ΚΥΡΙΑΚΗ Α΄ ΛΟΥΚΑ – 25 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2016

Ιερά Μητόπολις Σερβίων και Κοζάνης

ΚΥΡΙΑΚΗ Α´ ΛΟΥΚΑ

(Λκ. ε΄ 1-11)

Ἡ σημερινὴ εὐαγγελικὴ περικοπή, ἀδελφοί, ἔχει ὡς θέμα της τὴν κλήση τοῦ Πέτρου, τοῦ Ἰακώβου καὶ τοῦ Ἰωάννη, στὰ πρῶτα στάδια τῆς δημόσιας δράσης τοῦ Χριστοῦ στὴ Γαλιλαία. Τὰ πλήθη, ὁπουδήποτε μιλοῦσε ὁ Χριστός, στὶς συναγωγὲς ἢ στὸ ὕπαιθρο, συνωθοῦνταν γιὰ νὰ τὸν ἀκούσουν. Σὲ μία ἀπὸ τὶς πολλὲς ἐξόδους του, καὶ ἀκολουθούμενος ἀπὸ μεγάλο πλῆθος, βρέθηκε στὴ λίμνη Γεννησαρέτ.

Τὸ πλῆθος ποὺ εἶχε ἔρθει νὰ τὸν ἀκούσει ἦταν τόσο μεγάλο, ποὺ τὸν εἶχε περικυκλώσει καὶ τὸν πίεζε, καθὼς ἐκεῖνος στεκόταν στὴν ἄκρη τῆς λίμνης. Ἐκεῖ πρόσεξε δύο ψαράδικα, ποὺ εἶχαν ἀράξει στὴν ὄχθη καὶ τοὺς ψαράδες νὰ πλένουν τὰ δίχτυά τους. Ἦταν τὰ πλοῖα τοῦ Πέτρου καὶ τῶν ἀδελφῶν Ζεβεδαίου. Αὐτή, καθὼς φαίνεται, δὲν πρέπει νὰ ἦταν ἡ πρώτη φορὰ ποὺ ὁ Χριστὸς συναντοῦσε τὰ συγκεκριμένα αὐτὰ πρόσωπα, ποὺ ἔμελλαν νὰ γίνουν μαθητές του.

Ἀφοῦ ἀνέβηκε ὁ Κύριος στὸ πλοῖο τοῦ Πέτρου, τοῦ ζήτησε νὰ ἀπομακρύνει λίγο τὸ πλοῖο ἀπὸ τὴν ὄχθη τῆς λίμνης, γιὰ νὰ μπορέσει νὰ μιλήσει στὸ πλῆθος ἀπὸ κάποια ἀπόσταση, ποὺ θὰ τοῦ ἐπέτρεπε νὰ γίνει περισσότερο ἀκουστός. Μέχρι ἐδῶ ἡ ἱστορία, ὅπως τὴ διηγεῖται ὁ Εὐαγγελιστής, χρησιμεύει ὡς σκηνικὸ γιὰ ὅσα ἀκολουθοῦν καὶ στὰ ὁποῖα βρίσκεται τὸ κέντρο βάρους τῆς ὅλης περικοπῆς.

Μόλις τελειώνει τὸ λόγο του ὁ Χριστὸς ἀπευθύνεται στὸν Σίμωνα καὶ τὸν προστάζει νὰ ξανοιχτεῖ στὰ βαθιά τῆς λίμνης καὶ νὰ ρίξει ξανὰ τὰ δίχτυα γιὰ ψάρεμα. Ὁ Πέτρος –κι αὐτὸ εἶναι θαυμαστὸ ἀπὸ τὴν πλευρὰ του– παρόλο ποὺ γνωρίζει ὅτι αὐτὸ εἶναι ἀντίθετο πρὸς τοὺς νόμους τῆς

ἁλιευτικῆς τέχνης, ὄχι μόνο δὲν φέρνει ἀντίρρηση, ἀλλὰ κάνει ἀκριβῶς αὐτὸ ποὺ τοῦ ζητᾶ ὁ Κύριος. «Ἐπιστάτα, ἐπὶ δὲ τῷ ρήματί σου χαλάσω τὰ δίκτυα». Δάσκαλε, ἐπειδὴ ὅμως τὸ λὲς ἐσύ, ἐγὼ θὰ ρίξω τὸ δίχτυ. Ἡ προσφώνηση «ἐπιστάτα», χωρὶς νὰ ταυτίζεται, ἀντιστοιχεῖ στὸ «ραββὶ» (=δάσκαλε). Ὁ Πέτρος εἶχε ἀποδεχτεῖ καὶ εἶχε ἤδη ἀναγνωρίσει τὸ Χριστὸ ὡς «δάσκαλο», ὅπως ἄλλωστε καὶ πολλοὶ ἄλλοι συμπατριῶτες του.

Ἡ ὁλοπρόθυμη διάθεση τοῦ Σίμωνα νὰ ἐκτελέσει ἀμέσως τὴν ἀπαίτηση τοῦ Χριστοῦ δὲν ἐκπορεύεται καθόλου ἀπὸ τὴν ὅποια φιλικὴ διάθεση ἀπέναντί του. Δὲν τὸ ἔκανε ἁπλῶς καὶ μόνο γιὰ νὰ μὴν τοῦ χαλάσει τὸ χατίρι. Ἦταν ἡ εὐκαιρία ποὺ περίμενε, γιὰ νὰ δείξει ἔμπρακτα τὴν ἀναγνώρισή του καὶ κυρίως τὴν ἐμπιστοσύνη του στὸ πρόσωπό του.

Ἀλλά, καὶ πάλι, ἀπὸ τὴν προσφώνηση «ἐπιστάτα» ἕως τὴν προσφώνηση «Κύριε», ποὺ θὰ ἀναφωνήσει ἀργότερα ὁ Πέτρος, ἡ ἀπόσταση ἐξακολουθεῖ πάντα νὰ εἶναι πολὺ μεγάλη. Ὁ Ἰησοῦς δὲν ἦταν ἕνας πλανόδιος ὁμιλητής, φιλόσοφος ἢ δάσκαλος τοῦ Μωσαϊκοῦ Νόμου, ἀνάμεσα στοὺς ἄλλους συγχρόνους του. Ὁ Ἰησοῦς ἦταν ὁ Χριστός, ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, ἑπομένως ὁ μόνος Κύριος, ὅπως ἀναφωνοῦμε κάθε φορά στὴ Θεία Λειτουργία: «Εἰς ἅγιος, εἰς Κύριος, Ἰησοῦς Χριστός, εἰς δόξαν Θεοῦ Πατρός». Ἕνας εἶναι ἅγιος καὶ Κύριος, ὁ Ἰησοῦς Χριστός, γιὰ τὴ δόξα τοῦ Θεοῦ Πατέρα.

Ἡ ἀπόφαση τοῦ Πέτρου νὰ ἐμπιστευτεῖ τὸν Ἰησοῦ δικαιώθηκε κατὰ τρόπο θαυμαστό, πέρα ἀπὸ κάθε προηγούμενο. Γέμισαν τὰ δίχτυα ψάρια τόσο ποὺ ἄρχισαν νὰ σχίζονται. Φώναξαν καὶ τὸ διπλανὸ ἁλιευτικό, ποὺ κι ἐκεῖνο γέμισε. Λίγο ἔλειψε νὰ προκαλέσουν ναυάγιο ἀπὸ τὸ πολὺ βάρος.

Ὁ Πέτρος κατάλαβε ὅτι αὐτὸ ποὺ εἶχε συντελεστεῖ δὲν ἦταν κάτι τὸ συνηθισμένο. Ἦταν ἕνα ἔκτακτο καὶ μοναδικὸ γεγονός. Ἦταν ἕνα σημεῖο τῆς ἐξουσίας καὶ τῆς δύναμης μὲ τὴν ὁποία ὁ Ἰησοῦς κάνει νὰ γεμίζουν τὰ δίχτυα ψάρια, ὅπως ἀλλοῦ μὲ τὴν ἴδια ἐξουσία καὶ δύναμη «ἐπιτάσσει τοῖς ἀκαθάρτοις πνεύμασι, καὶ ἐξέρχονται» (Λκ. 4, 36). Ἦταν ἕνα θαῦμα, μία πρόσκληση τοῦ Χριστοῦ στὸν Πέτρο, τὸν Ἰάκωβο καὶ τὸν Ἰωάννη, ποὺ δὲν ἔμεινε ἀναπάντητη.

Ἡ ἀπάντησή τους, μὲ τὸ στόμα τοῦ Πέτρου, δείχνει ὅτι ἔχουν πλήρη συναίσθηση τῆς κρισιμότητας τῆς κατάστασης. «Ἔξελθε ἀπ’ ἐμοῦ, ὅτι ἀνὴρ ἁμαρτωλὸς ἐμοί, Κύριε», φώναξε ὁ Πέτρος, περνώντας ἀπὸ τὸ «ἐπιστάτα» στὴν ὁμολογία πίστεως, «Κύριε».

Ὁ Ἰησοῦς, τὸ διαπιστώνουν, εἶναι φορέας τῆς δύναμης τοῦ Θεοῦ καὶ ταυτόχρονα συναισθάνονται τὴν ἁμαρτωλότητά τους μπροστὰ στὸν Κύριο. Ὅσο τὸ μέτρο θὰ εἶναι ὁ ἐαυτός μας, δὲν θὰ ἀντιλαμβανόμαστε ποτὲ σὲ τί κατάσταση βρισκόμαστε.

Μὴ φοβᾶσαι, ἀπὸ τώρα θὰ ψαρεύεις ἀνθρώπους, τοῦ λέει ἁπλὰ ὁ Ἰησοῦς. Ἡ πρόσκληση ἦταν σαφής. Ἀλλὰ καὶ ἡ ἀνταπόκριση τῶν μαθητῶν ἄμεση καὶ χαρακτηριστική: «ἀφέντες πάντα ἠκολούθησαν αὐτῶ». Πιὸ εὔγλωττη βραχυλογία αὐτοπροσφορᾶς δὲν θὰ μποροῦσε νὰ ὑπάρξει. Σ’ Αὐτὸν ἡ δόξα καὶ τὸ κράτος στοὺς αἰῶνες. Ἀμήν.

π. Κ.Ι.Κ.

Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως

ΠΗΓΗ