ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ 22α ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2015

Κυ­ρια­κή κε΄ Ἐ­πι­στο­λῶν

22 Νο­εμ­βρί­ου 2015

(Ἐ­φεσ. δ΄ 1-7)

«Σπου­δά­ζον­τες τη­ρεῖ­ν τή­ν ἑ­νό­τη­τα τοῦ πνεύ­μα­τος ἐν τῷ συν­δέ­σμῳ τῆς εἰ­ρή­νης»

Νά ἐ­πι­με­λεῖ­σθε καί νά ἀ­γω­νί­ζε­σθε νά δι­α­τη­ρεῖ­τε τήν ἑ­νό­τη­τα, μέ τήν ὁ­ποί­α τό Ἅ­γιο Πνεῦ­μα σᾶς ἔ­χει συν­δέ­σει, ἔ­χον­τας ὡς σύν­δε­σμο τήν εἰ­ρή­νη, ἡ ὁ­ποί­α θά βα­σι­λεύ­ει μα­τα­ξύ σας καί θά σᾶς ἑ­νώ­νει σέ ἕ­να πνευ­μα­τι­κό σῶ­μα. Νά ἔ­χου­με ἑ­νό­τη­τα, ἀ­δελ­φοί μου, μᾶς συμ­βου­λεύ­ει ὁ Ἀ­πό­στο­λος Παῦ­λος, νά ζοῦ­με μο­νοι­α­σμέ­νοι σάν μί­α οἰ­κο­γέ­νεια πού ἔ­χει ἕ­να Πα­τέ­ρα, τό Θε­ό.

Πό­σο μα­κριά εἶ­ναι δυ­στυ­χῶς ὁ κό­σμος ἀ­π’ αὐ­τή τήν ἑ­νό­τη­τα! Στόν προ­η­γού­με­νο αἰ­ώ­να ἔ­γι­ναν δύ­ο παγ­κό­σμιοι πό­λε­μοι. Τά ἔ­θνη δι­αι­ρέ­θη­καν σέ δύ­ο με­γά­λες πα­ρα­τά­ξεις. Ἑ­κα­τομ­μύ­ρια νε­κροί καί τραυ­μα­τί­ες, ἑ­κα­τομ­μύ­ρια χῆ­ρες καί ὀρ­φα­νά, ἄ­στε­γοι καί πει­να­σμέ­νοι. Πό­λεις κα­τα­στρά­φη­καν. Τό­σο αἷ­μα καί δά­κρυ­α, πό­νος καί θλί­ψη! Ἔ­βα­λαν μυα­λό οἱ ἄν­θρω­ποι με­τά ἀ­π’ ὅ­λη αὐ­τή τήν κα­τα­στρο­φή; Ἱ­δρύ­θη­κε ἕ­νας παγ­κό­σμιος ὀρ­γα­νι­σμός, ὁ Ὀρ­γα­νι­σμός Ἡ­νω­μέ­νων Ἐ­θνῶν, μέ σκο­πό τά ἔ­θνη νά λύ­νουν τίς δι­α­φο­ρές τους εἰ­ρη­νι­κά, μέ δι­ά­λο­γο, μέ συ­ζή­τη­ση, μέ δί­και­η κρί­ση ὅ­λων τῶν ἐ­θνῶν. Δυ­στυ­χῶς ὁ Ο.Η.Ε. δέν κα­τά­φε­ρε νά στα­μα­τή­σει τούς πο­λέ­μους. Ἀ­πό τίς 26 Ἰ­ου­νί­ου 1945 πού ἱ­δρύ­θη­κε στό Σάν Φραν­τζί­σκο τῆς Ἀ­με­ρι­κῆς καί ἄρ­χι­σε νά λει­τουρ­γεῖ ἀ­πό τίς 24 Ὀ­κτω­βρί­ου 1945, πό­σες φω­τι­ές πο­λέ­μου ἄ­να­ψαν σέ ὅ­λο τόν κό­σμο μέ κίν­δυ­νο, σέ πολ­λές πε­ρι­πτώ­σεις, ἕ­ναν τρί­το παγ­κό­σμιο πό­λε­μο! Στήν πρώ­τη πα­ρά­γρα­φο τοῦ προ­οι­μί­ου τοῦ Κα­τα­στα­τι­κοῦ Χάρ­τη τοῦ Ὀρ­γα­νι­σμοῦ ἀ­να­φέ­ρε­ται: «Νά σώ­σου­με τίς ἐ­περ­χό­με­νες γε­νι­ές ἀ­πό τή μά­στι­γα τοῦ πο­λέ­μου, πού στό δι­ά­στη­μα μιᾶς γε­νιᾶς ἐ­πι­σώ­ρευ­σε ἄ­φα­τη θλί­ψη στήν ἀν­θρω­πό­τη­τα».

