ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 29 ΜΑΡΤΙΟΥ

ΚΥΡΙΑΚΗ Δ΄ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ

29 Μαρτίου 2020

(Μαρκ. θ΄ 17 - 31)

Ἡ θεραπεία ἑνὸς νεαροῦ δαιμονισμένου παιδιοῦ προβάλλεται στὴ σημερινὴ εὐαγγελικὴ περικοπή. Ἕνας τραγικὸς πατέρας ἔρχεται καὶ πέφτει στὰ γόνατα μπροστὰ στὸ Χριστὸ φέρνοντας τὸ γιό του ποὺ κατέχεται ἀπὸ «πνεῦμα ἄλαλον», δηλαδὴ ἀπὸ πνεῦμα ποὺ δὲν τὸν ἀφήνει νὰ μιλήσει. Τοῦ περιγράφει πῶς ὁ δαίμονας, ὅταν τὸν κυριεύσει, τὸν κάνει νὰ σπαρταράει, νὰ βγάζει ἀφροὺς καὶ νὰ τρίζει τὰ δόντια του. «Εἶπα στοὺς μαθητές σου νὰ τὸν θεραπεύσουν καὶ δὲν μπόρεσαν», λέει ὁ δύστυχος. Ὁ Χριστὸς τὸν ἀντιμετωπίζει κάπως σκληρά: «Ὢ γενεὰ ἄπιστος, μέχρι πότε θὰ εἶμαι κοντά σας καὶ θὰ σᾶς ἀνέχομαι;». Φέρνουν τὸ παιδὶ καὶ τὸ πονηρὸ πνεῦμα μπροστὰ στὸν Θεάνθρωπο χτυπάει τὸ νεαρὸ καὶ τὸν ρίχνει στὸ χῶμα μὲ ἀφρούς. Μία φρικιαστικὴ σκηνὴ πραγματικά, ποὺ προκαλεῖ φόβο καὶ τρόμο!

Ὁ Χριστὸς ρωτάει τὸν πατέρα ἀπὸ πότε συνέβη αὐτὸ καὶ ἐκεῖνος ἀπαντᾶ: «Ἀπὸ τότε ποὺ ἦταν παιδί. Πολλὲς φορὲς τὸν ἔριξε στὴ φωτιὰ καὶ στὰ νερὰ γιὰ νὰ τὸν θανατώσει. Ἂν μπορεῖς, σπλαχνίσου μας καὶ βοήθησέ μας!». Ὁ Χριστὸς τότε τοῦ λέγει: «Ἂν μπορεῖς νὰ πιστέψεις, ὅλα γίνονται δυνατὰ γιὰ αὐτὸν ποὺ πιστεύει». Καὶ μὲ φωνὴ μεγάλη δακρυσμένος ὁ πατέρας λέγει: «Πιστεύω Κύριε! Βοήθησέ με νὰ ξεπεράσω τὴν ἀπιστία μου». Ὁ Ἰησοῦς, λοιπὸν, βλέποντας ὅτι μαζεύεται κόσμος διέταξε τὸ ἀκάθαρτο πνεῦμα, νὰ βγεῖ ἀπὸ τὸν νέο καὶ νὰ μὴ ξαναμπεῖ σ΄αὐτόν. Καὶ τὸ πνεῦμα, μὲ κραυγὲς καὶ σπαραγμοὺς βγῆκε καὶ ὁ νέος ἔμεινε ἀκίνητος σὰ νεκρός. Ὁ Χριστὸς τότε τὸν ἔπιασε ἀπὸ τὸ χέρι, τὸν σήκωσε καὶ τὸν ἀποκατέστησε ὑγιῆ.

Τὸ πρῶτο πράγμα ποὺ μᾶς κάνει ἐντύπωση στὸ παραπάνω περιστατικὸ εἶναι ἡ ρεαλιστική, γι΄αὐτὸ καὶ ἀνατριχιαστικὴ, περιγραφὴ τῆς ἐπενέργειας τοῦ δαίμονα ἐπάνω στὸν κατεχόμενο ἀπὸ αὐτὸν ἄνθρωπο. Τὸ νεαρὸ αὐτὸ παιδὶ, ἀπὸ τὰ μικρά του χρόνια , δὲ μιλοῦσε , δὲν ἄκουγε, δὲν ἐπικοινωνοῦσε γενικότερα. Εἶχε τὸ πνεῦμα «τὸ ἄλαλον καὶ κωφόν». Βλέπουμε μὲ τρόμο πόσο πολὺ ἀπογυμνώνει τὸν ἄνθρωπο ὁ διάβολος ἀπὸ τὰ μέσα ἐπικοινωνίας του, τὸν ἀπομονώνει καὶ τὸν καταδικάζει σὲ ἀλαλία καὶ ἀφωνία. Ὁ δαίμονας μισεῖ τὸν συσχετισμό, ἀκόμη καὶ τὴν ἁπλούστερη διαπροσωπικὴ σχέση. Ὄχι μόνο αὐτό, ἀλλὰ καὶ βασανίζει τὸν ἄνθρωπο, τὸν κάνει νὰ χτυπιέται, νὰ πέφτει κάτω, νὰ ἀφρίζει σὰ λυσσασμένο σκυλί. Θέλει νὰ σκοτώσει τὸν ἄνθρωπο μὲ κάθε τρόπο, νὰ τὸν πνίξει, νὰ τὸν κάψει, νὰ τὸν συντρίψει, νὰ τὸν ἐξαφανίσει. Μισεῖ τὸ ἀνώτερο δημιούργημα τοῦ Θεοῦ καὶ ἀντιμάχεται τὴ σωτηρία του, μισεῖ τὸ καλό, γὶ΄αὐτὸ καὶ ὀνομάζεται μισόκαλος, χαίρεται νὰ βλέπει τὸ θάνατο καὶ τὴ καταστροφή. Εἶναι πραγματικὰ τρομακτικὸ νὰ βλέπουμε καὶ σήμερα πολλὰ νεαρὰ παιδιὰ νὰ ἐμφανίζουν τὰ συμπτώματα τοῦ δαιμονισμένου νέου. Πόσοι νέοι δὲν κλείνονται σὰν κουφοὶ καὶ μουγγοὶ σὲ μία ἠλεκτρονικὴ ὀθόνη γιὰ ὧρες καὶ ἀρνοῦνται τὴ ζωντανὴ ἐπικοινωνία; Πόσοι νέοι χτυπιοῦνται καὶ κραυγάζουν σὰ δαιμονισμένοι συμμετέχοντας σὲ ἐξωφρενικὲς συναυλίες μέσα σὲ ἐκκωφαντικὸ θόρυβο καὶ ἐκτυφλωτικὸ φωτισμό; Πόσοι νέοι ἐνστερνίζονται ἀνεπίγνωστα τὶς περισσότερες φορὲς τὴν κουλτούρα τοῦ θανάτου, ὅπου κυριαρχεῖ τὸ μαῦρο, τὸ αἷμα, ἡ παράλογη βία καὶ ἡ θλίψη; Εἶναι ἀναμενόμενο ὁ Σατανᾶς νὰ προσβάλλει κυρίως τοὺς νέους ἐκμεταλλευόμενος τὴν εὐαλωτότητά τους, τὴν ἀστάθειά τους, τὴν ἀνάγκη γιὰ ἰσχυρὴ καθοδήγηση, τὴν ἀνάγκη τους γιὰ δύναμη, ἀπὸ ὅπου κι ἂν προέρχεται αὐτή.

