“ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ”

ΚΥΡΙΑΚΗ  Β΄ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ - ΑΓΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΠΑΛΑΜΑ

(15 Μαρτίου)

Ασκητικός δρόμος, δύσκολή πορεία η αγία και Μεγάλη Τεσσαρακοστή. Εύκολα ο άνθρωπος που αποφάσισε να ανηφορίσει σε αυτόν τον δρόμο διψώντας για κάτι αληθινό, κάτι πνευματικό μπορεί να πέσει και πάλι μέσα στην πνιγηρή ατμόσφαιρα μίας εξαντλητικής καθημερινότητας. Αυτός είναι ο λόγος που η εκκλησίας μας του δίνει για το δρόμο τον Σταυρικό που οδηγεί στην Ανάσταση, στηρίγματα παρηγορητικά, ζωές μυρωμένες από τη Χάρη, μορφές ασκητικές, πρόσωπα φωτεινά. Μια τέτοια αγιασμένη προσωπικότητα είναι αυτή του μεγάλου ασκητού και πατέρα, Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, που σήμερα η εκκλησία μας ιδιαιτέρως τιμά και μας τον προσφέρει ως συνοδοιπόρο προς την Ανάσταση.

Ενάρετοι ήταν οι γονείς του Αγίου. Ο πατέρας του, ήταν αυτοκρατορικός σύμβουλος. Πάντοτε πρώτα προσευχόταν ζητώντας από τον Θεό φωτισμό και μετά πρότεινε λύσεις ή έπαιρνε αποφάσεις. Μετά την κοίμηση του πατέρα, όσοι έβλεπαν τα παιδιά του, έλεγαν « είναι παιδιά του Αγίου». Εκτός από την οικογένειά του, που ήταν εργαστήριο αρετής και προσευχής, ο Γρηγόριος είχε και τρεις αγίους διδασκάλους στην εν Χριστώ ζωή, τον αγιορείτη μητροπολίτη Φιλαδέλφειας Θεόκλητο στην Κωνσταντινούπολη, τον Νικόδημο τον ησυχαστή και τον Γρηγόριο τον Βυζάντιο. Από τους γονείς σπούδασε την πίστη από τους διδασκάλους του, την άσκηση, την προσευχή, την θεολογία η οποία δεν είναι απλή σπουδή αλλά άρρηκτα συνδεδεμένη με την ασκητική ζωή.

Ο άγιος Γρηγόριος μας μιλά για τα πάθη μας. Αναφέρει ότι η αρχή τους, η γέννησή τους, η εμφάνισή τους βρίσκονται στην πτώση των πρωτοπλάστων. Εκεί που ο άνθρωπος άφησε το ύψος της αγάπης, εγκατέλειψε την πατρίδα του, τον ίδιο τον δημιουργό και έπεσε στον εγωισμό. Τα ποικιλόμορφα πάθη, τονίζει ο Άγιος, έχουν σχέση μεταξύ τους, σαν τους κρίκους μίας αλυσίδας, ενώνεται το ένα με το άλλο και δένουν, ακινητοποιούν πνευματικά τον άνθρωπο. Θεραπεία του ανθρώπου, διδάσκει ο Άγιος είναι το ευαγγέλιο του Χριστού. Τον εγωισμό θεράπευσε με ταπείνωση, τη πλεονεξία με ελεημοσύνη, την κακία με αγάπη, την γαστριμαργία με νηστεία.

Δρόμος από το πάθος στην αρετή, από την ασθένεια στην θεραπεία είναι η μετάνοια. Μετάνοια δεν είναι προσωρινή βελτίωση, αλλαγή συμπεριφοράς αλλά μόνιμη προσπάθεια, βαθειά ψυχική συναίσθηση, κατεύθυνση προς τον Θεό. Ότι δεν οδηγεί στον Θεό, ότι δεν έχει Θεό, ο αληθινά μετανοημένος το απορρίπτει.

Η μετάνοια, σημειώνει ο φωτισμένος της Θεσσαλονίκης Ιεράρχης θεμελιώνεται στην μυστηριακή ζωή, στηρίζεται στην προσευχή, ενισχύεται στην εξομολόγηση και οικοδομείται στην άσκηση η οποία ευτρεπίζει την ψυχή. Η ψυχή έτσι καθαρίζεται, ανασταίνεται, στολίζεται, ανυψώνεται και ελεύθερη από τα δεσμά των παθών κινείται, τρέχει προς τον Θεό, διψώντας την αγάπη Του και ζητώντας το έλεος.

Αυτόν το δρόμο που μας περιγράφει ο Άγιος μας τόσο γλαφυρά ο ίδιος τον βάδισε. Μας προτρέπει να νοιώσουμε την αυθεντικότητα του, να ποθήσουμε την ωραιότητα του, να ζήσουμε την μοναδικότητα του. Αυτός ο δρόμος είναι ο ίδιος ο Χριστός που δρόμος έγινε για να ανέβει ο άνθρωπος στην αρχική του θέση. Και θέση του ανθρώπου είναι εκεί που είναι και ο ίδιος ο Δημιουργός του. Αμήν.

ΠΗΓΗ