ΚΥΡΙΑΚΗ Ζ΄ ΕΠΙΣΤΟΛΩΝ

(Ρωμ. 15, 1-7)

Μᾶς διδάσκει καὶ μᾶς συμβουλεύει ὁ ἀπόστολος Παῦλος, λέγοντας ὅτι οἱ δυνατοὶ στὴν πίστη ὠφείλουν νὰ βαστάζουν τὶς πνευματικὲς ἀδυναμίες τῶν ἀσθενεστέρων στὴν πίστη. Ὅσοι δηλαδή, μὲ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ, προόδευσαν στὴν πνευματικὴ ζωὴ πρέπει νὰ στοχεύουν στὸ καλὸ καὶ τὴν οἰκοδομὴ τῶν ἀδυνάτων. Νὰ τοὺς ἀνέχονται καὶ νὰ τοὺς δείχνουν ἀγάπη, ἀκόμα καὶ ὅταν αὐτοὶ τοὺς ἀδικοῦν, τοὺς ἐπιβουλεύονται ἢ καὶ στρέφονται μὲ μῖσος ἐναντίον τους. Αὐτὸ ἀκριβῶς εἶναι ποὺ ζητᾶ ὁ Θεὸς ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους, νὰ δέχεται ὁ ἕνας τὸν ἄλλο, κατὰ τὸ παράδειγμα τοῦ ἴδιου τοῦ Χριστοῦ, ὁ ὁποῖος ὅλους τοὺς δεχόταν καὶ τοὺς ἀνεχόταν καὶ δὲν ἀπέρριψε ποτὲ κανένα.

Δὲν εἶναι χαρακτηριστικὸ τοῦ Χριστιανοῦ νὰ ἀγαπᾶ ὑπὸ προϋποθέσεις. Ἂν τὸν ἀγαποῦν τότε ἀγαπᾶ καὶ ἂν τὸν μισοῦν μισεῖ καὶ αὐτός. Αὐτὰ εἶναι πράγματα μικρόψυχα καὶ ἀνάρμοστα γιὰ ἀνθρώπους ποὺ κλήθηκαν νὰ εἶναι πολῖτες τῆς ἐπουράνιας βασιλείας. Κανεὶς χριστιανὸς δὲν πρέπει νὰ σκέφτεται κατ’ αὐτὸ τὸν τρόπο. Ἀντιθέτως πρέπει ἡ ἀγάπη τοῦ χριστιανοῦ νὰ εἶναι μεγαλύτερη πρὸς ὅσους δείχνουν μῖσος πρὸς τὸ πρόσωπό του. Ἔτσι εἶναι ποὺ βαστάζει τὴν ἀδυναμία τοῦ ἀσθενέστερου καὶ ἔτσι ἑλκύει πρὸς τὸν ἑαυτό του ἄφθονη τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ.

Εἶναι μεγάλο πρᾶγμα νὰ ἔχουμε οἱ χριστιανοὶ ἀγάπη μεταξύ μας. Αὐτὸ ἀποδεικνύει καὶ τὸ ὅτι εἴμαστε γνήσιοι μαθητὲς τοῦ Χριστοῦ: «ἐν τούτῳ γνώσονται πάντες ὅτι ἐμοὶ μαθηταί ἐστε», μᾶς λέγει ὁ Κύριος, «ἐὰν ἀγάπην ἔχητε ἐν ἀλλήλοις». Πολὺ μεγαλύτερο ὅμως εἶναι νὰ ἀγαποῦμε καὶ αὐτὸν ποὺ μᾶς μισεῖ. Μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ μιμούμαστε τὸν ἴδιο τὸν Κύριο, ὁ ὁποῖος ἀγαποῦσε καὶ παρηγοροῦσε ἐκείνους ποὺ τὸν μισοῦσαν, καὶ μάλιστα ὅσο πιὸ ἀσθενεῖς πνευματικὰ ἦταν τόσο περισσότερο φρόντιζε γι’ αὐτούς: «οὐ χρείαν ἔχουσιν οἱ ἰσχύοντες ἰατροῦ», ἔλεγε, «ἀλλ’ οἱ κακῶς ἔχοντες». Συνέτρωγε μὲ τελῶνες καὶ ἁμαρτωλούς, καὶ ἐνῶ οἱ Ἰουδαῖοι τὸν ἀτίμαζαν αὐτὸς περισσότερο τοὺς ἀγαποῦσε. Αὐτὴ εἶναι ἡ θεία ἀγάπη: ἡ ἀγαπητικὴ προσφορὰ πρὸς ὅλους καὶ βέβαια τὸ καὶ μεῖζον, ἡ θυσία γιὰ ὅλους.

Δείχνοντες ἀγάπη λοιπὸν καὶ ἐμεῖς πρὸς ὅλους τοὺς ἀνθρώπους, πρὸς αὐτοὺς ποὺ μᾶς ἀγαποῦν καὶ πρὸς αὐτοὺς ποὺ μᾶς ἐχθρεύονται, μιμούμαστε τὸν ἴδιο τὸν Κύριο.

Ἑρμηνεύοντας ὁ ἀββᾶς Ποιμὴν τὸν λόγο τοῦ Κυρίου περὶ τοῦ ὅτι ἡ θυσία ὑπὲρ τοῦ πλησίον εἶναι ἀπόδειξη τέλειας ἀγάπης, λέγει τὰ ἑξῆς: 

-ἐὰν κάποιος ὑβριστεῖ ἢ συκοφαντηθεῖ ἢ εἰπωθοῦν ἐναντίον του ἄσχημα καὶ προσβλητικὰ λόγια, καὶ ἐνῶ μπορεῖ εὔκολα νὰ ἀνταποδώσει τὰ ἴσα, αὐτὸς ἀγωνιστεῖ νὰ βαστάσει τὴν προσβολὴ καὶ τὸν ἐξευτελισμὸ καὶ δὲν ἀπαντήσει,

-ἢ ἐὰν ἀδικηθεῖ σὲ κάποια συναλλαγὴ καὶ ζημιωθεῖ οἰκονομικὰ καὶ ἀντὶ νὰ ἐκδικηθεῖ προσπαθήσει καὶ ἀντιμετωπίσει μὲ ὑπομονὴ καὶ συγχωρητικότητα αὐτὸ ποὺ τοῦ ἔκαναν,

-τότε αὐτός, βαστάζοντας τὰ ἀσθενήματα τῶν ἄλλων, θυσιάζει τὴν ψυχή του ὑπὲρ τοῦ πλησίον, μιμούμενος ἔτσι τὸν ἀγαθὸ Θεό.

ΠΗΓΗ