ΚΥΡΙΑΚΗ Β΄ ΛΟΥΚΑ

Απόστολος: Β΄ Κορ. δ΄ 6-15

Ευαγγέλιο: Λουκ. στ΄ 31-36

2 Οκτωβρίου 2016

«Αγαπάτε»

Για να γίνει κανείς πιστός υπήκοος της βασιλείας του Θεού, για να λάβει μισθό και για να αποκληθεί «υιός υψίστου» Είναι ανάγκη να εφαρμόσει την πρώτη και μεγάλη εντολή της αγάπης για την οποία σήμερα μας κάνει λόγο το Ιερό Ευαγγέλιο. 

Ίσως τα λόγια του μας φαίνονται βαριά κι ακατόρθωτα, ίσως να μη συμβαδίζουν με το σύγχρονο πνεύμα της ζωής που θέλει τον άνθρωπο διπλωμάτη και ευέλικτο, ίσως ακόμα και ο εσωτερικός μας εαυτός να αντιδρά ενστικτωδώς στην εφαρμογή τους. Παρ’ όλα αυτά όμως είναι λόγια του Κυρίου μας Ιησού Χριστού που μας δείχνουν το δρόμο του αγιασμού και της θεώσεως. Όποιος δεν αγαπήσει γνήσια το Θεό και τον άνθρωπο δεν πρόκειται να σωθεί έστω κι αν γίνει σκελετός από τις νηστείες και τις κακοπάθειες, έστω κι αν γνωρίζει όλη τη θεολογία, έστω κι αν μαρτυρήσει και βασανιστεί, έστω κι αν κατορθώνει με την πίστη του να θαυματουργεί.

Αν και η αγάπη είναι παγκόσμιο αίτημα, εν τούτοις στην εφαρμογή της προβάλλει ανυπέρβλητο εμπόδιο ο εγωισμός του ανθρώπου. Δεν είναι διατεθειμένοι οι άνθρωποι να θυσιαστούν, ούτε να δώσουν τον εαυτό τους στην ανάγκη του άλλου. 

Ευχαρίστως δίνουν αγάπη μέχρι του σημείου εκείνου που δεν παραβλάπτεται το προσωπικό τους συμφέρον. Από τη στιγμή που θα διαισθανθούν ότι με τη συμπεριφορά τους διακυβεύεται το ατομικό τους συμφέρον, εγκαταλείπουν την προσπάθεια ή ακόμα τη φαινομενική αγάπη τη μεταστρέφουν σε αδυσώπητο μίσος και κακία. Δεν θα ήταν υπερβολή να μας χαρακτήριζε κανείς ειδωλολάτρες με χριστιανική επιφάνεια. Ύστερα από 2000 χρόνια, όπου το κήρυγμα της αγάπης καθημερινά αντιλαλεί μέσα στο χριστιανικό κόσμο, εξακολουθούμε να έχουμε σαν εντολή το Μωσαϊκό Νόμο, που ορίζει «οφθαλμόν αντί οφθαλμού και οδόντα αντί οδόντος». 

Σήμερα που γίνεται τόσος λόγος για αγάπη, υποφέρει η ανθρωπότητα από την έλλειψη της. Κι ακόμα όπου την συναντά κανείς δεν βρίσκει τη γνήσια αγάπη, την εγωιστική, την υποκριτική αγάπη.

Θέλουμε την αγάπη, αλλά ξεκινάμε να την οικοδομήσουμε χωρίς θεμέλια.

Στέρεο και αρραγές θεμέλιο της αγάπης είναι η θυσία. Αγαπώ σημαίνει θυσιάζομαι, ανέχομαι, ταπεινώνομαι. Πεθαίνω για να ζήσεις. Χάνω για να κερδίσεις. Υποχωρώ για να ανέβεις. Σιωπώ για να μιλήσεις. Αγάπη σημαίνει: πλησιάζω έναν άρρωστο με μεταδοτική ασθένεια και δεν φοβάμαι. Επισκέπτομαι ένα φυλακισμένο χωρίς το φόβο μήπως κακοχαρακτηριστώ από τους άλλους. Δανείζω εκείνον που δεν έχει να μου τα επιστρέψει. Ευεργετώ το συκοφάντη μου. Επαινώ τον κατήγορο μου. Προσεύχομαι για τον διώκτη μου. Παραβλέπω τις αδικίες που μου έκανε ο πλησίον μου. Συγχωρώ τον εχθρό μου. Κάνω ότι θέλω να μου κάνουν οι άλλοι.

Υπόδειγμα μας στο δύσβατο και ανηφορικό δρόμο της αγάπης έχουμε «την Εσταυρωμένη αγάπη» τον Ιησού Χριστό, ο οποίος θυσιάστηκε για τη σωτηρία μας και υπέμεινε Σταυρού θάνατο για τη δική μας ανάσταση και ζωή.

Δεν μπορούμε να λέμε ότι αγαπάμε το Θεό και συγχρόνως να μισούμε το συνάνθρωπο μας. Οι δυο αγάπες Θεού και ανθρώπου είναι άρρηκτα ενωμένες μεταξύ τους κατά τέτοιο τρόπο ώστε όταν αδυνατίζει η μια, αδυνατίζει και η άλλη, όταν καταργείται η μια καταργείται και η άλλη και όταν αυξάνεται η μια, αυξάνεται και η άλλη. Εκείνος που αγαπά αληθινά το θεό, αγαπά και τον άνθρωπο. Θαυμάστε την αγάπη των αγίων. Την αγάπη τους προς το θεό την εκδήλωναν στον άνθρωπο, γιατί πίστευαν ότι ο άνθρωπος είναι «εικών του Θεού».

