ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 08 ΜΑΪΟΥ 2022 (ΤΩΝ ΜΥΡΟΦΟΡΩΝ)

“Ἠγόρασαν ἀρώματα, ἵνα ἐλθοῦσαι ἀλείψωσιν τὸν Ἰησοῦν” (Μάρκ, 15, 43 – 16, 48)

Ἡμέρα τῆς γυναίκας σήμερα στὴν Ἁγία μας Ἐκκλησία. Καὶ τοῦτο, γιατὶ στὰ σεμνὰ πρόσωπα  τῶν Ἁγίων Μυροφόρων γυναικῶν βλέπουμε ἀπὸ τὴν μιά, τὴν ἀρετὴ σὲ ὅλο της τὸ μεγαλεῖο, τὴν στοργὴ καὶ τὴν ἀγάπη, διακριτικὸ γνώρισμα τῆς γυναίκας, καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη θυμόμαστε τὸ ὕψος τῆς τιμῆς καὶ τοῦ σεβασμοῦ, στὸ ὁποῖο ἀνέβασε τὴν γυναίκα ὁ Χριστός. Ὅταν τὸ Ἅγιο Σῶμά Του ἐνταφιάζεται μέσα στὴν σιωπὴ καὶ τὸν φόβο, ἡ Μαρία ἡ Μαγδαληνή, ἡ Μαρία τοῦ Ἰακώβου καὶ ἡ Σαλώμη, ἐπιδεικνύοντας ἀπαράμιλλο θάρρος καὶ τόλμη, ἀγόρασαν ἀρώματα καὶ ἦλθαν νὰ ἀλείψουν τὸν Ἅγιο Νεκρό. Πρῶτα στὶς Μυροφόρες ὁ Ἄγγελος ἀνήγγειλε τὸ μήνυμα τῆς ζωῆς καὶ τὶς ἐμπιστεύθηκε νὰ γίνουν ἀγγελιοφόροι τῆς ἀναστάσιμης χαρᾶς στοὺς φοβισμένους μαθητὲς τοῦ Θεανθρώπου.

Ὁ ἱερὸς Ζιγαβηνὸς θὰ σημειώσει: “Παλαιὰ ἡ γυναίκα (Εὔα) ἔγινε διάκονος τῆς λύπης στὸν ἄνδρα ( Ἀδάμ)· τώρα οἱ γυναῖκες γίνονται στοὺς ἄνδρες (Ἀποστόλους) διάκονοι τῆς χαρᾶς”.

Ἡ θέση τῆς γυναίκας στὶς προχριστιανικὲς κοινωνίες ἦταν ἀπελπιστική. Ἐθεωρεῖτο κατώτερη ἀπ.ὸ τὸν ἄνδρα, ὑπαγόταν στὴν ἐξουσία του χωρὶς λογικὴ καὶ ἐλευθερία. Ὁ γάμος ἦταν μιὰ ἀγοραπωλησία. Λίγα χρήματα ἢ ἕνα ἀντικείμενο ἀξίας ἦταν ἀρκετὰ γιὰ νὰ ἀποκτήσει ἕνας ἄνδρας μιὰ γυναίκα. Γενικὰ ἡ γυναίκα ἦταν δούλη, ὑποβιβασμένη σὲ σκεῦος ἡδονῆς.

Μέσα στὴν ζοφερὴ αὐτὴν ἀτμόσφαιρα ἔρχεται τὸ ἐπανασταστικὸ μήνυμα τοῦ Χριστοῦ, διατυπωμένο ἀπὸ τὸν Ἀπόστολο Παῦλο: “... οὐκ ἔνι ἄρσεν καὶ θῆλυ” (Γαλ. 3, 28). Τὸ χαρμόσυνο μήνυμα ἔρχεται ἐξ οὐρανοῦ. Ἦταν ἐκεῖνο τὸ “χαῖρε” τοῦ Εὐαγγελισμοῦ πρὸς μιὰ γυναίκα, τὴν Θεοτόκο. Ἡ ἴδια γίνεται γέφυρα, “δι' ἧς κατέβη ὁ Θεός”. Ἐκείνη μεταδίδει τὴν ἀνθρώπινη φύση της καὶ ντύνει μὲ σάρκα τὸν Θεό.

