ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ

Κυριακή 26 Ἰουλίου 2015

Ἁγίας Ὁσιοπαρθενομάρτυρος Παρασκευῆς

(Γαλ. γ΄, 23-δ΄, 5 )

«Ὅτε δὲ ἦλθε τὸ πλήρωμα τοῦ χρόνου, ἐξαπέστειλεν ὁ Θεὸς τὸν Υἱὸν αὐτοῦ… 

ἵνα τοὺς ὑπὸ νόμον ἐξαγοράσῃ, ἵνα τὴν υἱοθεσίαν ἀπολάβωμεν.»

Ὅταν συμπληρώθηκε ὁ χρόνος πού εἶχε ὁρίσει ἡ πανσοφία τοῦ Θεοῦ, ἐξαπέστειλε ὁ Θεός τόν Υἱόν Του στόν κόσμο… γιά νά ἐξαγοράσει ἐκείνους πού ἦταν ὑπό τήν κατάρα τοῦ μωσαϊκοῦ νόμου, γιά νά λάβουμε τήν υἱοθεσία πού ὁ Θεός μᾶς εἶχε ὑποσχεθεῖ. Φανταστεῖτε, ἀδελφοί μου, ἕνα ἀντρόγυνο πού μέ πολλές προσευχές ἀπέκτησε ἕνα παιδί μονάκριβο. Ὕστερα ἀπό 10 χρόνια κάποιος ἀπατεώνας, ἁρπάζει τό παιδί καί ζητάει 100.000 € γιά νά τό ἐλευθερώσει. Ὁ πατέρας θά τρέξει σάν τρελός παντοῦ, σέ φίλους καί συγγενεῖς, θά πουλήσει ὅ,τι ἔχει ἀξία, θά παρακαλέσει, θά κλάψει γιά νά μαζέψει τό ποσό πού ζητάει ὁ ἀπαγωγέας. Κι ὅταν συμπληρωθεῖ τό ποσό καί τό παιδί ἐλευθερωθεῖ καί γυρίσει πίσω, τότε στό σπίτι θά γίνει πανηγύρι, χαρά μεγάλη θά ἔχουν ὅλοι γιά τό παιδί.

Θυμηθεῖτε τώρα τήν ἐθνική μας Ἱστορία. Γιά 4 αἰῶνες περίπου ἡ Ἑλλάδα μας ἦταν σκλαβωμένη στούς Τούρκους. Τό χῶμά της ζυμώθηκε μέ αἷμα γιά νά ἔρθει ἡ ὥρα τῆς λευτεριᾶς. Πόσο εὐτυχισμένοι ἦταν οἱ πρόγονοί μας, πού ἄκουγαν τίς καμπάνες νά χτυποῦν χαρμόσυνα καί νά διαλαλοῦν τό μήνυμα τοῦ λυτρωμοῦ ἀπό τόν τουρκικό ζυγό!

Καί στίς δύο αὐτές περιπτώσεις μποροῦμε νά καταλάβουμε τί σημαίνει σκλαβιά καί ἐλευθερία. Μακάρι νά καταλάβουμε καί μία ἄλλη σκλαβιά, γιά τήν ὁποία δέν δίνουμε τόση σημασία. Εἶναι ἡ σκλαβιά τῆς ψυχῆς γιά τήν ὁποία πρέπει νά κλάψουμε περισσότερο ἀπ’ ὅλα, γιατί ἡ ψυχή εἶναι τό πολυτιμότερο ἀπ’ ὅλα. Ἡ ψυχή εἶναι σκλάβα. Ποιός θά τήν ἐλευθερώσει; Ἄγγελος; ἄνθρωπος; ἡ ἐπιστήμη; ἡ γνώση; τό χρῆμα; Τίποτε ἀπ’ αὐτά. Ἄν μποροῦσε νά ἐλευθερωθεῖ μ’ αὐτά ἡ ψυχή, δέν θά κατέβαινε ὁ Χριστός μας στόν κόσμο. Λένε κάποιοι, πώς ἄν κάνουμε καλές πράξεις, βοηθᾶμε τούς συνανθρώπους μας, ὑπερασπιζόμαστε τούς ἀδύναμους, ἐπισκεπτόμαστε τούς ἀνήμπορους, τότε δέν ἔχουμε ἀνάγκη τό Θεό γιά νά σωθοῦμε. Γιατί, ὅμως, κατέβηκε ὁ Θεός ἄν μποροῦσαν νά μᾶς σώσουν τά ἔργα μας;

