ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΟ ΤΗΣ ΥΨΩΣΕΩΣ

(Ἰω. 3, 13-17)

Τὸ σημερινὸ εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα μᾶς λέει πὼς ὁ Υἱ­ὸς τοῦ Θε­οῦ ἐ­ναν­θρώ­πη­σε γιὰ νὰ σώ­σει τὸν κό­σμο καὶ ὄ­χι γιὰ νὰ τὸν κα­τα­κρί­νει γιὰ τὴν ἁ­μαρ­τί­α του: «οὐ γὰρ ἀ­πέ­στει­λεν ὁ Θε­ὸς τὸν υἱ­ὸν αὐ­τοῦ εἰς τὸν κό­σμον ἵνα κρί­νῃ τὸν κό­σμον, ἄλλ’ ἵ­να σω­θῇ ὁ κό­σμος δι’ αὐ­τοῦ».

Ἐρ­χό­με­νος ὁ Χρι­στὸς στὸν κό­σμο φέ­ρει μί­α καὶ μό­νη κρί­ση. Αὐ­τὴ δὲν εἶ­ναι ἄλ­λη ἀ­πὸ τὴ φα­νέ­ρω­ση τῆς ἁ­μαρ­τί­ας τοῦ ἀν­θρώ­που, λό­γῳ τῆς ἀ­λή­θει­ας ποὺ βρί­σκε­ται πιὰ στὸν κό­σμο. Μπρο­στὰ στὴν ἀ­λή­θει­α, μπρο­στὰ δη­λα­δὴ στὸν ἴ­διο τὸν ἐ­ναν­θρω­πή­σαν­τα Υἱ­ὸ τοῦ Θε­οῦ, ἡ πλά­νη καὶ τὸ ψεῦ­δος ἐ­λέγ­χον­ται καὶ ἀ­πο­κα­λύ­πτον­ται: «Νῦν κρί­σις ἐ­στὶν τοῦ κό­σμου. Νῦν ὁ ἄρ­χων τοῦ κό­σμου ἐκ­βλη­θή­σε­ται ἔ­ξω». Κρί­νε­ται λοι­πὸν ἡ ἁ­μαρ­τί­α φα­νε­ρού­με­νη, κρί­νε­ται, ὅμως, καὶ κα­τα­κρί­νε­ται καὶ ὁ διά­βο­λος, αὐ­τός, ὁ ὁ­ποῖ­ος δε­λέ­α­σε καὶ ἔ­ρι­ξε στὴν ἁ­μαρ­τί­α τὸν ἄν­θρω­πο.

Ἡ πε­ρί­ο­δος τῆς Πα­λαι­ᾶς Δι­α­θή­κης πα­ρῆλ­θε. Ὁ παι­δα­γω­γι­κὸς φό­βος ἔ­δω­σε τὴ θέ­ση του στὴν πε­ρί­ο­δο τῆς χά­ρι­τος. Ὁ­δή­γη­σε τοὺς ἀν­θρώ­πους νὰ κα­τα­νο­ή­σουν τὴν ἁ­μαρ­τί­α καὶ τοὺς ὑ­πέ­δει­ξε τὸν μό­νο λυ­τρω­τή, τὸν Υἱ­ὸ τοῦ Θε­οῦ. Ὁ Κύ­ρι­ος, ἔρ­χε­ται στὸν κό­σμο, ὄ­χι ἀ­πει­λῶν­τας καὶ ἐκ­φο­βί­ζον­τας, ἀλ­λὰ πλή­ρης ἀ­γά­πης, ὡς πα­τέ­ρας ποὺ τεί­νει τὸ χέ­ρι στὰ ἀ­γα­πη­τά του παι­διά. Ἡ πα­ρου­σί­α του ση­μαί­νει τὴ δι­κή μας σω­τη­ρί­α, ἀ­φοῦ ἦλ­θε «ἵ­να σω­θῇ ὁ κό­σμος δι’ αὐ­τοῦ». 

Ὁ Χρι­στὸς κα­ταρ­γεῖ μὲ τὸν ἐρ­χο­μό του στὸν κό­σμο ὅ,­τι κα­τα­δυ­νά­στευ­ε τὸν ἄν­θρω­πο, τὴν ἁ­μαρ­τί­α, τὸν θά­να­το, τὸν διά­βο­λο. Αἴ­ρον­τας αὐ­τὲς τὶς πλη­γές, οἱ ὁ­ποῖ­ες προ­κα­λοῦ­σαν πό­νο καὶ δά­κρυ, μᾶς θε­ρά­πευ­σε. Ὅ­πως τό­τε, τὴν πα­λαι­ὰ ἐ­πο­χή, ὅ­ταν οἱ Ἰσ­ρα­η­λί­τες βρι­σκόν­του­σαν στὴν ἔ­ρη­μο, γλύ­τω­ναν ἀ­πὸ τὰ δη­λη­τη­ρι­ώ­δη φί­δια, ἀ­τε­νί­ζον­τας τὸ χάλ­κι­νο φί­δι ποὺ ἔ­στη­σε καθ’ ὑ­πό­δει­ξη τοῦ Θε­οῦ ὁ Μω­ϋ­σῆς, ἔ­τσι καὶ τώ­ρα, ἐ­μεῖς οἱ ἄν­θρω­ποι λυ­τρω­νό­μα­στε ἀ­πὸ τὶς πλη­γὲς τῆς ἁ­μαρ­τί­ας, ἀφ’ ἧς στιγ­μῆς ὁ Χρι­στὸς δι­ὰ τοῦ σταυ­ροῦ κα­τήρ­γη­σε τὸν διά­βο­λο καὶ κα­τα­πά­τη­σε τὸν θά­να­το.

Ἡ σω­τη­ρί­α ποὺ μᾶς προ­σφέ­ρει ὁ Χρι­στὸς βι­ώ­νε­ται ἀ­πὸ τὴ ζω­ὴ αὐ­τή. Στὴ βα­σι­λεί­α τοῦ Θε­οῦ δὲν εἰ­σέρ­χε­ται κα­νεὶς με­τὰ τὸν θά­να­τό του, ἀλ­λὰ τὴ γεύ­ε­ται ἐ­νῷ ἤ­δη βρί­σκε­ται ἐν ζω­ῇ. Προ­ϋ­πό­θε­ση βέ­βαι­α εἶ­ναι νὰ ἀ­πο­δε­χθεῖ τὸν Χρι­στό, νὰ πι­στέ­ψει σ’ αὐ­τὸν καὶ νὰ ἀ­γω­νι­στεῖ ἐν με­τα­νοί­ᾳ νὰ τη­ρή­σει τὶς ἐν­το­λές του καὶ νὰ με­τέ­χει τῶν μυ­στη­ρί­ων τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας. Νὰ ση­κώ­σει τὸν σταυ­ρό του καὶ νὰ δεῖ τὴ ζω­ὴ καὶ τὸν συνάν­θρω­πό του ἀ­γα­πη­τι­κά, χωρὶς μῖσος καὶ ἐκδικητικότητα.

Ἡ ἀ­γά­πη καὶ ἡ συγχώρεση ποὺ ἐπιδεικνύει κανεὶς στὴ σχέση του μὲ τοὺς ἄλλους ση­μαί­νει τε­λι­κὰ μί­μη­ση, ἀλλὰ καὶ ἐξομοίωση μὲ τὸν Θεό. Καὶ τοῦτο διότι ἡ συγχώρεση τῶν ἁμαρτιῶν, τό «ἀφιέναι ἁμαρτίαις», εἶναι χαρακτηριστικὸ τοῦ Θεοῦ. Ἐ­φό­σον λοι­πὸν ὁ Χρι­στὸς δὲν ἦλθε γιὰ νὰ κα­τα­κρί­νει καὶ νὰ κα­τα­κε­ραυ­νώ­σει τὸν ἄν­θρω­πο, ἀλ­λὰ γιὰ νὰ τὸν συγχωρέσει καὶ νὰ τὸν σώ­σει, τό­τε καὶ ἐ­μεῖς δὲν πρέ­πει νὰ κρί­νου­με καὶ νὰ κα­τα­δι­κά­ζου­με τοὺς ἄλ­λους, καὶ μά­λι­στα στὸ ὄ­νο­μα τοῦ Χρι­στοῦ. Δὲν εἴ­μα­στε ἐ­μεῖς οἱ κα­λοὶ Χρι­στια­νοὶ καὶ κά­ποιοι ἄλ­λοι ὑ­πο­δε­έ­στε­ροι, ὥ­στε ὡς εἰ­σαγ­γε­λεῖς νὰ τοὺς κρί­νου­με καὶ νὰ τοὺς κα­τα­κρί­νου­με γιὰ τὰ ὅποια σφάλ­μα­τά τους.

Αὐτὸ ποὺ μποροῦμε καὶ ὀφείλουμε νὰ κάνουμε ὡς Χριστιανοὶ εἶναι νὰ συμπονέσουμε αὐτὸν ποὺ σφάλλει, νὰ ἀνεχθοῦμε, νὰ συμβουλεύσουμε, νὰ παραινέσουμε καὶ κυρίως νὰ προσευχηθοῦμε γι᾿ αὐτόν. 

ΠΗΓΗ