ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 22 ΜΑΪΟΥ 2021 (ΤΗΣ ΣΑΜΑΡΕΙΤΙΔΟΣ)

«Λέγει αὐτῇ ὁ Ἰησοῦς‧ ἐγώ εἰμι ὁ λαλῶν σοι» (Ἰω. 4, 26)

Ὁ Κύριος σταμάτησε στὴν πηγὴ τοῦ Ἰακώβ, ὅταν ὡς ἄνθρωπος αἰσθάνθηκε ἐκ τῆς ὁδοιπορίας κούραση καὶ δίψα. Ἀπὸ μιὰ γυναίκα Σαμαρείτιδα, ποὺ ἦλθε στὴν πηγή, ζήτησε νερό. Τῆς εἶπε: «Δός μοι πιεῖν». Ὁ Μέγας Βασίλειος σχολιάζει: «Ἐκεῖνος ποὺ ζήτησε νερὸ δὲν ἦταν ἄψυχο ἀνθρώπινο σῶμα, ἀλλὰ θεότης ποὺ φόρεσε ζωντανὴ ἀνθρώπινη σάρκα». Ἡ γυναίκα ἀκούει ἀπὸ τὸν Κύριο, ὅτι ἐκτὸς ἀπὸ τὸ ὑλικὸ νερὸ ὑπάρχει καὶ ἄλλο, ἀπὸ τὸ ὁποῖο «ὅς ἂν πίῃ οὐ μὴ διψήσῃ εἰς τὸν αἰῶνα».  Ἐκπλήσσεται καὶ ἀπορεῖ! Χωρὶς νὰ ἔχει κατανοήσει τὰ περὶ τοῦ ὕδατος τούτου, παρακαλεῖ: «Κύριε, δός μοι τοῦτο τὸ ὕδωρ ἵνα μὴ διψῶ».

Στὴν συνέχεια τοῦ διαλόγου ἡ γυναίκα ἀντιλαμβάνεται ὅτι ὁ συνομιλητής της δὲν εἶναι τυχαῖος καὶ ἁπλὸς ἄνθρωπος καὶ Τοῦ λέει: «Κύριε, θεωρῶ ὅτι εἶσαι προφήτης». Καὶ ἄνοιξε ἀμέσως μαζί Του θεολογικὴ συζήτηση. Πληροφορεῖται ὅτι εἶναι πνεῦμα ὁ Θεὸς καὶ ὅσοι θέλουν νὰ Τὸν προσκυνήσουν «ἐν πνεύματι καὶ ἀληθείᾳ δεῖ προσκυνεῖν». Αὐτὰ ποὺ ἄκουσε ἡ Σαμαρείτιδα ἔφεραν στὸν νοῦ της τὶς προρρήσεις γιὰ τὸν Μεσσία καὶ αὐθόρμητα εἶπε: «Οἶδα ὅτι Μεσσίας ἔρχεται ὁ λεγόμενος Χριστός». Δὲν γνώριζε βέβαια ποιὸς ἦταν ὁ συνομιλητής της καὶ συνέχισε: «Ὅταν ἔλθῃ ἐκεῖνος, ἀναγγελεῖ ἡμῖν πάντα». Καὶ τότε ὁ Κύριος τῆς ἀποκαλύφθηκε: «ἐγώ εἰμι ὁ λαλῶν σοι».

Τὸ περιεχόμενο αὐτοῦ τοῦ διαλόγου μαρτυρεῖ ὅτι ἡ Σαμαρείτιδα εἶχε ἔντονη πνευματικὴ δίψα. Μπορεῖ μέχρι χθὲς νὰ ἦταν ἀπρόσεκτη καὶ ὁ βίος της νὰ ἦταν ἐπιλήψιμος, ὅμως ἡ διψασμένη ψυχή της βρῆκε τὴν κατάλληλη πηγὴ καὶ ἄντλησε τὸ ἀπαραίτητο νερό. Ἦταν τόσο οὐσιαστικὸ τὸ πνευματικό της ξεδίψασμα, ποὺ ἄρχισε νὰ ὁμολογεῖ καὶ νὰ διακηρύττει: «Οὗτός ἐστιν ἀληθῶς ὁ σωτὴρ τοῦ κόσμου».

