ΚΥΡΙΑΚΗ Ε´ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

Απόστολος: Γαλ. Ε´ 22 – ΣΤ´ 2

Ευαγγέλιο: Ματθ. Η´ 28 – Θ´ 1

5 Ιουλίου 2015

«Και ιδόντες αυτόν, παρεκάλεσαν όπως μεταβή από των ορίων αυτών.»

Οταν ο Κύριος, μας λέει η σημερινή ευαγγελική περικοπή, έφυγε από την Καπερναούμ και έφτασε στην περιοχή των Γεργεσηνών, τον συνάντησαν δύο δαιμονισμένοι, που έρχονταν από τα μνήματα και ήσαν τόσο φοβεροί, που κανένας δεν μπορούσε να περάσει από εκείνο το δρόμο. Και με κραυγές, οι δαιμονισμένοι, του έλεγαν: «Τι δουλειά έχεις εσύ μ΄εμάς, Υιέ του Θεού; Ήρθες εδώ να μας βασανίσεις πριν την ώρα μας»;

Μακριά από αυτούς έβοσκε ένα μεγάλο κοπάδι χοίρων. Και οι δαίμονες Τον παρακαλούσαν λέγοντας: «Αν είναι να μας διώξεις άφησέ μας να πάμε στο κοπάδι των χοίρων». Κι ο Κύριος τους είπε: «Πηγαίνετε». Αυτοί αμέσως βγήκαν και πήγαν στο κοπάδι των χοίρων. Και τότε όλο το κοπάδι όρμησε και γκρεμίστηκε στη λίμνη και πνίγηκαν μέσα στα νερά. Οι βοσκοί τρομοκρατημένοι έφυγαν και πήγαν στην πόλη και ανάγγειλαν όλα τα συμβάντα και ο, τι έγινε με τους δαιμονισμένους. Βγήκε τότε όλη η πόλη να συναντήσει τον Ιησού κι όταν Τον είδαν, Τον παρακάλεσαν να φύγει από την περιοχή τους. «Και ιδόντες αυτόν», μας λέει ο Ευαγγελιστής, «Τον παρακάλεσαν όπως μεταβή από των ορίων αυτών». Ο Ιησούς μετά που άκουσε αυτά, επιβιβάστηκε στο πλοίο, διέσχισε τη λίμνη και ήλθε στην πόλη Του. Με αφορμή αυτή την αρνητική στάση των Γεργεσηνών, καλό είναι ν΄ασχοληθούμε κι εμείς σήμερα με το θέμα αυτό.

Η αρνητική αυτή στάση των Γεργεσηνών δείχνει ότι δεν εγνώριζαν ποιος ακριβώς ήταν αυτός, που έβλεπαν μπροστά τους. Από το θαύμα, όμως, που είδαν αντιλήφθηκαν ότι ο Κύριος είχε δύναμη μεγάλη κι επειδή ήσαν ένοχοι φοβήθηκαν. Φοβήθηκαν μήπως τιμωρηθούν και ζημιωθούν περισσότερο γιατί το χοιρεμπόριο στην πόλη αυτή ήταν παράνομο. Γι΄αυτό και θεώρησαν καλό να Τον παρακαλέσουν να φύγει από την χώρα τους. Κι εδώ ακριβώς, φαίνεται ολοκάθαρα τι κατορθώνει ο διάβολος με την αμαρτία. Εξαπατά και τυφλώνει τον άνθρωπο. Το άσπρο του το παρουσιάζει μαύρο. Και ό,τι πράγματι ωφελεί και συμφέρει στον άνθρωπο, το παριστάνει σαν ζημιά και συμφορά. Τη ζωή που είναι σύμφωνη προς το θέλημα του Κυρίου, την παρουσιάζει σαν δέσμευση της ελευθερίας. Αντίθετα, τη ζωή της αμαρτίας την παρουσιάζει σαν ελευθερία και συγχρονισμό και πρόοδο.

Τόσο όμως, η Παλαιά Διαθήκη όσο και η Καινή Διαθήκη, μας βεβαιώνουν ότι όχι ζημιά, αλλά μεγάλο κέρδος αποκομίζουμε αν συνδεθούμε με τον Κύριο.

«Είναι οι αμαρτίες σας κόκκινες σαν το αίμα, μα σαν το χιόνι, θα μπορούσαν να γίνουν λευκές. Έχουν το χρώμα της πορφύρας, μα σαν καθάριο θα μπορούσαν μαλλί να λευκανθούν αν μόνο θέλατε να υπακούσετε. Τότε θα απολαμβάνατε τα αγαθά της γης.» (Ησ. Α 18,19), αντηχεί η φωνή του Θεού. Η ευσέβεια, προσθέτει ο Απόστολος των Εθνών Παύλος, είναι ωφέλιμη για όλα, επειδή υπόσχεται τη ζωή, και την τωρινή και την μελλοντική. (Α Τιμ, Δ΄8). Η χριστιανική ζωή με άλλα λόγια, υπόσχεται και χαρίζει αγαθά και στην παρούσα και στη μέλλουσα ζωή. Αγαθά, τόσο υλικά όσο και πνευματικά. Για τους πραγματικά πιστούς, επαληθεύεται καθημερινά ο λόγος του Θεού ο αιώνιος. «Πλούσιοι σε φτώχεια ξέπεσαν και πείνασαν, όμως αυτοί που αναζητούν τον Κύριο, κανένα δεν θα στερηθούν απ΄όλα τα αγαθά» (Ψαλμ. ΛΓ΄11). Είναι αλήθεια ότι κανένας πραγματικά ευσεβής άνθρωπος έμεινε ποτέ εγκαταλελειμμένος ο ίδιος από το Θεό ή τα παιδιά του βρέθηκαν στην ανάγκη να ψωμοζητούν. «Νέος ήμουνα και γέρασα αλλά δεν είδα δίκαιο εγκαταλελειμμένο κι ούτε είδα τα παιδιά του να ζητιανεύουν το ψωμί», μας λέει και πάλιν ο Ψαλμωδός (Ψαλμ. ΛΣΤ΄25).

