Οι καρποί του φωτός… Κυριακή των Αγίων Πατέρων της Δ΄Οικ. Συνόδου του Ιωάννη Καραβιδόπουλου
Κυριακή των Αγίων Πατέρων της Δ΄Οικ. Συνόδου
Οι καρποί του φωτός…
Με φως του κόσμου, με πόλη κτισμένη επάνω σε βουνό που φαίνεται από παντού και με λυχνάρι που καίει επάνω στο λυχνοστάτη παρομοιάζει ο Χριστός τους μαθητές του στο σημερινό ευαγγελικό ανάγνωσμα. Κι η εκλογή του αναγνώσματος αυτού από την «Επί του όρους ομιλία» προσδιορίζεται από το γεγονός ότι η Εκκλησία τιμά σήμερα τη μνήμη των αγίων 630 Πατέρων της Δ' Οικουμενικής Συνόδου, η οποία συνήλθε τό 451 στη Χαλκηδόνα γιά νά διατυπώσει το Χριστολογικό δόγμα εξ αφορμής των αιρέσεων και να διατρανώσει τήν πίστη της ότι ο Ιησούς Χριστός είναι τέλειος Θεός αλλά και τέλειος άνθρωπος.
Όλες οι παραπάνω παρομοιώσεις αναδεικνύουν τον χριστιανό ως φωτεινό καθοδηγητή των ανθρώπων που δείχνει το δρόμο προς το πραγματικό φως, προς τον Πατέρα των φώτων. Ως φως ο χριστιανός έχει, σύμφωνα με την περικοπή μας, τα ακόλουθα χαρακτηριστικά:
1.Είναι «τέκνον του φωτός» και «υιός της ημέρας»• η ζωή του ευρίσκεται μέσα στο φως της αποκαλύψεως και δεν έχει σχέση με το σκοτάδι του μίσους, της καταστροφής και της αμαρτίας. Το φως ελέγχει τις πράξεις των ανθρώπων και ξεσκεπάζει ό,τι αυτοί θέλουν να κρατήσουν κρυφό από τα μάτια των άλλων. Έτσι δεν χωρούν συμβιβασμοί, υποκρισίες, υστεροβουλίες και απάτες σ’ αυτούς που ξέρουν ότι το φως συνοδεύει τη ζωή τους, ότι η ύπαρξή τους είναι διαφανής και ορατή από παντού.
2.Ένα δεύτερο χαρακτηριστικό του χριστιανού που απορρέει από το προηγούμενο είναι η φωτιστική του αποστολή μέσα στον κόσμο. Το λυχνάρι δεν το ανάβουν για να το βάλουν κάτω από τον «μόδιο», τον μετρητή των σιτηρών που είχε και άλλες χρήσεις, και έτσι να το σβήσουν αμέσως• αλλά το τοποθετούν στον λυχνοστάτη για να φωτίζει το σπίτι. Η εικόνα αυτή, παρμένη από την καθημερινή ζωή στην Παλαιστίνη, δείχνει με πολλή α- πλότητα την αποστολή του χριστιανού. Μια επιφυλακτικότητα που προσδιορίζεται ϊσως από ψυχολογικούς παράγοντες, ή από την ατολμία του χαρακτήρα ή από σκέψεις δήθεν ανικανότητας κρατάει πολλές φορές τον χριστιανό μακριά από την καρποφόρα δραστηριότητα, μακριά από την ιεραποστολή, μακριά από το φωτιστικό του ρόλο μέσα στην κοινωνία. Όλα αυτά τα ξεπερνά όποιος ζει έντονα το γεγονός της σωτηρίας του και αισθάνεται την υποχρέωση να γίνει εστία σωτηρίας για τους άλλους.
