ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΘΕΣΣΑΛΙΩΤΙΔΟΣ ΚΑΙ ΦΑΝΑΡΙΟΦΕΡΣΑΛΩΝ

Κυριακή Θ΄ Ματθαίου (Ματθ. ιδ΄ 22-34)

5 Αὐγούστου 2012

ΟΜΙΛΙΑ ΕΠΙ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ

Η ΟΛΙΓΟΠΙΣΤΙΑ.

«Ὀλιγόπιστε, εἰς τί ἐδίστασας;»

     Τό περιστατικό, πού τόσο γλαφυρά διηγεῖται ὁ ἱερός Εὐαγ­γε­λιστής Ματθαῖος, ἔγινε μετά τό θαῦμα τοῦ χορτασμοῦ τῶν πεντα­κισχιλίων. Ὁ Κύριος εἶπε στούς μαθητές του νά μποῦν στό πλοῖο καί νά πε­ράσουν στήν ἀπέναντι πλευρά. Κι Ἐκεῖνος ἔμεινε καί παραδό­θη­κε στήν προσευχή...

* * *

α) Ὁ ἀντίθετος ἄνεμος.

1. Καθώς πήγαιναν οἱ μαθητές μέ τό πλοῖο, σηκώθηκε «ἐναντίος» ἄ­νεμος. Καί παρ’ ὅτι ἦσαν ἔμπειροι ναυτικοί, βρέθηκαν σέ μεγάλη δυσκολία. Τά ἔχασαν. Κι ἀνησύχησαν ἀκόμα περισσότερο, ὅταν μό­λις ἄρχισε νά χαράζει, εἶδαν «κάτι», νά περπατάει πάνω στά κύ­μα­τα. Τί ἦταν; Μήπως κάποιο φάντασμα;

2. Κι ὄχι μόνο οἱ μαθητές βρέθηκαν σέ ἄσχημη κατάσταση, ἀλλά καί στή δική μας ζωή παρουσιάζονται δυσκολίες. Καί πού συχνά ἔχουν δυσάρεστες ἐξελίξεις. Καί φτάνουν νά τήν κάνουν σκέτη ταλαιπωρία. Τί κάνουμε τότε; Τά χάνουμε; Βρίσκουμε κάπου στή­ριγμα; Τί ἔγινε μέ τούς μαθητές;

β) Πάνω στά κύματα.

1. Ὁ Κύριος πού περπατοῦσε πάνω στά νερά, τούς μίλησε. Αὐτοί ὅμως παρέμεναν φοβισμένοι. Ὁ Πέτρος μάλιστα τόλμησε νά πεῖ: Ἄν εἶσαι Ἐσύ, πές μου νά ἔρθω πρός Ἐσένα, περπατώντας πάνω στά κύματα... Κι ὁ Κύριος τοῦ ἀπαντάει: Ναί, ἔλα! Καί γίνεται αὐτό τό καταπληκτικό: Ὁ Πέτρος περπατάει πάνω στά νερά! Ὅμως σέ κάποια στιγμή, πού ἐμπιστεύεται στόν ἑαυτό του, ἀρχίζει νά βουλιάζει... –«Κύριε, σῶσόν με»!  Κι ὁ Κύριος: «’Ολιγόπιστε, εἰς τί ἐδίστασας;»

2. Τά ἀκατόρθωτα μποροῦν νά γίνουν δυνατά μέ τήν παρουσία καί τή δύναμη τοῦ Θεοῦ. Μόνο πού χρειάζεται ἡ ἐκζήτησή τους, καί ἡ ἀπόλυτη ἐμπιστοσύνη μας σ’ αὐτή. Χωρίς τή θεία βοήθεια, τί­πο­τα δέ μποροῦμε νά κατορθώσουμε.

γ) Ἡ γαλήνη.

1.  Ὁ Κύριος τόν ἔπιασε κι ἀνέβηκαν στό πλοῖο. Κι ἀμέσως κό­πα­σε ὁ ἄνεμος καί ἔγινε γαλήνη. Γαλήνη στή θάλασσα καί στίς ψυχές τους. Τόσο πολύ μάλιστα, ὥστε νά ὁμολογοῦν πρός Αὐτόν: «ἀληθῶς Θεοῦ υἱός εἶ».

2. Ἄν πιαστοῦμε ἀπό τό παντοδύναμο χέρι τοῦ Θεοῦ, τότε ὅσες φουρτοῦνες κι ἄν μᾶς βροῦν, δέ θά μᾶς καταποντίσουν. Ἀρκεῖ νά πιαστοῦμε ἀπό αὐτό. Νά ἐμπιστευθοῦμε δηλαδή περισσότερο «ἑ­αυτούς καί ἀλλήλους καί πᾶσαν τήν ζωήν ἡμῶν Χριστῷ τῷ Θεῶ ἡμῶν».

* * *

       Συχνά, ἀδελφοί μου, μένουμε στίς φουρτοῦνες. Καί δέ σκεπτόμαστε τή σχέση μας μέ τό Θεό. Δέν ἐμπιστευόμαστε σ’ Αὐτόν. Πόσο διαφορετικά ἄν Τόν ἀτενίζουμε συνεχῶς, καί Τόν ἀναγνωρίζουμε ὡς Σωτήρα καί Θεό μας!

(Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως)