ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΘΕΣΣΑΛΙΩΤΙΔΟΣ ΚΑΙ ΦΑΝΑΡΙΟΦΕΡΣΑΛΩΝ

ΟΜΙΛΙΑ ΕΠΙ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ

Γιά τήν Κυριακή 10 Αὐγούστου 2014

------------------------------------------------

Κυριακή Θ΄ Ματθαίου (Ματθ. ιδ΄ 22-34)

ΜΑΚΡΥΑ Ο ΦΟΒΟΣ !

«Θαρσεῖτε, ἐγώ εἰμι, μή φοβῆσθε»

Γνωστό τό περιστατικό πού παρακολουθήσαμε στό σημερινό ἱερό Εὐαγγέλιο. Ὁ ἀπόστολος Πέτρος, μετά ἀπό τήν πρόσκληση τοῦ Κυρίου, περπάτησε πάνω στά νερά...

* * *

α)  Ὁ ἐνάντιος ἄνεμος.

1. Ἦταν νύχτα. Ὁ Κύριος εἶχε χορτάσει μέ τά πέντε ψωμιά καί τά δύο ψάρια τά πλήθη, καί εἶχε πεῖ στούς μαθητές Του νά μποῦν στό πλοῖο καί νά περάσουν ἀπέναντι. Ὅμως καθώς ταξίδευαν, σηκώθηκε ἄνεμος δυνατός.

2. Ἦταν ἀντίθετος ἀπό ὅ,τι ἤθελαν. Ἀλλά καί τόσο ἄσχημος πού τά ἔχα­σαν. Ἔκανε τούς ἔμπειρους ναυτικούς νά βρεθοῦν σέ μιά ἀφάνταστη περιπέτεια. Νά μήν  ξέρουν τί νά κάνουν.

3. Καί κάτι ἄλλο. Τήν ἄσχημη κατάστασή τους τήν κάνει πιό τραγική κάτι πού μόλις διακρίνουν μές στή νύχτα. Κάτι σά μιά σκιά πού περπατάει πάνω στά νερά... Τί εἶναι; Μήπως κάποιο φάντα­σμα; Ἡ ἀγωνία τους κορυφώνεται.

β) Ἐπάνω στά νερά.

1. Ἀπό κάποιους μαθητές περνάει μιά ὑποψία: Μήπως εἶναι ὁ Χριστός; Τά ὅσα ἔχουν δεῖ κοντά Του, τούς κάνουν νά σκέπτονται πώς καί πολλά ἄλλα μπο­ρεῖ ὁ Κύριος. Καί ὁ Πέτρος λέει: «Ἄν εἶσαι Ἐσύ, φώναξέ με, νά ἔρθω...»

2. Ναί, ἔλα... τοῦ ἀπαντάει ὁ Κύριος. Καί τότε γίνεται αὐτό τό θαυμαστό καί πρωτάκουστο: Ὁ Πέτρος κατεβαίνει ἀπό τό πλοῖο στά νερά καί ἀρχίζει νά περπατάει κι αὐτός πάνω σ’ αὐτά.

3. Ὅμως σέ κάποια στιγμή, κι ἐνῶ ἦταν πολύ κοντά  στόν Κύ­ριο, ἄρχισε νά βουλιάζει... Ἴσως ἀπό αὐτοπεποίθηση, ἤ κάποια ἐ­μπι­στοσύνη στόν ἑαυτό του... –«Κύριε, σῶσόν με», φωνάζει. Κι ὁ Χρι­στός τοῦ λέει: «Ὀλιγόπιστε, εἰς τί ἐδίστασας»;

γ) Ἡ γαλήνη.

1. Ὁ Κύριος, μαζί μέ τόν Πέτρο πλησιάζουν κι ἀνεβαίνουν στό πλοιάριο. Κι ἀμέσως, ἡ θάλασσα ἡσύχασε. Ἔγινε μιά ἀπέραντη γα­λήνη.

2. Ἡ παρουσία Του εἶναι καί σ’ αὐτή τήν περίσταση εὐεργετική. Προσφέρει στούς ἀνθρώπους ὄχι μόνο τήν ἐσωτερική, μά καί τήν ἐξωτερική γαλήνη. Κοντά Του ὑπάρχει μιά ἀτμόσφαιρα ἡσυχίας, χαρᾶς, εἰρήνης...

3. Πού αὐτά εἶναι πέρα καί ἀπό αὐτούς τούς φυσικούς νόμους, πέρα καί ἀπό τή λογική μας ἀκόμα. Καί φυσικά, ἄν οἱ ἐνέργειες τοῦ Θεοῦ, μποροῦσαν νά κατανοηθοῦν μέ τή λογική, τότε δέ θά ξέφευγαν ἀπό τά ἀνθρώπινα μέτρα μας...

* * *

Συχνά, ἀδελφοί μου, καί στή δική μας ζωή παρουσιάζονται τρι­κυμίες... Καί ὄχι σπάνια τά χάνουμε, δειλιάζουμε... Γιατί, ἀλήθεια; Μήπως γιατί μᾶς λείπει κάτι; Τό σίγουρο εἶναι πώς μᾶς εἶναι ἀπα­ραί­τητη ἡ πίστη. Δηλαδή, ἡ ἀπό­λυτη ἐμπιστοσύνη, ἡ παράδοση τοῦ ἑαυτοῦ μας στό θεῖο θέλημα. Τότε ὅσα κύματα κι ἄν ὀρθώ­νο­νται μπροστά μας, δέν πρόκειται νά μᾶς καταποντίσουν.

(Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως)