ΚΥΡΙΑΚΗ Α΄ ΛΟΥΚΑ

(Λκ. 5, 1-11)

Ἐνῷ ὁ Κύριος βρισκόταν «παρὰ τὴν λίμνην Γεννησαρέτ» καὶ πλῆθος ἀνθρώπων συνωστιζόταν γύρω του, μπῆκε σὲ ἕνα πλοιάριο, τὸ ὁποῖο ἀνῆκε στὸν Πέτρο, καὶ τὸν παρακάλεσε νὰ τὸ ἀπομακρύνει λίγο ἀπὸ τὴν ἀκτή, ὥστε νὰ μπορεῖ νὰ τοὺς διδάξει μὲ περισσότερη ἄνεση. Ἐδῶ βλέπουμε κατὰ πρῶτο τὴ μεγάλη ἐπιείκεια τοῦ Χριστοῦ. Δὲν διέταξε τὸν Πέτρο δεσποτικά, ἀλλὰ τὸν παρακάλεσε ὡς ἀγαθὸς Κύριος. Ἔπειτα ὁ Πέτρος, ὑπακούει καὶ γίνεται εὐπειθὴς σὲ κάποιον ποὺ μέχρι τότε δὲν ἤξερε, εἰσάγοντάς τον μάλιστα στὸ πλοῖο του. Ὄχι μόνο αὐτό, ἀλλά, μετὰ τὸ τέλος τῆς διδαχῆς, ὁ Χριστὸς εἶπε στὸν Πέτρο νὰ ὁδηγήσει ἐκ νέου τὸ πλοιάριό του στὰ βαθιὰ καὶ νὰ ξαναρίξει τὰ δίκτυα. Καὶ ὁ Πέτρος τὸν ὑπάκουσε. Δὲν ἀντέδρασε, δὲν δυσανασχέτησε καὶ δὲν εἶπε στὸν Χριστό: «Μὰ ἀφοῦ κοπίασα ὅλο τὸ βράδυ χωρὶς κανένα ἀποτέλεσμα, τώρα μοῦ ζητᾶς νὰ σὲ ἀκούσω καὶ νὰ μπῶ σὲ νέους κόπους;» Ἀντ᾿ αὐτοῦ ὁ Πέτρος, παρὰ τὴν προηγούμενη ἀποτυχία του στὸ ψάρεμα καὶ τὸν προφανῆ κόπο τῆς ὁλονύκτιας προσπαθείας, εἶπε στὸν Χριστό: «Ναὶ Κύριε, ἐπειδὴ μοῦ τὸ ζητᾶς, θὰ σὲ ἀκούσω καὶ θὰ ὑπακούσω στὸ κέλευσμά σου καὶ θὰ προσπαθήσω ξανά».

Ἡ ὑπακοὴ τοῦ Πέτρου ἦταν μεγάλη. Ὑπάκουσε στὸν Χριστό, καὶ στὴν ἀρχὴ μετακινῶντας τὸ πλοιάριό του, καὶ τώρα, κάνοντας κάτι ποὺ λογικὰ δὲν θὰ ἔπρεπε νὰ γίνει. Οἱ τότε συνθῆκες ἐργασίας γιὰ ἕνα ὁλονύκτιο ψάρεμα συνεπάγονταν μεγάλες δυσκολίες. Πέραν τοῦ κόπου καὶ τῆς πείνας καὶ τῆς δίψας, ὑπῆρχε στὸν Πέτρο καὶ τοὺς συνεργάτες του καὶ μεγάλη ἀπογοήτευση ἐξαιτίας τοῦ ὅτι δὲν ἔπιασαν τίποτα στὰ δίκτυά τους. Καὶ τὸ νὰ μὴν πιάσουν τίποτα δὲν ἦταν μία μικρὴ ἀτυχία, ἀλλὰ πρᾶγμα ὀδυνηρό, διότι θὰ στεροῦνταν καὶ τὸ μεροκάματο, ἀλλὰ καὶ τὸ φαγητό, γιὰ τοὺς ἴδιους καὶ τὶς οἰκογένειές τους. Μέσα σὲ τέτοιες συνθῆκες κάθε ἄνθρωπος διακρίνεται ἀπὸ ἄγχος καὶ εὐερεθιστικότητα καὶ τὸ μόνο ποὺ θέλει εἶναι τουλάχιστον νὰ ξεκουραστεῖ. Γι’ αὐτὸ καὶ ἡ πράξη τοῦ Πέτρου, νὰ ὑπακούσει στὸν Χριστὸ καὶ νὰ πάει ἐκ νέου στὰ βαθιὰ γιὰ ἄγρα ψαριῶν, εἶναι πράγματι ἀξιοθαύμαστη.

