ΚΥΡΙΑΚΗ Η΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

(Μθ. 14, 14-22)

Ὁ Θεὸς τῶν Πατέρων μας, ὁ Θεὸς ποὺ λατρεύουμε καὶ προσκυνοῦμε, εἶναι Θεὸς παντοδύναμος, εἶναι Θεὸς πατέρας καὶ ἐμεῖς λαός του. Γι᾽ αὐτὸ καὶ δὲν πρέπει νὰ ἀπελπιζόμαστε ἢ νὰ ὀλιγοπιστοῦμε. Ὅ,τι καὶ νὰ συμβαίνει καὶ ὅποια κατάσταση συναντήσουμε, ὁ Χριστὸς εἶναι πάντα ἐκεῖ, μᾶς ἁπλώνει τὸ χέρι καὶ δὲν μᾶς ἀφήνει νὰ χαθοῦμε.

Ἡ πρόνοιά του δὲν ἐγκαταλείπει τὸ πλάσμα του, ὄχι μόνο στὰ μεγάλα καὶ σημαντικά, ὅπως τὴ σωτηρία, ἀλλὰ καὶ στὰ μικρὰ καὶ καθημερινά, αὐτὰ ποὺ ἀφοροῦν τὴν ἐπίγεια ζωὴ καὶ ἐπιβίωσή μας. Ἔτσι λοιπὸν ὁ Θεὸς φροντίζει καὶ γιὰ τὴν τροφή μας.

Φροντίζει, ὅμως, μὲ ἕνα, τρόπον τινά, ἔμμεσο τρόπο. Μᾶς θέλει δηλαδὴ ζητιάνους, ὄχι βέβαια ὑλικῶν πραγμάτων, ἀλλὰ τῆς ἀγάπης καὶ τῆς δικαιοσύνης του, καὶ τότε ἐπεμβαίνει μὲ τὸν τρόπο ποὺ μόνο αὐτὸς ξέρει καὶ μᾶς προσφέρει καὶ ὅλα τὰ ὑπόλοιπα, τὰ ἀναγκαῖα γιὰ τὴν καθημερινότητά μας˙ μὴν  μεριμνᾶτε, μᾶς λέει,  μὴν ἀγωνιᾶτε, μὴν ἀγχώνεστε, μὴν ἀναλύεστε σὲ ἕνα ἀδιάκοπο κυνήγι ὑλικῶν πραγμάτων. Προχωρεῖστε ἀπὸ ἄλλο δρόμο, πιὸ ἁπλὸ καὶ πιὸ πνευματικό: «ζητεῖτε πρῶτον τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν δικαιοσύνην αὐτοῦ, καὶ ταῦτα πάντα προστεθήσεται ὑμῖν». Τά «ταῦτα πάντα» εἶναι αὐτὰ ποὺ χρειαζόμαστε, ὡς ἀναγκαῖα, γιὰ νὰ ζήσουμε, ἡ τροφὴ καὶ τὰ ὑπόλοιπα τῆς καθημερινότητος.  

Γιὰ τὸ θέμα αὐτὸ μᾶς διδάσκει μὲ πολλὴ παραστατικότητα ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός: «Ἐπρόσταξεν ὁ Θεὸς καὶ ἔγιναν ἑπτὰ ἡμέραι. Καὶ πρώτην ἔκαμε τὴν Κυριακὴν καὶ τὴν ἐκράτησε διὰ λόγου του. Τὰς ἄλλας ἕξι τὰς ἐχάρισεν εἰς ἡμᾶς νὰ ἐργαζώμεθα διὰ τὰ ψεύτικα ταῦτα γήινα καὶ τὴν Κυριακὴν νὰ σχολάζωμεν καὶ νὰ πηγαίνωμεν εἰς τὰς ἐκκλησίας μας νὰ δοξάζωμεν τὸν Θεόν μας, νὰ ἱστάμεθα μὲ εὐλάβειαν, νὰ ἀκούωμεν τὸ ἅγιον Εὐαγγέλιον καὶ τὰ λοιπὰ βιβλία τῆς Ἐκκλησίας μας». Χρησιμοποιῶντας τὴ διήγηση τοῦ βιβλίου τῆς Γενέσεως ὁ ἅγιος Κοσμᾶς, μᾶς ὑπενθυμίζει τὴν ἀπαίτηση τοῦ Θεοῦ. Μᾶς δόθηκαν ἕξι μέρες, κατὰ τὶς ὁποῖες μποροῦμε νὰ ἐργαστοῦμε καὶ νὰ μεριμνήσουμε γιὰ τὶς ὑλικές μας ἀνάγκες. Ἡ ἕβδομη, ὅμως, ἡμέρα ἀνήκει στὸν Θεό, ὡς ἀφιερωμένη σὲ αὐτόν. Κατὰ τὴ μέρα αὐτὴ ἐκκλησιαζόμαστε καὶ δοξολογοῦμε τὸν δημιουργό μας, καὶ μελετοῦμε μὲ ζῆλο τὸν λόγο του.

Καὶ συνεχίζει ὁ ἅγιος: «Τί μᾶς παραγγέλλει ὁ Χριστός μας νὰ κάμνωμεν; Νὰ στοχαζώμεθα τὰς ἁμαρτίας μας, τὸν θάνατον, τὴν κόλασιν, τὸν παράδεισον, τὴν ψυχήν μας ὁποῦ εἶναι τιμιωτέρα ἀπὸ ὅλον τὸν κόσμον, νὰ τρώγωμεν καὶ νὰ πίνωμεν τὸ ἀρκετόν μας, ὁμοίως καὶ τὰ ροῦχα μας τὰ ἀρκετά, τὸν δὲ ἐπίλοιπον καιρὸν νὰ τὸν ἐξοδεύωμεν διὰ τὴν ψυχήν μας, νὰ τὴν κάμνωμεν νύμφην τοῦ Χριστοῦ μας, καὶ τότε πρέπει νὰ λεγώμεθα ἄνθρωποι καὶ ἐπίγειοι ἄγγελοι. Εἰ δὲ καὶ ζητοῦμεν πῶς νὰ τρώγωμεν, πῶς νὰ πίνωμεν, πῶς νὰ ἁμαρτάνωμεν, πῶς νὰ στολίζωμεν τοῦτο τὸ θνητὸ σῶμα, καὶ δὲν φροντίζωμεν διὰ τὴν ψυχὴν ὁποῦ εἶναι ἀθάνατος, τότε δὲν πρέπει νὰ λεγώμεθα ἄνθρωποι, ἀλλὰ ζῷα». Ἐδῶ ὁ ἅγιος μᾶς παρακινεῖ νὰ μὴν μένουμε προσκολλημένοι στὰ ὑλικὰ πράγματα, ἀλλὰ νὰ κάνουμε ἁπλῆ χρήση τους. Ὅλες τὶς δυνάμεις μας νὰ τὶς ἀξιοποιοῦμε στὴν ἐκζήτηση τῆς μονιμότητας τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ.

Αὐτὰ ποὺ ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλὸς ἐπισημαίνει ἀποτελοῦν τὴν πραγματικότητα τοῦ Χριστιανισμοῦ˙ ὁ Θεὸς πάντοτε, μὲ θαυματουργὸ τρόπο, ἐνεργεῖ καὶ μᾶς προσφέρει τὸ ἀρκετό μας, φτάνει ἐμεῖς νὰ μένουμε κοντὰ σὲ αὐτὸν καὶ νὰ ζητοῦμε «πρῶτον τὴν βασιλείαν του».