3.Τα «καλά έργα» αποτελούν την αυτονόητη εκδήλωση και τον απαραίτητο καρπό του φωτός. άκαρπος χριστιανός αποτελεί «αντίφασιν εν τοις όροις», διότι η χριστιανική ιδιότητα εκφράζεται με έργα κι όχι με θεωρίες. Βέβαια, θα πρέπει σ’ αυτό το σημείο να επισημανθεί ο κίνδυνος της αυτοδικαιώσεως του χριστιανού δια των έργων του. Μέσα σ’ όλη την καρποφορία του ο χριστιανός δεν πρέπει ποτέ να ξεχνά ότι λυτρωτής και σωτήρας του είναι ο Χριστός, ο σταυρωθείς και αναστάς, κι όχι τα αγαθά έργα του, όσα πολλά κι αν είναι. Αυτά είναι ο καρπός τής λυτρώσεώς του, η έκφραση της ευγνωμοσύνης του γι’ αυτήν, ποτέ όμως η προϋπόθεσή της ή το μέσο της αποκτήσεώς της. Όπως είναι αυτονόητο ότι ο ζωντανός οργανισμός αναπνέει και λειτουργεί, έτσι είναι αυτονόητο για τον συνειδητό χριστιανό ότι παράγει καρπούς• ας μη διανοηθεί όμως ποτέ ότι αυτοί οι καρποί είναι που τον σώζουν, γιατί έτσι υποτιμά τη μοναδική λυτρωτική αξία του σταυρού και δίνει μεγαλύτερη απ’ όση πρέπει σπουδαιότητα στον ανθρώπινο παράγοντα.
Σε μια συνειδητοποίηση της χριστιανικής μας ιδιότητας μας καλεί το σημερινό Ευαγγέλιο. Η συνειδητοποίηση αυτή θα έχει σαν αποτέλεσμα την αγαθοεργό καρποφορία και τη φωτεινή δραστηριότητα μέσα στην κοινωνία, κατά το πρότυπο των τιμωμένων σήμερα άγιων Πατέρων της Εκκλησίας, που ήταν και τότε και σήμερα φώτα του κόσμου, που φωτίζουν τον δρόμο προς τη βασιλεία του Θεού.
Κυριακή των Αγίων Πατέρων της Δ΄Οικ. Συνόδου
Οι καρποί του φωτός…
Με φως του κόσμου, με πόλη κτισμένη επάνω σε βουνό που φαίνεται από παντού και με λυχνάρι που καίει επάνω στο λυχνοστάτη παρομοιάζει ο Χριστός τους μαθητές του στο σημερινό ευαγγελικό ανάγνωσμα. Κι η εκλογή του αναγνώσματος αυτού από την «Επί του όρους ομιλία» προσδιορίζεται από το γεγονός ότι η Εκκλησία τιμά σήμερα τη μνήμη των αγίων 630 Πατέρων της Δ' Οικουμενικής Συνόδου, η οποία συνήλθε τό 451 στη Χαλκηδόνα γιά νά διατυπώσει το Χριστολογικό δόγμα εξ αφορμής των αιρέσεων και να διατρανώσει τήν πίστη της ότι ο Ιησούς Χριστός είναι τέλειος Θεός αλλά και τέλειος άνθρωπος.
Όλες οι παραπάνω παρομοιώσεις αναδεικνύουν τον χριστιανό ως φωτεινό καθοδηγητή των ανθρώπων που δείχνει το δρόμο προς το πραγματικό φως, προς τον Πατέρα των φώτων. Ως φως ο χριστιανός έχει, σύμφωνα με την περικοπή μας, τα ακόλουθα χαρακτηριστικά:
1.Είναι «τέκνον του φωτός» και «υιός της ημέρας»• η ζωή του ευρίσκεται μέσα στο φως της αποκαλύψεως και δεν έχει σχέση με το σκοτάδι του μίσους, της καταστροφής και της αμαρτίας. Το φως ελέγχει τις πράξεις των ανθρώπων και ξεσκεπάζει ό,τι αυτοί θέλουν να κρατήσουν κρυφό από τα μάτια των άλλων. Έτσι δεν χωρούν συμβιβασμοί, υποκρισίες, υστεροβουλίες και απάτες σ’ αυτούς που ξέρουν ότι το φως συνοδεύει τη ζωή τους, ότι η ύπαρξή τους είναι διαφανής και ορατή από παντού.
