ΚΥΡΙΑΚΗ Β΄ ΛΟΥΚΑ

ΜΙΜΗΣΙΣ ΘΕΟΥ

Ἀρκετός κόσμος θεωρεῖ ὅτι ἡ ζωή τοῦ χριστιανοῦ δέν εἶναι παρά ἕνας ἀνελαστικός ἠθικός κώδικας συμπεριφορᾶς, ὁ ὁποῖος ἀποτελεῖται ἀπό ἐντολές καί ὑποχρεώσεις πού καθιστοῦν τελικά τό βίο τοῦ ἀνελεύθερο. Βεβαίως, αὐτές δέν μποροῦν παρά νά προέρχονται κυρίως ἀπό τή ζωή καί τούς λόγους τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ καί νά καταγράφονται στό βιβλίο τῆς Ἁγίας Γραφῆς. Ἡ ἐν λόγω θεώρηση, ὡστόσο ἀποτελεῖ μιά πρόχειρη, μιά ἐπιδερμική καί τελικά μιά λανθασμένη προσέγγιση πού προέρχεται ἀπό ἀνθρώπους πού εἴτε ἀντιμάχονται καί ἀπορρίπτουν τήν ὀρθόδοξη χριστιανική πίστη, εἴτε ἀπό ἐκείνους πού προσεγγίζουν τόν ἐκκλησιαστικό βίο μέ ἕναν ἠθικιστικό εὐσεβισμό.

Τό εὐαγγέλιο πού θά διαβάσουμε τήν προσεχῆ Κυριακή Β΄ Λουκᾶ (Λουκ., στ΄, 31-36) θέτει τίς στέρεες βάσεις τοῦ αὐθεντικοῦ χριστιανικοῦ βίου καί καταδεικνύει ὅτι ἡ πίστη μας, ὅταν βιώνεται μέ ὀρθό τρόπο, τότε εἶναι ἕνας ἀπέραντος χῶρος ἀγάπης καί ἐλευθερίας. Λίγο πρίν τήν περικοπή πού ἀναγινώσκουμε στούς ναούς, διαβάζουμε στό κεφάλαιο ἕξι τοῦ Λουκᾶ ὅτι ὁ Ἰησοῦς μετά τήν ἐπιλογή τῶν δώδεκα μαθητῶν ξεκίνησε νά διδάσκει σέ μεγάλο πλῆθος ἀνθρώπων πού ἔρχονταν νά τόν ἀκούσουν καί νά γιατρευτοῦν ἀπό τίς ἀσθένειές τους. Σέ ὅλο αὐτό τόν κόσμο μιλᾶ γιά τούς κληρονόμους τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν μακαρίζοντας τούς κατατρεγμένους, τούς ἀδικημένους, τούς ἀπόκληρους τοῦ κόσμου τούτου καί προειδοποιώντας τούς ἐπαναπαυμένους, τούς αὐτάρεσκους, τούς “καλοπερασάκηδες” τῆς ἐφήμερης ζωῆς. Διδάσκοντας ἐκείνους, διδάσκει ἀκατάπαυστα καί ἐμᾶς δίνοντας ὄχι ἐντολές, ἀλλά τούς χρυσούς κώδικες συμπεριφορᾶς, προτρέποντάς μας κατά πρώτον νά ἀγαπᾶμε τούς ἐχθρούς μας, νά εὐλογοῦμε ἐκείνους πού μᾶς καταριοῦνται, νά προσευχόμαστε γιά ἐκείνους πού μᾶς ἐπηρεάζουν κλπ.

Ὁ σοφός κανόνας τῶν διαπροσωπικῶν μας σχέσεων εἶναι «καθώς θέλετε ἴνα ποιῶσιν ὑμῖν οἱ ἄνθρωποι, καί ὑμεῖς ποιεῖτε αὐτοῖς ὁμοίως».  Ὅμως, αὐτό ἀπό μόνο του δέ μοιάζει ἀρκετό· ἄν δέν ἐνεργεῖται ὄχι ἀπό ὠφελιμιστικούς ἀλλά ἀπό λόγους ἀγαπητικούς, τότε εἶναι γράμμα κενό. Δηλαδή, γιά παράδειγμα, τό δέν κάνω κακό σέ κάποιον γιά νά μή μοῦ κάνει ἐκεῖνος κακό, εἶναι ἀνώφελο, ἐνῶ τό δέν κάνω κακό σέ κάποιον γιατί τόν ἀγαπῶ, αὐτό εἶναι χριστιανικό καί μάλιστα, ὅταν ἡ ἀγάπη αὐτή περιλαμβάνει ὄχι μόνο ἐκείνους πού μᾶς ἀγαποῦν ἀλλά ἐκείνους πού μᾶς ἐχθρεύονται, τότε γινόμαστε «υἱοί ὑψίστου», υἱοί καί κληρονόμοι τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ.  Ἑνός Θεοῦ πού εἶναι ἀγάπη (Α΄ Ἰωάν., 4, 16), πού ἀγαπᾶ, πού στηρίζει, πού μεριμνᾶ γιά ὅλα τα τέκνα του, τά ἐγγύς καί τά μακράν Αὐτοῦ.

