«ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ»

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ ΤΗΣ Δ΄ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ

19η Ιουλίου 2015

Η σημερινή Ευαγγελική περικοπή, από το πέμπτο κεφάλαιο του κατά Ματθαίον Ευαγγελίου, αποτελεί μέρος της Επί του Όρους Ομιλίας του Κυρίου. Σε αυτή ο Κύριος, μας παρουσιάζει την ηθική διδασκαλία Του. Προσδιορίζει τα ηθικά κριτήρια που πρέπει να χαρακτηρίζουν την συμπεριφορά και την εν γένει στάση της ζωής των μαθητών Του και κατ΄επέκταση όσων ακολουθήσουν, ανά τους αιώνες, το κήρυγμά Του.

Πρώτον ο Κύριος καλεί τους μαθητές του Λόγου του, τους χριστιανούς, να αποτελέσουν φωτεινά παραδείγματα μέσα στον κόσμο, με την συμπεριφορά τους, με τον φωτεινό τρόπο της ζωής τους.

Υμείς εστέ το φως του κόσμου. Ούτω λαμψάτω το φως υμών έμπροσθεν των ανθρώπων, όπως ίδωσιν υμών τα καλά έργα και δοξάσωσι τον πατέρα υμών τον εν τοις ουρανοίς. Εσείς είστε το φως για τον κόσμο. Έτσι να λάμψει και το δικό σας φως μπροστά στους ανθρώπους, για να δουν τα καλά σας έργα και να δοξολογήσουν τον ουράνιο Πατέρα σας.

Τονίζει ο Κύριος ότι ο τρόπος με τον οποίο θα λάμψει το φως, όλων όσων θέλουν να λέγονται χριστιανοί στον κόσμο αυτό, θα είναι κυρίως με το παράδειγμα των έργων τους και όχι με τα λόγια τους. Ουσιαστικά καλούμαστε να παρουσιάσουμε τον Λόγο του Θεού και της Βασιλείας Του έμπρακτα, με τις πράξεις μας, και μάλιστα τόσο πειστικά, ώστε να γίνει αυτό αιτία δοξολογίας του ονόματος του Θεού.                                                                            

Ας θυμηθούμε όμως την ιστορική πορεία της Εκκλησίας.

Πριν από όλους, εκείνοι οι οποίοι έκαναν πράξη τον λόγο του ευαγγελίου ήσαν οι απόστολοι και μετά από αυτούς, οι πρώτοι και κορυφαίοι άγιοι της Εκκλησίας, οι άγιοι μάρτυρες. Από τις πρώτες ακόμα ημέρες της Εκκλησίας, βλέποντας οι άνθρωποι την πίστη και το θάρρος της ομολογίας των μαρτύρων ακολούθησαν τον Χριστό και συχνά ακολουθούσαν με την σειρά τους και εκείνοι, την οδό της ομολογίας δια του μαρτυρίου.

Εάν όμως τα έργα μας είναι αντίθετα με τον λόγο του Θεού τότε, όχι μόνο βλάπτομε τον εαυτό μας ζώντας υποκριτικά αλλά δυσφημούμε το όνομα του Θεού ενώπιον των ανθρώπων. Είναι τραγικό να υπάρχει αντίφαση μεταξύ των έργων και των λόγων μας. Δηλαδή θεωρητικά να δεχόμαστε και ίσως μάλιστα να διακηρύττουμε τον λόγο του Θεού αλλά οι πράξεις μας, τα έργα μας να δείχνουν το αντίθετο. Τότε και εμείς απομακρυνόμαστε από την σωτηρία, αλλά επιπλέον χάνουμε και την δυνατότητα της καλής μαρτυρίας. Έτσι συμβάλλουμε ώστε το κήρυγμα του Ευαγγελίου να ακυρώνεται εξαιτίας μας ενώπιον των ανθρώπων.

Δεύτερον, συνεχίζει ο Κύριος την διδασκαλία Του, απευθυνόμενους σε όλους εκείνους οι οποίοι ανά τους αιώνες κηρύττουν τον Λόγο Του, με λόγους και με πράξεις και καθορίζει τα κύρια κριτήρια της αποδοχής ή μη του έργου τους. Κορυφαίο κριτήριο, η ακρίβεια της πίστεως . ‘’Ος εάν ουν λύση μίαν των εντολών τούτων των ελαχίστων και διδάξη ούτω τους ανθρώπους, ελάχιστος κληθήσεται εν τη βασιλεία των ουρανών. Όποιος, λοιπόν, καταργήσει ακόμα και μία από τις πιο μικρές εντολές αυτού του νόμου και διδάξει έτσι τους άλλους, θα θεωρηθεί ελάχιστος στη βασιλεία του Θεού’’.