Δυ­στυ­χῶς ὁ Ο.Η.Ε. ποὺ ὑ­πο­σχέ­θη­κε νά κα­ταρ­γή­σει τόν πό­λε­μο καί νά φέ­ρει εἰ­ρή­νη στόν κό­σμο, δέν ἔ­χει στα­θε­ρά θε­μέ­λια. Καί σή­με­ρα ὑ­πάρ­χουν κρά­τη πού οἱ πο­λί­τες ἔ­χουν με­τα­ξύ τους μῖ­σος καί παίρ­νουν τά ὅ­πλα, σκο­τώ­νουν καί σκο­τώ­νον­ται καί δη­μι­ουρ­γοῦν δυ­στυ­χί­α, πό­νο, προ­σφυ­γιά, δά­κρυ­α, πολ­λά δει­νά. Ἔ­τσι ἦ­ταν καί ἡ Κοι­νω­νί­α τῶν Ἐ­θνῶν, πού ἱ­δρύ­θη­κε με­τά τόν Πρῶ­το Παγ­κό­σμιο Πό­λε­μο καί δι­α­λύ­θη­κε τίς πα­ρα­μο­νές τοῦ Δευ­τέ­ρου Παγ­κο­σμί­ου Πο­λέ­μου. Ἀ­πέ­τυ­χε τό σκο­πό της. Ἐ­πε­κρά­τη­σε τό δί­και­ο τοῦ ἰ­σχυ­ρο­τέ­ρου. Τό ἴ­διο συμ­βαί­νει καί σή­με­ρα. Τά μι­κρά κρά­τη ὑ­πο­φέ­ρουν καί ἀ­δι­κοῦν­ται, τά με­γά­λα καί ἰ­σχυ­ρά κρά­τη κά­νουν ὅ,τι θέ­λουν.

Ἀλ­λά ἑ­νό­τη­τα δέν ὑ­πάρ­χει οὔ­τε καί μέ­σα στό ἴ­διο κρά­τος. Οἱ ἄν­θρω­ποι πού ζοῦν μέ­σα σ’ ἕ­να κρά­τος, μι­λοῦν τήν ἴ­δια γλώσ­σα, ἔ­χουν τὴν ἴ­δια πί­στη, τά ἴ­δια ἤ­θη καί ἔ­θι­μα, τό ἴ­διο νό­μι­σμα, δυ­στυ­χῶς ἀλ­λη­λο­μι­σοῦν­ται. Τό σα­ρά­κι τῆς δι­χό­νοι­ας πού τό­ση θλί­ψη ἔ­χει φέ­ρει καί στήν πα­τρί­δα μας μέ τό­σους ἐμ­φυ­λί­ους πο­λέ­μους, κα­τα­στρέ­φει συ­νε­χῶς τίς κοι­νω­νί­ες.

Ἀλ­λά μή­πως ὑ­πάρ­χει αὐ­τή ἡ ἑ­νό­τη­τα μέ­σα στήν οἰ­κο­γέ­νεια; Τά γε­γο­νό­τα ἀ­πο­δει­κνύ­ουν ὅ­τι οἰ­κο­γέ­νει­ες πού ζοῦν εἰ­ρη­νι­κά, ἁρ­μο­νι­κά, χω­ρίς δι­αι­ρέ­σεις, εἶ­ναι σπά­νι­ες. Ὅ,τι θέ­λει κά­νει ὁ κα­θέ­νας, ὁ πα­τέ­ρας, ἡ μη­τέ­ρα, τά παι­διά, χω­ρίς νά συ­ζη­τοῦν πρῶ­τα τό κα­θε­τί.

Στά ἔ­θνη, στά κρά­τη, στήν οἰ­κο­γέ­νεια δέν ὑ­πάρ­χει ἑ­νό­τη­τα. Μή­πως ὑ­πάρ­χει στήν Ἐκ­κλη­σί­α; Θά ἔ­πρε­πε οἱ Χρι­στια­νοί, κλῆ­ρος καί λα­ός πού πι­στεύ­ουν στό Θε­άν­θρω­πο Λυ­τρω­τή μας νά εἴ­μα­στε ἑ­νω­μέ­νοι καί τί­πο­τα νά μή μᾶς δια­σπᾶ. «Πα­τέ­ρα, δῶ­σε ὅ­λοι ὅ­σοι πι­στεύ­ουν σ’ ἐ­μέ­να νά εἶ­ναι ἑ­νω­μέ­νοι» ζή­τη­σε ὁ Χρι­στός μας ἀ­πό τό Θε­ό Πα­τέ­ρα τή νύ­χτα τοῦ Μυ­στι­κοῦ Δεί­πνου. Στά πρῶ­τα χρό­νια ἡ Ἐκ­κλη­σί­α ἦ­ταν ἑ­νω­μέ­νη. Οἱ χρι­στια­νοί λει­τουρ­γοῦ­σαν σάν νά εἶ­χαν μί­α καρ­διά κι ἕ­να σῶ­μα. Κι οἱ εἰ­δω­λο­λά­τρες βλέ­πον­τας αὐ­τή τήν ἀ­γά­πη, τήν ἑ­νό­τη­τα, τήν εἰ­ρή­νη με­τα­ξύ τῶν Χρι­στια­νῶν, πί­στευ­αν στό Χρι­στό.

Δυ­στυ­χῶς, ἡ ἑ­νό­τη­τα αὐ­τή δέν κρά­τη­σε. Ἕ­να με­γά­λο μέ­ρος τῆς χρι­στι­α­νο­σύ­νης ἀ­πο­μα­κρύν­θη­κε καί ἀ­πε­τέ­λε­σε τόν πα­πι­σμό. Κι ὁ πα­πι­σμός δι­α­σπά­σθη­κε καί δη­μι­ουρ­γή­θη­κε ὁ προ­τε­σταν­τι­σμός, πού εἶ­ναι χω­ρι­σμέ­νος σέ 2.000 ὁ­μο­λο­γί­ες καί δόγ­μα­τα. Ἀλ­λά καί στήν Ἐκ­κλη­σί­α τῆς Ἑλ­λά­δος δέν ἔ­χου­με ἑ­νό­τη­τα. Ἕ­να μέ­ρος τῶν Χρι­στια­νῶν, μέ ἀ­φορ­μή τό ἡ­με­ρο­λό­γιο, ἔ­φυ­γε καί ἔ­κα­νε δι­κή του πα­ρά­τα­ξη, αὐ­τή τῶν πα­λαι­ο­η­με­ρο­λο­γι­τῶν. Ἀλ­λά κι αὐ­τοί δέν ἔ­μει­ναν ἑ­νω­μέ­νοι. Δι­α­σπά­σθη­καν σέ δι­ά­φο­ρα κομ­μά­τια.

Βλέ­πον­τας πό­σο δύ­σκο­λο πρᾶγ­μα εἶ­ναι ἡ ἑ­νό­τη­τα τῶν ἀν­θρώ­πων, ὁ Ἀ­πό­στο­λος Παῦ­λος συ­νι­στᾶ στούς Χρι­στια­νούς νά μεί­νουν ἑ­νω­μέ­νοι. Νά για­τί ἡ Ἐκ­κλη­σί­α μας σέ κά­θε Θεί­α Λει­τουρ­γί­α πα­ρα­κα­λεῖ τό Θε­ό νά δι­α­λύ­ει κά­θε φι­λο­νι­κί­α καί δι­χό­νοι­α με­τα­ξύ τῶν πι­στῶν καί οἱ Χρι­στια­νοί νά δί­νουν τό πα­ρά­δειγ­μα τῆς ἑ­νό­τη­τας.

Ὁ σα­τα­νᾶς, ἀ­δελ­φοί μου, δια­ιρεῖ τόν κό­σμο, ὁ Χρι­στός τόν ἑ­νώ­νει. Ἄς πα­ρα­κα­λοῦ­με τόν Κύ­ριό μας νά δί­νει ἑ­νό­τη­τα καί ὁ­μό­νοι­α στά σπί­τια μας, στίς πό­λεις καί στήν πα­τρί­δα μας, στά γει­το­νι­κά κρά­τη καί σ’ ὅ­λο τόν κό­σμο. Ἀ­μήν