ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΥΨΩΣΙΝ

(Γαλ. 2, 16-20)

Ὁ ἀπόστολος Παῦλος μᾶς ἐπισημαίνει ἕνα ὄντως παράδοξο˙ γιὰ νὰ ζήσει κάποιος πρέπει νὰ πεθάνει: «Χριστῷ συνεσταύρωμαι˙ ζῶ δὲ οὐκέτι ἐγώ, ζῇ δὲ ἐν ἐμοὶ Χριστός».

Τὸ γεγονὸς τῆς σταύρωσης τοῦ Χριστοῦ εἶναι γνωστὸ σὲ ὅλους, εἴτε πιστούς, εἴτε ἀπίστους, ἀφοῦ τοῦτο μαρτυρεῖται καὶ ἱστορικά. Ὁ ἀπόστολος Παῦλος, ὅμως, δὲν σταυρώθηκε ποτέ, οὔτε ὅταν ἔγραφε τὴν Πρὸς Γαλάτας Ἐπιστολή, ἀπ᾿ ὅπου προέρχεται τὸ πιὸ πάνω χωρίο, οὔτε καὶ ἀργότερα. Γιατί λοιπὸν λέει ὅτι σταυρώθηκε;

Ἡ σταύρωση τοῦ ἀποστόλου Παύλου ἀφοροῦσε στὴν ἀπομάκρυνσή του ἀπὸ τὴν ἁμαρτία καὶ ἑπομένως ὁ θάνατός του, τό «ζῶ δὲ οὐκέτι ἐγώ», δὲν εἶναι ὁ βιολογικός, ἀλλὰ ἡ νέκρωσή του ὡς πρὸς τὴν ἐπιτέλεση τῆς ἁμαρτίας. Κατ᾿ ἀναλογία καὶ ἡ ζωή του δὲν εἶναι παρὰ ἡ ἀπαλλαγὴ ἀπὸ τὴ δυναστεία τῆς ἁμαρτίας καὶ ἄρα ἡ κοινωνία μὲ τὸν Χριστό.

Ἔτσι, ὑποστηρίζει ὁ ἀπόστολος Παῦλος ὅτι δὲν ζεῖ πλέον αὐτός, «ζῶ δὲ οὐκέτι ἐγώ», ἀλλὰ ζεῖ μέσα του ὁ ἴδιος ὁ Χριστός. Καὶ αὐτονόητα, ἀφοῦ ὁ Παῦλος καθάρισε τὸν ἑαυτό του ἀπὸ τὴ μεταπτωτικὴ παλαιότητα, ἀπομακρυνόμενος ἀπὸ τὴν ἁμαρτία, ἔπραττε μόνο τὸ ἀρεστὸ στὸν Θεό. Γι᾿ αὐτὸ καὶ ἀπετέλεσε, τρόπον τινά, καταγώγιο τοῦ Χριστοῦ: «ζῇ δὲ ἐν ἐμοὶ Χριστός», μᾶς λέει. Ὅπως ὅταν κάποιος ἐπιτελέσει τὴν ἁμαρτία καὶ μείνει ἀμετανόητος, τότε ἡ ἁμαρτία κρατύνεται καὶ ζεῖ μέσα του καὶ στρέφει τὴν ψυχὴ ὅπου αὐτὴ θέλει, κατὰ τὸν ἴδιο τρόπο, ὅταν κάποιος νεκρωθεῖ ὡς πρὸς τὴν ἁμαρτία καὶ τηρεῖ μὲ ἀγῶνα τὸ θέλημα τοῦ Χριστοῦ, τότε ἡ ζωὴ τοῦ Χριστοῦ βρίσκεται καὶ ἐνεργεῖ μέσα του.

Ὁ ἐρχομὸς τοῦ Χριστοῦ στὴ γῆ καὶ ἡ Ἐνανθρώπησή του ἦταν τὸ ἀποτέλεσμα τῆς ἀγάπης του πρὸς τοὺς ἀνθρώπους. Ἡ λύτρωση τοῦ ἀνθρώπου ποὺ ἀκολούθησε προσφέρεται σὲ ὅλους, ὡς πρόσκληση πρὸς τὴν οὐράνια Βασιλεία του. Ὅσοι ἀνταποκριθοῦν στὴν πρόσκληση πρέπει νὰ ἀγωνιστοῦν στὸ δύσκολο καὶ σταυρικὸ ἄθλημα τῆς τήρησης τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ.

