Απόστολος Στ' Κυριακής (12-7-2015) 

Η ποικιλία των χαρισμάτων και των έργων Ρωμ. 12.6-14 

Ἀδελφοί, ἔχοντες χαρίσματα κατὰ τὴν χάριν τὴν δοθεῖσαν ἡμῖν διάφορα, εἴτε προφητείαν κατὰ τὴν ἀναλογίαν τῆς πίστεως, εἴτε διακονίαν ἐν τῇ διακονίᾳ, εἴτε ὁ διδάσκων ἐν τῇ διδασκαλίᾳ, εἴτε ὁ παρακαλῶν ἐν τῇ παρακλήσει, ὁ μεταδιδοὺς ἐν ἁπλότητι, ὁ προϊστάμενος ἐν σπουδῇ, ὁ ἐλεῶν ἐν ἱλαρότητι. Ἡ ἀγάπη ἀνυπόκριτος. ἀποστυγοῦντες τὸ πονηρόν, κολλώμενοι τῷ ἀγαθῷ· τῇ φιλαδελφίᾳ εἰς ἀλλήλους φιλόστοργοι, τῇ τιμῇ ἀλλήλους προηγούμενοι, τῇ σπουδῇ μὴ ὀκνηροί, τῷ πνεύματι ζέοντες, τῷ κυρίῳ δουλεύοντες, τῇ ἐλπίδι χαίροντες, τῇ θλίψει ὑπομένοντες, τῇ προσευχῇ προσκαρτεροῦντες, ταῖς χρείαις τῶν ἁγίων κοινωνοῦντες, τὴν φιλοξενίαν διώκοντες. Εὐλογεῖτε τοὺς διώκοντας, εὐλογεῖτε καὶ μὴ καταρᾶσθε. Για την ποικιλία των χαρισμάτων στους ανθρώπους και για τη διαφορετική λειτουργία τους στο σώμα της Εκκλησίας μάς μιλά σήμερα ο απόστολος Παύλος, και για την εν γένει στάση και βιοτή που πρέπει να επιδεικνύουμε ως χριστιανοί. «Αδελφοί», μάς λέει, «έχοντας επομένως χαρίσματα διαφορετικά ας τα χρησιμοποιούμε ο καθένας σύμφωνα με την χάρη που μάς δόθηκε· είτε προφητεία, ανάλογα με την πίστη μας, είτε διακονία, στην διακονία, είτε αυτός που διδάσκει, στην διδασκαλία, είτε αυτός που προτρέπει και παρηγορεί, στην προτροπή και στην παρηγορία. Όποιος δίνει κάτι, ας το κάνει με απλότητα, όποιος προΐσταται, ας έχει επιμέλεια, όποιος κάνει ελεημοσύνη, ας ελεεί με καλοσύνη.

