τῶν ποιμένων καί διδασκάλων τῆς Ἐκκλησίας του. Ἀκο­λου­­θώντας τά ἴχνη τοῦ Χρι­στοῦ. Αὐτόν νά πιστεύουμε, αὐτόν νά ἀγαποῦμε, αὐ­τόν νά λα­τρεύου­με, αὐτόν νά ζοῦμε. Νά ἀφή­νουμε τήν χάρη του νά γεμίζει τήν ψυχή μας, νά μεταμορφώ­νει τήν ζωή μας. Κί ὅ­σο πε­ρισ­σό­τε­ρο θά ἐπιθυ­μοῦ­με τήν πα­ρου­σί­α τοῦ Χρι­στοῦ, τό­σο πε­ρισ­σό­τε­ρο μέ­σα μας θά εἰσέρχεται ἡ ζω­ή τοῦ Θε­οῦ. Κι ὅλα μεσα μας θά γίνονται φῶς, ἁγι­ασμός,­ οὐ­­ρα­νός. Αὐτός εἶναι ὁ προο­ρι­σμός μας, αὐτός νά εἶναι καί ὁ καθημερινός μας ἀγώ­νας.

ΠΗΓΗ