Ὁ Ἅγιος Θεοφάνης Κεραμέως, ἐπίσκοπος Ταυρομενίας, σημειώνει: «Τὴν ὥρα κατὰ τὴν ὁποία ἡ Εὔα ἔπινε τὸ δηλητήριο τῆς ἁμαρτίας, αὐτὴ τὴν ἴδια ὥρα (μεσημβρινή), ἡ ἀπόγονος τῆς Εὔας, ἡ Σαμαρείτιδα, ἐλάμβανε τὴν συγχώρηση τῆς ἁμαρτίας. Μέσῳ αὐτῆς τῆς γυναίκας ὁ ἴδιος ὁ Νυμφίος ἀρραβωνίζεται ὁλόκληρη τὴν ἀνθρώπινη φύση διὰ τοῦ βαπτίσματος».

«Δός μου νὰ πιῶ!», τὰ λόγια τοῦ Κυρίου… Τὶ ἀπερίγραπτη, ἀλήθεια, ἡ συγκατάβαση τοῦ Θεοῦ Λόγου! Βλέπουμε πόσο διψᾶ ὁ Κύριός μας γιὰ τὴν δική μας σωτηρία καὶ αὐτὸ ζητᾶ ἀπὸ μᾶς. «Μέσα ἀπὸ ἐκεῖνον ποὺ πιστεύει σὲ Ἐμένα, καθὼς λέγει ἡ Γραφή, ποτάμια ζωντανό νερὸ θὰ τρέξουν». Τὸ Ἅγιο Πνεῦμα παρομοιάζεται μὲ τὸ νερό, ἐπειδὴ εἶναι καθαρὸ καὶ παρέχει ἀναψυχὴ σὲ ὅσους τὸ ἀποδέχονται. Καὶ λέγεται «ζῶν», ἐπειδὴ ἀναβλύζει καὶ κινεῖται καὶ κατεργάζεται εὐκίνητη τὴν ψυχή. Λέει στὸν Κύριο ἡ γυναίκα: «Ἐσὺ δὲν ἔχεις οὔτε ἄντλημα καὶ τὸ πηγάδι εἶναι βαθύ. Ἀπὸ ποῦ, λοιπόν, ἔχεις τὸ τρεχούμενο νερό;»

Πηγάδι εἶναι ἡ Ἁγία Γραφὴ, γιατὶ πηγάζει τὴν γνώση ὅπως τὸ νερὸ, καὶ τὸ βάθος αὐτοῦ τοῦ πηγαδιοῦ εἶναι οἱ ἀλήθειες τῆς θείας διδασκαλίας. Ἄντλημα εἶναι ἡ μελέτη καὶ μάθηση τῶν ἱερῶν γραμμάτων. Καὶ συνεχίζει ἡ Σαμαρείτιδα: «Αὐτὸ τὸ πηγάδι μᾶς τὸ χάρισε ὁ προπάτοράς μας Ἰακώβ. Μήπως ἐσὺ εἶσαι ἀνώτερος ἀπὸ αὐτόν;» Καὶ ὁ Ἰησοῦς ἀπαντᾶ: «Ὅποιος πίνει ἀπὸ αὐτὸ τὸ νερὸ θὰ διψάσει πάλι. Ὅποιος, ὅμως, πιεῖ ἀπὸ τὸ νερὸ ποὺ θὰ τοῦ δώσω Ἐγώ, δὲν θὰ διψάσει ποτέ!» Αὐτὸ εἶναι τὸ πνευματικὸ ποτό, τὸ Πνεῦμα τῆς Σοφίας τοῦ Θεοῦ, ποὺ ὅταν γεμίσει τὴν ψυχὴ μὲ θεία γνώση, τὴν τελειοποιεῖ.