Τὸ δεύτερο πράγμα ποὺ ἀξίζει νὰ μελετήσουμε εἶναι ἡ στάση τοῦ πατέρα. Τραγικὴ φιγούρα αὐτὸς μέσα στὴν ἀπελπισία του τρέχει ἀπὸ ἐδῶ καὶ ἀπὸ ἐκεῖ γιὰ νὰ σώσει τὸ παιδί του. Τὸν πνίγει ἡ δυστυχία καὶ ἡ ἀπόγνωση. Κυρίως ὅμως τὸν κατατρύχει ἡ ὀλιγοπιστία. Ἔχει ἀκούσει ὅτι ὑπάρχει κάποιος Ἰησοῦς θαυματοποιὸς καὶ ἀρχικὰ προσεγγίζει τοὺς μαθητές του, μήπως καὶ κάνουν καλὰ τὸ παιδί. Αὐτοὶ ὅμως δὲν μποροῦν. Ἔτσι ἔρχεται μπροστὰ στὸ Χριστὸ καὶ Τὸν παρακαλεῖ: «Ἂν μπορεῖς νὰ κάνεις κάτι, κᾶνε το καὶ βοήθησέ μας!». Δὲν εἶναι σίγουρος ὅτι ὁ Ἰησοῦς μπορεῖ νὰ κάνει τὸ θαῦμα. Γι΄αὐτὸ καὶ ὁ Χριστὸς ἐκφράζεται μὲ σχετικὴ ἀγανάκτηση: «Ὢ γενεὰ ἄπιστος, μέχρι πότε θὰ σᾶς ἀνέχομαι;». Ἡ ἀγανάκτηση αὐτὴ εἶναι παιδαγωγική. Ἀποσκοπεῖ στὸ νὰ διασείσει τὴν ὀλιγοπιστία τοῦ πατέρα, νὰ τὸν ἀφυπνίσει, νὰ τὸν κάνει νὰ συνειδητοποιήσει Ποιὸν ἔχει μπροστά του. Γι΄αὐτὸ καὶ τοῦ τονίζει ὅτι ἡ προϋπόθεση τοῦ θαύματος εἶναι ἡ πίστη. «Ἂν μπορεῖς νὰ πιστέψεις, ὅλα εἶναι δυνατὰ γιὰ ἐσένα ποὺ πιστεύεις!». Ὅπως καὶ σὲ ἄλλη περίπτωση εἶπε: «Ἡ πίστη σου σέσωκέ σε!». Καὶ ὁ πατέρας ξεσπάει σὲ μία ἐκ βαθέων ὁμολογία: «Πιστεύω Κύριε!». Πιστεύω ὅτι Ἐσὺ εἶσαι ὁ Θεός μου καὶ μπορεῖς νὰ κάνεις τὰ πάντα. Ἀλλὰ καὶ δὲν πιστεύω καὶ τόσο πολύ, ἀμφιταλαντεύομαι καὶ κλονίζομαι. Πιστεύω καὶ δὲν πιστεύω! Γι΄αὐτὸ βοήθησέ με νὰ ἀποδιώξω τὴν ἀπιστία μου! Συγκινητικὴ καὶ εἰλικρινὴς παραδοχὴ ἀπὸ ἕναν πονεμένο ἄνθρωπο ποὺ ἀποκαλύπτει τὴν ἀνθρώπινη ἀδυναμία νὰ πιστέψει καὶ φανερώνει ὅτι ἡ πίστη μόνο ὡς θεϊκὸ δῶρο παρέχεται. Ὁ ἄνθρωπος μὲ τὶς πεπερασμένες του δυνάμεις εἶναι ἀδύνατο νὰ κατακτήσει τὴν τέλεια πίστη καὶ μόνο ὁ Θεὸς μπορεῖ νὰ τοῦ τὴν χαρίσει.

Καὶ ἐμεῖς, οἱ Χριστιανοὶ τοῦ σήμερα, δὲν διαφέρουμε καὶ πολὺ ἀπὸ τὸν πατέρα τοῦ δαιμονισμένου παιδιοῦ. Καὶ ἐμεῖς κλυδωνιζόμαστε καὶ βυθιζόμαστε μέσα σὲ μία τρικυμισμένη θάλασσα ἀπιστίας καὶ ἀποστασίας. Παραδεχόμαστε βέβαια ὅτι ὑπάρχει Θεός, τηροῦμε τὰ θρησκευτικά μας καθήκοντα, συνειδητοποιοῦμε, ὅμως, ὅτι μέσα μας ὑπάρχει ἕνα μεγαλύτερο ἢ μικρότερο ἔλλειμμα πίστεως. Ἂς ἐπαναλαμβάνουμε λοιπὸν μὲ ὅσο γίνεται μεγαλύτερη θέρμη, μὲ τὰ χείλη καὶ τὴν καρδιά μας: «Πιστεύω Κύριε, βοήθει μου τῇ ἀπιστίᾳ!». Καὶ ὁ Χριστὸς γρήγορα θὰ τρέξει νὰ μᾶς γεμίσει μὲ τὴν παρουσία Του καὶ νὰ μᾶς θεραπεύσει. ΑΜΗΝ!

ΠΗΓΗ