ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 29 ΜΑΪΟΥ 2022 (ΤΟΥ ΤΥΦΛΟΥ)

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΤΥΦΛΟΥ

«ἐνίψατο καὶ ἦλθε βλέπων» (Ἰω. 9, 7)

29 Μαΐου 2022

Ἕνα τυφλὸ ἀντίκρυσε μιὰ ἡμέρα ὁ Κύριός μας. Βλέπει τὴν κατάστασή του, ἀλλὰ βλέπει καὶ στὰ βάθη τῆς ψυχῆς του τὴν ἀγαθή του προαίρεση. Καὶ, ὡς Παντοδύναμος Δημιουργὸς, ἀνοίγει τοὺς ὀφθαλμούς του καὶ τοῦ χαρίζει τὴν ὅραση καὶ τὸ φῶς. Ἡ καρδιά του φωτίζεται καὶ ἀνοίγουν καὶ οἱ ὀφθαλμοὶ τῆς ψυχῆς του. Πιστεύει στὸν Θεό, ὁμολογεῖ μὲ θάρρος τὴν πίστη του καὶ ὁδηγεῖται στὸν δρόμο τῆς σωτηρίας. Ἐνῶ ὁ τυφλὸς χαίρεται, ποὺ ἀνέβλεψε, οἱ Φαρισαῖοι ταράσσονται. Ἐνῶ ὁ κόσμος θαυμάζει, αὐτοὶ ἀγανακτοῦν, προσπαθοῦν νὰ συσκοτίσουν καὶ νὰ διαψεύσουν αὐτὸ τὸ μέγα γεγονός. Ὁ ἐγωισμὸς καὶ ἡ ἀλαζονεία τοὺς τυφλώνει, ὥστε νὰ μὴ μποροῦν νὰ δοῦν τὰ μεγάλα καὶ ἔνδοξα τοῦ Κυρίου.

Εἶχαν ὅραση κι ἔβλεπαν τὰ πάντα, δὲν εἶχαν ὅμως καὶ καλὴ πρόθεση, κρατοῦσαν «κλειστὰ» τὰ μάτια τῆς ψυχῆς. Γιὰ τὸν τυφλὸ θὰ ἰσχύσει ὁ λόγος τοῦ Κυρίου «ὁ πιστεύσας καὶ βαπτισθεὶς σωθήσεται»,γιὰ δὲ τοὺς Φαρισαίους «ὁ ἀπιστήσας κατακριθήσεται». Ὁ σωματικὰ τυφλὸς μὲ τὴν καθαρότητα τῆς καρδιᾶς του εὐτύχησε. Ἐκεῖνοι ποὺ ἔχουν ἔμμονη καὶ ἰσόβια τύφλωση εἶναι φοβερὰ δυστυχεῖς.

Σὲ ἐμᾶς τὸ θαῦμα τοῦ ἐκ γενετῆς τυφλοῦ ἔρχεται νὰ ἐξάρει τὴν μεγάλη σημασία τῆς ὅρασης, ποὺ εἶναι «ἡ βασιλικωτάτη πασῶν τῶν αἰσθήσεων», κατὰ τὸν ἅγιο Νικόδημο τὸν Ἁγιορείτη. Ὁ Μέγας Βασίλειος παρομοιάζει τὰ μάτια μὲ δυὸ ἀσώματα χέρια, μὲ τὰ ὁποῖα ὁ ἄνθρωπος ἀγγίζει ἀπὸ μακριὰ αὐτὰ ποὺ θέλει.

