ΚΥΡΙΑΚΗ Α΄ΝΗΣΤΕΙΩΝ (Ορθοδοξίας)

Απόστολος: Εβρ. ια΄ 24-26, 32-40

Ευαγγέλιο: Ιωάν. α΄44-52

8 Μαρτίου 2020

«Ον έγραψε Μωϋσής εν τω νόμω και οι Προφήται ευρήκαμεν, Ιησούν…

Ραββί συ ει ο υιός του Θεού…» ( Ιωάν. α΄ 46 και 50).

Κυριακή της Ορθοδοξίας σήμερα και η Εκκλησία τιμά, από τη μια την νίκη της Ορθής πίστης και διδασκαλίας εναντίον όλων των αιρέσεων και από την άλλη τιμά την αναστήλωση των εικόνων. Μέσα από τις εικόνες η Εκκλησία εξέφραζε και εξακολουθεί να εκφράζει την ιστορικότητα του προσώπου του Χριστού, αλλά και την ιστορική αλήθεια ότι ο Χριστός είναι τέλειος Θεός και τέλειος άνθρωπος.

Η ιστορικότητα του προσώπου του Χριστού επιβεβαιώνεται σήμερα από τον Φίλιππο μέσα από τα λόγια του «Ευρήκαμεν, Ιησούν». Βρήκαμε τον Ιησούν για τον οποίο έγραψαν τόσο ο Μωυσής, όσο και οι Προφήτες. Ξεπερνώντας δε την αμφιβολία του Ναθαναήλ, ο Φίλιππος τον κάλεσε να το επιβεβαιώσει με το «έρχου και ίδε». Έλα και δες μόνος σου.

Και ο Ναθαναήλ όχι μόνο παρέκαμψε την αρχική αμφιβολία του, αλλά συναντώντας στη συνέχεια τον Χριστό, πέραν από την επιβεβαίωση της παρουσίας Του, ως ιστορικού προσώπου, τον ομολόγησε ως Υιόν του Θεού.

Ιδιαίτερα σημαντική η προσωπική μαρτυρία τόσο του Φίλιππου, όσο και του Ναθαναήλ ότι ο Χριστός μπήκε στην ιστορία ως άνθρωπος. Όμως σημαντικότερη είναι η ομολογία ότι ο Χριστός μπήκε στην Ιστορία και ως Θεός. Για τον Φίλιππο είναι Αυτός για τον οποίο μίλησαν ο Μωυσής και οι Προφήτες. Και αυτοί δεν μίλησαν απλά για τον ερχομό ενός ανθρώπου, αλλά μίλησαν για τον ερχομό του Υιού του Θεού, του Λυτρωτή και Σωτήρα του Κόσμου. Αν αρνηθούμε είτε την ιστορικότητα της παρουσίας του Χριστού, είτε ότι ο Χριστός είναι Θεάνθρωπος, τέλειος Θεός και τέλειος άνθρωπος , τότε είναι σαν να αρνούμαστε και την πραγματική σωτηρία.

Κατά τον Απόστολο Παύλο : «Ότε ήλθε το πλήρωμα του χρόνου, εξαπέστειλεν ο Θεός τον Υιόν Αυτού, γενόμενον εκ γυναικός, γενόμενον υπό νόμον, ίνα τους υπό νόμον εξαγοράση, ίνα την υιοθεσίαν απολάβωμεν» (Γαλ. δ΄4). Δηλαδή, «όταν έφτασε η ώρα που είχε καθορίσει ο Θεός, απέστειλε τον Υιό του. Γεννήθηκε από μια γυναίκα και υποτάχτηκε στον νόμο για να γίνουμε εμείς παιδιά του Θεού».

Κατά τον ίδιο Απόστολο, ο Χριστός «αν και ήταν Θεός, τα απαρνήθηκε όλα, πήρε μορφή δούλου κι έγινε άνθρωπος και όντας πραγματικός άνθρωπος ταπεινώθηκε θεληματικά, υπακούοντας μέχρι θανάτου, και μάλιστα θανάτου σταυρικού». (Φιλιπ. β΄6-8). Παρά την έσχατη ταπείνωση, με το να γίνει πραγματικός άνθρωπος ,απόλυτα όμοιος με εμάς, αλλά χωρίς αμαρτίες, εντούτοις «εν αυτώ κατοικεί παν το πλήρωμα της Θεότητος σωματικώς» (Κορ. β΄9). Γιατί μόνο στον Χριστό κατοικεί σωματικά όλη η Θεότητα. 