Ἄς πάρουμε, ἀδελφοί μου, στά χέρια μας τά συναξάρια τῶν ἁγίων, τήν Ἁγία Γραφή, τήν Καινή Διαθήκη. Ἀφοῦ διαβάσουμε τά Εὐαγγέλια καί τίς Ἐπιστολές, ἄς προχωρήσουμε στό βιβλίο τῆς Ἀποκάλυψης. Στό πέμπτο κεφάλαιο γράφει ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Θεολόγος πώς ἐνῶ σειόταν ἡ γῆ, ἄστραφτε καί βροντοῦσε ὁ οὐρανός κι ἔβγαιναν θηρία μέσ’ ἀπ’ τήν ἄβυσσο, κι ἡ θάλασσα ἄφριζε καί τά ποτάμια φούσκωναν καί τά ἄστρα ἔπεφταν, ξαφνικά ἀκούει ἕνα ὁλόγλυκο τραγούδι ἐμπρός στήν Ἁγία Τριάδα, λές καί κελαηδοῦσαν ἀηδόνια. Τί ἔλεγε τό τραγούδι; Ἦταν ὁ ὕμνος τῶν χριστιανῶν «ἐκ πάσης φυλῆς καί γλώσσης καί λαοῦ καί ἔθνους». Γονατιστοί ὅλοι μπροστά στό «ἐσφαγμένον ἀρνίον», στό θρόνο τοῦ παμβασιλέως Χριστοῦ ἔλεγαν: Σ’ εὐχαριστοῦμε, Χριστέ. Σ’ εὐχαριστοῦμε γιατί «ἐσφάγης καὶ ἠγόρασας τῷ Θεῷ ἡμᾶς ἐν τῷ αἵματί σου » (Ἀποκ. 5, 6-9). Ἤμασταν σκλαβωμένες ψυχές καί μᾶς ἐξαγόρασες μέ τό τίμιο Αἷμά Σου. Μᾶς εἶχε κλεισμένους ὁ διάβολος μέσα στή σπηλιά του, μέσα στά πάθη μας, κι ἐσύ πλήρωσες τά λύτρα.

Ὁ πατέρας τοῦ παραδείγματος πλήρωσε χρήματα γιά νά ἐλευθερώσει τό παιδί του. Ὁ Χριστός μας πλήρωσε μέ τό Αἷμά Του. Ὅλα τά πλούτη τοῦ κόσμου, ὅλο τό χρυσάφι καί τούς πολύτιμους λίθους τῆς γῆς νά βάλουμε στή μία μεριά τῆς ζυγαριᾶς καί ἀπό τήν ἄλλη μία σταγόνα ἀπό τό Αἷμα τοῦ Χριστοῦ μας, αὐτή ἡ σταγόνα ἀρκεῖ γιά νά γείρει ἡ ζυγαριά.

Τή Μεγάλη Πέμπτη τό βράδυ ψάλλουμε στούς Ναούς μας: «Ἐξηγόρασας ἡμᾶς ἐκ τῆς κατάρας τοῦ Νόμου τῷ τιμίῳ σου αἵματι· τῷ σταυρῷ προσηλωθείς καί τῇ λόγχῃ κεντηθείς τήν ἀθανασίαν ἐπήγασας ἀνθρώποις· Σωτήρ ἡμῶν, δόξα σοι». Αὐτό εἶναι τό μεγαλεῖο τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ. Ἐκεῖνος μόνο ἔχει τή δύναμη νά μᾶς ἐλευθέρωσει ἀπό τά ἐλαττώματά μας, τά πάθη μας, ἀπό τήν ἁμαρτία, νά ἐλευθερωθοῦμε ἐσωτερικά, νά γίνουμε αὑτοκράτορες (μέ δασεῖα) δηλαδή κυρίαρχοι τῶν παθῶν μας. Μπορεῖ νά ἐξουσιάσεις τόν κόσμο ἀλλά νά νικηθεῖς ἀπό τόν ἑαυτό σου. Ὅπως ὁ Μέγας Ἀλέξανδρος, πού ἦταν αὐτοκράτορας (μέ δασεῖα). Πάνω στό μεθύσι του σκότωσε τόν ἀδελφικό του φίλο, τόν Κλεῖτο.

Αὐτή τή λύτρωση, ἀδελφοί μου, μᾶς προσφέρει ὁ Χριστός μας καί ἡ Ἐκκλησία Του μέ τά Μυστήρια πού τελεῖ. Ἀπό μᾶς χρειάζεται νά συναισθανθοῦμε τήν ἁμαρτωλότητά μας, νά κλάψουμε, νά ποῦμε «μνήσθητί μου, Κύριε». Παράδεισος τότε θά γίνει ἡ καρδιά μας καί πανηγύρι στόν οὐρανό ἀπό τούς ἀγγέλους. Ἀμήν.