ΟΙ  ΠΡΟΣΤΑΤΕΣ  ΜΑΣ  ΑΓΓΕΛΟΙ

Αποστολικό Ανάγνωσμα

Κυριακής Ζ' Λουκά

(Εβρ. β' 2-10)

Όλοι οι πιστοί αισθανόμαστε ιδιαίτερη χάρη και ευλογία στην εορτή των αγίων Αγγέλων. Στη σύναξη των Αρχιστρατήγων Μιχαήλ και Γαβριήλ. Και αυτό είναι φυσικό και επόμενο, αφού, πλην των άλλων, ο κάθε ένας μας έχουμε τον φύλακα  Άγγελό μας, ο οποίος μας παραστέκεται από την αρχή έως και το τέλος της ζωής μας. Ναι, ουδέποτε είμαστε μόνοι κι έρημοι μέσα στον κόσμο τον γεμάτο κινδύνους και ποικίλους πειρασμούς. Πάντοτε βρισκόμαστε κάτω από την σκέπη των πτερύγων των αγίων και φωτεινών προστατών μας. Λίγο εάν μελετήσει κανείς την ζωή που διήνυσε, θα βρει αρκετά περιστατικά στα οποία αποδεικνύεται η παρέμβασις του φύλακα Αγγέλου μας και η ανέλπιστη σωτηρία που ελάβαμε από την μεσιτεία ή την βοήθειά του.

Εορτή λοιπόν των Αγίων Ταξιαρχών και το Αποστολικό μας ανάγνωσμα δεν μπορεί παρά να έχει άμεση σχέση με τις ουράνιες αυτές προσωπικότητες. Το τμήμα από την προς Εβραίους επιστολή που θα ακούσουμε είναι ένα κείμενο κατ' εξοχήν θεολογικό, στο οποίο φανερώνεται πόσο ανωτέρα σε ασύγκριτο βαθμό από τον Ιουδαϊσμό είναι η Εκκλησία μας. Η Ορθόδοξος Εκκλησία (που, κατά τον Όσιο Πορφύριο τον Καυσοκαλυβίτη, είναι άκτιστος), αποτελεί μια νέα πραγματικότητα από τότε που ιδρύθηκε από τον ίδιο τον Κύριό μας κατά την ημέρα της Πεντηκοστής. Μια κατάσταση δηλ. που ουδέποτε ο άνθρωπος θα μπορούσε να ανακαλύψει και να διανοηθεί. Αποτελεί ένα άκτιστο πνευματικό οικοδόμημα της Χάριτος του Αγίου Πνεύματος, έναν κόσμο, ο οποίος επί της ουσίας δεν κυβερνάται, ούτε από ανθρώπους, ούτε από Αγγέλους, αλλά κυβερνάται από τον ίδιο τον Χριστό. Τον ενανθρωπίσαντα Υιόν και Λόγον τού Θεού. Και ναι μεν, όπως καταγράφεται στην Ιερά Ιστορία, στον χώρο της Παλαιάς Διαθήκης, ο Θεός αποκαλύπτει το πανάγιον θέλημά Του στον λαό Του, είτε διά των Αγγέλων, είτε διά των Προφητικών μορφών. Εδώ όμως, στην Καινή Διαθήκη, στον χώρο της Χάριτος και της Εκκλησίας, ο ίδιος ο Κύριος είναι Εκείνος που αποκαλύπτει το θέλημά Του το σωστικό και ουράνιο. Τα ίδια τα γεγονότα της Καινής Διαθήκης αποδεικνύουν του λόγου το αληθές.

Αλλά αφού έτσι έχουν τα πράγματα, μπορεί κανείς να αρνηθεί ότι εμείς οι πιστοί φέρουμε μεγαλυτέρα και την ευθύνη; Αν τότε, στην Παλαιά Διαθήκη, κάθε παράβαση ακολουθούσε τιμωρία και κάθε παρακοή “έλαβεν ένδικον μισθαποδοσίαν”, είναι πλέον ή βέβαιον ότι πολύ περισσότερο εμείς, τώρα, που ζούμε στον χώρο της Καινής Διαθήκης, θα λάβουμε δίκαιη τιμωρία, εάν παραβούμε το θέλημα του Θεού και εάν, αλλοίμονο, αδιαφορήσουμε για την σωτηρία μας, την οποία δεν μας έφερε κάποιος Άγγελος από τον κόσμο της αοράτου δημιουργίας του Θεού, αλλά ο ίδιος ο Θεάνθρωπος Κύριος Ιησούς Χριστός σαρκωθείς, σταυρωθείς και αναστάς!

Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίον καθίσταται αδήριτη ανάγκη να προσέχουμε απολύτως στον λόγο του Θεού, στην αυθεντική διδασκαλία της Εκκλησίας μας και βεβαίως να εφαρμόζουμε αυτή την διδαχή ισοβίως και εναργώς σε όλες τις εκφάνσεις  τηςζωής μας.

Αλλά ο θεόπνευστος συγγραφέας κάνει ειδικό λόγο και για τον άνθρωπο. “Τι εστίν άνθρωπος ότι μιμνήσκη αυτού, ή υιός ανθρώπου ότι επισκέπτη αυτόν;”.

