ΚΥΡΙΑΚΗ 10 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2021

ΜΕΤΑ ΤΑ ΦΩΤΑ

(Ματθ. δ΄ 12-17) (Εφεσ. δ΄ 7-13)

Φως Χριστού

«Ο λαός ο καθήμενος εν σκότει είδε φως μέγα»

Η σημερινή ευαγγελική διήγηση ανοίγει ενώπιό μας αλήθειες, οι οποίες παραπέμπουν στο αληθινό φως που προσφέρει μόνο ο Χριστός, ως Σωτήρας και Λυτρωτής του κόσμου. Βέβαια, κάποια φώτα υπήρχαν και στην αρχαιότητα, αλλά αυτά ήταν πολύ αμυδρά και αδύναμα για να φωτίσουν το δρόμο των ανθρώπων και να τους οδηγήσουν στην αιώνια αλήθεια, την πραγματική σωτηρία. Αυτά τα φώτα αφορούν τους ανθρώπους εκείνους που διατύπωναν μεν κάποιες σοφές σκέψεις, οι οποίες όμως κινούντο σε πολύ ρηχά νερά και δεν είχαν καθόλου το βάθος του ζωντανού ύδατος, που προσφέρει η αστείρευτη πηγή της Εκκλησίας μας, ως αλήθεια και ζωή.

Το Φως το αληθινό που διαλύει και εξανεμίζει πραγματικά τα σκοτάδια της ζωής και απεγκλωβίζει τον άνθρωπο από τα πολλαπλά αδιέξοδά του, είναι ένα και μοναδικό. Είναι ο ίδιος ο Χριστός. Το Φως αυτό είναι εκείνο που βοηθά τον κάθε άνθρωπο να συντονίζει τα βήματά του στην αλήθεια της ζωής και ν’ απομακρύνεται από την πλάνη των ειδώλων που ξεφυτρώνει σε πολλές διαστάσεις και προεκτάσεις της καθημερινότητάς μας. Είναι εκείνο ακόμα που δείχνει τον πραγματικό προορισμό μας πάνω στην γη. Είναι χαρακτηριστικό αυτό που προανήγγειλε ο προφήτης Ησαΐας, πολλούς αιώνες πριν από τον ερχομό του Χριστού: «Ο λαός ο καθήμενος εν σκότει είδε φως μέγα, και τοις καθημένοις εν χώρα και σκιά θανάτου φως ανέτειλεν αυτοίς».

Ο Ήλιος της Δικαιοσύνης

Στην πραγματικότητα, ο Χριστός παρομοιάζεται με τον ήλιο. Είναι όπως χαρακτηριστικά αναφέρεται ο «Ήλιος της δικαιοσύνης». Είναι εκείνος που φωτίζει εκτυφλωτικά την πορεία που καλείται κάθε χριστιανός να ακολουθήσει στη ζωή του. Η πορεία αυτή φωτίζεται κατά τρόπο που να δίνει μια πληρότητα ζωής στον άνθρωπο και να τον οδηγεί σε ουράνιες κορυφογραμμές. Είναι η περίπτωση κατά την οποία ο άνθρωπος καταξιώνεται ως πρόσωπο, με όλη την τιμή και την αξία που τον περιβάλλει η μητέρα μας Εκκλησία.

Πραγματικά, σήμερα η ζωή μας βυθίζεται πολλές φορές στα σκοτάδια των αδιεξόδων, στα οποία εκβάλλει η αλαζονική διάθεση του ανθρώπου να αφήνει έξω από τη ζωή του τον Θεό. Το βιώνουμε αυτό ιδιαίτερα στις μέρες μας κατά τις οποίες η υγειονομική κρίση και ο υγειονομικός πόλεμος που ξεσπά αποκάλυψε την αδυναμία του σύγχρονου ανθρώπου μέσα από την φαινομενική και τόσο φτιαχτή παντοδυναμία του. Είναι ακριβώς σε τέτοιες περιπτώσεις που καταντά η ζωή του να είναι άχαρη και να δοκιμάζει, με ό,τι συνεπάγεται αυτό, οδυνηρές γεύσεις θανάτου. Μέσα από αυτή την ακαταστασία, ο άνθρωπος ψάχνει για να βρει κάποια φώτα. Να τα ανιχνεύσει και να τα ψηλαφήσει. Πολλές φορές όμως ο ίδιος αρνείται πεισματικά ν’ αντικρίσει το πραγματικό Φως της ζωής, που είναι ο ίδιος ο Χριστός.

Αγαπητοί αδελφοί, ο δρόμος που οδηγεί στον Χριστό ανοίγεται διάπλατα μέσα από τη μυστηριακή ζωή της Εκκλησίας μας. Σύμφωνα με την πατερική σκέψη, η Εκκλησία είναι το ίδιο το Σώμα του Χριστού παρατεινόμενο στους αιώνες. Είναι γι’ αυτό το λόγο που ο άνθρωπος σήμερα καλείται να αναπαύεται στην αγκαλιά της μητέρας του Εκκλησίας και να εγκολπωθεί τα σωτήρια εκείνα μηνύματα που μεταφράζονται, σύμφωνα και με το παράδειγμα των αγίων μας, σε πράξη καθημερινής ζωής. Ειδικότερα, ο ορθόδοξος χριστιανός καλείται να δει το φως το αληθινό μέσα από το Ευχαριστιακό Δείπνο που προσφέρει η Εκκλησία στη Θεία Λειτουργία. Μόνο τότε μπορεί να βρίσκει επαλήθευση και να μετουσιώνεται σε αυθεντική μαρτυρία το «…είδομεν το Φως το αληθινόν ελάβομεν πνεύμα επουράνιον…». Η τιμή σήμερα του Γρηγορίου, επισκόπου Νύσσης, ο οποίος με το παράδειγμά του ακτινοβολεί στο στερέωμα της Ορθοδοξίας, δίνει το στίγμα μιας αληθινά φωτεινής πορείας. Πρόκειται για μια μεγάλη πατερική μορφή, η οποία δίνει αδιάψευστη βεβαίωση της θείας παρουσίας στη ζωή μας, ως το αληθινό φως που καταυγάζει όλη την ύπαρξή μας και της δίνει πληρότητα. Γεννήθηκε στη Νεοκαισάρεια του Πόντου, το 332 μ.Χ. Ήταν αδελφός του Μ. Βασιλείου. Ξεχωρίζει κι αυτός  για την ευφυΐα του, την επιμέλεια του και κυρίως για την βαθυστόχαστη προσωπικότητά του. Στα 40 του χρόνια γίνεται επίσκοπος Νύσσης. Ο Θεός τον αξιώνει να διαδραματίσει πρωτεύοντα ρόλο στη Β΄ Οικουμενική Σύνοδο, το 381, στην Κωνσταντινούπολη. Κατατροπώνει τους πνευματομάχους του Μακεδονίου. Στις συζητήσεις εκείνες, ο Γρηγόριος Νύσσης ονομάστηκε «Πατήρ Πατέρων και Νυσσαέων Φωστήρ». Ο Μέγας Θεοδόσιος τον ονόμασε δικαίως και «Στύλο της Ορθοδοξίας». Σε τέτοιους αγιασμένους στύλους καλούμαστε κι εμείς σήμερα να προσδέσουμε την ύπαρξή μας για να παραμένει προσανατολισμένη σε αιώνιες σταθερές και να λάμπει στην πορεία της το φως του Χριστού. Γένοιτο.

Χριστάκης Ευσταθίου, θεολόγος

ΠΗΓΗ