Καὶ συνεχίζει τὴν γλαφυρή του ἑρμηνεία ὁ Ἅγιος Θεοφάνης: «Ὁ Κύριος τῆς λέει: «Πήγαινε, φώναξε τὸν ἄνδρα σου!» Ἐκείνη τοῦ ἀπαντᾶ: «Δὲν ἔχω ἄνδρα». «Σωστὰ εἶπες», τῆς ἀπαντᾶ ὁ Κύριος. «Πέντε ἄνδρες εἶχες καὶ αὐτὸς ποὺ μαζί του τώρα ζεῖς δὲν εἶναι ἄντρας σου». Δὲν τῆς εἶπε εἶχες πέντε μοιχοὺς ἢ ἐραστὲς ἢ ὑβριστὲς τῆς κλίνης σου, ἀλλὰ λέγοντας ἄνδρες, ἐλέγχει μὲ πλάγιο τρόπο τὴν πολυγαμία καὶ τὶς ἄσεμνες πράξεις της. Γιατὶ καὶ αὐτοὺς δὲν τοὺς εἶχε νόμιμα. Οἱ πέντε ἄνδρες, λέγει ὁ Ἅγιος, εἰκονίζουν τὴν Πεντάτευχο τοῦ Μωυσῆ, ὁ δὲ ἕκτος εἶναι ὁ ἐρχόμενος Κύριος. Γι’ αὐτὸ λέει ὁ Χριστός: «Αὐτὸς ποὺ τώρα ζεῖς μαζί του δὲν εἶναι ἄντρας σου», ἐπειδὴ ἀκόμα δὲν πίστεψε σ’ Αὐτόν. Ἐδῶ ἡ Σαμαρείτιδα εἰκονίζει ὁλόκληρη τὴν ἀνθρώπινη φύση. Ὁ νόμος, λοιπόν, τῆς ἀσεβείας δὲν ἦταν ὁμόζυγος μὲ τὴν φύση τῶν ἀνθρώπων, διότι ἐπρόκειτο ἡ ἀνθρώπινη φύση νὰ νυμφευθεῖ τὸν Κύριο».

Καὶ συνεχίζει ὁ Χριστός μας τὸν διάλογο: «Πίστεψέ με, γυναίκα, ὅτι εἶναι κοντὰ ὁ καιρὸς ποὺ δὲν θὰ λατρεύετε τὸν Πατέρα οὔτε σ’ αὐτὸ τὸ ὄρος οὔτε στὰ Ἱεροσόλυμα». Καιρὸ ὀνομάζει τὸν δικό Του ἐρχομό. «Ὁ Θεὸς εἶναι πνεῦμα καὶ αὐτοὶ ποὺ Τὸν λατρεύουν πρέπει νὰ Τὸν λατρεύουν μὲ τὴν δύναμη τοῦ Πνεύματος  ποὺ  φανερώνει  τὴν  ἀλήθεια».

Ὁ Ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς θὰ μᾶς πεῖ: Ὁ Σωτήρας μας Χριστὸς εξακολουθεῖ καὶ δίνει τὸ «ζῶν ὕδωρ» σὲ κάθε ἄνθρωπο ποὺ ἔχει ἐπίγνωση τῆς πνευματικῆς του δίψας στὴν ἔρημο αὐτῆς τῆς ζωῆς. Ὁ Κύριος ἔκραξε: «Ἐάν τις διψᾶ, ἐρχέσθω πρός με καὶ πινέτω». Ὁ Καλὸς Ποιμένας δὲν ψιθυρίζει. Φωνάζει, κράζει τὸ ποίμνιό του. Ἀπὸ τὴν ἀγάπη Του γιὰ τὸ ἀνθρώπινο γένος ὁ Χριστὸς στέκεται στὴ μέση τῆς ἐρήμου αὐτοῦ τοῦ κόσμου καὶ κράζει σὲ ὅλους τοὺς ταξιδιῶτες. Εὐλογημένοι ὅσοι ἀκοῦνε τὴν φωνή Του καὶ Τὸν πλησιάζουν μὲ πίστη. Θὰ δώσει σὲ ὅλους «ὕδωρ ζῶν» γιὰ νὰ τοὺς ἐνισχύσει, νὰ τοὺς ἀναζωογονήσει, νὰ τοὺς ἀνανεώσει.