Γυναῖκες ὅπως οἱ Μυροφόρες τοῦ Εὐαγγελίου δέχονται πρῶτες τὸ ἄγγελμα τῆς Ἀνάστασης. Καὶ στὴν τιτάνια προσπάθεια γιὰ τὴν μετάδοση τοῦ χριστιανικοῦ φωτὸς ὥς τὰ πέρατα τῆς οἰκουμένης, οἱ γυναῖκες στέκονται ἰσότιμα καὶ ἰσάξια δίπλα στοὺς ἡρωικοὺς λαμπαδηφόρους τῆς πίστης. Ἀπὸ τὴν ὑποβάθμιση καὶ τὸν εὐτελισμό, ἀπὸ τὸ περιθώριο τῆς ζωῆς, ἡ γυναίκα ἀνεβαίνει στὸν θρόνο τοῦ Ἀποστόλου, τῆς Μάρτυρος, τῆς Ἁγίας, χάρη στὸν Χριστό. Ἂς θυμηθοῦμε τὴν ἁγία ἰσαπόστολο Φωτεινή, τὴν ἔνδοξη Ἁγία Φιλοθέη τὴν Ἀθηναία· στὴν ἱερά μας Νῆσο, τὴν ἡρωικὴ Ἁγία Μυρόπη, τὴν γενναία Ἁγία Μαρκέλλα καὶ τὴν “ἀνδρικῷ φρονήματι” ἐνδεδυμένη Ὁσία Ματρώνα. Ἂς θυμηθοῦμε τὶς μυριάδες γυναῖκες ποὺ ὁδηγήθηκαν στὸ μαρτύριο μὲ σθεναρὸ φρόνημα, γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ.

Θὰ ἦταν παράλειψη ἂν δὲν ἀναφερόμαστε στὶς χριστιανὲς μητέρες ποὺ προκαλοῦσαν θαυμασμὸ ἀκόμα καὶ στοὺς εἰδωλολάτρες γιὰ τὴν ἐξαιρετικὴ ἀνατροφὴ ποὺ ἔδιναν στὰ παιδιά τους. Ἀκόμα καὶ στὶς μέρες μας, οἱ χριστιανὲς γυναῖκες, μὲ τὴν εὐλογία τοῦ Ἐπισκόπου, ἀναλαμβάνουν μὲ αὐταπάρνηση τὸ ἔργο τῆς κατηχήσεως καὶ γίνονται αὐτὲς τὸ “προζύμι” γιὰ νὰ ζυμωθοῦν οἱ ἄλλες γυναικεῖες ψυχὲς, ποὺ προσέρχονται διψασμένες νὰ ἀκούσουν τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ. Ἀπὸ τὴν χριστιανὴ μητέρα περιμένουμε τὴν ἀλλαγὴ καὶ βελτίωση τῆς κοινωνίας. Ἐδῶ θὰ πρέπει νὰ γίνει ἰδιαίτερη ἀναφορὰ στὴν Ἑλληνίδα μητέρα, ποὺ μὲ τὴν ἀπαράμιλλη αὐτοθυσία της ἀποτελεῖ παγκόσμιο ὑπόδειγμα φιλόστοργης καὶ ἀφοσιωμένης μάνας.

Ὁ Θεός, σύμφωνα μὲ τὴν Παλαιὰ Διαθήκη, ἔπλασε τὴν γυναίκα ἀπὸ τὴν μέση τοῦ ἄνδρα, ἰσάξια μὲ ἐκεῖνον, μὲ σκοπὸ καὶ οἱ δύο νὰ φθάσουν στὸ “καθ' ὁμοίωσιν” (Γεν. 2, 20), δηλαδὴ νὰ θεωθοῦν. Ἡ παρακοή τους ὅμως τοὺς ὁδήγησε στὴν ἀπομάκρυνση ἀπὸ τὸν Θεό.

Στὴν Σοφία Σειρὰχ διαβάζουμε: “Δωρεὰ Θεοῦ εἶναι ἡ σιωπηλὴ γυναίκα”. Στὶς Παροιμίες ἀναφέρεται: “Γυναίκα ἀνδρείαν (μὲ πάθος καὶ ἀρετή) τὶς εὑρήσει;” Αὐτὴ εἶναι ἀσύγκριτα ἀνώτερη καὶ ἀπὸ τοὺς πολύτιμους λίθους. Ἡ Σοφία Σολομῶντος ὑπογραμμίζει: “Τίποτε καλύτερο στὸν κόσμο ἀπὸ τὴν καλὴ γυναίκα”.

