ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΜΑΚΑΡΙΩΤΑΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ Κ.Κ. ΘΕΟΦΙΛΟΥ ΕΙΣ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗΝ ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΥΤΟΥ

«Μετά ταῦτα, εὑρίσκει αὐτόν [τόν παράλυτον] ὁ Ἰησοῦς ἐν τῷ ἱερῷ, καί εἶπεν αὐτῶ· Ἴδε, ὑγιής γέγονας· μηκέτι ἁμάρτανε, ἵνα μή χεῖρόν σοι τι γένηται», (Ἰωάν. 5,14).

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Εὐλαβεῖς Χριστιανοί,

Σήμερον, Κυριακῇ Δ’ ἀπό τοῦ ἱεροῦ Πάσχα, ἡ ἁγίᾳ ἡμῶν Ἐκκλησία μνείαν ποιεῖται τῆς θεραπείας τοῦ Παραλύτου, τόν ὁποῖον θαυμαστῶς ὑγίανεν ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός ἐν τῇ προβατικῇ  κολυμβῆθρᾳ, ὡς μαρτυρεῖ ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Εὐαγγελιστής.

Ὁ δέ ὑμνῳδός τῆς Ἐκκλησίας, ἀναφερόμενος εἰς τό θαυμαστόν τοῦτο γεγονός τῆς θεραπείας, δηλονότι τοῦ παραλύτου ἀνδρός ἀπό τόν Χριστόν λέγει:  «Ἐπί τῇ προβατικῇ κολυμβῆθρᾳ ἄνθρωπος κατέκειτο ἐν ἀσθενείᾳ· καί ἰδών σε Κύριε ἐβόα: ἄνθρωπον οὐκ ἔχω, ἵνα ὅταν ταραχθῇ τό ὕδωρ βάλῃ με ἐν αὐτῷ· ἐν ᾧ δέ πορεύομαι, ἄλλος προλαμβάνει με καί λαμβάνει τήν ἴασιν, ἐγώ δέ ἀσθενῶν κατάκειμαι. Καί εὐθύς σπλαγχνισθείς ὁ Σωτήρ, λέγει πρός αὐτόν. Διά σέ ἄνθρωπος γέγονα, διά σέ σάρκα περιβέβλημαι καί λέγεις ἄνθρωπον οὐκ ἔχω; ἆρον σου τόν κράββατον καί περιπάτει».

Εἰς τούς λόγους τούτους τοῦ ὑμνῳδοῦ καταδείκνυται ὁ οὐσιώδης σκοπός τοῦ μυστηρίου τῆς θείας Οἰκονομίας, δηλονότι τῆς ἀφάτου εὐσπλαγχνίας καί φιλανθρωπίας τοῦ Παναγάθου Θεοῦ. Καί τοῦτο διότι ἡ ἔννοια τῆς ἁμαρτίας, τῆς ὁποίας ἡ συνέπεια εἶναι ὁ θάνατος, δέν ἔχει ἁπλοῦν ἠθικολογικόν ἤ θεοκρατικόν χαρακτῆρα, ἀλλ’ ἀφορᾷ εἰς τήν ἀσθένειαν τήν φυσικήν τοῦ σώματος καί τῆς ψυχῆς.

Ὁ Ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας , ἑρμηνεύων τούς Κυριακούς λόγους: «Ἴδε ὑγιής γέγονας· μηκέτι ἁμάρτανε, ἵνα μή χεῖρόν σοι τι γένηται», (Ἰωάν. 5,14), λέγει: «Διδάσκει δέ διά τούτων ὁ Κύριος, ὡς οὐ μόνον εἰς τήν μέλλουσαν ἔσεσθαι κρίσιν ἀποθησαυρίζει Θεός τοῖς ἀνθρώποις τά πλημμελήματα,  μαστιγοῖ δέ ποικίλως ἔτι ζῶντας ἐν σώμασι, καί πρό τῆς μεγάλης καί ἐπιφανοῦς ἡμέρας τοῦ πᾶσι δικάζοντος· Ὅτι δέ πολλάκις πληττόμεθα πταίοντές τε καί λυποῦντες τόν Θεόν, ἐπιμαρτυρήσει βοῶν ὁ σοφώτατος Παῦλος: «διά τοῦτο ἐν ὑμῖν πολλοί ἀσθενεῖς καί ἄρρωστοι καί κοιμῶνται ἱκανοί. εἰ γάρ ἑαυτούς διεκρίνομεν, οὐκ ἄν ἐκρινόμεθα·  κρινόμενοι δέ ὑπό τοῦ Κυρίου παιδευόμεθα, ἵνα μή σύν τῷ κόσμῳ κατακριθῶμεν», (Α΄ Κορ. 11, 30-32).