Ὁ Ἅγιος Νεκτάριος γράφει: Ὁ κατὰ Χριστὸν βίος τελειοποιεῖ καὶ ὀμορφαίνει τὴν ψυχὴ καὶ ἀναδεικνύει τὸν ἄνθρωπο σὲ εἰκόνα Θεοῦ. Καθοδηγεῖ τὸν ἄνθρωπο στὸν ἀγῶνα τῆς πολύπλοκης ζωῆς του καὶ τὸν ὁδηγεῖ ἀπλανῶς στὸ ἀσφαλὲς λιμάνι τῆς ψυχικῆς γαλήνης. Βραβεύει τὴν πρόοδο, τὴν ἀνάπτυξη καὶ τὴν εὐδαιμονία. Πλέκει στεφάνια, προετοιμάζει τίμια γερατειά, χαρίζει ὑγεία, σταθερότητα, φροντίζει τὴν ψυχὴ καὶ τὴν περιφρουρεῖ μὲ σωφροσύνη. Ὁ πολιτευόμενος κατὰ Χριστὸν γίνεται ἄξιος φρουρὸς τῆς πατρίδος, ἔντιμος πολίτης, γενναῖος γονέας.

Ὁ ἅγιος Ἄνθιμος ὁ Χῖος διδάσκει: Ὁ θησαυρός μας εἶναι ὁ Χριστός, καὶ ὁ Χριστὸς δὲν ἀγοράζεται μὲ χρήματα. Πρέπει νὰ δώσουμε πολύτιμα μαργαριτάρια: τὰ χέρια μας, τὰ πόδια μας, τὰ αὐτιά μας, τὸν νοῦ μας, τὴν καρδία μας, τὰ πάντα νὰ τὰ ἀφιερώσουμε στὸν Χριστό. Ὅταν ἔτσι κάμωμεν καὶ δώσωμεν τὰ πάντα εἰς Ἐκεῖνον, τότε θὰ εὕρωμεν τὸν Χριστόν.

Ὁ ἅγιος Πορφύριος ὑπογραμμίζει: Ἡ οὐσία εἶναι νὰ εἴμαστε μαζὶ μὲ τὸν Χριστό. Νὰ ξυπνήσει ἡ ψυχὴ καὶ νὰ ἀγαπήσει τὸν Χριστό, νὰ γίνει ἁγία. Ἔτσι θὰ μᾶς ἀγαπήσει καὶ Ἐκεῖνος. Θὰ μᾶς γεμίσει ἀπὸ χαρά, γιατὶ εἶναι ἡ πηγὴ τῆς χαρᾶς. Ὁ Χριστὸς εἶναι ἡ ζωή. Ὅποιος ἀγαπάει τὸν Χριστὸ καὶ τοὺς ἄλλους, αὐτὸς ζεῖ τὴν ζωή. Ζωὴ χωρὶς Χριστὸ εἶναι κόλαση, θάνατος. Ὅταν, ὅμως, δὲν ζεῖς μὲ τὸν Χριστό, ζεῖς μέσα στὴν μελαγχολία, μέσα στὴν θλίψη, στὸ ἄγχος , στὴν στενοχώρια. Δὲν ζεῖς σωστά. Τότε παρουσιάζονται πολλὲς ἀνωμαλίες καὶ στὸν ὀργανισμό. Ἐπηρεάζεται τὸ σῶμα, οἱ ἐνδοκρινεῖς ἀδένες, τὸ συκώτι, ἡ χολή, τὸ στομάχι. Πολύ θὰ παρηγορηθεῖ ἡ ψυχούλα μας, ὅταν θὰ λαχταρήσουμε τὸν Κύριο. Ἀγαπῶ πολὺ τὸ ποίημα τοῦ Βερίτη, συνεχίζει ὁ ἅγιος Πορφύριος: «Μαζὶ μὲ τὸν Χριστό μου λαχτάρησα νὰ ζήσω, τὴν ἀγάπη Του τὴ θερμὴ στὰ στήθια μου νὰ κλείσω. Καὶ τὰ στήθια εἶν’ στενὰ κι ἀνοίγουν καὶ πλαταίνουν κι ὅσο πιὸ πολὺ ἀγαποῦν, τόσο καὶ δὲν χορταίνουν». Τόσο καὶ δὲν χορταίνεις. Νὰ βάλουμε τὴν πρίζα τῆς καρδιᾶς μας στὴν ἀγάπη Του, συμπληρώνει ὁ Ἅγιος.

