Κυριακή 8η Μαῒου 2022

Κυριακή τῶν Μυροφόρων.

(Μρ. 15, 43 – 16, 8).

«...ἔρχονται ἐπί τό μνημεῖον» (Μρ. 16, 2).

Πάλλονται οἱ καρδιές τῶν πιστῶν ἀπό τή χαρά τῆς Ἀνάστασης καί ἀπό τή δύναμη τῆς ζωῆς πού ἀνέτειλε μέσ’ ἀπ’ τόν ἄδειο Τάφο τοῦ Ἰησοῦ. Σήμερα οἱ πιστοί μοιάζουν στίς Μυροφόρες. Μέσα στούς πειρασμούς, στίς θλίψεις καί στίς δοκιμασίες τῆς ἐποχῆς συνεχίζουν νά «ἔρχονται ἐπί τό μνημεῖον».

Οἱ ἀνδροπρεπεῖς γυναῖκες, πού ἀκολούθησαν τόν ἐράσμιο τῆς καρδιᾶς τους Διδάσκαλο στό μαρτύριο τοῦ Γολγοθᾶ καί στήν ταφή, σήμερα, κρατώντας τά πολύτιμα μύρα τῆς ἀγάπης, τῆς φροντίδας καί τῆς τιμῆς, κάνουν μία πορεία πρός τόν περιπόθητο Τάφο τοῦ Σωτήρα. Αὐτή εἶναι μία πορεία πρός τόν Ἰησοῦ. Εἶναι μία διαδρομή πού γίνεται ἀπό πόθο καί ἐλπίδα νά συναντήσει ὁ ἀπονεκρωμένος ἀπό τήν ἁμαρτία ἄνθρωπος τόν ὁλοζώντανο κεκοιμημένο Λυτρωτή. Νά συναντήσει Αὐτόν πού ἔδωσε τή ζωή Του δῶρο, γιά νά ζήσει ὁ κόσμος.

«Ἔρχονται ἐπί τό μνημεῖον» οἱ Μυροφόρες μέ συστολή, μέ φόβο, μέ ἀπορία, μέ τρυφερότητα. Πορεύονται σ’ ἕναν δρόμο πού νομίζουν ὅτι τούς ὁδηγεῖ σέ κάτι θλιβερό καί μακάβριο. Ὁδεύουν πρός τή φροντίδα ἑνός νεκροῦ, χωρίς νά ὑποψιάζονται πώς αὐτή ἡ διαδρομή θά τούς ὁδηγήσει στό πανηγύρι τῆς ζωῆς. Ἔρχονται νά θωπεύσουν τόν θάνατο, χωρίς νά φαντάζονται πώς ὁ θάνατος νικήθηκε ἀπό τόν Ἀρχηγό τῆς Ζωῆς, ἀπό τήν ὄντως Ζωή, ἀπό τόν Λυτρωτή καί Παντοδύναμο Χριστό!

Κάνουν μία πορεία θλίψης, χωρίς νά περιμένουν πώς ἡ ἐπιστροφή τους θά εἶναι μία πορεία χαρᾶς.

Κάθε πιστός πού ἀγαπάει τόν Κύριο μοιάζει μέ τίς Μυροφόρες. Ἀμέτρητες φορές κάνει διαδρομές στή ζωή του πού φαίνονται θλιβερές καί ἀπέλπιδες. Οἱ δοκιμασίες, οἱ πειρασμοί, οἱ πτώσεις, ἡ κακότητα τοῦ κόσμου, οἱ ἐσωτερικές δυσκολίες, οἱ λογισμοί, οἱ πικρίες τόν κάνουν νά ποθεῖ ἕνα προσκύνημα στόν Τάφο τοῦ Χριστοῦ. Ἔρχεται στόν Ναό, ὅπου στό κέντρο τοῦ Ἱεροῦ Βήματος βρίσκεται ὁ Τάφος τοῦ Ἰησοῦ. Εἶναι ἡ Ἁγία Τράπεζα. Κοιτάζει ὁ πιστός τήν Ἁγία Τράπεζα καί πολλές φορές τήν πλησιάζει μέ λαχτάρα, γιά νά ἀντλήσει ἀπ’ ἐκεῖ δύναμη καί κουράγιο.

