ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΤΥΦΛΟΥ (Ἰ­ωάν. θ΄ 1-38)

29 Μαΐου 2022

«Ἓν οἶδα, ὅτι τυ­φλὸς ὢν ἄρτι βλέπω».

Ἔ­λαμψε στὴ ση­με­ρινὴ Εὐ­αγ­γε­λικὴ πε­ρι­κοπὴ ἡ ἀ­γάπη τοῦ Κυ­ρίου καὶ ἡ παν­το­δυ­να­μία Του. Θε­ρά­πευσε ἕ­ναν ἐκ γε­νε­τῆς τυ­φλό, ἕ­ναν ἀ­όμ­ματο. Ἔ­λαμψε ὅμως καὶ ἡ ἀ­ρετὴ τοῦ θε­ρα­πευ­μέ­νου τυ­φλοῦ, ὁ ὁ­ποῖος ὁ­μο­λό­γησε μὲ ὑ­πο­δει­γμα­τικὸ τρόπο τὴν ἀ­λή­θεια γιὰ τὴ θε­ρα­πεία του καὶ γιὰ τὸν Κύ­ριο Ἰ­η­σοῦ, ὅσο Τὸν εἶχε γνω­ρί­σει. Μὲ αὐτὴ τὴν ἀ­φορμὴ ἂς δοῦμε ποιὰ εἶ­ναι τὰ γνω­ρί­σματα τῆς ὁ­μο­λο­γίας τοῦ τυ­φλοῦ καὶ πῶς θὰ μπο­ρέ­σουμε καὶ ἐ­μεῖς νὰ ὁ­μο­λο­γοῦμε θε­ά­ρε­στα τὴν πί­στη μας.

Ἡ ὁ­μο­λο­γία τοῦ τυ­φλοῦ δι­α­κρί­νε­ται πρῶτα-πρῶτα ἀπὸ ἀν­δρεία. Ὁ τυ­φλὸς μὲ θάρ­ρος ὁ­μο­λό­γησε τί εἶχε συμ­βεῖ, χω­ρὶς νὰ φο­βη­θεῖ τοὺς Φα­ρι­σαί­ους καὶ χωρὶς νὰ ὑ­πο­κύ­ψει στὶς πι­έ­σεις τους. Οἱ Φα­ρι­σαῖοι μι­σοῦ­σαν τὸν Κύ­ριο καὶ εἶ­χαν ἀπει­λή­σει ὅτι ὅ­ποιος Τὸν ὁ­μο­λο­γοῦσε ὡς Μεσ­σία θὰ γι­νό­ταν ἀ­πο­συ­νά­γω­γος. Ἦταν φο­βερὴ τι­μω­ρία νὰ γί­νει κα­νεὶς ἀ­πο­συ­νά­γω­γος. Θὰ λέ­γαμε σή­μερα, δὲν θὰ μπο­ροῦσε νὰ πάει στὴν ἐκ­κλη­σία οὔτε νὰ συμ­με­τά­σχει στὰ ἱ­ερὰ Μυ­στή­ρια, θὰ τὸν κρα­τοῦ­σαν ὅ­λοι σὲ ἀ­πό­σταση σὰν μι­α­σμένο καὶ θὰ τοῦ ἔ­κλει­ναν τὴν πόρτα. Οἱ γο­νεῖς τοῦ πρώην τυ­φλοῦ φο­βή­θη­καν, δὲν ὁ­μο­λό­γη­σαν··ὁ ἴ­διος ἀν­τί­θετα ἔδειξε ἀ­ξι­ο­θαύ­μα­στο θάρ­ρος ἀπὸ τὴν ἀρχὴ μέ­χρι τὸ τέ­λος τῆς ἀ­να­κρί­σεως ποὺ τοῦ ἔ­κα­ναν οἱ ἐ­χθροὶ τοῦ Κυ­ρίου.

Ἔ­δειξε θάρ­ρος, ὄχι ὅ­μως καὶ θρά­σος. Ἡ ὁ­μο­λο­γία του ξε­χω­ρί­ζει καὶ γιὰ τὸ ἀ­νώ­τερο ἦ­θος της. Ἂν καὶ κα­τά­λαβε τὴ δο­λι­ό­τητα τῶν Ἰ­ου­δαίων, δὲν θύ­μωσε οὔτε τοὺς ἤ­λεγξε. Ἀ­παν­τοῦσε στα­θερά, μὲ εὐ­θύ­τητα καὶ ἠ­ρε­μία. Καὶ ὅ­ταν τὸν χλεύ­α­σαν καὶ τὸν ἔ­δι­ω­ξαν, δὲν ἀν­τα­πέ­δωσε.

Τέ­λος, ἡ ὁ­μο­λο­γία του εἶχε λο­γικὰ ἐ­πι­χει­ρή­ματα. Ὁ συλ­λο­γι­σμός του εἶχε ὡς ἑ­ξῆς: «Ὁ Θεὸς δὲν εἰ­σα­κούει τοὺς ἁ­μαρ­τω­λούς. Ἀπὸ τὴν ἄλλη ὁ Ἰ­η­σοῦς μοῦ ἔ­κανε θαῦμα πρω­το­φα­νές, ποὺ μόνο μὲ τὴ δύ­ναμη τοῦ Θεοῦ μπο­ροῦσε νὰ γί­νει. Ἄρα ὁ Ἰ­η­σοῦς δὲν εἶ­ναι ἁ­μαρ­τω­λὸς ἀλλὰ ἄν­θρω­πος τοῦ Θεοῦ». Κρυ­στάλ­λινη λογική, στὴν ὁ­ποία οἱ Φα­ρι­σαῖοι δὲν μπό­ρε­σαν νὰ ἀν­τι­τά­ξουν παρὰ μόνο ὕ­βρεις καὶ βία.

