Κυριακή 29η Μαῒου 2022

Κυριακή τοῦ τυφλοῦ.

(Ἰω. 9, 1 – 38).

«Ὕπαγε νίψαι εἰς τήν κολυμβήθραν τοῦ Σιλωάμ, ὅ ἑρμηνεύεται ἀπεσταλμένος.» (Ἰω. 9, 7).

Ἕνα ἐντυπωσιακό θαῦμα μέ βαθύτατους συμβολισμούς παρακολουθήσαμε σήμερα στό εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα. Ὁ Πλάστης τοῦ σύμπαντος πλάθει τά μάτια ἑνός τυφλοῦ. Ὁ Χριστός χρίει μέ λάσπη φτιαγμένη ἀπό χῶμα καί δικό Του πτύελο τίς ἄδειες κόγχες τοῦ προσώπου τοῦ τυφλοῦ καί τόν στέλνει στήν κολυμβήθρα τοῦ Σιλωάμ νά νιφθεῖ.

Μέσα στό πηκτό σκοτάδι ὁ τυφλός νιώθει τό θεϊκό ἄγγιγμα στό πρόσωπό του. Αἰσθάνεται μιά ἁπαλή ὑγρασία στή θέση πού ἔπρεπε νά βρίσκονται τά μάτια του. Ἀκούει μία φωνή νά τοῦ δίνει ἐντολή νά πάει στή δεξαμενή τοῦ Σιλωάμ, γιά νά νίψει τό πρόσωπό του. Ξεκινάει μία πορεία, ἡ ὁποία εἶναι πιό μεγάλη ἀπ’ αὐτή πού ἐπιτρεπόταν νά κάνει τό Σάββατο.

Ξεκινάει μιά διαδρομή, κατά τήν ὁποία σπάζει τούς φυσικούς νόμους, τούς νόμους τοῦ καθωσπρεπισμοῦ, τούς κανόνες τῆς ψεύτικης εὐπρέπειας, τίς φόρμες τῆς ὑποκριτικῆς θρησκοληψίας, τά καλούπια μιᾶς ἀπατηλῆς ἰδεοληψίας, τίς ἐπιταγές μιᾶς σκληρόκαρδης θρησκείας. Ἐκτελεῖ μία ἐντολή ἀπό ἐσωτερική παρόρμηση, ἀπό θετική προδιάθεση, ἀπό μυστική ἐμπιστοσύνη σ’ ἕνα πρόσωπο, ἀπό τό ὁποῖο ἔνιωσε νά εἰσπράττει ἀγάπη ἄνευ προϋποθέσεων καί ὁρίων.

Σ’ αὐτόν τόν δρόμο πρός τή δεξαμενή τοῦ Σιλωάμ ποιές σκέψεις ἄραγε νά γέμιζαν τό κεφάλι του; Ποιά συναισθήματα θά ἔκαναν τήν καρδιά του νά γοργοχτυπάει; Πόση ἀγωνία καί πόση ἀπορία θά κουβάλαγε μέσα του σέ κάθε βῆμα γιά τή δεξαμενή αὐτή; Δέν κατάλαβε τί ἔγινε. Δέν ἤξερε τί θά γινόταν. Δέν ὑποπτευόταν πώς ἐκείνη τήν ἡμέρα ξύπνησε μές τό σκοτάδι καί θά κοιμόταν μέσα στό φῶς.

Πορεύεται σέ μία δεξαμενή μέ τό ὄνομα «Ἀπεσταλμένος». Ὁ Μεγάλος Ἀπεσταλμένος τοῦ Θεοῦ Πατέρα τόν στέλνει νά καθαρίσει τό πρόσωπό του σέ μία δεξαμενή πού ἔχει τό δικό Του ὄνομα: «Σιλωάμ, ὅ ἑρμηνεύεται ἀπεσταλμένος». Ὁ Κύριος τοῦ φτιάχνει τά μάτια χωρίς νά τόν ρωτήσει, ἀλλά τόν στέλνει νά βρεῖ τό ἀληθινό φῶς, ἀφοῦ ὁ τυφλός τό ἀποφασίσει. Θά μποροῦσε ὁ Ἰησοῦς νά τόν θεραπεύσει μ’ ἕνα ἄγγιγμα ἤ μ’ ἕνα λόγο νά πλάσει τά μάτια του, ὅπως ἔπλασε τό σύμπαν.

Θά μποροῦσε ἀκόμη ἀπό ἀπόσταση νά τοῦ χαρίσει τήν ὑγεία, ὅπως ἔκανε μέ τόν ὑπηρέτη τοῦ ἑκατόνταρχου ἤ μέ τήν κόρη τῆς αἱμορροούσας. Ὁ Θεάνθρωπος ὅμως τόν πλησιάζει, τόν ἀγγίζει, τοῦ ξαναπλάθει τά μάτια, τόν παροτρύνει νά πάει γιά κάθαρση.

Ἡ λάσπη τοῦ Θεοῦ εἶναι ἡ θεραπεία τοῦ ἀνθρώπου. Αὐτό πού φαίνεται περίεργο καί ἀνεξήγητο εἶναι ἡ λύση τῶν προβλημάτων μας.

