ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΑ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

(Μθ. 18, 23-35)

Στὴ σημερινὴ εὐαγγελικὴ περικοπὴ ὁ Κύριος μᾶς ὁμιλεῖ γιὰ τὴ συγχωρητικότητα καὶ λέει πὼς αὐτὴ ἀποτελεῖ προϋπόθεση γιὰ τὴ δική μας σωτηρία. Ἐφόσον δώσουμε συγχώρεση σὲ αὐτὸν ποὺ μᾶς ἔφταιξε ἢ μᾶς ἀδίκησε θὰ λάβουμε καὶ ἐμεῖς τὴ συγχώρεση ἀπὸ τὸν Θεὸ γιὰ τὰ δικά μας σφάλματα.

Ὅποιος ἑπομένως ἐπιθυμεῖ νὰ εἶναι ἀληθινὸς Χριστιανὸς πρέπει νὰ ἀποδιώξει ἀπὸ μέσα του τὴν ὀργὴ καὶ τὸν θυμὸ ἐναντίον αὐτῶν ποὺ τὸν ἀδίκησαν. Πῶς θὰ ζητήσει κανεὶς συγχώρεση ἀπὸ τὸν ἀγαθὸ Θεὸ ἢ πῶς θὰ μπορέσει νὰ προσευχηθεῖ, ὅταν κρατᾶ καὶ καλλιεργεῖ μέσα στὴν καρδιά του τὸ μῖσος, τὴ μνησικακία καὶ τὴν ἐπιθυμία γιὰ ἐκδίκηση;

Οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μᾶς λένε ὅτι τότε μόνο ἔχουμε δικαίωμα νὰ ὀργιστοῦμε κατὰ τοῦ συνανθρώπου μας ὅταν αὐτὸς θέλει νὰ μᾶς χωρίσει ἀπὸ τὸν Θεό. Σὲ ὁποιαδήποτε ἄλλη περίπτωση ὀργιζόμαστε καὶ μνησικακοῦμε χωρὶς λόγο καὶ αἰτία, χωρὶς σκοπὸ καὶ χριστιανικὴ προοπτική, δηλαδὴ μάταια. Ὅ,τι καὶ νὰ ἔχει κάνει κάποιος σὲ ἐμᾶς, εἴτε μᾶς ἀδίκησε εἴτε μᾶς ἐκμεταλλεύτηκε εἴτε μᾶς ἔκλεψε εἴτε μᾶς πλεονέκτησε εἴτε μᾶς ἔβρισε εἴτε μᾶς κτύπησε, ἐμεῖς, ὡς Χριστιανοί, ὀφείλουμε νὰ τὸν συγχωρέσουμε καὶ ὄχι νὰ ἐπιδείξουμε μνησικακία καὶ νὰ προσπαθήσουμε νὰ τὸν ἐκδικηθοῦμε.

Ἐάν, ὅμως, ἀπὸ ἀνθρώπινη ἀδυναμία, ὀργισθοῦμε ἢ ταραχθοῦμε, ἂς ἐνεργήσουμε τάχιστα καὶ ἂς μὴν ἐπιτρέψουμε στὴ μνησικακία νὰ μᾶς καταβάλει καὶ νὰ μᾶς σπρώξει πρὸς τὴν ἐκδίκηση. Ἐπ᾽ αὐτοῦ ὁ ἀπόστολος Παῦλος μᾶς παροτρύνει καὶ μᾶς συμβουλεύει: «ὀργίζεσθε καὶ μὴ ἁμαρτάνετε· ὁ ἥλιος μὴ ἐπιδυέτω ἐπὶ τῷ παροργισμῷ ὑμῶν». Δηλαδὴ ἂς μὴν ἐπιτρέπουμε στὴν ὀργὴ νὰ χρονίσει μέσα μας, ἀλλὰ ἂς σπεύσουμε νὰ συμφιλιωθοῦμε προτοῦ δύσει ὁ ἥλιος, δηλαδὴ γρήγορα καὶ ἄμεσα.

