ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 22 ΜΑΡΤΙΟΥ

ΚΥΡΙΑΚΗ Γ΄ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ

ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟΝ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ (Μαρκ. η΄ 34 - θ’ 1)

"Εἶπεν ὁ Κύριος· ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἀκολουθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτὸν καὶ ἀράτω τὸν σταυρὸν αὐτοῦ, καὶ ἀκολουθείτω μοι.

Ὅς γὰρ ἂν θέλῃ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ σῶσαι, ἀπολέσει αὐτήν· ὃς δ᾿ ἂν ἀπολέσῃ τὴν ἑαυτοῦ ψυχὴν ἕνεκεν ἐμοῦ καὶ τοῦ εὐαγγελίου, οὗτος σώσει αὐτήν. Τί γὰρ ὠφελήσει ἄνθρωπον ἐὰν κερδήσῃ τὸν κόσμον ὅλον, καὶ ζημιωθῇ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ; Ἢ τί δώσει ἄνθρωπος ἀντάλλαγμα τῆς ψυχῆς αὐτοῦ;

Ὅς γὰρ ἐὰν ἐπαισχυνθῇ με καὶ τοὺς ἐμοὺς λόγους ἐν τῇ γενεᾷ ταύτῃ τῇ μοιχαλίδι καὶ ἁμαρτωλῷ, καὶ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἐπαισχυνθήσεται αὐτὸν ὅταν ἔλθῃ ἐν τῇ δόξῃ τοῦ πατρὸς αὐτοῦ μετὰ τῶν ἀγγέλων τῶν ἁγίων.

Καὶ ἔλεγεν αὐτοῖς· ἀμὴν λέγω ὑμῖν ὅτι εἰσί τινες τῶν ὧδε ἑστηκότων, οἵτινες οὐ μὴ γεύσωνται θανάτου ἕως ἂν ἴδωσι τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ ἐληλυθυῖαν ἐν δυνάμει".

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ

Κυριακή της Σταυροπροσκυνήσεως σήμερα καὶ ὁ σταυρὸς τοῦ Κυρίου δεσπόζει στὸ κέντρο τοῦ ναοῦ φωτίζοντας τὸ πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας. Ὅπως μέσα σὲ φουρτουνιασμένο, σκοτεινὸ πέλαγος οἱ ναυτικοὶ χαίρονται μόλις δοῦν τὸ φῶς τοῦ φάρου, ἔτσι καὶ ἐμεῖς οἱ ἀγωνιζόμενοι χριστιανοί, ποὺ διαπλέουμε τὸ μεγάλο πέλαγος τῆς νηστείας, χαροποιούμαστε ἀντικρύζοντας τὸν σταυρὸ τοῦ Κυρίου. Ὁ Ἐσταυρωμένος Χριστὸς βλέπει τὸν ἀγώνα τοῦ καθενὸς καὶ χαρίζει δύναμη πνευματικὴ γιὰ τὴ συνέχεια, πάντοτε ὑπομιμνήσκοντάς μας ὅτι, μετὰ τὴ θλίψη καὶ τὴ δυσκολία τῆς ἀσκήσεως, ἀκολουθεῖ ἡ χαρὰ τῆς Ἀναστάσεως, ποὺ εἶναι τὸ τέρμα τοῦ ἀγῶνος. Αὐτὰ τὰ δύο, Σταυρὸς καὶ Ἀνάσταση, πηγαίνουν πάντοτε μαζί, δὲν ἐννοεῖται Σταυρὸς ποὺ δὲν ὁδηγεῖ στὴν Ἀνάσταση, οὔτε ἔρχεται ἡ Ἀνάσταση χωρὶς νὰ ἔχει προηγηθεῖ ὁ Σταυρός.

Αὐτὸν ἀκριβῶς τὸν σταυροαναστάσιμο χαρακτήρα τῆς χριστιανικῆς ζωῆς τονίζει ἡ σημερινὴ εὐαγγελικὴ περικοπή. Τὰ λόγια του Κυρίου ἀκούγονται ὁλοκάθαρα: «Ὅποιος θέλει νὰ μὲ ἀκολουθήσει, ἂς ἀπαρνηθεῖ τὸν ἑαυτό του, ἂς σηκώσει τὸν σταυρό του καὶ ἂς μὲ ἀκολουθήσει. Ὅποιος θέλει νὰ σώσει τὴν ψυχή του, αὐτὸς θὰ τὴν χάσει. Ὅποιος χάσει τὴν ψυχή του γιὰ χάρη μου καὶ γιὰ χάρη τοῦ εὐαγγελίου, αὐτὸς θὰ τὴν σώσει.» Φοβερά, παράξενα καὶ δυσάρεστα λόγια θὰ ἔλεγε κάποιος ἀμύητος στὸ πνεῦμα τοῦ Χριστοῦ. Ἀκοῦμε ἕναν διδάσκαλο, ὁ ὁποῖος καλεῖ τοὺς ὑποψηφίους μαθητές του μὲ τὸ νὰ τοὺς ἀπαιτεῖ ἀπάρνηση τοῦ ἑαυτοῦ τους καὶ ἄρση τοῦ σταυροῦ τους, μὲ τὸ νὰ τοὺς δηλώνει ὅτι ἂν Τὸν ἀκολουθήσουν, θὰ ὑπομείνουν θλίψεις, πόνους, δυσκολίες, ὅτι θὰ πρέπει νὰ ξεχάσουν τὸν ἑαυτό τους, πράγμα ποὺ σημαίνει νὰ πηγαίνουν ἀντίθετα στὸ θέλημά τους, νὰ ἀρνοῦνται τὶς ἡδονὲς τοῦ κόσμου αὐτοῦ, τὴ δόξα, τὸ χρῆμα, τὴν καλοπέραση, τὴν εὐμάρεια, τὸ βόλεμα, γενικὰ νὰ ἀρνηθοῦν ὅλα ὅσα ἀποτελοῦν αὐτὸ ποὺ ὀνομάζεται «κοσμικὸ φρόνημα». Ὅλοι οἱ ἡγέτες αὐτοῦ του κόσμου προσπαθοῦν νὰ προσελκύσουν ὀπαδοὺς μὲ ὅσο γίνεται περισσότερες παροχές, μὲ ὑποσχέσεις γιὰ μία ζωὴ χαρισάμενη μὲ πλούτη καὶ ἀνέσεις, καὶ ὅλοι οἱ ὑπήκοοι τρέχουν νὰ ἀκολουθήσουν τὸν πιὸ γενναιόδωρο ἀπὸ αὐτούς. Ὁ Χριστὸς κάνει τὸ ἐντελῶς ἀντίθετο: ὑπόσχεται ἱδρώτα, πόνο, δάκρυα καὶ δοκιμασίες, ὑπόσχεται Σταυρό.

Ἡ ἐξήγηση γι’ αὐτὴν τὴν ἄκρως ἀντιλαϊκή, «ἀπάνθρωπη» θὰ λέγαμε συμπεριφορά, βρίσκεται στοὺς ἀμέσως ἑπόμενους λόγους τοῦ Κυρίου μας: «Ἂν κάποιος θέλει νὰ σώσει τὴν ψυχή του, αὐτὸς θὰ τὴν ἀπολέσει». Κατ΄ἀρχὴν, ἂς ἐξετάσουμε τί σημαίνει «σώζω τὴν ψυχή μου». Σημαίνει ἐνώνομαι μὲ τὸν Ἰησοῦ Χριστὸ καὶ ζῶ αἰωνίως ἑνωμένος μαζί Του στὴ Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν. Ἑπομένως, ὁ στόχος τῆς ψυχικῆς σωτηρίας δὲν εἶναι ἐπίγειος, ἀλλὰ οὐράνιος, εἶναι ἕνας στόχος πέρα καὶ ἔξω ἀπὸ τὰ πλαίσια τοῦ παρόντος ὑλικοῦ κόσμου. Αὐτὸ δὲν μπορεῖ νὰ γίνει κατανοητὸ ἀπὸ κάποιον ποὺ περιορίζει τὴν ὕπαρξή του στὰ πεπερασμένα ὅρια αὐτῆς τῆς ζωῆς, ἡ ὁποία διέπεται ἀπὸ μία ὑλόφρονα λογικὴ καὶ ἐμποτίζεται ἀπὸ μύρια ὅσα πάθη καὶ ἀδυναμίες, ποὺ ἀντιστρατεύονται στὴ λογική του πνεύματος τοῦ Χριστοῦ. Ἔτσι, λοιπὸν, ἑρμηνεύεται τὸ παραπάνω φαινομενικὰ ἀντιφατικὸ ρητό του Χριστοῦ. Αὐτὸ τὸ «ἀπολέσει αὐτὴν» σημαίνει ὅτι ὁ ἄνθρωπος θὰ προσπαθήσει νὰ ἐξαφανίσει τὴν ἁμαρτωλότητά του, νὰ νεκρώσει τὰ πάθη του, νὰ καθαρίσει τὴν ψυχή του σὲ τέτοιο βαθμό, ὥστε νὰ φαίνεται ὅτι ἔχασε τὴν παλαιά του ψυχὴ καὶ ἀπέκτησε μία καινούργια ἁγία καὶ θεοειδή, ὅτι ἀπεκδύθηκε τὸν παλαιὸ φθειρόμενο ἄνθρωπο καὶ ἐνδύθηκε ἕνα νέον ἄνθρωπο «ἀνακαινούμενον εἰς ἐπίγνωσιν κατ’ εἰκόνα τοῦ κτίσαντος αὐτόν.» Ἡ ὁριστικὴ ἀποκοπὴ ἀπὸ τὶς ἐμπαθεῖς συνήθειες τοῦ ψυχικοῦ ἀνθρώπου καὶ ἡ ἐν Χριστῷ ἀναγέννηση εἶναι ἀπαραίτητες προϋποθέσεις γιὰ αὐτὸ ποὺ ὀνομάζεται «σωτηρία τῆς ψυχῆς». Ἔτσι, λοιπὸν, αὐτὸς ποὺ θὰ ἀπολέσει τὴν ψυχὴν αὐτοῦ γιὰ τὸ Χριστὸ καὶ τὸ Εὐαγγέλιό Του, αὐτὸς θὰ τὴ σώσει.

Ζοῦμε σὲ μία ἐποχὴ στὴν ὁποία κυρίαρχο πρόταγμα ζωῆς εἶναι τὸ «κᾶνε ὅ,τι θέλεις», «νὰ εἶσαι ὁ ἑαυτός σου», «ἀκολούθα τὴν καρδιά σου», δηλαδὴ ἀκολούθα τὶς ὁρμές σου, τὰ πάθη σου, τὰ θελήματά σου, τὶς ἰδιορρυθμίες σου, τὸν ἐγωισμό σου. Αὐτὰ ἀκριβῶς ἐφαρμόζουν οἱ σύγχρονοι ἄνθρωποι, οἱ μοντέρνοι καὶ προοδευτικοί, καὶ μετατρέπονται σὲ τέρατα, σὲ δαιμονοειδεῖς ὑπάρξεις, προορισμένες γιὰ ἀλληλοεξόντωση καὶ, τέλος, αὐτοεξόντωση. Ὅσο διογκώνεται τὸ ρεῦμα τῆς σαρκολατρείας καὶ τῆς ὑπερηφανείας, ἄλλο τόσο μεγιστοποιοῦνται τὰ κύματα τῆς φθορᾶς καὶ τοῦ θανάτου. Ποτὲ ἄλλοτε ὅσο σήμερα δὲν διαδιδόταν τὸ μίσος πρὸς τὸν ἄνθρωπο, ἡ ροπὴ πρὸς τὸν θάνατο, καὶ ἡ συνεπαγόμενη πρὸς αὐτὴν μελαγχολία. Μέσα, λοιπὸν, σὲ αὐτὸ τὸ ζοφερὸ κλίμα τῆς ἀντίχριστης ἐποχῆς μᾶς προβάλλει ὡς μοναδικὴ ἐλπίδα θεραπείας καὶ ζωῆς ὁ Σταυρὸς τοῦ Χριστοῦ. Ὁ Ἐσταυρωμένος δείχνει τὸ μονοπάτι τῆς σωτηρίας, δείχνει τὸν Ἑαυτό Του ὡς ὑπόδειγμα ἁγίας βιοτῆς καὶ χαρίζει τὴν ὄντως χαρὰ λέγοντας: « Ἐν τῷ κόσμῳ τούτω θλῖψιν ἕξετε, ἀλλὰ θαρσεῖτε, ἐγὼ νενίκηκα τὸν κόσμον!». Τὸν Ἐσταυρωμένο Χριστὸ ἂς προσπαθήσουμε, λοιπὸν, νὰ ἀκολουθήσουμε σηκώνοντας ὁ καθένας τὸν σταυρό του μὲ προθυμία καὶ κατὰ τὴ διάρκεια τῆς ὑπόλοιπης Ἁγίας Τεσσαρακοστῆς, ἀλλὰ καὶ σὲ ὅλη μας τὴ ζωή. Ἀμήν, γένοιτο!

ΠΗΓΗ