Προς τίνα καταφύγω άλλην;

Του​ Πρωτοσυγκέλλου της ΙΜΚΑ Αρχιμ Δαμασκηνού Λιονάκη

“Πρός τίνα καταφύγω ἄλλην, Ἁγνή;” ἀναρωτιέται μέσα στήν ἀγωνία του ὁ ποιητής τοῦ Μεγάλου Παρακλητικοῦ Κανόνα, ὁ αὐτοκράτορας τῆς Νικαίας Θεόδωρος Β' Λάσκαρης, ἐκφράζοντας τόσο τήν προσωπική του ὅσο καί τή συλλογική τῆς ἐποχῆς του ἀγωνία.

Ὁ ἴδιος, ὡς πρόσωπο, ἀντιμετώπιζε πολλά προβλήματα ὑγείας ἐνῶ, ὡς ἐξὸριστος αὐτοκράτορας, ἔβλεπε μέ πόνο τούς σταυροφόρους  κατακτητές νά σφετερίζονται τῆς Βασιλεύουσας τό θρόνο.

Μέ τόν ἀριστουργηματικό Παρακλητικό του Κανόνα, ὁ ἐξόριστος Αὐτοκράτορας γίνεται ὁ τύπος τοῦ “ἐξόριστου” ἀνθρώπου καί οἱ στίχοι του κραυγές ἱκεσίας, πίστης ἀλλά καί ἀκαταίσχυντης ἐλπίδας γιά τή λυτρωτική παρέμβαση τῆς Παναγίας Μητέρας Θεοῦ καί ἀνθρώπου.

Τοῦ ἀνθρώπου, πού περιμένει ἀπ` αὐτήν νά γίνει στίς θλίψεις του Παραμυθία, στά ἀδιέξοδά του Φανερωμένη σωτηρία, Ζωοδόχος Πηγή πού θά τόν δροσίσει στό καμίνι τῆς ζωῆς, Γοργοϋπήκοος στά αἰτήματά του, Πορταΐτισσα, πού θά τοῦ ἀνοίξει τή θύρα τῆς ἐξόδου ἀπό τά ἀδιέξοδά του, Ὁδηγήτρια, πού θά τοῦ δείξει τό δρόμο πρός τή σωτηρία, Ἐλεοῦσα, πού θά τόν λυτρώσει άπό τά προσωπικά καί συλλογικά ἁμαρτήματά του καί θά τόν ὁδηγήσει στά δικά του εἰσόδια στή λύτρωση, τά ὁποία τά Εἰσόδια τῆς Θεοτόκου, πού τιμοῦμε καί ἑορτάζουμε σήμερα προοιωνίζουν...  

Σήμερα, ἀδελφοί μου, εἰσέρχεται στά Ἅγια τῶν Ἁγίων, στό ἡμίφως τῶν ὁποίων φυλάσσεται ἡ Κιβωτός τῆς Διαθήκης καί τό μάννα, ἐκεῖ ὅπου μόνο ὁ Ἀρχιερεύς εἰσέρχεται καί μόνο μία φορά τό χρόνο Αὐτή, πού ἀξιώθηκε νά γίνει ἡ ἔμψυχος Κιβωτός τοῦ Θεοῦ.

Σήμερα, εἰσὲρχεται στά Ἅγια τῶν Ἁγίων Αὐτή, ἡ ὁποία σάν τή χρυσή στάμνα πού περιέχει τό Μάννα, στά σπλάχνα Της θά κυοφορήσει τόν Οὐράνιο Ἄρτο, τόν Χριστό, ὁ Ὁποῖος θά θρέψει τό λαό Του μέ τό μάννα τῆς σωτηρίας...

Εἰσέρχεται στά Ἅγια τῶν Ἁγίων Αὐτή πού οἱ Προφῆτες προεφήτευσαν, σάν φλεγόμενη ἀλλά μή καιόμενη βάτο, ὁ Μωυσῆς σάν κλίμακα πού ἑνώνει γῆ καί οὐρανό, ὁ Ἰακώβ σάν ἔνδροσο πόκο, ὁ Ἀββακούμ σάν ὅρος ἀλατόμητο ὁ Δανιήλ καί προέβλεψε ὁ προφητάναξ Δαβίδ λέγοντας: «Ἀπενεχθήσονται τῷ Βασιλεῖ παρθένοι ὀπίσω αὐτῆς, αἱ πλησίον  αὐτῆς ἀπενεχθήσονταί σοι· ἀπενεχθήσονται ἐν εὐφροσύνῃ καί ἀγαλλιάσει, ἀχθήσονται εἰς ναόν Βασιλέως» (Ψαλμ. μδ΄, 15-16).

​Σήμερα, ἡ Ἀειπάρθενος Κόρη τῆς Ναζαρέτ, ἡ Θεομήτωρ Μαρία, εἰσέρχεται στά ἁγιότερα μέρη τοῦ ἐπιγείου ναοῦ τοῦ Θεοῦ καί καταξιώνεται νά γίνει ὁ ὑπέρλαμπρος Ναός τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ. 

Φεύγει ἀπό τό κόσμο καί εἰσέρχεται στά ἄνω Βασίλεια, σάν Βασίλισσα «ἔν ἱματισμώ διαχρύσω περιβεβλημένη, πεποικιλμένη».

 Ἄνθρωποι καί ἄγγελοι συγχορεύουν καί συναγάλλονται, ἡ γῆ συνευφραίνεται καί πανηγυρίζει, οἱ πιστοί Τήν μακαρίζουν, τήν ἀνυμνοῦν καί τήν δοξάζουν καί προστρέχουν στή Σκέπη Της πάντοτε!

Γιατί, Αὐτή ἡ Τιμιωτέρα τῶν Χερουβείμ καί Ἐνδοξοτέρα τῶν Σεραφείμ ἀποτελεῖ πηγή καί ὁδοδείκτη σωτηρίας γιά ὅλους μας, δείχνοντας τό δρόμο πρός τή δόξα μέσα ἀπό τήν ταπείνωση!

Γιά νά συμμετάσχει κανείς, ἀδελφοί μου, στή δόξα τοῦ Θεοῦ πρέπει νά περάσει προηγουμένως ἀπό τό στενό, δύσβατο καί ἀνηφορικό μονοπάτι τῆς ταπείνωσης.

Ἡ Παναγία μας, παρ’ ὅλο τό μεγαλεῖο Της, δέν καυχήθηκε. Ἥταν καί παρέμεινε ἡ ταπεινή Κόρη, ἡ ὑπομονητική Μητέρα πού γιά Χάρη τοῦ Υἱοῦ Της ἀνέλαβε ὅλες τίς εὐθύνες Της πρός Χάρη τῆς σωτηρίας τοῦ ἀνθρωπίνου γένους. 

Ὑπῆρξε ἡ μαρτυρική καί τεθλιμμένη Μητέρα πού γεύθηκε τήν πικρία τῶν ἀδίκων ὑποψιῶν τοῦ Ἰωσήφ.

Τήν ὑπερφυή γέννηση τοῦ Υἱοῦ Τῆς συνόδευσε ὁ ἐξοντωτικός διωγμός τοῦ Ἠρώδη καί ἡ φυγή στή Αἴγυπτο.

Τά θαύματα καί τίς ἐπευφημίες του λαοῦ γιά τόν Υἱό Της παρακολουθοῦν οἱ διαβολές καί οἱ συκοφαντίες τῶν Γραμματέων καί Φαρισαίων πού ἀποσκοποῦσαν νά χύσουν τό πικρό δηλητήριο στή μητρική Της καρδιά.

​Ὁ σκληρός καί ἀτιμωτικός θάνατος τοῦ Υἱοῦ Της τήν ἔκαμε νά μαρτυρήσει. Ἀντίκρισε τό παιδί Της πάνω στό Σταυρό αἱμόφυρτο νά παλεύει μέ τόν θάνατο.

Τόν εἶδε νεκρό, γυμνό, ἄταφο καί «ρομφαῖα δίστομος» σπάραξε τή μητρική Της καρδιά! 

Ἀλλά δέν κλονίσθηκε, οὖτε ὀλιγοψύχησε, οὖτε ἀγανάκτησε γιά τήν ἄδικη σφαγή τοῦ Υἱοῦ Της. Ὑπέμεινε καρτερικά τό Μαρτύριό Του σάν νά ἤταν δικό Της μαρτύριο.

Τά Εἰσόδια τῆς Θεοτόκου, ἀδελφοί μου, εἶναι τό προοίμιο καί τῆς δικῆς μας σωτηρίας.

​Μέ τό Βάπτισμά μας τελέσαμε τά προσωπικά μας Εἰσόδια στό Ναό τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἐντός τοῦ Ὁποίου συντελεῖται «σύν πᾶσι τοῖς ἁγίοις» τό μυστήριο τῆς σωτηρίας μας. 

