Ἡ Κυριακή τοῦ Παραλύτου

Ἡ Κυριακή τοῦ Παραλύτου ἀντλεῖ τό θέμα της ἀπό τήν εὐαγγελική περικοπή, πού ἀναγινώσκεται στήν θεία λειτουργία. Αὐτή περιλαμβάνει τήν διήγησι τῆς ἰάσεως τοῦ παραλυτικοῦ στήν Προβατική κολυμβήθρα, τήν Βηθεσδά, στά Ἱεροσόλυμα (Ἰω. 5, 1-15). Τό δράμα τοῦ ἐπί 38 ἔτη παραλύτου συγκινεῖ τόν Κύριο καί τόν θεραπεύει. Ὁ Χριστός παρουσιάζεται σάν ἰατρός ψυχῶν καί σωμάτων. Τόν παράλυτο δέν τόν θεραπεύει ἡ κολυμβήθρα, ἀλλά ὁ πανσθενουργός λόγος τοῦ Κυρίου. Τό περιστατικό αὐτό ἀποτελεῖ καί τό ἀντικείμενο τῶν ὕμνων τῆς ἡμέρας, ὅπως τοῦ δοξαστικοῦ τοῦ ἑσπερινοῦ:

«Ἀνέβη ὁ Ἰησοῦς εἰς Ἱεροσόλυμα ἐπί τῇ Προβατικῇ κολυμβήθρᾳ τῇ λεγομένῃ κατά Ἰουδαίους Βηθεσδά, πέντε στοάς ἐχούσῃ. Ἐν ταύταις γάρ κατέκειτο πλῆθος ἀσθενούντων. Ἄγγελος γάρ τοῦ Θεοῦ κατά καιρόν ἐπιφοιτῶν διετάραττεν αὐτήν καί ρῶσιν ἐχαρίζετο τοῖς προσιοῦσιν ἐν πίστει. Καί ἰδών ὁ Κύριος χρονιοῦντα ἄνθρωπον, λέγει πρός αὐτόν· Θέλεις ὑγιής γενέσθαι; Ὁ ἀσθενῶν ἀπεκρίνατο. Κύριε, ἄνθρωπον οὐκ ἔχω, ἵνα, ὅταν ταραχθῇ τό ὕδωρ, βάλῃ με εἰς τήν κολυμβήθραν. Ἰατροῖς κατηνάλωσα τόν ἅπαντά μου βίον καί ἐλέους τυχεῖν οὐκ ἠξιώθην. Ἀλλ᾽ ὁ ἰατρός τῶν ψυχῶν καί τῶν σωμάτων λέγει πρός αὐτόν· Ἆρον σου τόν κράββατον καί περιπάτει, κηρύττων μου τήν δύναμιν καί τό μέγα ἔλεος ἐν τοῖς πέρασιν».