2.Ένα δεύτερο χαρακτηριστικό του χριστιανού που απορρέει από το προηγούμενο είναι η φωτιστική του αποστολή μέσα στον κόσμο. Το λυχνάρι δεν το ανάβουν για να το βάλουν κάτω από τον «μόδιο», τον μετρητή των σιτηρών που είχε και άλλες χρήσεις, και έτσι να το σβήσουν αμέσως• αλλά το τοποθετούν στον λυχνοστάτη για να φωτίζει το σπίτι. Η εικόνα αυτή, παρμένη από την καθημερινή ζωή στην Παλαιστίνη, δείχνει με πολλή α- πλότητα την αποστολή του χριστιανού. Μια επιφυλακτικότητα που προσδιορίζεται ϊσως από ψυχολογικούς παράγοντες, ή από την ατολμία του χαρακτήρα ή από σκέψεις δήθεν ανικανότητας κρατάει πολλές φορές τον χριστιανό μακριά από την καρποφόρα δραστηριότητα, μακριά από την ιεραποστολή, μακριά από το φωτιστικό του ρόλο μέσα στην κοινωνία. Όλα αυτά τα ξεπερνά όποιος ζει έντονα το γεγονός της σωτηρίας του και αισθάνεται την υποχρέωση να γίνει εστία σωτηρίας για τους άλλους.
3.Τα «καλά έργα» αποτελούν την αυτονόητη εκδήλωση και τον απαραίτητο καρπό του φωτός. άκαρπος χριστιανός αποτελεί «αντίφασιν εν τοις όροις», διότι η χριστιανική ιδιότητα εκφράζεται με έργα κι όχι με θεωρίες. Βέβαια, θα πρέπει σ’ αυτό το σημείο να επισημανθεί ο κίνδυνος της αυτοδικαιώσεως του χριστιανού δια των έργων του. Μέσα σ’ όλη την καρποφορία του ο χριστιανός δεν πρέπει ποτέ να ξεχνά ότι λυτρωτής και σωτήρας του είναι ο Χριστός, ο σταυρωθείς και αναστάς, κι όχι τα αγαθά έργα του, όσα πολλά κι αν είναι. Αυτά είναι ο καρπός τής λυτρώσεώς του, η έκφραση της ευγνωμοσύνης του γι’ αυτήν, ποτέ όμως η προϋπόθεσή της ή το μέσο της αποκτήσεώς της. Όπως είναι αυτονόητο ότι ο ζωντανός οργανισμός αναπνέει και λειτουργεί, έτσι είναι αυτονόητο για τον συνειδητό χριστιανό ότι παράγει καρπούς• ας μη διανοηθεί όμως ποτέ ότι αυτοί οι καρποί είναι που τον σώζουν, γιατί έτσι υποτιμά τη μοναδική λυτρωτική αξία του σταυρού και δίνει μεγαλύτερη απ’ όση πρέπει σπουδαιότητα στον ανθρώπινο παράγοντα.
Σε μια συνειδητοποίηση της χριστιανικής μας ιδιότητας μας καλεί το σημερινό Ευαγγέλιο. Η συνειδητοποίηση αυτή θα έχει σαν αποτέλεσμα την αγαθοεργό καρποφορία και τη φωτεινή δραστηριότητα μέσα στην κοινωνία, κατά το πρότυπο των τιμωμένων σήμερα άγιων Πατέρων της Εκκλησίας, που ήταν και τότε και σήμερα φώτα του κόσμου, που φωτίζουν τον δρόμο προς τη βασιλεία του Θεού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου