ΚΥΡΙΑΚΗ Δ΄ ΝΗΣΤΕΙΩΝ

Απόστολος: Εβρ. στ΄ 13-20

Ευαγγέλιο: Μαρκ. θ΄ 17-31

29 Μαρτίου 2020

«Ω γενεά άπιστος…έως πότε ανέξομαι υμών;»

Την έκρηξη της αγανακτήσεως του Κυρίου, την οποία περιγράφει η φράση που προαναφέραμε, προκάλεσε η απιστία του πατέρα για την αδυναμία των Μαθητών να θεραπεύσουν τον σεληνιαζόμενο γιο του. Ο πολυέλεος κι εύσπλαχνος Χριστός, πονά για τη δοκιμασία του νέου και το φρικτό μαρτύριο του δυστυχισμένου πατέρα. Βλέποντας την απιστία ως αποτέλεσμα της αμαρτίας και αισθανόμενος το βάρος της που θα σήκωνε στους ώμους του την ώρα του πάθους, ανοίγει την καρδιά του κι αφήνει να βγει ο πόνος για το κατάντημα της ανθρωπότητας, μαζί και το πικρό παράπονο για την αδιαφορία των ανθρώπων. Εκείνων που αν και το φως είχε έλθει στον κόσμο, εξακολουθούσαν να ζουν μέσα στο σκοτάδι των παθών.

Αλλ’ αν η απιστία του πατέρα κι η αδυναμία των Αποστόλων προκάλεσαν την οργή του Χριστού, η σημερινή κατάντια ημών των Χριστιανών, που ύστερα από τόσα θαύματα, ύστερα από τόσους μάρτυρες, ύστερα από τόσα θεοσημεία, εξακολουθούμε αναίσθητα να τρεφόμαστε με τα ξυλοκέρατα τής αμαρτίας, πόση οργή και πόση αγανάκτηση θα προκαλέσει στην πανάγια ψυχή του Θεανθρώπου;

Άπιστη και διεστραμμένη είναι η σημερινή γενεά. Όχι ότι δεν υπάρχουν μέσα σ’ αυτήν άνθρωποι αγιασμένοι και πνευματικοί. Υπάρχουν, ευτυχώς, και φέρουν επάξια το μεγάλο όνομα του Χριστιανού. Αυτοί όμως είναι λίγοι και αφανείς. Κρύβουν την αγιότητά τους και ζουν μυστικά τη γλυκύτητα της ουράνιας διαγωγής. Οι περισσότεροι είναι διεστραμμένοι. Φέρουν ανάξια το όνομα του Χριστού. Παραμορφώνουν το άγιο Ευαγγέλιό Του. Κηρύττουν δικά τους δόγματα και γίνονται αιτία να οδηγούνται πολλοί στον δρόμο της απώλειας. Ποιος μπορεί να καυχηθεί σήμερα, ότι διατηρούμε την πρωτοχριστιανική καθαρότητα στις σχέσεις μας με τον Θεό, τον συνάνθρωπο και τον εαυτό μας;

Πού η ακτημοσύνη και η πτώχεια; Πού η απλότητα και η αγάπη;

Άραγε σ’ έναν καινούργιο διωγμό θα υπάρξουν μάρτυρες; Θα υπάρξουν ήρωες απτόητοι, που θα βροντοφωνάξουν στα στάδια, στα δικαστήρια, ενώπιον ισχυρών και μεγιστάνων την πρωτοχριστιανική καλή ομολογία «Χριστιανός ειμί»;

Είναι γεγονός κι ομολογείται απ’ όλους ότι σ’ όλες τις εκφράσεις της ζωής έχει προχωρήσει η σήψη. Η σημερινή κοινωνία στηρίζεται σε  ξύλινα δεκανίκια και τρικλίζει από το βάρος των συμφορών. Σαν το άκαρπο δέντρο που έχει πλούσια φυλλωσιά, είναι ο σημερινός κόσμος, με εξωτερική ακαρπία. Με τη θεοποίηση της τεχνολογίας έχουν περιφρονηθεί οι ηθικές αξίες κι έχει πνευματικά υποβαθμιστεί η ζωή και το πρόσωπο. Στόχος για κάθε άνθρωπο δεν είναι ο αγιασμός και η θέωση, αλλά ο πλουτισμός και η απόλαυση. Παλαιότερα υπήρχαν ήθη χριστιανικά, παραδόσεις ιερές. Σήμερα κάθε πατροπαράδοτο καταργήθηκε. Νέα ήθη και νέες αρχές χώρεσαν στις κοινωνίες.

Ανατράπηκαν τα πάντα, θεσμοί, ιδανικά, ιδεολογίες, ήθη, και μένει μοναδική ελπίδα ο αιώνιος Θεός και η ασάλευτη Εκκλησία του Χριστού. 

Συνέπεια τής χωρίς Θεό ζωής, είναι η ψυχική απομόνωση, το άγχος, η αβεβαιότητα, η αμφισβήτηση, καταστάσεις που συνοδεύουν όλες τις μορφές της ζωής μας.

Η στάση μας απέναντι στον Χριστό είναι προδοτική. Εκείνος έγινε άνθρωπος, έπαθε και σταυρώθηκε για να μας λυτρώσει από τα δεσμά της αμαρτίας κι εμείς ενώ δώσαμε υποσχέσεις ότι θα είμαστε πάντα μαζί Του, πιστοί τηρητές του θελήματος Του, με τα πρώτα δολώματα της αμαρτίας Τον αρνηθήκαμε, Τον ξεχάσαμε, Τον εγκαταλείψαμε και στραφήκαμε σ’ άλλους «θεούς». Είναι βέβαιο, ότι εκείνος ανέχεται και μακροθυμεί. Σαν τη μεγαλοσύνη Του είναι και το έλεός Του. Περιμένει τη μετάνοια μας. Κάποτε όμως η αγάπη Του από σιωπηλή μακροθυμία μετατρέπεται σε δικαιοσύνη που παιδαγωγεί. Πριν λοιπόν στείλει ο Θεός τις χρήσιμες δοκιμασίες, ας ξυπνήσουμε κι ας εισέλθουμε στην κιβωτό της σωτηρίας, για να σωθούμε από τον πνευματικό κατακλυσμό που στις μέρες μας απειλεί να αφανίσει τα πάντα. 

Αδελφοί μου,

Ο Ιησούς Χριστός συνεχίζει το έργο της οικονομίας Του μέσα στην Εκκλησία. Θυσιάζεται και σταυρώνεται για τις αμαρτίες μας. Και μας επαναλαμβάνει: «Ω γενεά άπιστος και διεστραμμένη». Όχι όμως για να μάς αφήσει στην απελπισία, αλλά για να μάς γεμίσει ελπίδα. Να τονώσει το λίγο καλό που αναδεύει μέσα μας. Να το στηρίξει. Να κάνει το θαύμα, παρά τη λίγη πίστη μας, να μάς καθορίσει τι πρέπει να προσέξουμε. Ας πλησιάσουμε μετανοημένοι, σαν τον πατέρα της σημερινής περικοπής κι ας Τον ικετεύσουμε: «Κύριε βοήθει μου τη απιστία». Είναι καιρός πια, «εσχάτη ώρα εστί» (Α΄ Ιωάν. β΄ 18) να συνειδητοποιήσουμε την πραγματικότητα. Εκείνος μάς περιμένει.

Απομένει η δική μας ανταπόκριση.

Γεώργιος Σαββίδης

ΠΗΓΗ