Ἡ ἀξία, ὅμως, τῆς λειτουργίας τῶν ὀφθαλμῶν μας δὲν εἶναι μόνο φυσική, ἀλλὰ καὶ ἠθικὴ καὶ πνευματική. Ἂν τοὺς ἀφήσουμε ἀφύλακτους, εὔκολα μετατρέπονται σὲ δύο κλέφτες τῆς ἁμαρτίας. Τότε μᾶς αἰχμαλωτίζουν ἐσωτερικὰ καὶ μᾶς παρασύρουν στὴν δίνη τῶν σαρκικῶν ἐπιθυμιῶν. «Ἐκ τοῦ ὁρᾶν τίκτεται τὸ ἐρᾶν», ἔλεγαν οἱ πρόγονοί μας. Αὐτὸ ποὺ βλέπουμε μὲ φιλήδονη περιέργεια, ἐξάπτει τὴν ἐπιθυμία καὶ παγιδεύει τὴν καρδιά μας. Πρέπει νὰ προσέχουμε τὰ μάτια μας! «Οἱ ὀφθαλμοί σου ὀρθὰ βλεπέτωσαν», συνιστᾶ ὁ σοφὸς Σολομών‧ καὶ ὁ Δαβίδ ἀναφωνεῖ: «Ἀπόστρεψον τοὺς ὀφθαλμούς μου τοῦ μὴ ἰδεῖν ματαιότητα».

Ἡ ὅρασή μας ἐξαγιάζεται μὲ τὴν μελέτη τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ, ποὺ εἶναι τὸ φῶς καὶ ἡ ἀλήθεια, ἀλλὰ καὶ μὲ τὴν θέα τῆς Δημιουργίας. Βλέποντας ὁ ἄνθρωπος τὰ δημιουργήματα τοῦ Θεοῦ, χαίρεται, ἁγιάζει τὴν ὅρασή του καὶ δοξολογεῖ τὸν Δημιουργό του. Στὸν ἁγιασμὸ τῶν ὀφθαλμῶν μας συντελεῖ καὶ ἡ θέα τῶν ἱερῶν συμβόλων τῆς λατρείας μας: Ὁ ναός, ὁ διάκοσμός του, οἱ ἱερὲς εἰκόνες…

Ἂς δώσουμε καὶ πάλι τὸν λόγο στοὺς ἱεροὺς Πατέρες γιὰ φωτίσουν τὶς ψυχές μας.

Ὁ Ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας: «Ὁ τυφλὸς ἐλευθερώθηκε διπλὰ ἀπὸ τὴν τυφλότητά του, δηλαδὴ ἀπὸ τὴν σωματικὴ καὶ ἐκείνη τὴν τυφλότητα ποὺ κυριεύει τὸν νοῦ καὶ τὴν καρδιὰ τοῦ ἀνθρώπου. Ἂν δὲν εἶχε θεραπευτεῖ σωματικά, δὲν θὰ δόξαζε τὸν Χριστὸ ὡς Θεό. Ἐπειδὴ ὅμως δέχθηκε τὸ θεϊκὸ θαῦμα τοῦ Κυρίου, γι’ αὐτὸ καὶ ἔγινε ἀφορμὴ νὰ δοξάζεται ὁ Θεὸς ἀπὸ ὅλο τὸν κόσμο».

Ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος: «Ὅπως ἕνας οἰκοδόμος συμπληρώνει τὸ μισοτελειωμένο σπίτι, χτίζοντας μὲ νέα ὑλικά, ἔτσι καὶ ὁ Χριστὸς στὸ θαῦμα τοῦ τυφλοῦ. «Τὸ σῶμα τὸ ἡμέτερον συγκολλᾶ καὶ ἀναπληροῖ», δηλαδὴ συμπληρώνει τὶς ἀτέλειες τοῦ σώματός μας. Μὲ χῶμα δημιούργησε τὸν Ἀδάμ, μὲ χῶμα δημιούργησε καὶ τὰ μάτια τοῦ τυφλοῦ. Τὰ σβησμένα ἐκεῖνα μάτια ἐφανέρωσαν τὰ ἔργα καὶ τὴν δόξα τοῦ Θεοῦ».