Στὴν Καινὴ Διαθήκη ὁ Κύριος ὄχι μόνο ἀνύψωσε, ἀλλὰ καὶ σεβάστηκε τὴν γυναίκα. Μὲ τὴν ἁγία Φωτεινὴ εἶχε διάλογο, κατὰ τὸν ὁποῖο τῆς ἀποκάλυψε ὅτι εἶναι ὁ Μεσσίας (Ἰω. 4, 7), σὲ ἐποχὴ ποὺ γιὰ τοὺς Ἰουδαίους ἡ συζήτηση μὲ γυναίκα ἀποτελοῦσε σκάνδαλο. Στὴν αἱμορροοῦσα, παρὰ τὶς διατάξεις τοῦ μωσαϊκοῦ νόμου, ὁ Κύριος εἶπε: «Ἔχε θάρρος, κόρη μου, ἡ πίστη σου σὲ ἔσωσε». Ὅπως προαναφέραμε, ὁ Κύριος ἔκανε τὴν πρώτη Του ἐμφάνιση μετὰ τὴν Ἀνάστασή Του στὴν Ἁγία Μαρία τὴν Μαγδαληνὴ καὶ τὶς λοιπὲς Μυροφόρες, τιμῶντας ἔτσι τὶς γυναῖκες.

Ἂς δοῦμε πῶς ἀναφέρονται στὸ θέμα αὐτὸ οἱ Ἅγιοι Πατέρες:

Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος γράφει: «Μὲ τὴν γέννηση τοῦ νέου Ἀδάμ - Χριστοῦ ἀπὸ τὴν νέα Εὔα – Παναγία ἔκλεισε ὁ κύκλος τῆς δημιουργίας τοῦ ἀνθρώπου καὶ θεμελιώνεται θεολογικὰ ἡ ἰσότητα τῶν δύο φύλων, ὥστε νὰ μὴν αὐταπατᾶται ὁ ἄνδρας».

Ὁ Μ. Βασίλειος στὴν ὁμιλία του γιὰ τὴν μάρτυρα Ἰουλίτα ἀναφέρει: «Ἀπὸ τὸν κτίστη της ἡ γυναίκα ἔγινε ἔτσι, ὥστε ἐξίσου μὲ τὸν ἄνδρα νὰ δέχεται τὴν ἀρετή».

Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος παρατηρεῖ: «Ὁ Θεὸς εἶπε τίμα τὸν πατέρα σου καὶ τὴν μητέρα σου γιὰ νὰ ζήσεις καλά. Βλέπετε τὴν ἰσότητα τῆς νομοθεσίας. Ἕνας ὁ δημιουργὸς τοῦ ἄνδρα καὶ τῆς γυναίκας, ἕνα χῶμα καὶ οἱ δύο, μιὰ εἰκόνα τοῦ Θεοῦ, ἕνας νόμος, ἕνας θάνατος, μία ἀνάσταση. Ἁμάρτησαν, σώθηκαν καὶ οἱ δύο διὰ τοῦ Χριστοῦ».

Ὁ ἅγιος Γρηγόριος Νύσσης λέγει: «Καὶ ἡ γυναίκα ἔχει τὸ «κατ’ εἰκόνα Θεοῦ» καὶ ὁ ἄνδρας. Διότι εἶναι πλασμένες ὅμοιες οἱ φύσεις τους καὶ ἴσες οἱ πράξεις τους καὶ ἴσες οἱ ἀμοιβές καὶ ἴσες οἱ τιμωρίες τους».

Ὁ Κλήμης ὁ Ἀλευξανδρεὺς σχολιάζει: «Ἄνδρα καὶ γυναίκα… ἀναπνοή, ὄψη, ἀκοή, γνώση, ἐλπίδα, ὑπακοή, ἀγάπη, εἶναι ὅμοια. Κοινὸς ὁ βίος, κοινὴ ἡ χάρις κοινὴ καὶ ἡ σωτηρία, ἡ ἀρετή, ἡ ἀγωγή, κοινὸ καὶ τὸ ὄνομα -Ἄνθρωπος».

Ὁ ἅγιος Νεκτάριος θὰ ὑπογραμμίσει: «Ἡ γυναίκα μετέχει στὶς ἴδιες εὐλογίες καὶ ἐπαγγελίες ποὺ ἔχει δώσει ὁ Θεὸς καὶ στὸν ἄνδρα, κάτι ποὺ τῆς ἐξασφαλίζει τὴν ἰσοτιμία της πρὸς αὐτόν». Ὁ Ἅγιος προβάλλει τὸ πρόσωπο τῆς γυναίκας ὡς τὸν ἀπαραίτητο παράγοντα κοινωνικῆς συνοχῆς καὶ εὐδαιμονίας καὶ ὡς θεματοφύλακα τῶν κοινωνικῶν ἀρετῶν. Στὴν διδασκαλία του, ἡ πιστὴ καὶ θεοσεβὴς γυναίκα στέκεται σταθερὴ καὶ ἀκλόνητη σύζυγος, στηρίζοντας τὴν οἰκογενειακή της γαλήνη, «ἀγλαὸν ἐγκαλλώπισμα τοῦ ἑαυτῆς συζύγου καὶ χάρμα τῶν ἑαυτῆς τέκνων». Ἐπιπλέον, ὑποχρέωση τῆς μητέρας εἶναι νὰ ὁδηγεῖ τὰ παιδιά της στὸν Θεό.