Δικαιολογημένα, λοιπόν, τον ομολογούμε στο Σύμβολο της πίστεως, ως «τον Υιόν του Θεού τον μονογενή, τον εκ Πατρός γεννηθέντα προ πάντων των αιώνων. Φώς εκ φωτός Θεόν αληθινόν εκ Θεού αληθινού, γεννηθέντα ου  ποιηθέντα, ομοούσιον τω Πατρί, δι ου τα πάντα εγένετο. Τον δι ημάς τους ανθρώπους και δια την ημετέραν σωτηρίαν κατελθόντα εκ των ουρανών και σαρκωθέντα εκ Πνεύματος Αγίου και Μαρίας της Παρθένου και ανανθρωπήσαντα. Σταυρωθέντα τε υπέρ ημών επι Ποντίου Πιλάτου και παθόντα και ταφέντα. Και αναστάντα τη τρίτη ημέρα κατά τας Γραφάς. Και ανελθόντα εις τους ουρανούς και καθεζόμενον εκ δεξιών του Πατρός. Και πάλιν ερχόμενον μετά δόξης κρίναι ζώντας και νεκρούς, ου της βασιλείας ου έστε τέλος».

Οι πιο πάνω αλήθειες της πίστεως, καθώς και πολλές άλλες, αποτυπώνονται και στις εικόνες. Γιατί κατά την Ζ΄ Οικουμενική Σύνοδο «εν ταις εικόσιν ορώμεν τα υπέρ ημών του Δεσπότου πάθη, τον Σταυρόν, τον Τάφον, τον Άδην νεκρούμενον και σκυλευόμενον, των μαρτύρων τους άθλους, τους στεφάνους, αυτήν την σωτηρίαν, ην ο πρώτος αθλοθέτης και στεφανίτης εν

μέσω της γης κατειργάσατο». «Σ’ αυτές τις εικόνες απονέμουμε τιμητική

προσκύνηση και σεβασμό και όχι λατρεία, γιατί η λατρεία απονέμεται μόνο

στον Θεό». Προσκυνώντας δε μίαν εικόνα δεν προσκυνούμε το χρώμα ή το

όποιο άλλο υλικό με το οποίο είναι κατασκευασμένη αλλά προσκυνούμε το

πρόσωπο που απεικονίζει. Έμμεσα δε, όταν προσκυνούμε την εικόνα ενός

αγίου η προσκύνηση μεταφέρεται στον Χριστό που υπήρξε η αιτία της

αγιότητός του. Παράλληλα, μέσα από την εικόνα του Χριστού αποτυπώνεται η

αλήθεια, ότι Αυτός αν και αοράτος, απεικονίζεται, «ούχ ως αόρατος, αλλά ως

ορατός δι’ ημάς γενόμενος, σαρκί οφθείς και ανθρώποις συνανασταφείς». Κατά

τον Ιωάννη τον Δαμασκηνό, από τη στιγμή που ο Υιός και Λόγος του Θεού

παίρνει ανθρώπινη μορφή, αυτή η μορφή σχηματίζεται και περιγράφεται».

Όμως πέρα από την ανθρώπινη μορφή, αναγνωρίζουμε ότι Αυτός είναι «ο Ων »,

ο αιώνιος. Άρα και μέσα από την εικόνα του μεταφέρεται σε μας το μήνυμα ότι

ο Χριστός είναι και Θεός και άνθρωπος.

Ακόμα η εικόνα του Χριστού και μόνον αποτελεί την καλύτερη, τη

συντομότερη, αλλά και την πιο εύγλωττη απάντηση στις διάφορες αιρέσεις που

αρνούνταν είτε την ανθρώπινη, είτε τη Θεία φύση Του. Αλλά και η εικόνα της

Παναγίας Μητέρας Του, βρεφοκρατούσα, μαρτυρεί την Ενανθρώπηση, αλλά

και ότι αυτή είναι «Μήτηρ Θεού». Μητέρα του Θεού, δηλαδή του Χριστού,

επιβεβαιώνοντας αυτό που είχαμε αναφέρει και στην αρχή. Την ιστορικότητα

του προσώπου του Χριστού και την ιστορική αλήθεια, ότι ο Χριστός είναι

τέλειος Θεός και τέλειος άνθρωπος, όπως τον αναγνώρισαν σήμερα ο Φίλιππος

και ο Ναθαναήλ.

Αδελφοί μου, η προσδοκία του Φιλίππου ζωντάνεψε την ελπίδα για τον

ερχομό του Λυτρωτή, για τούτο έτοιμη πια, μετατράπηκε σε βεβαιότητα όταν

τον συνάντησε «Ευρήκαμεν Ιησούν» είπε με ενθουσιασμό στον φίλο του τον

Ναθαναήλ. Και ο Ναθαναήλ, ξεπερνώντας τις αρχικές αντιρρήσεις, όταν τον

συνάντησε τον ομολόγησε ως Θεό. Εμείς μπορούμε να επαναλάβουμε με

βεβαιότητα την ομολογία των δύο Αποστόλων και που έγινε ομολογία της

Εκκλησίας; Αν βιώνουμε αυτή την πίστη, τότε ας πούμε κι εμείς στον καθένα

με την βεβαιότητα του Φιλίππου «Έρχου και ίδε» Αμήν

Θεόδωρος Αντωνιάδης

ΠΗΓΗ