Ὁ ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς, ἕνας Σέρβος ἐπίσκοπος, προσθέτει: «Πόσο ταπεινὸς καὶ ὑπάκουος ἦταν ὁ τυφλός! Ὄχι μόνον ἄφησε τὸν Κύριο νὰ ἀλείψει τὰ μάτια μου μὲ πηλό, ἀλλὰ καὶ Τὸν ὑπάκουσε, πῆγε μετὰ στὴν κολυμβήθρα τοῦ Σιλωάμ καὶ πλύθηκε. Ὅταν ὁ Χριστὸς εἶπε μπροστὰ στὸν ἄνθρωπο ὅτι αὐτὸς εἶναι τὸ φῶς τοῦ κόσμου, ἀνταποκρίθηκε στὸ πνεῦμα τοῦ τυφλοῦ, γιὰ νὰ ἐμφυτεύσει μέσα του τὴν πίστη. Τώρα μὲ τὸ νὰ τὸν στείλει νὰ πλυθεῖ, τοῦ διδάσκει τὴν ὑπακοή, γιατὶ ἡ πίστη εἶναι ἀλληλένδετη μὲ τὴν ὑπακοή. Ὁ ἄνθρωπος ποὺ πιστεύει στὸν Θεὸ ὑπακούει ἀμέσως καὶ πρόθυμα στὸ θέλημά Του».

«Ὁ Ἅγιος Συμεὼν ὁ Νέος Θεολόγος διδάσκει: «Εὐτυχισμένοι εἶναι ὅσοι πάντοτε ζοῦν μέσα στὸ φῶς τοῦ Χριστοῦ, διότι αὐτοὶ καὶ τώρα καὶ πάντα εἶναι καὶ θὰ εἶναι ἀδελφοὶ καὶ συγκληρονόμοι Του. Εὐτυχισμένοι εἶναι ὅσοι κλαῖνε πάντοτε πικρὰ γιὰ τὰ ἁμαρτήματά τους, γιατὶ θὰ τοὺς καταλάβει τὸ φῶς τοῦ Χριστοῦ καὶ θὰ μετατρέψει τὰ πικρά τους δάκρυα σὲ γλυκά. Εὐτυχισμένοι εἶναι ὅσοι πλησίασαν τὸ θεῖο φῶς καὶ μπῆκαν μέσα του καὶ ἔγιναν ὅλοι φῶς καὶ ἐξέβαλαν τελείως τὴν βρώμικη στολὴ τῶν παθῶν τους».

Ὁ ἅγιος Ἄνθιμος ὁ Χῖος συμπληρώνει: «Δὲν ὑπάρχει διὰ τὸν ἄνθρωπον κανένα πρᾶγμα γλυκύτερον ἀπὸ τὸ νὰ εἶναι ἑνωμένος μετὰ τοῦ Θεοῦ καὶ νὰ ἀπολαμβάνει τὴν βοήθειά Του. Ἐὰν δὲ τύχει καμιὰ φορὰ νὰ χωρισθεῖ καὶ νὰ πέσει σὲ κανένα σφάλμα, διότι ἡ ἀνθρωπότης ἀδύνατον νὰ μὴ σφάλλει, εὐθὺς πάλι μὲ δάκρυα, μὲ συντριβή, μὲ ταπείνωση, πρέπει νὰ ζητεῖ νὰ ἑνωθεῖ καὶ πάλι μετὰ τοῦ Θεοῦ. Καὶ ἂν πέσωμεν, πάλι κοντά Του νὰ τρέχωμεν καὶ Ἐκεῖνος μᾶς δέχεται. Γνωρίζει ὡς πάνσοφος τὴν ἀδυναμία τῆς ἀνθρωπότητος. Ποτὲ δὲν φεύγει  ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καὶ ἀπὸ τὸν πλέον ἁμαρτωλὸ ἄνθρωπο».