Ὁ Ἅγιος Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης διδάσκει: Ὁ Θεὸς χαρίζεται σὲ ὅσους ἔχουν ἐξαγνισμένη ἁπλότητα καὶ ἡ καθαρότητα μὲ τὴν θερμὴ πίστη καὶ τὴν εὐλάβεια ὁδηγεῖ τὸν ἄνθρωπο νὰ ζεῖ θεῖα γεγονότα καὶ νὰ γνωρίζει τὰ μυστήρια τοῦ Θεοῦ, χωρὶς νὰ ἔχει γνώσεις. Ὅταν καθαρίσουμε τὴν πονηρή μας καρδιά, ἀπὸ τὴν ὁποία ἐξέρχονται ὅλα τὰ κακά (Μαρκ. 7, 21), θὰ γίνουμε ταπεινὰ καὶ καθαρὰ δοχεῖα τῆς θείας Χάριτος καὶ θὰ ἀναπαύεται πλέον μέσα μας ἡ Ἁγία Τριάδα. Σὰν μικρὸ παιδὶ νὰ βρίσκεσαι στὴν ἀγκαλιὰ τοῦ Θεοῦ Πατέρα.

Εὐλογημένοι Χριστιανοί,

Σὲ ὅλους γεννᾶται εὔλογο τὸ ἐρώτημα: Γιατὶ τόσο φανερὰ μίλησε γιὰ τὴν μεσσιανική Του ἰδιότητα ὁ Κύριος στὴν Σαμαρείτιδα, σὲ μιὰ φτωχή, συμπαθητικὴ γυναίκα, ἀλλὰ ὄχι καὶ μὲ ἀνεπίληπτο βίο, τὴν γνωστή μας τώρα πιὰ Μεγαλομάρτυρα καὶ Ἰσαπόστολο Φωτεινή; Τὴν ἀπάντηση θὰ μᾶς τὴν δώσει ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος: Οἱ Ἰουδαῖοι συνεχῶς λέγουν στὸν Κύριο, πές μας, ἐσὺ εἶσαι ὁ Χριστός; Σ’ αὐτοὺς δὲν ἀπαντοῦσε μὲ σαφήνεια, στὴ Σαμαρείτιδα. ὅμως, εἶπε ξεκάθαρα ὅτι Αὐτὸς εἶναι ὁ Μεσσίας. Εἶχε πιὸ πολλὴ εὐγνωμοσύνη αὐτὴ ἡ γυναίκα, γιατὶ καὶ ἄκουσε καὶ ἐπίστευσε καὶ ἄλλους μὲ τὴν διδασκαλία της ἐσαγήνευσε.

Νά, λοιπόν, σύμφωνα μὲ τὸν Ἅγιο, ὁ λόγος, ἡ αἰτία ποὺ ὁ Κύριός μας φανέρωσε τὸν Ἑαυτό Του στὴν Σαμαρείτιδα. Διότι μπορεῖ νὰ εἶχε μπλεχτεῖ στὰ δίχτυα τῆς φιληδονίας, ἡ καρδιά της ὅμως ἔμεινε - ὅπως φαίνεται - ἁπλὴ καὶ ἄδολη. Ἦταν ἀκόμη καθαρὸ κάτοπτρο ὥστε νὰ μπορέσει νὰ καθρεφτιστεῖ σὲ αὐτὴν ἡ Θεότητα. Ἀλλὰ δὲν μᾶς τὸ εἶπε ξεκάθαρα ὁ Κύριός μας; Μόνο ὅσοι ἔχουν καθαρὴ καὶ ἁπλὴ καρδιὰ θὰ δοῦν τὸν Θεό: «Μακάριοι οἱ καθαροὶ τῇ καρδίᾳ ὅτι αὐτοὶ τὸν Θεὸν ὄψονται» (Ματθ. 5, 8).

Εἴθε ὅλοι μας, μὲ τὴν μετάνοια καὶ τὴν ἐξομολόγηση τέτοια καρδιὰ νὰ ἔχουμε, ἐνδυναμωμένοι μὲ τὴν Μετάληψη τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων, ὥστε νὰ γίνουμε θεατὲς τῆς ἀρρήτου Δόξης Του καὶ νὰ κληρονομήσουμε τὴν αἰώνια Βασιλεία Του. ΑΜΗΝ!

ΠΗΓΗ