Η αγάπη να είναι χωρίς απροσποίητη. Να απεχθάνεστε το κακό και να προσκολλάστε στο αγαθό. Ως προς την φιλαδελφία, να είστε φιλόστοργοι ο ένας προς τον άλλο, να προηγείστε ως προς την τιμή, τιμώντας τους άλλους, ως προς την επιμέλεια να μη είστε τεμπέληδες, να έχετε ζέση πνεύματος, να εργάζεστε κατά πως ορίζει ο Κύριος. Να χαίρεστε επειδή έχετε ελπίδα, να υπομένετε σε καιρό θλίψης, να επιμένετε στην προσευχή, να συμμετέχετε στις ανάγκες των αδελφών σας, να επιδιώκετε τη φιλοξενία. Να ευλογείτε αυτούς που σάς διώκουν, να ευλογείτε και να μη καταριέστε». Όπως τα διάφορα μέλη του σώματος επιτελούν διαφορετική λειτουργία, απαραίτητη για να ζήσει ολόκληρο το σώμα και μαζί με αυτό και όλα τα άλλα μέλη, κατά τον ίδιο τρόπο στην Εκκλησία, που είναι σώμα Χριστού του οποίου όλοι μας αποτελούμε μέλη, δεν έχουμε όλοι τα ίδια χαρίσματα και κατά συνέπεια ο ρόλος και η διακονία του καθενός είναι διαφορετική. Έτσι, μάς λέει ο απόστολος, ο καθένας ας φροντίζει να καλλιεργεί το χάρισμα που τού έχει δοθεί και ας το χρησιμοποιεί προς όφελος δικό του και των αδελφών του. Έτσι, άλλος έχει το χάρισμα της διδασκαλίας, άλλος της διακονίας, άλλος της συμπαράστασης στους πονεμένους, άλλος της ελεημοσύνης, ο καθένας από κάτι το οποίο προσιδιάζει στον χαρακτήρα του, τον διαφοροποιεί και τον κάνει χρήσιμο και απαραίτητο για την κατά Θεόν προαγωγή του σώματος της εκκλησίας. Κοινό παρονομαστή και προϋπόθεση για την σωστή διαχείριση και λειτουργία των χαρισμάτων μέσα στην εκκλησία αλλά και στην κοινωνία εν γένει, θέτει την ανυπόκριτη αγάπη. Και τούτο, διότι κατά πρώτο λόγο η αγάπη αποτελεί μια παρεξηγημένη έννοια· πολλοί την ταυτίζουν με το συναίσθημα, η αγάπη όμως είναι πολύ παραπάνω από συναίσθημα, είναι στάση και τρόπος ζωής, τον οποίο μπορούν να ανακαλύψουν όσοι έχουν απελευθερωθεί από τη φιλαυτία και από την κενοδοξία. Νομίζουμε ως πιστοί χριστιανοί ότι έχουμε μέσα μας αγάπη για τον Θεό, και λησμονούμε ότι αυτή δεν μετράται με έργα που γίνονται εν τω κρυπτώ, όπως η προσευχή, η νηστεία και η ελεημοσύνη, αλλά με την αγάπη προς τους αδελφούς μας, με την μακροθυμία, με τη συγγνώμη, με την ευεργεσία ακόμα και όταν μάς αδικούν. Η αγάπη, κατά δεύτερο λόγο, αποτελεί προϋπόθεση για την διακονία μας μέσα στην εκκλησία, επειδή χωρίς αυτή η διακονία μας δεν στρέφεται προς το συμφέρον των αδελφών μας αλλά για να εξυπηρετήσει δικές μας φιλοδοξίες και αυταρέσκειες. Όταν υπάρχει αγάπη ανυπόκριτος, τότε η ζέση της καρδιάς δεν ελαττώνεται ακόμα και εάν ο αδελφός μας μάς βλάψει ή ακόμα μάς καταραστεί. Όταν υπάρχει αγάπη, η κάθε λειτουργία και η κάθε διακονία γίνονται πράξη με προθυμία, άοκνα, δίχως γογγυσμούς και χωρίς να κατακρίνουμε όσους τυχόν δε μάς μοιάζουν. Γι αυτό μάς προτρέπει, πέρα από την χρήση των χαρισμάτων μας προς τον σκοπό της οικοδομής του σώματος της εκκλησίας, να σπεύδουμε να τιμήσουμε τους αδελφούς μας, να είμαστε φιλάδελφοι, φιλόστοργοι και ελεήμονες, να σπεύδουμε να βοηθήσουμε στις ανάγκες των, να μη χάνουμε τη ζέση της πίστεώς μας, να μη απελπιζόμαστε όταν μάς ζώνουν θλίψεις, να επιμένουμε καρτερικά στην προσευχή, να ευλογούμε, ακόμα και όταν μάς καταριούνται. Μια νέα γυναίκα κάποτε, την οποία ο «χριστιανικός καθωσπρεπισμός» θα κοιτούσε με μισό μάτι, αφού για παράδειγμα δεν πήγαινε κάθε Κυριακή στην εκκλησία, βρήκε μια μικρή κάμπια να τρώει τα λουλούδια στο μπαλκόνι της. Δεν την σκότωσε αλλά την έπιασε, μιλώντας της με λόγια αγάπης και καλοσύνης, και την έριξε στον κήπο για να βρει την τροφή της. Πόσο μοιάζει η σκηνή αυτή με τις ιστορίες που ακούμε για τους αγίους ασκητές της ερήμου, που φρόντιζαν ώστε να μη ενοχλήσουν ούτε ένα μηρμυκάκι ή άφηναν γάλα στην αυλή, για να πιουν τα φιδάκια του δάσους! Και μόνο το παράδειγμα αυτό μάς δείχνει ότι ο κάθε άνθρωπος έχει διαφορετικά χαρίσματα, έχει μέσα του μια αχτίδα ως δώρο Θεού, και για τον λόγο αυτό δεν είναι φρόνιμο για μάς να επικεντρώνουμε την προσοχή μας στις ατέλειες των αδελφών μας αλλά στα χαρίσματα που έχουν, στα οποία πολλές φορές υπερτερούν από εμάς. Ας αφήσουμε, επομένως, στην άκρη κάθε λογισμό που έρχεται να κατακρίνει τον αδελφό μας, επειδή η ζωή του δεν μοιάζει σε όλα με την δική μας. Αντί να ψάχνουμε για να τού βρούμε ψεγάδια, ας διερευνήσουμε ώστε να ανακαλύψουμε τα χαρίσματα με τα οποία τον προίκισε ο Θεός και να ωφεληθούμε κι εμείς πνευματικά. Κι ας έχουμε κατά νου ότι ο Θεός δεν μάς ζήτησε να μπούμε όλοι στο ίδιο καλούπι, αλλά να πολλαπλασιάσουμε το τάλαντο που μάς έδωσε, καθότι αστήρ αστέρος διαφέρει τη λαμπρότητι[1] και εν τη οικία του μοναί πολλαί εισίν[2]. Αμήν.

π. Χ.Β. 

---------- 

[1] Πρβλ. Α' Κορ. 15.41 

[2] Πρβλ. Ιω. 14.2 

--- 

Πηγή: Απλά και Ορθόδοξα: http://xerouveim.blogspot.gr/2015/07/12-7-2015.html#more