Όποιος αλλοιώσει με τα λόγια και με τις πράξεις του, έστω και ελάχιστα, το ορθό νόημα του Θείου Λόγου και το μεταφέρει αλλοιωμένο στους ανθρώπους και παραχαράξει έτσι την Αλήθεια, δεν έχει θέση στη Βασιλεία του Θεού. Αντίθετα εκείνος που θα διατηρήσει την Αλήθεια του Θείου Λόγου αναλλοίωτη, αυτός θα ονομαστεί μέγας. Το παράδειγμα των έργων, όσο καλά και εάν είναι αυτά, για να αποδώσει καρπούς πρέπει να φέρει την σφραγίδα της ορθής πίστεως. Για να δώσει λοιπόν ο χριστιανός την καλή του μαρτυρία ενώπιον των ανθρώπων, θα πρέπει να έχει πρωτίστως και απαραιτήτως, ακλόνητη ορθόδοξο πίστη, συνοδευόμενη από έναν επίσης θεάρεστο βίο που θα γίνεται υπόδειγμα χάρη στα καλά του έργα.

Βρίσκει δε εφαρμογή ο λόγος του σημερινού Ευαγγελίου στα πρόσωπα των 630 πατέρων της Τετάρτης (Δ΄) Οικουμενικής που συγκροτήθηκε το έτος 451 μΧ, επί Αυτοκρατορίας του Αγίου Μαρκιανού και της Αγίας Πουλχερίας, στην Χαλκηδόνα μια πόλη που βρίσκεται στις ακτές του Βοσπόρου, απέναντι από την Κωνσταντινούπολη. Η Σύνοδος αυτή συνεκλήθη να αντιμετωπίσει την αίρεση του μονοφυσιτισμού, της οποίας κύριοι εκπρόσωποι απέβησαν οι αιρετικοί Ευτυχής και Διόσκορος.

Οι Άγιοι Πατέρες, παραμένοντας πιστοί στις Αποστολικές Παραδόσεις και στους πριν από αυτούς Πατέρες της Εκκλησίας, αντέκρουσαν την πλάνη του μονοφυσιτισμού και ομολόγησαν την αυθεντική πίστη της Εκκλησίας και του Ευαγγελίου: ότι δηλαδή ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός είναι τέλειος Θεός και τέλειος άνθρωπος, και ότι οι δύο φύσεις –η θεία και η ανθρώπινη- δεν συγχέονται, δεν έχουν υποστεί αλλοίωση, δεν διαιρούνται και δεν χωρίζονται, τόσο κατά την Ενανθρώπηση όσο και μετά από αυτή, αλλά διατηρεί η καθεμιά τα δικά της ιδιαίτερα γνωρίσματα και ιδιότητες, και συμμετέχουν και οι δύο στο έργο της σωτηρίας του κόσμου.

Οι Άγιοι Πατέες της Τετάρτης (Δ΄) Οικουμενικής Συνόδου, έχοντας τον φωτισμό του Αγίου Πνεύματος, έδωσαν αγώνες πνευματικούς για να αποτρέψουν την παραχάραξη της αληθινής, της ορθοδόξου πίστεως. Στάθηκαν όμως στο ύψος αυτό της ομολογίας διότι είχαν και τις δύο προυποθέσεις που μας έθεσε το σημερινό ευαγγελικο ανάγνωσμα. Είχαν και την ορθή πίστη ακλόνητη και βεβαία και τα έργα τους ήταν τέτοια που και δι΄αυτών φώτιζαν τον κόσμο. Δίκαια η Εκκλησία μας σήμερα τους τιμά, διότι στα πρόσωπα των Αγίων Πατέρων εφαρμόζεται ο ακροτελεύτιος λόγος του σημερινού Ευαγγελίου: «ος δ΄ αν ποιήση και διδάξη, ούτος μέγας κληθήσεται εν τη βασιλεία των ουρανών.  Όποιος τηρήσει όλες τις εντολές Μου και διδάξει έτσι και τους άλλους, αυτός θα θεωρηθεί μεγάλος στη βασιλεία του Θεού».

Αγαπητοί αδελφοί, πρέπει να συνειδητοποιήσουμε αφενός ότι η πίστη μας κάνει χριστιανούς, αλλά η ζωή μας, μας αποδεικνύει χριστιανούς. Αφετέρου δε ότι έχομε ιερό χρέος απέναντι στην αγάπη του Κυρίου μας, η όλη δραστηριότητα μας μέσα στον κόσμο, να είναι φωτεινή ώστε να έχει αγαθοεργό καρποφορία κατά το πρότυπο των τιμωμένων σήμερα Αγίων Πατέρων, των οποίων η αγία ευχή είθε να μας συνοδεύει σε όλη μας την ζωή. Αμήν!