Ὁ ἅγιος Πορφύριος ὑπογραμμίζει: «Ὁ Θεὸς εἶναι φῶς ὁ Ἴδιος.Εἶναι φῶς, διότι γνωρίζει τὸν ἑαυτό Του. Ἐμεῖς δὲν γνωρίζουμε τὸν ἑαυτό μας, γι’αὐτὸ εἴμαστε στὸ σκότος. Ὅταν ἀφήσουμε τὸ φῶς νὰ μᾶς διαποτίσει, τότε ἔχουμε κοινωνία μὲ τὸν Θεό. Ὅταν εἴμαστε ἑνωμένοι μὲ τὸν Χριστό, Ἐκεῖνος μᾶς κάνει φωτεινούς. Τὸ φῶς τὸ μέγα τὸ προσφέρει στὸν καθένα μας. Μακάρι νὰ τὸ δεχόμαστε. Σὲ κλειδωμένες ψυχὲς ὁ Θεὸς δὲν εἰσέρχεται, δὲν ἐκβιάζει, δὲν παραβιάζει. Ἀντίθετα, σὲ αὐτοὺς ποὺ ἔχουν πίστη ἁπλή, ὁ Θεὸς ἐμφανίζεται καὶ χαρίζει τὸ ἄκτιστο φῶς Του. Ἂν ζεῖτε μέσα στὴν θεία Χάρη, δὲν θὰ σᾶς προσβάλλει τὸ κακό».

Ὁ ἅγιος Παΐσιος διευκρινίζει: «Ὑγεία πνευματικὴ ἴσον ἁγνοὶ λογισμοί, φωτισμένος νοῦς καὶ ἐξαγνισμένη καρδιά ποὺ φιλοξενεῖ συνέχεια τὸν Χριστὸ καὶ τὴν Παναγία. Ὅταν δώσω τὴν καρδιά μου στὸν Θεό, εἶναι δυνατὸν ὁ Θεὸς νὰ μὴ μοῦ δώσει ὅλο τὸν ἑαυτό Του; Μόνο στὸν Χριστὸ ὅταν δίνεται ἡ καρδιὰ δὲν χαραμίζεται καὶ μόνο στὸν Χριστὸ βρίσκεις πλούσια ἀνταπόκριση θεϊκῆς ἀγάπης σὲ αὐτὴ τὴν ζωή, καὶ τὴν ἄλλη, τὴν αἰώνια, τὴν θεία ἀγαλλίαση».

Γέροντα, τὶ σημαίνει «Μνήμη Θεοῦ, ὅρασις Θεοῦ;»

«Μνήμη Θεοῦ σημαίνει ὅτι ὁ νοῦς εἶναι στὸν Θεό, ζεῖ ὁ ἄνθρωπος τὸν Θεό, ὁπότε βλέπει παντοῦ τὸν Θεό. Συγκλονίζεται ἀπὸ εὐγνωμοσύνη, γιατὶ ὅλα τὰ βλέπει ὡς εὐλογία Θεοῦ. Μία ματιὰ νὰ ρίξει γύρω του, καταλαβαίνει ὅτι ὁ Θεὸς παρακολουθεῖ ὄχι μόνο τὸν ἄνθρωπο, ἀλλὰ καὶ ὁλόκληρο τὸ σύμπαν. Ὅπου καὶ νὰ κοιτάξει, βλέπει τὰ μεγαλεῖα τοῦ Θεοῦ. Ρίχνει μιὰ ματιὰ στὸν οὐρανὸ καὶ ἀλλοιώνεται ἀπὸ τὴν παρουσία τοῦ Θεοῦ. Ρίχνει μιὰ ματιὰ στὴν γῆ, βλέπει τὰ πουλιά, τὰ δέντρα καὶ βλέπει τὸν Θεό, τὸν Δημιουργό τους».