Ὡς ἐκ τούτου, δέν θά πρέπει νά βλέπουμε στήν πίστη μας στεγνές ἐντολές καί προστάγματα. Κανείς δέν ἀγαπᾶ ἀναγκαστικά, διατακτικά, αὐτή δέν εἶναι ἀγάπη ἀλλά ὑποχρέωση, καθῆκον, ἀγγαρεία· ἀντίθετα ἡ ἀγάπη εἶναι συνυφασμένη μέ τήν ἐλευθερία, ἡ ὁποία στήν πληρότητά της ὑπάρχει μόνο στό Θεό. Ὁ Θεός εἶναι Ἐκεῖνος πού εἶναι ἀγάπη, εἶναι Ἐκεῖνος πού ἔγινε ἄνθρωπος ἀπό θυσιαστική ἀγάπη καί πού παίρνοντάς μας  ἀπό τό χέρι μᾶς δείχνει μέ τά δικά Του στέρεα βήματα, τά δικά μας βήματα τῆς ζωῆς, μιᾶς ζωῆς Θεάρεστης ἤ ἀλλιῶς μιᾶς Θείας ζωῆς πού ἄν τήν ἀκολουθήσουμε ὄχι τυπολατρικά ἀλλά οὐσιαστικά, ἀγαπητικά πρός τό Θεό καί τό συνάνθρωπο, τόν ἀδελφό, τότε θά μπορέσει ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ νά μᾶς ὁδηγήσει στή Βασιλεία Του. Ὑπό αὐτό τό πρίσμα μποροῦμε νά κατανοήσουμε ὅτι ὁ σκοπός εἶναι νά γίνουμε μιμητές τοῦ Θεοῦ, ὅπως προτρέπει καί ὁ Ἀπόστολος Παῦλος «γίνεσθε οὖν μιμηταὶ τοῦ Θεοῦ ὡς τέκνα ἀγαπητά» (Ἐφ., 5, 1).

Σέ κάθε σκέψη, σέ κάθε πράξη, σέ κάθε κίνησή μας θά πρέπει νά ἔχουμε ἕνα καί μόνο κριτήριο· ὁ Κύριος μας Ἰησοῦς Χριστός τί ἔκανε ἤ τί θά ἔκανε στή θέση μας; Σέ πολλά σημεῖα τῆς Καινῆς Διαθήκης ὑπάρχουν οἱ προτροπές νά ὁμοιάσουμε στό Θεό, ὅπως:

     – «προσλαμβάνεσθε ἀλλήλους, καθὼς καὶ ὁ Χριστὸς προσελάβετο ὑμᾶς εἰς δόξαν Θεοῦ» (Ρωμ., 15, 7),

     – «γίνεσθε οὖν οἰκτίρμονες, καθὼς καὶ ὁ πατὴρ ὑμῶν οἰκτίρμων ἐστί» (Λουκ., 6, 36)

     – «γίνεσθε δὲ εἰς ἀλλήλους χρηστοί, εὔσπλαγχνοι, χαριζόμενοι ἑαυτοῖς καθὼς καὶ ὁ Θεὸς ἐν Χριστῷ ἐχαρίσατο ἡμῖν» (Ἐφ., 4, 32),

     -« ὁ λέγων ἐν αὐτῷ μένειν ὀφείλει, καθὼς ἐκεῖνος περιεπάτησε, καὶ αὐτὸς οὕτω περιπατεῖν» (Α΄ Ἰωάν., 2, 6),

     – «ὁ ποιῶν τὴν δικαιοσύνην δίκαιός ἐστι, καθὼς ἐκεῖνος δίκαιός ἐστιν» (Α΄ Ἰωάν., 3, 7).

Ἐν τέλει αὐτό σημαίνει νά ἐκπληρώσουμε τό λεγόμενο “καθ’ ὁμοίωσιν”, ὅτι ἡ Θέωση τοῦ ἀνθρώπου ξεκινᾶ ἐδῶ καί τώρα, στήν παροῦσα ζωή, ὅπου μέ τίς δικές μας προσπάθειες καί τίς ἐνέργειες τοῦ Ἁγίου Πνεύματος προσπαθοῦμε ὄχι ἁπλά νά τηρήσουμε ἐντολές ἀλλά νά ὁμοιάσουμε στό Θεό καί νά πορευτοῦμε αὐθεντικά Χριστοποιώντας τή ζωή μας.

 Αἰδ. Πρωτοπρεσβύτερος

π. Σέργιος Μαρνέλλος

ΠΗΓΗ