​Μέ τά συνεχῆ εἰσόδιά μας μέσα στήν Ἐκκλησία καί τή συμμετοχή μας στή μυστηριακή ζωή, θεραπευόμαστε, φωτιζόμαστε, ἁγιαζόμαστε, γινόμαστε καί ἐμεῖς ναοί–κατοικητήρια τοῦ Θεοῦ! 

Καί ἄν ἡ εἴσοδος στήν Ἐκκλησία καί τή σωτηρία προϋποθέτει ταπείνωση καί ἀγάπη, ὁ ἐγωισμός, ἡ ἀφιλαδελφία καί ἡ ἀχαριστία μᾶς ὁδηγοῦν στήν ἔξοδο ἀπό τήν Ἐκκλησία, ἔξω ἀπό τήν Ὁποία οὐδεμία ὑπάρχει σωτηρία! ​Ποιό τό ὄφελος, ἀδελφοί μου, νά συναθροιζόμαστε στούς Ναούς καί νά προσκυνοῦμε τήν Παναγία καί νά ζητοῦμε βοήθεια καί προστασία, ὅταν Τήν βλασφημοῦμε μέ τά ἔργα καί τά λόγια μας; 

Καί βλασφημοῦμε τήν Παναγία, τό πρότυπο αὐτό τῆς ἀγάπης, τῆς ὑπομονῆς καί τῆς ταπείνωσης, ὅταν ἀντί νά κοιτάζουμε τή δοκό, πού βρίσκεται στό μάτι μας, παρατηροῦμε, σχολιάζουμε καί κρίνουμε τό σκουπιδάκι, πού βρίσκεται στό μάτι τοῦ ἀδελφοῦ μας.

Βλασφημοῦμε τήν Παναγία μας, ὅταν μιμούμεθα τόν Σατανά καί ἀναζητοῦμε τίνα καταπίωμεν, τίνα ἠθικῶς φονεύσωμεν, τίνα εξουθενώσωμεν, τίνα συκοφαντήσωμεν, τίνα κατακρίνωμεν....  

Σήμερα, ναί σήμερα,  ὁφείλουμε νά ἐμπνευσθοῦμε ἀπό τήν προσωπικότητα τῆς Ἀειπαρθένου Κόρης, στίς εὐτυχίες καί τίς δυστυχίες μας, στίς χαρές καί τίς λύπες μας, στόν πόνο καί τούς προβληματισμούς μας, στίς δύσκολες στιγμές πού περνᾶ ἡ Πατρίδα μας καί ὁ καθένας μας χωριστά, καί νά στραφοῦμε πρός τήν Ὑπέρμαχο τοῦ Γένους μας Στρατηγό, μέ τή βεβαιότητα ὅτι θά Τήν ξαναδοῦμε νά διώχνει τούς βαρβάρους ἀπό τά τείχη τῆς Βασιλεύουσας, νά συνυπογράφει μέ τό Θεό τήν Ἐλευθερία μας, νά φουσκώνει μέ ἀέρα τά πανιά τοῦ πλοίου της Ἑλλάδας μας καί νά τό ὁδηγεῖ σέ θάλασσες ἤρεμες καί σέ λιμένες ἀσφαλεῖς!

Ἡ καί τῶν ἁγίων ἀγγέλων ἁγιοτέρα, μᾶς προσκαλεῖ νά εἰσέλθουμε καί ἑμεῖς, ὡς πρόσωπα καί ὡς λαός στά Ἅγια τῶν Ἁγίων. Μᾶς καλεῖ νά εἰσέλθουμε συνοδευόμενοι ἀπό τίς λαμπαδηφόρες ἀρετές τῆς ταπείνωσης, τῆς πίστεως, τῆς ἀγάπης, τῆς ἐλπίδος, τῆς ὑπομονῆς, τοῦ ἀλληλοσεβασμοῦ, τῆς κοινωνικῆς ἀλληλεγγύης καί ὑπευθυνότητας καί  τῆς ὀμόνοιας καί νά βιώσουμε σέ ὅλη της τήν πληρότητα τή χαρά τοῦ Κυρίου μας καί οἱ καθήμενοι ἐν σκότει καί σκιά θανάτου νά δοῦμε Φῶς μέγα, τό φῶς τῆς προσωπικῆς καί συλλογικῆς μας ἀναστάσεως!

ΑΜΗΝ!