Ὁ Πέτρος, ὁ ὁποῖος «ἦν τὴν πίστιν θερμὸς καὶ πρὸ τῆς πίστεως», σύμφωνα μὲ τὸν Θεοφύλακτο Βουλγαρίας, ἄφησε στὴν ἄκρη τὸ θέλημά του, ἀλλὰ καὶ τὴ φυσιολογικὴ ἀνάγκή του γιὰ ξεκούραση, καὶ ὑπάκουσε στὸν Κύριο. Γι᾿ αὐτὸ τελικὰ ἀνταμείφθηκε˙ ἡ ψαριά του ἦταν τόση, ὥστε γιὰ νὰ σηκωθεῖ τὸ δίκτυο χρειάστηκε ἡ βοήθεια τῶν συνεταίρων του ἀπὸ τὸ ἄλλο πλοῖο.

Ἀντίστοιχη συμπεριφορὰ πίστεως καὶ αὐταπάρνησης ἐπέδειξε καὶ ὁ σήμερα ἑορταζόμενος ἅγιος Παφνούτιος. Ὁ ἅγιος ἦταν γνωστὸς γιὰ τὴν ἐγκράτεια καὶ τὴν αὐστηρὴ ἀσκητική του ζωή. Μία μέρα, καθὼς ὁδοιποροῦσε στὴν ἔρημο, ἔπεσε πάνω σὲ ἕνα λημέρι ληστῶν, ὁ ἀρχηγὸς τῶν ὁποίων γνώριζε γιὰ τὴν ἀσκητική του ζωή. Ἔτσι, θέλησε νὰ τὸν πειράξει καὶ νὰ τὸν κάνει – ὅπως νόμιζε – νὰ ἁμαρτήσει. Βλέποντάς τον, λοιπόν, κατάκοπο ἀπὸ τὴν ὁδοιπορία, πεινασμένο καὶ κυρίως διψασμένο, πῆρε ἕνα μεγάλο ποτήρι, τὸ γέμισε κρασὶ καὶ μὲ τὴν ἀπειλὴ τοῦ σπαθιοῦ του διέταξε τὸν ἅγιο νὰ τὸ πιεῖ. Θεωροῦσε ὁ ἀρχιληστὴς ὅτι ἐὰν ὁ Παφνούτιος ἔπινε τὸ κρασί, θὰ εἶχε διαπράξει μεγάλο ὀλίσθημα˙ θὰ καταπατοῦσε τὴν ἀσκητική του πολιτεία καὶ θὰ ἐξευτελιζόταν.

Ὅμως τὰ πράγματα δὲν ἦταν ἀκριβῶς ἔτσι. Ὁ Παφνούτιος, καθὸ ἅγιος, δὲν εἶχε δικό του θέλημα καὶ ἔτσι γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ ὑπάκουσε στὸν ἀρχιληστὴ καὶ ἦπιε τὸ κρασί. Ἀμέσως τότε ὁ ἀρχιληστὴς ἔνιωσε συντετριμμένος καὶ πέφτοντας στὰ πόδια τοῦ ἁγίου ζητοῦσε συγχώρεση λέγοντας ὅτι τὸν στενοχώρησε καὶ τὸν ἔκανε νὰ ἁμαρτήσει. Ὁ ἅγιος, ὅμως, τοῦ εἶπε: «εἶμαι πεπεισμένος ὅτι γι᾿ αὐτὸ τὸ ποτήρι κρασὶ ὁ Θεὸς θὰ σοῦ χαρίσει τὸ ἔλεός του». Ὁ δὲ ληστὴς ἀπάντησε «Καὶ ἐγώ, ἅγιε Γέροντα, πιστεύω ὅτι ὁ Θεὸς θὰ μὲ βοηθήσει νὰ μὴν βλάψω κανένα ἀπὸ ᾿δω καὶ στὸ ἑξῆς». Ἔτσι ὁ ἅγιος Παφνούτιος ἀφήνοντας στὴν ἄκρη τὸ θέλημά του ἀπὸ ἀγάπη στὸν Θεό, κέρδισε καὶ τὸν ἀρχιληστή, ἀλλὰ καὶ ὁλόκληρη τὴν ὁμάδα τῶν ληστῶν.

Συνεπῶς, ὅπως ὁ Πέτρος πού, ἀκολουθώντας μὲ πίστη τὸν Χριστό, ἔγινε ἁλιέας ἀνθρώπων, ὁδηγώντας τους στὴ σωτηρία, ἔτσι καὶ ὁ ἀγαθὸς γέροντας Παφνούτιος, ζώντας ὀρθὰ ἐν Χριστῷ καὶ ἐπιδεικνύοντας ἀγάπη στοὺς ἀνθρώπους, κατάφερε νὰ ἑλκύσει τοὺς ληστὲς στὸν ὀρθὸ δρόμο.

ΠΗΓΗ