«ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ»

Κυριακή Η΄ Λουκά

15 Νοεμβρίου 2015

Είναι βέβαιο, πως ακολουθώντας τον φωτισμένο ερμηνευτικό δρόμο των Πατέρων της Εκκλησίας μας, οδηγούμαστε στον πνευματικό πλούτο του Ευαγγελικού Λόγου και στο βάθος των σωτήριων νοημάτων του. Έτσι σήμερα, ακούγοντας την παραβολή του καλού Σαμαρείτη και προσπαθώντας να κοινωνήσουμε την αλήθεια της, προσεγγίζουμε τον διδάσκαλο της Εκκλησίας Γερμανό τον Β΄, τον πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως. Ο μεγάλος αυτός σπουδαστής του λόγου του Θεού, μας ανοίγει τον απέραντο πνευματικό ορίζοντα της παραβολής:

«Άνθρωπος τις κατέβαινες από την Ιερουσαλήμ εις Ιεριχώ…».Η ανθρώπινη φύση κατέβαινε από την Ιερουσαλήμ, η οποία σημαίνει όραση ειρήνης, στην Ιεριχώ η ποία είναι χαμηλή, πνιγηρή από τον καύσωνα. Κρύβεται στον στίχο αυτό η πορεία της πτώσης του ανθρώπου.

«…και λησταίς περιέπεσεν». Ληστές είναι οι δαίμονες οι οποίοι προσπαθούν συνεχώς να κλέψουν τη σωτηρία του ανθρώπου.

«οι και εκδύσαντες αυτόν και πληγάς επιθέντες…». Ο στίχος αυτός αναφέρεται στο έργο των δαιμόνων, οι οποίοι αφαιρούν το ένδυμα της αρετής και πληγώνουν με τα διάφορα αμαρτήματα τον άνθρωπο.

«απήλθον αφέντες ημιθανή τυγχάνοντα». Οι δαίμονες αφήνουν τον άνθρωπο μισοπεθαμένο. Κατάφεραν να οδηγήσουν το σώμα του ανθρώπου στον θάνατο. Η ψυχή όμως παρέμεινε αθάνατη.

«Ο ιερεύς και Λευίτης». Ιερέα και Λευίτη ονομάζει ο Κύριος το νόμο και τους προφήτες, οι οποίοι πέρασαν δίπλα από τον τραυματισμένο, από την αμαρτία άνθρωπο, αλλά δεν είχαν την δυνατότητα να τον βοηθήσουν.

«Σαμαρείτης δε τις οδεύων ήλθε κατ’ αυτόν και ιδών αυτόν εσπλαγχνίσθη…». Σαμαρείτης είναι ο ίδιος ο Χριστός, που έρχεται για να θεραπεύσει τον άνθρωπο. Στους επόμενους στίχους φαίνεται το έργο, η ευεργεσία και η αγάπη του Κυρίου προς αυτόν.

«…κατέδησε τα τραύματα αυτού επιχέων έλαιον και οίνον…». Περιποιείται ο Χριστός τα τραύματα, που προξένησε η αμαρτία στην ανθρώπινη φύση. Το κρασί, που ρίχνει στις πληγές, είναι ο διδασκαλικός λόγος Του και το λάδι, είναι το έλεος και η φιλανθρωπία.

«…επιβιβάσας δε αυτόν επί το ίδιον κτήνος…». Ο Χριστός ανέβασε τον άνθρωπο. Το «ίδιον κτήνος» είναι το σώμα Του. Έκανε δηλαδή τον άνθρωπο, ανεβάζοντάς τον, μέλος του σώματός Του.

«…ήγαγεν αυτόν εις πανδοχείον…». Πανδοχείο είναι η Εκκλησία, η οποία δέχεται, περιποιείται, ξεκουράζει, καθαρίζει και τρέφει τους πάντες.

«…εκβαλών δύο δηνάρια…». Τα δύο δηνάρια, που δίνει ο Χριστός, είναι η Παλαιά και η Καινή διαθήκη, με τη μελέτη των οποίων οδηγείται στην θεραπεία ο άνθρωπος.

«…έδωκε τω πανδοχεί…». Την Παλαιά και την Καινή διαθήκη, τους λόγους αυτούς της αληθείας, τους δίνει στον ξενοδόχο, πίσω από τον οποίο κρύβονται οι μορφές των Αποστόλων, των αρχιερέων, των ιερέων και των διδασκάλων, οι οποίοι ποιμαίνοντας επιμελούνται τις ψυχές των ανθρώπων.

«…επιμελήθητι αυτού, και ό,τι αν προσδαπανήσης, εγώ εν τω επανέρχεσθαι με αποδώσω σοι». Όλοι αυτοί οι ποιμένες, οι ο οποίοι θα δαπανηθούν στην επιμέλεια των ψυχών, όταν ο Κύριος έλθει μέσα σε δόξα κατά την Δευτέρα Παρουσία Του, θα τους ανταμείψει με δωρεές ουράνιες και αιώνιες.

Ο πλούτος της παραβολής, γίνεται ένας χάρτης πνευματικός, που δείχνει την αγάπη του Θεού, που είναι η πραγματική πατρίδα του ανθρώπου. Η πτώση του ανθρώπου τον οδήγησε στην εξορία. Όλο το έργο του Κυρίου γίνεται δρόμος επιστροφής για τον άνθρωπο. Να ευχηθούμε, ζώντας το ευαγγέλιο, βιώνοντας την αρετή, καλλιεργώντας την αγάπη για τον οποιονδήποτε αδελφό να επαναπατριστούμε στην ευλογημένη Βασιλεία του Πατρός και του Υιού και Αγίου Πνεύματος. Αμήν.