Ἂς ἔρ­θουμε ὅ­μως σὲ μᾶς. Πῶς ὁ­μο­λο­γοῦμε τὴν πί­στη μας στὸν Κύ­ριο; Ἡ ἀ­πάν­τηση εἶ­ναι ἁ­πλή. Ὁ­μο­λο­γοῦμε τὴν πί­στη μας, μό­νον ἐὰν τὴν ζοῦμε. Ὁ Κύριος σὲ ἄλλη πε­ρί­πτωση εἶχε πεῖ « ὅ­ποιος μὲ ὁ­μο­λο­γή­σει εἶ­ναι ἑ­νω­μέ­νος μαζί μου » δη­λαδὴ ὁ­μο­λο­γεῖ κα­νεὶς τὸν Χρι­στὸ ὄχι μὲ τὴ δική του δύ­ναμη ἀλλὰ μὲ τὴ βο­ή­θεια τῆς θείας Χά­ρι­τος. Ἀν­τί­στοιχα ὁ τυ­φλὸς ὁ­μο­λό­γησε αὐτὸ ποὺ ἔ­ζησε, ἡ ὁ­μο­λο­γία του ἦ­ταν κα­τά­θεση τῆς ἐμ­πει­ρίας του. Εἶπε «Ἂν εἶ­ναι ἁ­μαρ­τω­λὸς ὁ Ἰ­η­σοῦς, δὲν τὸ ξέρω. Ἕνα πρά­γμα ξέρω, ὅτι ἤ­μουν τυ­φλὸς καὶ τώρα βλέπω».

Νὰ συν­δε­θοῦμε λοι­πὸν στενὰ μὲ τὸν Κύ­ριο. Νὰ Τὸν γνω­ρί­σουμε ἀ­λη­θινά. Νὰ ἐ­πι­δι­ώ­κουμε νὰ ἑ­νω­νό­μα­στε μαζί Του. Νὰ γί­νει ἡ θεία Κοι­νω­νία τὸ κέν­τρο τῆς ζωῆς μας. Ὅ­ταν γνω­ρί­σουμε τὸν Χρι­στό, τότε ἡ πί­στη μας σ’ Ἐ­κεῖ­νον θὰ γίνει τόσο δυ­νατὴ καὶ ἡ ἀ­γάπη μας τόσο φλο­γερή, ὥ­στε δὲν θὰ μπο­ροῦμε νὰ μὴν Τὸν ὁ­μο­λο­γοῦμε. Δὲν θὰ ἀμ­φι­τα­λαν­τευ­ό­μα­στε προ­κει­μέ­νου νὰ Τὸν ὑ­πε­ρα­σπι­σθοῦμε, ἀ­κόμη κι ἂν μᾶς ἀ­πει­λοῦν μὲ θά­νατο. Ἀ­φοῦ θὰ πο­θοῦμε νὰ ζή­σουν καὶ οἱ ἄλ­λοι τὴ χαρὰ τῆς χρι­στι­α­νι­κῆς ζωῆς, αὐ­θόρ­μητα θὰ τὴν ὁ­μο­λο­γοῦμε.

Ὀ­φεί­λουμε οἱ Χρι­στι­α­νοὶ ποὺ ζοῦμε τὸν Χρι­στὸ νὰ ἔ­χουμε τὸ θάρ­ρος νὰ Τὸν ὁ­μο­λο­γοῦμε. Τὸ ἔ­χει ἀ­νάγκη ἡ κοι­νω­νία μας, ἡ τόσο ἀ­πο­στα­τη­μένη, στὴν ὁποία ὑ­πάρ­χει τόση ἄ­γνοια καὶ τόση ἐ­χθρό­τητα ἐ­ναν­τίον τῆς Πί­στεως. Ὅ­ποιος ἀν­τέ­ξει νὰ ὁ­μο­λο­γή­σει τὸν Χρι­στό, ὅ­ποιος βα­στά­σει τὸ ὄ­νομα τοῦ Χρι­στοῦ, θὰ ὠ­φε­λή­σει πολ­λὲς κα­λο­προ­αί­ρε­τες ψυ­χὲς ποὺ ζοῦν μέσα στὸ σκο­τάδι. Αὐ­τὸς θὰ στη­ρί­ξει καὶ τοὺς ἀ­δύ­να­μους πι­στούς. Θὰ ὑ­πο­στεῖ ἴ­σως τὴν ἀ­πόρ­ριψη ὅ­σων ζοῦν καὶ ἀ­γα­ποῦν τὸ σκο­τάδι. Ἀλλὰ ἂς μὴ φο­βη­θεῖ. Ὁ Κύ­ριος θὰ τοῦ χα­ρί­σει τὸν στέφανο τῆς Βα­σι­λείας Του, Αὐ­τὸς ποὺ στε­φα­νώ­νει ὅ­σους ὑ­πο­φέ­ρουν γιὰ τὴν ἀ­γάπη Του.

ΠΗΓΗ