Ἡ ἀπόκρυψη τοῦ Θεοῦ πίσω ἀπό τήν ὕλη εἶναι ἡ μυστική ἀποκάλυψή Του. Ἡ συντήρηση ἑνός παθήματος εἶναι ἡ φανέρωση τῶν ἔργων τοῦ Θεοῦ. Ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ εἶναι ἡ ζωή μας. Ἡ ὑπακοή στόν λόγο τοῦ Θεοῦ εἶναι ὁ φωτισμός καί ἡ σωτηρία μας.

Ἡ συνάντηση μέ τόν Θεάνθρωπο Σωτήρα δέν εἶναι ἀρκετή, ἄν δέν ἐπακολουθήσει ἡ πορεία πρός τήν κάθαρση. Ἡ εὐεργεσία πού λαμβάνει ὁ ἄνθρωπος ἀπό τόν Κύριο δέν τόν σώζει, ἄν δέν κάνει τή διαδρομή πρός τήν ἀπόνιψη τοῦ προσώπου του.

Ἐάν «Σιλωάμ» σημαίνει «ἀπεσταλμένος», τότε ἡ διαδρομή πρός τά ἐκεῖ εἶναι πορεία πρός τό Χριστό. Ὁ ἄνθρωπος μέσα στήν τύφλωσή του δέχεται τήν ἐπίσκεψη τοῦ Θεοῦ. Γιά νά βρεῖ τό φῶς καί τή θεραπεία του θά τρέξει πρός τήν ἀληθινή δεξαμενή τοῦ Θεοῦ, πού εἶναι ἡ Ἐκκλησία. Ἡ κολυμβήθρα τοῦ Σιλωάμ εἶναι ἡ ζωντανή Ἐκκλησία. Κάθε συνάντηση μέ τόν Χριστό εἶναι ἄσκοπη, ἐάν ὁ ἄνθρωπος δέν βουτήξει τό πρόσωπό του στά γάργαρα νερά τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ συνάντηση μέ τόν Κύριο σηματοδοτεῖ τήν ἔναρξη μιᾶς πορείας πρός τήν πηγή τῆς ζωῆς, πρός τήν Ἐκκλησία. Δέν λυτρώνεται ὁ ἄνθρωπος μόνον ὅταν συναντήσει κάπου καί κάποτε τόν Χριστό. Λυτρώνεται, ὅταν βαπτισθεῖ μέσα στήν πηγή πού φέρει τό ὄνομα τοῦ Χριστοῦ, τό ὄνομα τοῦ ἀπεσταλμένου. Λυτρώνεται, ὅταν βυθισθεῖ στά νερά τῆς ὑπακοῆς, τῆς μετάνοιας, τῆς κάθαρσης. Εἶναι τά νερά μέ τά ὁποῖα ποτίζει καί θεραπεύει ἡ Ἐκκλησία τούς πιστούς της.

Ὁ Χριστός κάνει τήν πρώτη κίνηση. Ὁ ἄνθρωπος κάνει τήν τελευταία καί ἀποφασιστική. Ὁ Χριστός ἔρχεται πρός συνάντηση. Ἡ συνάντηση μέ τόν Χριστό εἶναι ἡ ἔναρξη μιᾶς πορείας πρός τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, πρός τή δεξαμενή τοῦ Χριστοῦ, πρός τήν Ἐκκλησία. Μήν ἐπαναπαυτοῦμε σέ μία ἐπιφανειακή γνωριμία μέ τόν Χριστό. Ὁ Χριστός δέν θέλει ἁπλῶς νά μᾶς ἀγγίξει. Θέλει νά μᾶς υἱοθετήσει. Νά μᾶς κάνει κομμάτι τῆς μεγάλης κολυμβήθρας τοῦ Σιλωάμ, τῆς Ἐκκλησίας. Μόνον τότε θά γίνουμε κι ἐμεῖς σταγόνες ἀπό τό ζωντανό νερό αὐτῆς τῆς δεξαμενῆς, μέ τό ὁποῖο θά βοηθήσουμε καί ἄλλους τυφλούς νά βροῦνε τό φῶς καί νά καθαρισθοῦν.

Στή σκοτισμένη ἐποχή μας περιμένει τόν ἄνθρωπο ὁ Κύριος νά τόν συναντήσει καί μέσα στήν κολυμβήθρα Του νά τόν καθαρίσει. Ὁ φωτισμός καί ἡ θεραπεία εἶναι τό ἀποτέλεσμα τῆς συνεργασίας Θεοῦ καί ἀνθρώπου. Ὅταν τό καταλάβουν αὐτό οἱ ἄνθρωποι, θά ξεφύγουν ἀπό τά σκοτάδια καί τόν πόνο τοῦ κακοῦ. Τότε ὁ κόσμος θά γίνει μία τεράστια κολυμβήθρα τοῦ Σιλωάμ, μία τεράστια ἀγκαλιά τοῦ Μεγάλου Ἀπεσταλμένου, πού θά γεμίσει μέ φῶς, χαρά καί ἐλπίδα τήν ἀνθρωπότητα. Ἀμήν.

ΠΗΓΗ