’Αδελφοί μου,

Ἡ σημερινὴ εὐαγγελικὴ περικοπὴ μᾶς θυμίζει ἕνα ἁπλὸ πρᾶγμα, πὼς εἴμαστε πλασμένοι ἀπὸ χῶμα ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ ὅταν φύγουμε ἀπὸ αὐτὸν τὸν κόσμο, στὸ χῶμα καταλήγουμε. Ἐὰν τὸ καταλάβουμε αὐτό, θὰ γίνουμε πιὸ πιστοί. Ὁ ἐκ γενετῆς τυφλὸς δέχτηκε καὶ ἀναγνώρισε τὴν δωρεὰ καὶ χάρη τοῦ Θεοῦ καὶ ἔρχεται σήμερα νὰ μᾶς ὑπενθυμίσει καὶ τὴν δική μας τύφλωση, ἡ ὁποία προέρχεται ἀπὸ τὴν ἀδιαφορία μας.

Ὁ θεοδόχος Συμεών, ὅταν ἔπιασε μὲ τὰ χέρια του τὸν Νηπιάσαντα Κύριο, ἀναφώνησε: «ὅτι εἶδον οἱ ὀφθαλμοί μου τὸ σωτήριόν σου». Καὶ ὁ προφητάναξ Δαβίδ ἱκετεύει:«Κύριε, φώτισον τοὺς ὀφθαλμούς μου, μήποτε ὑπνώσω εἰς θάνατον» . Αὐτὸς εἶναι ὁ πνευματικὸς θάνατος ποὺ πρέπει νὰ μᾶς τρομάζει. Ὁ Χριστός, ὅμως, γιὰ μᾶς πέθανε, γιὰ μᾶς σταυρώθηκε, γιὰ νὰ μᾶς λυτρώσει ἀπὸ τὴν ψυχικὴ τύφλωση. Θυσίασε τὴν ζωή Του. Δὲν θέλει νὰ μᾶς ἀφήσει χωρὶς βοήθεια, δὲν θέλει νὰ μᾶς ἐγκαταλείψει.  Ὅπως πέρασε δίπλα ἀπὸ τὸν τυφλὸ στὰ Ἱεροσόλυμα, γιὰ νὰ  τοῦ χαρίσει τὸ φῶς τῶν ὀφθαλμῶν του, ἔτσι περνᾶ καὶ ἀπὸ κοντά μας, γιὰ νὰ θεραπεύσει τὴν τυφλωμένη ἀπὸ τὰ πάθη ψυχή μας.

Γιὰ μᾶς τοὺς Χριστιανοὺς εἶναι ἀκόμα πιὸ εὔκολο νὰ ἀναδυθοῦμε στὸ φῶς. Αὐτὸ τὸ Φῶς εἶναι παρὸν στὸ μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας. Εἶναι τὸ Ζωοποιὸ Σῶμα καὶ Αἷμα τοῦ Κυρίου μας. Αὐτὸ θὰ μᾶς ζωογονήσει, θὰ μᾶς χαριτώσει, θὰ μᾶς φωτίσει. Εἶναι ἡ φωτεινή μας δύναμη μπροστὰ στὶς ὁποιεσδήποτε ἀντιξοότητες τῆς ζωῆς. Τὸ πνευματικό μας σύνθημα θὰ μᾶς τὸ δώσει σήμερα ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς: «Κύριε, φώτισόν μου τὸ σκότος»‧ καὶ ἕνα κερὶ θὰ ἀνάψει στὸν θρόνο τοῦ Πανοικτίρμονα Θεοῦ μας. Νὰ πῶς τὸ περιγράφει ὁ ἀγαπημένος μας ποιητής, Γ. Βερίτης:

«Δόξα στὸ φῶς, ψάλλει ὁ παπᾶς

ἀπ’ τὴν ὡραία πύλη.

Κι ὁ ἥλιος τ’ ἄκουσε ὁ ξανθὸς

καὶ βιάστηκε νὰ στείλει

χίλιες λαμπάδες τὴν αὐτή,

τιμὴ στὸν φωτοδότη.

Φῶς ἐκ Φωτὸς ποὺ ἐλάφρυνες

τοῦ χάους τὰ πρῶτα σκότη,

δέξου τὸν στίχο ἀντὶ κερὶ

κι ἀπ’τὰ δικά μου χείλη»

Ἀμὴν! Γένοιτο.

ΠΗΓΗ