Πρέπει, μὲ ἄλλα λόγια νὰ ἀκολουθήσουν τὴν ὑπόδειξη τοῦ ἀποστόλου Παύλου:

α) «Χριστῷ συνεσταύρωμαι». Ἡ συσταύρωση μὲ τὸν Χριστὸ γίνεται κατὰ τὸ Βάπτισμά μας. Τότε ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι ζοῦμε κατὰ Θεὸ καὶ γινόμαστε νεκροὶ ὡς πρὸς τὴν ἁμαρτία.

β) «ζῶ δὲ οὐκέτι ἐγώ»: Τοῦτο μαρτυρεῖ τὴ σταυρικὴ πορεία ποὺ ἀπαιτεῖται γιὰ νὰ νεκρωθοῦν τὰ μέλη μας ὡς πρὸς τὴν ἁμαρτία. Καὶ ἡ καθημερινὴ ζωὴ ἡμῶν τῶν Χριστιανῶν εἶναι ζωὴ ἀγῶνα, πειρασμῶν καὶ δυσκολιῶν. Ὅποιος ἐπιθυμεῖ νὰ ἀκολουθήσει τὸν Χριστὸ καὶ νὰ μὴν φέρει μάταια τὸ ὄνομα τοῦ Χριστιανοῦ, πρέπει νὰ σηκώσει τὸν σταυρό του, ἀρνούμενος κάθε ἁμαρτητικὴ κατάσταση. Νὰ ξεριζώσει ἀπὸ μέσα του τοὺς ἐγωϊσμούς, τὶς κακίες, τὰ μίση, τὶς ἐχθρότητες. Τὸ νὰ ἀπαρνηθεῖ, ὅμως, κανεὶς τὸν ἑαυτό του δὲν εἶναι εὔκολο πρᾶγμα. Εἶναι σκληρό, δύσκολο καὶ ἐπώδυνο, γι᾿ αὐτὸ καὶ ἡ ζωὴ τοῦ Χριστιανοῦ εἶναι σταυρική, ὡς βία κατὰ τῆς ἁμαρτίας καὶ πάλη κατὰ τοῦ διαβόλου. Αὐτὸς εἶναι ὁ μόνος τρόπος γιὰ νὰ περάσουμε διὰ τῆς στενῆς καὶ τεθλιμμένης ὁδοῦ ποὺ ὁδηγεῖ στὴ βασιλεία τοῦ Θεοῦ.

γ) «ζῇ δὲ ἐν ἐμοὶ Χριστός». Ἐφόσον ὁ ἄνθρωπος εἶναι ἀγωνιστής, κάθε του πράξη εἶναι σύμφωνη μὲ τὸν νόμο τοῦ Χριστοῦ καὶ τίποτα δὲν γίνεται ποὺ νὰ προσκρούει στὸ θέλημά του. Κατ᾿ ἐπέκταση γίνεται καὶ ὁ ἴδιος κατοικία τοῦ Χριστοῦ.

Συνεπῶς, ὅπως ἡ ἐπιλογὴ τοῦ ἀποστόλου Παύλου νὰ ἀκολουθήσει τὸν Χριστὸ δὲν ἦταν ἕνας ἐνθουσιασμὸς οὔτε μία ἐπιπόλαιη ἀπόφαση, ἀλλὰ τὸ ἀποτέλεσμα συνειδητῆς ἀπόφασης, ἔτσι καὶ ἐμεῖς ἂς ἀγωνιστοῦμε νὰ ζήσουμε συσταυρούμενοι μὲ τὸν Χριστό. Ἂς μὴν βλέπουμε τὸν Χριστιανισμὸ ἐπιφανειακά, ἀλλὰ ὡς μία πορεία ἀπομάκρυνσης ἀπὸ κάθε ἁμαρτωλὴ κατάσταση, ὥστε, διὰ τῆς χάριτος τοῦ Χριστοῦ, νὰ καταντήσουμε στοὺς οὐρανούς.

ΠΗΓΗ