Αλήθεια, τι είναι το πλάσμα αυτό, ο άνθρωπος; Τι είναι ο άνθρωπος στον οποίον υπακούουν όλα τα ζώα και τον υπηρετούν; Ποία και πόση είναι η αξία του, ερωτά με απορία και θαυμασμό ο Ψαλμωδός, ώστε να τον ενθυμήσαι, Κύριε, να τον επισκέπτεσαι και να φροντίζεις γι' αυτόν; Τι είναι η υλική υπόσταση του ανθρώπου μπροστά στην όλη δημιουργία; Ένας ασήμαντος κόκκος φαίνεται, εφήμερος και παροδικός. Πόσο δίκαιο είχε ο Πασκάλ, όταν έλεγε ότι “ο άνθρωπος δεν είναι παρά ένας κάλαμος, ο πιο αδύναμος της φύσης”, αλλά στην συνέχεια πρόσθεται: “ Είναι όμως ένας κάλαμος σκεπτόμενος”, εκφράζοντας ακριβώς αυτή τη μεγάλη πραγματικότητα της υπεραξίας  του ανθρώπου!

Ναι, αυτόν τον ασήμαντο κάλαμο – άνθρωπο, τον ενθυμείται ο Θεός. Και όχι απλώς τον ενθυμείται, αλλά τον παρακολουθεί με απόλυτο ενδιαφέρον και τον περιφρουρεί δείχνοντας ακαταπαύστως την Πατρική – Θεϊκή Του στοργή.

Και εδώ είναι το επίσης θαυμαστό, ότι δηλαδή παρά το ότι ο άνθρωπος είναι “βραχύ τι παρ' αγγέλους ηλαττωμένος”, ο Θεός αποστέλλει τους Αγγέλους Του να τον υπηρετούν. Φαινόμενο όντως θαυμαστό και αδιανόητο για τον ανθρώπινο νου. Οι Άγιοι Άγγελοι υπηρέτες του ανθρώπου.! Οι ανώτεροι διακονούν, υπηρετούν και προστατεύουν τον κατώτερο. Αλλά, πώς να μην γίνεται αυτό, όταν τούτο αποτελεί  την θέληση του Θεού και κυρίως όταν ο άνθρωπος έχει δημιουργηθεί ως εικόνα της εικόνας του Θεού, δηλαδή Αυτού του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού;

Αλλά, άραγε, μόνο ο Αγγελικός κόσμος διακονεί τον άνθρωπο; Δεν βλέπει ο πιστός τον Θεό Δημιουργό, που ήλθε στη γη, μέσα σε άφατη ταπείνωση, για να υπηρετήσει και να σώσει τον άνθρωπο; Αυτή είναι η πραγματικότητα περί της αξίας τού ανθρώπου. Και μέσα σ' αυτή την αποκαλυπτική αλήθεια, μπορεί να τολμήσει κανείς να ταπεινώσει την κορωνίδα της όλης δημιουργίας, τον άνθρωπο;

Θεωρητικώς, όχι. Στην πράξη όμως πόσο προσβάλλεται, αλλά και πόσο ταπεινώνεται αυτή η εικόνα του Χριστού, ο άνθρωπος, όταν με την θέλησή του αρνείται την οδόν των εντολών και ψυχραίνει την προς τον Θεό αγάπη του με αποτέλεσμα να αμαυρώνεται αυτό το δώρο της θείας εικόνας;

Όμως ο Θεός προορίζει εν ελευθερία τον άνθρωπο για κάτι ασυλλήπτως μεγάλο. Να συμβασιλεύει μαζί Του σε όλη την αιωνιότητα.

Χρειάζεται άραγε, μετά από όλα αυτά, να εικονίσουμε ή να περιγράψουμε σε τι κατάσταση πνευματική θα ήταν ο άνθρωπος, και μάλιστα ο πιστός, εάν δεν έχανε ποτέ από την οθόνη της συνειδήσεώς του αυτές τις αλήθειες;

Τούτο είναι το βέβαιο, ότι όποιος φροντίζει να ζει αξίως του μεγαλείου της Ορθοδόξου Χριστιανικής πίστεως, καθημερινώς ελέγχει τον εαυτόν του και αγωνίζεται να μορφώσει την ύπαρξή του ώστε να ελκύσει την Χάρη του Θεού, η οποία είναι εκείνη που θα την μεταμορφώσει από το κατ' εικόνα εις το καθ' ομοίωσιν.

Και φυσικά, στην πορεία αυτή, ουδέποτε λησμονεί ότι με απέραντη στοργή και αγάπη τον παρακολουθεί ο φύλακας Άγγελός του. Η ουράνια αυτή ύπαρξη του φύλακαΑγγέλου, που συνοδεύει τον πιστό συνεχώς, έως και την τελευταία πνοή της επίγειας ζωής του, και η οποία, όταν η ψυχή του χωρισθεί από το σώμα του, θα τον συνοδεύσει στην συνέχεια και θα τον παρουσιάσει ενώπιον του θρόνου του Θεού, για να  καταπαύσει εις τον ακύμαντον λιμένα της ουρανίου μακαριότητος και να καταταγεί εις τον χορόν των Αγίων.

Αμήν.

Αρχ.  Ιωήλ  Κωνστάνταρος