Σχολιάζων τούς λόγους τούτους τοῦ Παύλου ὁ Ζιγαβηνός λέγει: «Ἐδίδαξε δέ ἐνταῦθα [ὁ θεῖος Παῦλος], ὅτι πολλά τῶν σωματικῶν νοσημάτων ἐξ ἁμαρτίας ἔχουσι τήν ὑπόθεσιν· καί οὐ νοσήματα μόνον, ἀλλά καί θάνατοι πολλοί. Κοίμησιν γάρ τόν θάνατον λέγει».

Εἶναι γεγονός ἀναντίρρητον, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ὅτι ὁ δι’ ἡμᾶς ἄνθρωπος γενόμενος καί σάρκα περιβληθείς Θεός Λόγος, Κύριος δέ ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, «οὐκ ἦλθεν εἰς τόν κόσμον καλέσαι δικαίους ἀλλά ἁμαρτωλούς εἰς μετάνοιαν», (Λουκ. 5,32). Τήν δέ μετάνοιαν ἔδωκεν ὁ Θεός εἰς ζωήν, (Πράξ. 11,18), κατά τόν Εὐαγγελιστήν Λουκᾶν.

Ποία δέ εἶναι ἡ ζωή, τήν ὁποίαν ἔδωκεν ὁ Θεός; εἶναι ἡ σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τήν ἁμαρτίαν, δηλονότι τήν ἀσθένειαν καί τήν ἀρρωστίαν του. Ἰδού διά τί ὁ Χριστός καλεῖται ἰατρός τῶν ψυχῶν καί τῶν σωμάτων ἡμῶν, ὡς μαρτυρεῖ ὁ Λουκᾶς ἐν τῷ Εὐαγγελίῳ αὐτοῦ: «Καί εἶπεν αὐτοῖς τοῖς Φαρισαίοις, [ὁ Ἰησοῦς· πορευθέντες εἴπατε τῇ ἀλώπεκι ταύτῃ [τῷ Ἡρῴδῃ]· ἰδού ἐκβάλλω δαιμόνια καί ἰάσεις ἐπιτελῶ σήμερον καί αὔριον, καί τῇ τρίτῃ τελειοῦμαι», (Λουκ. 13,32).

Εἰς τοῦτο ἀκριβῶς καλούμεθα καί ἡμεῖς ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, τοὐτέστιν εἰς τήν ἐν Χριστῷ τῷ ἐκ νεκρῶν ἀναστάντι, τελείωσιν ἡμῶν, ἀκούοντες εἰς τό παράγγελμα τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ: «Ἔσεσθε οὖν ὑμεῖς τέλειοι, ὥσπερ ὁ Πατήρ ὑμῶν ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς τέλειός ἐστιν», (Ματθ. 5,48).

Μετά δέ τοῦ ὑμνῳδοῦ εἴπωμεν: «ἐφάνη ἐπί τῆς γῆς, γενόμενος ἄνθρωπος ὁ παντουργός ἀγαθοπρεπῶς, ἐκ παρθενικῆς καί ἀχράντου σου γαστρός, καί ἡμᾶς ἐθέωσεν [τουτέστιν ἐτελείωσεν], εὐλογημένη πάναγνε Θεοτόκε Πανάχραντε, (διά τῆς Ἀναστάσεως Αὐτοῦ). Ἀμήν. Χριστός Ἀνέστη!

ΠΗΓΗ