Ἡ ἐλπίδα τῶν ἀνθρώπων δέν εἶναι τά κατορθώματά τους. Δέν βρίσκεται στίς γνωριμίες καί στά προσόντα τους. Μπροστά στά μεγάλα προβλήματα τῆς ζωῆς ὁ ἄνθρωπος ταπεινώνεται καί σμικρύνεται. Τότε τό μόνο πού τοῦ ἀπομένει εἶναι νά μιμηθεῖ τίς Μυροφόρες.

Ὅπως ἐκεῖνες ἀντιμετωπίζουν τόν θάνατο, καθώς «ἔρχονται ἐπί τό μνημεῖον», ἔτσι καί ὁ κάθε πληγωμένος καί πονεμένος μπορεῖ νά ἀντιμετωπίσει τό κακό ἐρχόμενος «ἐπί τό μνημεῖον». Ὁλόκληρη ἡ ζωή καί ἡ ὕπαρξη τῶν Μυροφόρων καταξιώθηκε ἀπό τήν πορεία τους πρός τόν Τάφο τοῦ Χριστοῦ. Αὐτή ἡ διαδρομή πρός συνάντηση μέ τόν Χριστό ἔφερε τή δικαίωση καί τή σωτηρία σ’ ἐκεῖνες. Κάθε δρόμος πού ὁδηγεῖ στό «μνημεῖον» τοῦ Ἰησοῦ εἶναι δρόμος λύτρωσης καί ἀνάπαυσης.

Μέσα στή θύελλα τῆς καθημερινότητας καί στήν τρικυμία τῶν πειρασμῶν καί τῶν θλίψεων ὑπάρχει ἕνας βράχος ἐλπίδας. Εἶναι ὁ ζωοποιός καί ζωήρρυτος Τάφος τοῦ Θεανθρώπου. Ὅταν μᾶς δέρνουν ἀλύπητα τά ραπίσματα τῆς ἁμαρτίας, τῆς φθορᾶς, τοῦ πόνου, τῆς ἀπογοήτευσης, τῆς μοναξιᾶς, τῆς περιφρόνησης, τό μόνο πού ἔχουμε νά κάνουμε εἶναι νά ξεκινήσουμε μία πορεία πρός τόν Ναό, πρός τήν Ἁγία Τράπεζα. Νά ξεκινήσουμε μία πορεία πρός τόν Ἰησοῦ. Ἐκεῖ θά μᾶς περιμένει ὁ ἄγγελος τοῦ Χριστοῦ, γιά νά μᾶς ἀναγγείλει τήν Ἀνάσταση. Εἶναι ὁ πνευματικός μας, πού σάν ἀπεσταλμένος τοῦ Θεοῦ θά μᾶς παρηγορήσει, θά μᾶς θεραπεύσει, θά μᾶς κατευθύνει στό δρόμο τῆς χαρᾶς καί τῆς ἐλπίδας.

Κάθε διαδρομή πρός τόν Χριστό, ὅσο θλιβερή κι ἄν φαίνεται, ἔχει μία κατάληξη χαρούμενη καί ἐλπιδοφόρα. Μήν καμπτόμαστε ἀπό καμιά δυσκολία. Μᾶς περιμένει ἡ πηγή τῆς Ζωῆς, ὁ Σωτήρας καί Θεός μας. Μᾶς ὑποδέχεται θλιμμένους καί μᾶς παρηγορεῖ, κουρασμένους καί μᾶς ξεκουράζει, ἀσθενεῖς καί μᾶς θεραπεύει, σκοτισμένους καί μᾶς φωτίζει, ἀπονεκρωμένους καί μᾶς ζωοποιεῖ. Μή στερήσουμε τόν ἑαυτό μας ἀπό τό δῶρο αὐτό.

Ἄς κάνουμε τήν Ἀνάσταση ζωή μας καί τή ζωή μας Ἀνάσταση ἀπό τώρα καί γιά πάντα. Ἀμήν.

ΠΗΓΗ