Η αλήθεια είναι ότι σήμερα όσοι μιμούμαστε τους Γεργεσηνούς, δεν βρισκόμαστε στην ίδια μοίρα μ΄εκείνους. Γιατί εμείς είχαμε το προνόμιο να γεννηθούμε στην Ευρώπη, τη χριστιανική Ευρώπη, που σήμερα, δυστυχώς, παραπαίει και δεν ξέρει τι πιστεύει. Όπως είναι σήμερα, δεν έχει ούτε αρχές, ούτε ιδανικά. Αυτή είναι η τραγική αλήθεια, και το δυστύχημα είναι ότι έχουμε την ιδέα ότι είμαστε άνθρωποι θρήσκοι και καλοί χριστιανοί. Στην ουσία όμως ζούμε μακριά από το Χριστό. Γιατί κι εμείς, ενώ λέμε πως αγαπούμε τον Χριστό, δείχνουμε με τον αμαρτωλό βίο μας, ότι δεν Τον θέλουμε να επεμβαίνει στη ζωή μας. Τον αναζητούμε μόνο όταν χρειαζόμαστε την βοήθειά Του. Και μόνο τότε. Τον άλλο καιρό δεν Τον θέλουμε να έχει λόγο στις υποθέσεις μας και στα σχέδιά μας.

Με λίγα λόγια δεν Τον θέλουμε να κυβερνά τη ζωή μας. Δεν θέλουμε να ξυπνά τη συνείδησή μας και να μας καλεί σε μετάνοια και διόρθωση. Γι αυτό και ουσιαστικά Τον απωθούμε από τη ζωή μας. Και προτιμούμε να ζούμε σύμφωνα με τα αμαρτωλά θελήματά μας. Κι έτσι βλέπουμε χριστιανούς ούτε να προσεύχονται, ούτε να εκκλησιάζονται, ούτε να μελετούν τον λόγο του Θεού, ούτε να εξομολογούνται, ούτε να κοινωνούν των Αχράντων Μυστηρίων.

Αντίθετα, όλοι όσοι δέχονται τον Χριστό σαν οδηγό στη ζωή τους, κερδίζουν όλα εκείνα τα πνευματικά αγαθά, που στερούνται όσοι αρνούνται στην πράξη τον Χριστό. Οι πιστοί στον Ιησού μένουν πάντοτε ήρεμοι και δεν ταράζονται και δεν αγωνιούν για το μέλλον. Δεν έχουν το άγχος των απίστων και δεν γνωρίζουν την ντροπή και την ανυποληψία, που δοκιμάζουν συχνά όσοι, εξουθενώνουν και περιφρονούν το νόμο του Θεού. Οι πιστές, οι χριστιανικές οικογένειες δεν αισθάνονται ποτέ τους κλυδωνισμούς, τον ανεμοστρόβιλο και τον σεισμό, που δονεί εκ θεμελίων τις χωρίς Χριστό μοντέρνες οικογένειες. Ο πιστός χριστιανός ακόμα και την έλλειψη των υλικών αγαθών, την βλέπει σαν σωτήρια παιδαγωγία του Κυρίου και μένει γι’ αυτό ήρεμος. Αληθινά χαρούμενοι είναι όλοι οι πιστοί, άνδρες και γυναίκες, νέοι και γέροντες, πλούσιοι και φτωχοί, επιστήμονες και επαγγελματίες. Όλοι αυτοί αισθάνονται χαρά που καν την εφαντάστηκαν ποτέ οι ασεβείς. Χαίρονται την αληθινή ελευθερία και ανεξαρτησία, που είναι η λύτρωση από την τυραννία της αμαρτίας. Χαίρονται ακόμα γιατί είναι βέβαιοι ότι έχουν Πατέρα και Κύριο στους ουρανούς, που φροντίζει γι αυτούς.

Αδελφοί μου! Αν θέλουμε τον Χριστό κοντά μας, θα πρέπει να Τον αφήνουμε να διαμορφώνει τη ζωή μας. Ο λόγος Του να διαποτίζει τον νου και την καρδιά μας, ώστε να μας δίνει κριτήρια και στόχους. Η Χάρη Του να μας μεταγγίζει την αιώνια ζωή. Με άλλα λόγια, ο Χριστός και Κύριός μας να κατευθύνει την σκέψη μας, τις διαθέσεις μας, τα όνειρά μας, τη ζωή μας ολόκληρη. Ας ανοίξουμε, λοιπόν, την καρδιά μας στον Κύριο και ας κάμουμε το λόγο Του πυξίδα μας.

Ηγούμενος Χρυσορροϊατίσσης Διονύσιος