Χαρακτηριστικό είναι το περιστατικό που αναφέρει το Γεροντικό: Κάποτε ένας γέροντας ασκητής πήρε στον ώμο του τα καλάθια που είχε όλο το χρόνο ετοιμάσει και ξεκίνησε για την Αλεξάνδρεια να τα πουλήσει και εξοικονομήσει τα προς τα ζην αναγκαία. Καθώς κατέβαινε από το βουνό σε μια ρεματιά συνάντησε ένα λεπρό, κουλουριασμένο μέσα στα κουρελιασμένα ρούχα του, ζωντανό νεκρό. Έσκυψε με αγάπη ο ασκητής στις πληγές του, τον περιποιήθηκε τον καθάρισε και του έδωσε να φάει. Αφού συνήλθε ο λεπρός παρακάλεσε τον ασκητή να τον πάρει μαζί του στην πόλη. Ο άγιος εκείνος γέροντας χωρίς να φοβηθεί τη λέπρα του συνανθρώπου του τον πήρε στην πλάτη του και τον έφερε στην πόλη. «Που θέλεις να σε πάω», ρώτησε ο ασκητής. «Όπου πας εσύ» απάντησε ο λεπρός. Έτσι ο γέροντας σταμάτησε μαζί με το λεπρό σε μια γωνιά ενός πολυσύχναστου δρόμου για να πουλήσει το εργόχειρο του. 

Όταν πούλησε το πρώτο καλάθι λέει ο λεπρός στον ασκητή: «Πεινώ». Αγοράζει με τα χρήματα του ενός καλαθιού ο γέροντας φαγητό και ταΐζει το λεπρό. Όταν πούλησε δεύτερο καλάθι λέει πάλι ο λεπρός στον ασκητή: «Κρυώνω» Αγοράζει με τα χρήματα του δεύτερου καλαθιού ρούχα και ντύνει το λεπρό. Όταν πούλησε και τα άλλα καλάθια λέγει πάλι ο λεπρός στον ασκητή: «Τώρα θέλω να με πάρεις στα λουτρά να με καθαρίσεις και να με περιποιηθείς». Δίνει όλα τα χρήματα του ο αγαθός γέροντας και περιποιείται με πολλή αγάπη το λεπρό. Κι αφού τον ετοίμασε, τον καθάρισε, τον έπλυνε, τον τάισε, τον περιποιήθηκε κι ήταν έτοιμος να αναχωρήσει για το ασκητήριο του χωρίς χρήαμτα και χωρίς τροφές, αφού όλα τα είχε διαθέσει για την αγάπη του λεπρού, καθώς έσκυψε για να τον αποχαιρετήσει, είδε να αλλοιώνεται η όψη του σαν του αγγέλου κι άκουσε τη φωνή του να του λέει: «Ευλογημένος να είσαι άνθρωπε της αγάπης». Κι ο λεπρός που δεν είναι άλλος από άγγελος εξαφανίστηκε.

Όποιος δίνει αγάπη υπηρετεί τον ίδιο το Θεό. Όποιος δίνει αγάπη μένει μαζί με το Θεό. Όποιος δίνει αγάπη κάνει φίλο το Θεό. Τη χριστιανική μας ιδιότητα θα τη δείξουμε στη συμπεριφορά μας προς τους άλλους ανθρώπους αν έχουμε αγάπη. Ας αγαπάμε γνήσια, όπως μας αγαπά ο Χριστός. Ας βρισκόμαστε πάντα κοντά στον ανθρώπινο πόνο, παρόντες στη δυστυχία και στην αγάπη του πλησίον μας αδιάκριτα. Όπου υπάρχει θλίψη, δοκιμασία, πτώχεια, απελπισία, εγκατάλειψη, πένθος, ας προσπαθήσουμε με το υστέρημα μας, με τα λόγια της αγάπης και με την προσευχή μας να φέρουμε με ελπίδα και χαρά. Ας ανοίξουμε την καρδιά μας προς όλους. 

Ανεξαρτήτως θρησκεύματος, εθνικότητας, φυλής, κοινωνικής τάξεως, πολιτικής ιδεολογίας.

Η αγάπη όπως τη δίδαξε και την έζησε ο Χριστός και όλοι οι θεωμένοι άγιοι της Εκκλησίας μας είναι η δύναμη που μας ενώνει με το θεό και με τους συνανθρώπους μας. Είναι η μεγάλη ελπίδα για τη σωτηρία της ανθρωπότητας από την ερχόμενη πυρηνική καταστροφή. Είναι το θεϊκό Φως, που θα φωτίσει τα σκότη της πλάνης και της αμαρτίας. Σήμερα που βασανιζόμαστε μέσα στην εγωκεντρική καταιγίδα της αγωνίας και του φόβου, μοναδική ελπίδα μας είναι ο Θεός, ο οποίος κατασκηνώνει μόνο μέσα στις καρδιές που αγαπούν (Α΄ Ιωάν. δ΄ 12).

Γιώργος Σαββίδης

ΠΗΓΗ