Αὐτὸ ἀκριβῶς θέλει ὁ Κύριος ἀπὸ ἐμᾶς. Ὄχι νὰ τρέφουμε μῖσος ἢ λύπη ἢ ὀργὴ ἢ μνησικακία καὶ νὰ ἐκδηλώνουμε ἐκδικητικότητα γιὰ ὁποιονδήποτε ἄνθρωπο, ἀλλὰ θέλει νὰ ἔχουμε πρὸς αὐτὸν ἀγάπη, κατανόηση καὶ συγχωρητικότητα. Ἐὰν δείξουμε ἐμεῖς ἀγάπη πρὸς τὸν ἄλλο καὶ τοῦ προσφέρουμε τὴ συγχώρεση στὰ σφάλματά του, θὰ μᾶς συμπεριφερθεῖ ἀναλόγως καὶ ὁ Κύριος. Αὐτὸ ἄλλωστε λέμε καθημερινά, στὴν προσευχή μας: «… καὶ ἄφες ἡμῖν τὰ ὀφειλήματα ἡμῶν, ὡς καὶ ἡμεῖς ἀφίεμεν τοῖς ὀφειλέταις ἡμῶν… ». Ζητᾶμε ἀπὸ τὸν Κύριο νὰ μᾶς συγχωρέσει, ὅπως ἐμεῖς πρῶτοι συγχωροῦμε τοὺς πταίοντες πρὸς τὸ πρόσωπό μας. Συγχωροῦμε γιὰ νὰ συγχωρεθοῦμε. Δὲν μνησικακοῦμε καὶ περιμένουμε νὰ μᾶς συγχωρέσει ὁ Θεός. 

Πῆγε κάποτε κάποιος νὰ ἐξομολογηθεῖ σὲ ἕνα πνευματικὸ καὶ μὲ πολλὴ στενοχώρια, ἀλλὰ καὶ ὀργή, τοῦ λέει:

-«πάτερ, ἔχω ἀδικηθεῖ ἀπὸ τὸν τάδε καὶ θέλω νὰ τὸν ἐκδικηθῶ».

Ὁ πνευματικὸς προσπαθοῦσε νὰ τὸν ἀποτρέψει ἀπὸ τὴν ἀντεκδίκηση, παρουσιάζοντας σὲ αὐτὸν τὴ διδασκαλία τῆς Ἁγίας Γραφῆς:

-«Παιδί μου, ὁ Κύριος μᾶς λέει ὅτι: «"Ἐὰν γὰρ ἀφῆτε τοῖς ἀνθρώποις τὰ παραπτώματα αὐτῶν, ἀφήσει καὶ ὑμῖν ὁ πατὴρ ὑμῶν ὁ οὐράνιος· ἐὰν δὲ μὴ ἀφῆτε τοῖς ἀνθρώποις τὰ παραπτώματα αὐτῶν, οὐδὲ ὁ πατὴρ ὑμῶν ἀφήσει τὰ παραπτώματα ὑμῶν"»

Ὁ ἐξομολογούμενος, ὅμως, ἐπέμενε:

«δὲν θὰ ἡσυχάσω πάτερ», ἔλεγε, «ἐὰν δὲν τὸν ἐκδικηθῶ καὶ δὲν δικαιώσω τὸν ἑαυτό μου».

Τότε τοῦ εἶπε ὁ πνευματικός: «καλὰ παιδί μου˙ ἂς προσευχηθοῦμε νὰ μᾶς φωτίσει ὁ Θεός», καὶ στάθηκε μπρὸς στὴν εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ, λέγοντας: «Πάτερ ἡμῶν ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς… μὴ συγχωρέσεις τὰ ἁμαρτήματά μας, ὅπως καὶ ἐμεῖς δὲν συγχωροῦμε τὰ ἁμαρτήματα τῶν ἄλλων».

-«Μὰ πάτερ», τὸν διέκοψε ὁ ἐξομολογούμενος, «δὲν λέει κάτι τέτοιο ἡ προσευχή».

-«Καὶ ὅμως, λέει», τοῦ ἀπαντᾶ ὁ πνευματικός, «ἐφόσον ἐσὺ συνεχίζεις νὰ μνησικακεῖς ἐγὼ ἄλλη προσευχὴ γιὰ σένα δὲν κάνω».

Τότε ὁ ἐξομολογούμενος κατάλαβε τὸ σφάλμα του καὶ μὲ ταπείνωση καὶ συντριβή, εἶπε:

«δὲν θέλω πιὰ νὰ ἐκδικηθῶ πάτερ».

Ἂς μὴν ἀνταποδίδουμε λοιπὸν τὴν ἀδικία καὶ ἂς μὴν προσπαθοῦμε νὰ ἐκδικηθοῦμε ὅσους μᾶς ἔχουν βλάψει μὲ τὸν ἕνα ἢ τὸν ἄλλο τρόπο. Ἂντιθέτως ἂς προσπαθήσουμε ὅσο μποροῦμε νὰ εὐεργετοῦμε καὶ νὰ συγχωροῦμε αὐτοὺς ποὺ μᾶς ἀδίκησαν, ἀφοῦ τελικὰ ἔτσι συγχωροῦνται καὶ ὅσα ἐμεῖς κάνουμε.

ΠΗΓΗ