Ὁ Ἅγιος Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης διδάσκει: «Οἱ γυναῖκες εἶναι προικισμένες μὲ σπλάχνα, μὲ αὐτὴν τὴν τρυφερὴ ἀγάπη. Καὶ ἀπὸ αὐτὴν τὴν περισσὴ ἀγάπη ποὺ ἔχει ἀπὸ τὴν φύση της, ὁ διάβολος πολὺ τὴν πολεμάει ἀπὸ φθόνο καὶ προσπαθεῖ νὰ δηλητηριάσει αὐτὴ τὴν ἀγάπη της μὲ τὴν φαρμακερὴ ζήλια καὶ ἀπὸ μέλισσα νὰ γίνει φίδι δηλητηριῶδες. Ἡ γυναίκα μπορεῖ στὸ σῶμα νὰ εἶναι ἀδύναμη, ἀλλὰ μὲ τὴν καρδιὰ ποὺ ἔχει , ἂν τὴν δουλεύει, ἔχει τέτοια ἀντοχή, ποὺ ξεπερνάει τὴν ἀνδρικὴ δύναμη. Ὁ ἄνδρας, ναὶ μὲν ἔχει σωματικὴ δύναμη, ἀλλὰ δὲν ἔχει τὴν καρδιὰ καὶ τὴν θυσία ποὺ ἔχει ἡ γυναίκα».

Εὐσεβὲς ἐκκλησίασμα.

Ἡ κινητήρια δύναμη ποὺ ὠθοῦσε τὶς Μυροφόρες νὰ πᾶνε στὸν Τάφο τοῦ Χριστοῦ ἦταν ἡ ἀγάπη. Γι’ αὐτὴν τὴν ἀγάπη ἀψήφισαν τὸν κίνδυνο καὶ ἔδειξαν μεγάλη προθυμία. Ἡ σημερινὴ ἑορτή τους προβάλλει τὸν σεβασμὸ καὶ τὴν  τιμὴ τῆς Ἐκκλησίας στὸ πρόσωπο τῆς γυναίκας. Ἡ Χριστιανὴ γυναίκα δείχνει ποῦ βρίσκεται τὸ πραγματικὸ μεγαλεῖο της. Βρίσκεται στὴν σωφροσύνη, τὴν σεμνότητα, τὴν στοργή, τὴν ἀξιοπρέπεια, καὶ τὸν σεβασμό. Ἡ σύγχρονη γυναίκα ἔχει τεράστια δύναμη, τὴν ἐξυπνάδα της, τὴν  ἐργατικότητα, τὴν ἐπιστήμη της. Ἔχει, ὅμως, καὶ τὸ χάρισμα νὰ ἐπηρεάζει, νὰ κινεῖ καὶ νὰ ὀμορφαίνει τὰ πάντα. Συνοδοιπόρος της ἂς καταστεῖ ἡ ἀλήθεια τοῦ Χριστοῦ. Ἐκεῖνος τὴν ἀνύψωσε ἀπὸ τὴν ἀτιμία στὴν δόξα τῆς ἀνθρώπινης φύσης ποὺ τῆς ταιριάζει. Ἐκεῖνος θὰ εἶναι συμπλωτήρας καὶ συγκυβερνήτης στὶς τυχὸν τρικυμίες τῆς ζωῆς της, ὥστε μὲ θάρρος καὶ τόλμη νὰ πορεύεται μπροστά. Ὁ Ἀναστὰς Λυτρωτὴς δὲν πρόκειται ποτὲ νὰ τὴν προδώσει‧ ἂς εἶναι πάντα θωρακισμένη μὲ τὴν πρὸς Ἐκεῖνον ἁγία πίστη καὶ ἂς ἔχει πάντα χαραγμένη μέσα στὴν ἀρχοντικὴ καρδιά της τὸ σωτήριο μήνυμά Του: «ἐγὼ νενίκηκα τὸν κόσμον».  Ἀμήν!

ΠΗΓΗ