Πίστη, προσευχή, νηστεία.
«... Πιστεύω, Κύριε· βοήθει μου τῇ ἀπιστίᾳ... Τοῦτο τὸ γένος ἐν οὐδενὶ δύναται ἐξελθεῖν εἰ μὴ ἐν προσευχῇ καὶ νηστείᾳ... καὶ ἀποκτανθεὶς τῇ τρίτῃ ἡμέρᾳ ἀναστήσεται.»
Κατεβαίνοντας ἀπὸ τὸ Θαβώρειον ὄρος ὁ Κύριός μας καὶ Θεός μας καὶ Σωτήρας μας Ἰησοῦς Χριστὸς μετὰ τὴν Μεταμόρφωσή Του, σύμφωνα μὲ τὸν Εὐαγγελιστὴ Μᾶρκο, βρίσκεται μπροστὰ στὸν ἀνθρώπινο πόνο, τὴν ἀνθρώπινη ἐξαθλίωση, τὴν ἀνθρώπινη ἀπόγνωση.
Ἕνας πατέρας, ὁ ὁποῖος φαινόταν νὰ ἔχει ἀφιερώσει τὴν ζωή του στὴν προστασία τοῦ δαιμονισμένου υἱοῦ του γιὰ πολλά χρόνια, μιᾶς κι ὁ γιός του ἀπὸ μικρὸς κατεχόταν ἀπὸ τὸ ἀκάθαρτο πνεῦμα καὶ ποὺ πολλὰ πάθαινε καὶ ἀπὸ πολλὰ κινδύνευε. Ἕνας πατέρας ἄθλιος καὶ κατατρεγμένος ἀπὸ τὴν μοίρα του καὶ γεμᾶτος πόνο βρίσκεται μπροστά στὸν Χριστό μας, μετὰ τὴν ἀδυναμία τῶν μαθητῶν Του νὰ ἐκβάλουν τὸ ἀκάθαρτο πνεῦμα, παρακαλώντας Τον νὰ τὸν βοηθήσει.
Αὐτὸς ὁ δύστυχος πατέρας κι ἀπέναντί του ὁ Χριστός μας! Μιλᾶ ὁ πατέρας γιὰ τὴν ἀδυναμία τῶν μαθητῶν νὰ διώξουν τὸ δαιμόνιο καὶ ἀκούει τὸν Χριστό μας: «Ὦ γενεὰ ἄπιστος, ἕως πότε πρὸς ὑμᾶς ἔσομαι; ἕως πότε ἀνέξομαι ὑμῶν;».
Ποιὰ εἶναι ἡ ἄπιστη γενεά; Οἱ μαθητὲς; Ὁ πατέρας; Ἤ μήπως...;
Τολμοῦμε, στὸ πρόσωπο αὐτοῦ τοῦ πατέρα, νὰ διακρίνουμε τὴν σημερινὴ ἀνθρωπότητα, ποὺ με τὴν ἐπικαιρότητά της, μοιάζει ἐξ ἴσου ἐξαθλιωμένη καὶ ἀπεγνωσμένη, μοιάζει μέσα στὸ πόνο της ἀπελπισμένη!
Τολμοῦμε, στὸ πρόσωπο αὐτοῦ τοῦ πατέρα, νὰ διακρίνουμε ὁλόκληρη τὴν ἀνθρωπότητα, ἡ ὁποία δὲν ἐπαψε νὰ προβάλλει τὸ θέλω της καὶ νὰ ἀσθενεῖ καὶ νὰ ἐξαθλιώνεται καὶ νὰ ἀπελπίζεται!
Τολμοῦμε νὰ διαπιστώσουμε στὰ λόγια τοῦ Χριστοῦ μας πὼς διαχρονικὰ διακρινόμαστε γιὰ τὴν χλιαρὴ πίστη μας, γιὰ τὴν ὠφελιμιστικὴ διάθεση τῆς πίστης μας, γιὰ τὴν ἰδιοτελῆ βούληση στὴν πίστη μας, γιὰ τὸ ἐγὼ καὶ τὸ θέλω στὴν πίστη μας! Τολμοῦμε νὰ ἀναγνωρίσουμε στὰ λόγια τοῦ Χριστοῦ μας, ὄχι τὴν ὀλιγοπιστία μας, ἀλλὰ τὴν, οὐσιαστικὰ, ἀπιστία μας!
«Τὸ εἰ δύνασαι πιστεῦσαι, πάντα δυνατὰ τῷ πιστεύοντι.». Πίστη ἀδιάκριτη και εἰλικρινῆ ζητᾶ ὁ Χριστὸς μας. Πίστη που στέκεται μακριά ἀπὸ τὴν ἀγωνία τῆς ἐπιβράβευσης, πίστη ποὺ παραμερίζει τὸν ἐγωισμό μας καὶ εἶναι ἀπαλλαγμένη απὸ τὰ ἀτελείωτα θέλω μας, πίστη ποὺ δὲν κατακλύζεται ἀπὸ τὶς ἀνάγκες μας καὶ δὲν ἐπιθυμεῖ τὸν κορεσμό τους.
Ὁ Χριστός μας θέλει πίστη ἡ ὁποία νὰ πηγάζει ἀπὸ τὴν καρδιά μας καὶ νὰ συγκλονίζει τὸ εἶναί μας, θέλει πίστη ἡ ὁποία μὲ σοφία νὰ ὑπερβαίνει τὴν λογική μας, θέλει πίστη ἡ ὁποία νὰ θεριεύει ἀπὸ τὴν ἐπικοινωνία μας μαζί Του, θέλει πίστη ἡ ὁποία νὰ τρέφεται ἀπὸ τὴν νηστεία μας στὴν ἁμαρτία, θέλει πίστη ἡ ὁποία νὰ καταδεικνύει τὴν ἐμπιστοσύνη μας στὸ Θέλημά Του, θέλει πίστη ἡ ὁποία νὰ βεβαιώνει τὴν πνοὴ Ζωῆς ποὺ «ἐνεφύσησεν εἰς τὸ πρόσωπον» μας κατὰ τὴν δημιουργία μας ἀπὸ Αὐτόν!
Θεραπεύει ὁ Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ καὶ Θεὸς, ὁ Χριστός μας, τὸν υἱὸ τοῦ βασανισμένου πατέρα καὶ καταλαγιάζει τὴν ἀγωνία τῶν μαθητῶν του. Τὸ πονηρό καὶ ἀπάνθρωπο γένος τῶν δαιμόνων καὶ ἐκβάλλεται καὶ εκδιώκεται καὶ νικιέται μὲ δύο ἀπὸ τὰ θεία συστατικά τῆς πίστης, τὴν προσευχὴ καὶ τὴν νηστεία.
Μὲ τὴν κατάλυση τῆς νηστείας, «ἀπὸ δὲ τοῦ ξύλου τοῦ γινώσκειν καλὸν καὶ πονηρόν, οὐ φάγεσθε ἀπ ̓ αὐτοῦ·», κατάφερε ὁ πονηρὸς, «ᾔδει γὰρ ὁ Θεός, ὅτι ᾗ ἂν ἡμέρᾳ φάγητε ἀπ ̓ αὐτοῦ, διανοιχθήσονται ὑμῶν οἱ ὀφθαλμοὶ καὶ ἔσεσθε ὡς θεοί, γινώσκοντες καλὸν καὶ πονηρόν», νὰ διακόψει τὴν κοινωνία τοῦ ἀνθρώπου μὲ τὸ Δημιουργό του, «ἐκάλεσε Κύριος ὁ Θεὸς τὸν ̓Αδὰμ καὶ εἶπεν αὐτῷ· ̓Αδάμ, ποῦ εἶ; καὶ εἶπεν αὐτῷ· τῆς φωνῆς σου ἤκουσα περιπατοῦντος ἐν τῷ παραδείσῳ καὶ ἐφοβήθην, ὅτι γυμνός εἰμι, καὶ ἐκρύβην», καὶ νὰ πέσει ὁ ἄνθρωπος, ἡ ἀνθρωπότητα, ὅλοι ἐμεῖς, στὴν ἀσθένεια καὶ τὸν θάνατο.
«Ἡ προσευχή, ὡς πρὸς τὴν ποιότητά της, εἶναι συνουσία καὶ ἔνωσις τοῦ ἀνθρώπου μὲ τὸν Θεόν, καὶ ὡς πρὸς τὴν ἐνέργειά της, σύστασις καὶ διατήρησις τοῦ κόσμου, συμφιλίωσις μὲ τὸν Θεόν,», μᾶς λέγει ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Σιναῒτης στὴν Κλίμακα του. Ἡ προσευχή εἶναι ἡ κοινωνία τοῦ ἀνθρώπου, τῆς ἀνθρωπότητας, ὅλων ἐμᾶς, μὲ τὸν Δημιουργό μας, εἶναι ἡ ἀποκατάσταση τῆς κανονικότητας, εἶναι ἡ εἴσοδος τῆς Βασιλείας τοῦ Χριστοῦ μας. Ἐμεῖς προσευχόμαστε κι Αὐτὸς μᾶς καλωσορίζει, τὸ Θέλημά Του γίνεται θέλημά μας!
«Ἐξέταζε τὸν ἑαυτόν σου τὴν πρώτη ὥρα τῆς ἡμέρας καὶ τὸ μεσημέρι καὶ τὴν τελευταία πρό τοῦ φαγητοῦ, καὶ θὰ κατανοήσης ἔτσι τὴν ὠφέλεια τῆς νηστείας. Τὸ πρωὶ οἱ λογισμοὶ σκιρτοῦν καὶ περιπλανῶνται ἐδὼ κι ἐκεί, κατὰ τὴν ἔκτη ὥρα ἀτονοῦν κάπως, καὶ κατὰ τὸ ἠλιοβασίλεμα ἔχουν ἐντελῶς ταπεινωθῆ. Θλίβε τὴν κοιλία καὶ ὁπωσδήποτε θὰ κλείσης καὶ τὸ στόμα διότι ἡ γλῶσσα ἰσχυροποιεῖται ἀπὸ τὰ πολλὰ φαγητά. Νὰ πυγμαχῆς συνεχῶς ἐναντίον της καὶ νὰ ἐπαγρυπνῆς συνεχῶς ἐπάνω της. Ἐὰν ἐσὺ κοπιάσης ὁλίγο, ἀμέσως καὶ ὁ Κύριος σὲ βοηθεῖ.», μᾶς λέγει ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Σιναῒτης στὴν Κλίμακα του. Ἡ νηστεία εἶναι ἡ ἄσκηση τῆς ψυχῆς καὶ τοῦ σώματος ποὺ μᾶς κρατᾶ ζωντανοὺς στὴν κοινωνία μας μὲ τὸν Δημιουργό μας, εἶναι ἡ περικοπὴ κάθε περιττῆς σκέψης καὶ τροφῆς ποὺ μᾶς ἀπομακρύνει ἀπὸ τὸν Χριστό μας, εἶναι ἡ ἔμπρακτη ἀπόδειξη τῆς μετανοίας μας καὶ τῆς ψυχοσωματικῆς ἐπιστροφῆς μας στὸ Θέλημα τοῦ Θεοῦ καὶ Πατρός μας.
Προσευχὴ καὶ νηστεία ἐκβάλουν, ἐκδιώκουν, νικοῦν, «θανατώνουν» τὸ πονηρό καὶ ἀπάνθρωπο γένος τῶν δαιμόνων, ποὺ μόνον ἁμαρτία γεννᾶ καὶ μόνον κακὰ μᾶς προξενεῖ καὶ ἀποξένωση ἀπ’ τὸν Χριστό μας.
Προσευχὴ καὶ νηστεία θὰ μᾶς γεννήσουν τὴν ἀνάγκη νὰ φωνάξουμε κι ἐμεῖς μὲ δάκρυα στὰ μάτια, ὅπως ὁ δύστυχος πατέρας:
«Πιστεύω, Κύριε· βοήθει μου τῇ ἀπιστίᾳ» καὶ νὰ βιώσουμε κι ἐμεῖς τὴν εὐλογία τοῦ Χριστοῦ μας.
π. Ἐφραὶμ Ντέτσικας
Ἐφημέριος ἐνορίας Περιβλέπτου
Πόλεως Ἰωαννίνων
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου