«Η Παναγία είναι και λέγεται και τιμάται ως ΘΕΟΤΟΚΟΣ»

Ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί,

Ἡ Ἐκκλησία μας μέ τήν Ὑμνολογία της μᾶς καλεῖ νά ἑτοιμασθοῦμε διά νά ἑορτάσουμε τήν μεγάλη Θεομητορική ἑορτή τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου. Ἤδη ἀπό τήν πρώτη τοῦ μηνός μέ τίς Ἱερές Παρακλήσεις, τήν μικρή καί τήν μεγάλη, στρέφει τήν προσοχή μας στό πρόσωπο τό εὐλογημένο τῆς Παναγίας μας. Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας ὡς ταυτότητα ἀληθείας τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεώς μας ἔχει τήν τιμή στήν Παναγία μας καί αὐτή ἡ τιμή διαφοροποεῖ τήν ὀρθόδοξη πίστη ἀπό κάθε αἵρεση καί πλάνη.

Ὁ λόγος γιά τόν ὁποῖο τιμᾶται ἡ Παναγία μας εἶναι ἕνας καί βασικός. Ἡ Παναγία εἶναι καί λέγεται καί τιμᾶται ὡς ΘΕΟΤΟΚΟΣ. Ὡς Ἐκείνη δηλαδή ἡ ὁποία ἐγέννησε τόν Θεό. Κανένα ἄλλο πρόσωπο στήν ἱστορία δέν ἔχει αὐτή τήν ἰδιότητα καί αὐτό τό ὄνομα. Ἐμεῖς τιμᾶμε τήν Παναγία ὡς αἰτία τῆς τῶν πάντων θεώσεως, ἄρα καί τῆς δικῆς μας. Εἶναι ἡ Παγκόσμιος χαρά, ἡ τιμωτέρα τῶν χερουβείμ καί ἐνδοξοτέρα ἀσυγκρίτως τῶν Σεραφείμ, εἶναι ἡ καθαρωτέρα λαμπηδόνων ἡλιακῶν.

Ἡ τιμή στό πρόσωπο τῆς Θεοτόκου διαφοροποιεῖ τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἀπό ὅλες τίς αἱρέσεις. Οἱ ποικίλες αἱρέσεις, παρά τίς ἐπί μέρους διαφορές τους, ἔχουν μόνο μία ὁμοιότητα, ἡ ὁποία καί φανερώνει ποιά εἶναι ἡ κοινή πηγή τους. Καμμία αἵρεση δέν τιμᾶ τήν Παναγία. Ἔτσι ἡ ἄρνηση τιμῆς στήν Παναγία ἀπό ὁποιαδήποτε θρησκευτική ὁμάδα δείχνει ὅτι πρόκειται γιά αἱρετική ὁμάδα. Τό Μυστήριο τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἀδιαίρετο ἀπό τό Μυστήριο τῆς Θεοτόκου. Ὁ Χριστός εἶναι ὁ ἐνανθρωπήσας Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ. Πίσω ὅμως ἀπό τήν λέξη ἐνανθρώπιση εὑρίσκεται ἡ Παναγία, διά τῆς ὁποίας ὁ Θεός ἔγινε ἄνθρωπος. Ὅταν μιλᾶμε γιά τήν Παναγία ὁμιλοῦμε γιά Ἐκείνην διά τῆς ὁποίας ὁ Θεός πέρασε στόν κόσμο τόν δικό μας.

Ἐμεῖς οἱ ὀρθὀδοξοι τιμᾶμε τήν Παναγία διότι πρῶτος τήν ἐτίμησε ὁ Θεός, ἀναδεικνύοντάς Την Θεοτόκο. Ὅταν ἀρνούμεθα νά τιμήσουμε τήν Παναγία ὡς Θεοτόκο ἀρνούμεθα ὅτι Ἐκεῖνος πού γεννήθηκε ἀπό αὐτήν εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Θεός. Τό Ἱερό Εὐαγγέλιο ὅμως λέγει πολύ καθαρά ὅτι ὅποιος δέν δέχεται, ὅτι ὁ Χριστός εἶναι ὁ Θεός πού ἦλθε στόν κόσμο καί ὡς ἄνθρωπος τέλειος, καί ἦλθε διά τῆς Θεοτόκου, ἐκ τοῦ Διαβόλου ἐστί. Ὅλες, λοιπόν, οἱ αἱρέσεις πού ἀρνοῦνται τήν τιμή στήν  Θεοτόκο εἶναι ἐκ τοῦ Διαβόλου. Ὁ Διάβολος μισεῖ τήν Παναγία διότι μέ τήν ὑπακοή Της στό θέλημα τοῦ Θεοῦ κατέστρεψε τό ἔργο του. Ὅταν, λοιπόν, συναντᾶτε τόν ὁποιονδήποτε ἄνθρωπο καί θέλετε νά καταλάβετε ἄν εἶναι αἱρετικός ἤ Ὀρθόδοξος ρωτήσατέ τον ἄν τιμᾶ τήν Παναγία μας ὡς Θεοτόκον.

Ἡ Κυρία Θεοτόκος εἶναι τό πρῶτο ἀνθρώπινο πρόσωπο πού ἐπέτυχε τήν Θέωση. Στό ἔργο δέ τῆς δικῆς μας σωτηρίας διεδραμάτισε ὄχι ἁπλῶς βασικό λόγο, ἀλλά ἀναγκαῖο καί ἀναντικατάστατο. Ἐάν ἡ Παναγία δέν εἶχε προσφέρει  μέ τήν ὑπακοή Της, τήν Ἑλευθερία Της στόν Θεό, ἄν δέν εἶχε πεῖ τό «ν α ί» στόν Θεό, δέν θά μποροῦσε νά σαρκωθεῖ ὁ Θεός. Διότι ὁ Θεός πού ἔδωσε τήν ἐλευθερία στόν ἄνθρωπο δέν θά μποροῦσε νά τήν παραβιάσει. Δέν θά μποροῦσε νά σαρκωθεῖ ἐάν δέν εὑρίσκετο μιά τέτοια ἁγνή, παναγία, ἀκηλίδωτη ψυχή σάν τήν Θεοτόκο, ἡ ὁποία θά πρόσφερε ὁλοκληρωτικά τήν ἐλευθερία Της, τήν θέλησή Της, τόν ἑαυτό Της ὅλο στόν Θεό, ὥστε  νά Τόν ἑλκύσει πρός τόν ἑαυτό Της καί πρός ἐμᾶς.

Ὀφείλουμε πολλά στήν Παναγία μας. Γι’αὐτό καί ἡ Ἐκκλησία μας τιμᾶ καί εὐλαβεῖται τόσο πολύ τήν Θεοτόκο. Οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας τήν ὀνομάζουν ὡς «Θεόν μετά τόν Θεόν» καί ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος μᾶς λέγει ὅτι ἡ Παναγία «ἔχει τά δευτερεῖα τῆς Ἁγίας Τριάδος». Ἡ Παναγία μας εἶναι τό μεθόριον, τό σύνορο, μεταξύ τοῦ κτιστοῦ κόσμου καί τοῦ ἀκτίστου Θεοῦ. Ἡ σάρκωση τοῦ Λόγου καί ἡ θέωση τοῦ ἀνθρώπου εἶναι τό μέγα μυστήριο τῆς Πίστεως καί τῆς Θεολογίας μας, εἰς τό ὁποῖο ἡ Παναγία μας ἔχει ἀναντικατάστατη θέση. Ἐπειδή ὁ Θεός ἔγινε ἄνθρωπος διά τῆς Θεοτόκου εἰκονίζουμε τήν Θεοτόκο στήν κόγχη τοῦ Ἱεροῦ Βήματος, γιά νά δείξουμε ὅτι δι’ αὐτῆς ὁ Θεός ἔρχεται στή γῆ μας καί σέ μᾶς τούς ἀνθρώπους. Αὐτή εἶναι ἡ γέφυρα διά τῆς ὁποίας ὁ Θεός κατέβηκε στή γῆ καί Ἐκείνη πάλι πού ὁδηγεῖ τόν ἄνθρωπο στόν οὐρανό. Εἶναι ἡ χώρα τοῦ ἀχωρήτου, ἡ Πλατυτέρα τῶν οὐρανῶν, πού ἐχώρεσε μέσα της τόν ἀχώρητο Θεό γιά τήν σωτηρία μας.

Ἐκεῖνο πού ἔφερε στήν Παναγία τήν ἰδιαίτερη γι’ αὐτήν χάρη τοῦ Θεοῦ ἦταν ὁ ἡσυχαστικός τρόπος τῆς ζωῆς Της. Ἡ νηστεία Της, ἡ διαρκής προσευχή Της, ἡ μελέτη τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ, ἡ σιωπή Της. Συνεργάστηκε ἡ ἄδολη αὐτή παιδούλα ἀπό πολύ μικρή μέ τήν χάρη τοῦ Θεοῦ. Ἡ θέλησή της ἦταν διαρκῶς κατατεθειμένη στήν ὑπακοή τοῦ Θεοῦ. Ἐκεῖ δέ πού φανέρωσε τήν ἀπόλυτη ὑπακοή Της ἦταν ὅταν κλήθηκε νά γίνει μητέρα τοῦ Υἱοῦ Του. Τό «Ἰδού ἡ δούλη Κυρίου γένοιτό μοι κατά τό ρῆμα σου», συνιστᾶ τήν μαρτυρική ἐπιλογή Της, προκειμένου νά μείνει πιστή στό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Γιατί εἶπα μαρτυρική ὑπακοή;  Ἐπειδή ἐκείνη τήν ἐποχή τό τίμημα τῆς γέννας, γιά μιά ἀνύπαντρη κοπέλλα, ἦταν ὁ θάνατος.

Ἡ ὑπακοή Της μέχρι θανάτου δείχνει τό μέγεθος τῆς ἁγιότητός της. Ὑπακοή σημαίνει ταπείνωση καί ταπείνωση εἶναι ὁ δρόμος τοῦ Θεοῦ. Ἡ ταπείνωσή Της δείχνει τό πνευματικό ὕψος εἰς τό ὁποῖον εὑρίσκεται. Εἶναι ὅπως εἴπαμε «τιμιωτέρα τῶν Χερουβείμ καί ἐνδοξοτέρα τῶν Σεραφείμ». Ὡς ἐκ τούτου ἡ Παναγία ἔχει μέσα Της καί τήν μεγαλύτερη χάρη, ἄρα καί τήν μεγαλύτερη ἀγάπη καί τήν μεγαλύτερη παρρησία ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ. Εἶναι κοντά μας καί κοντά στόν Υἱό Της περισσότερο ἀπό ὅλους τούς Ἁγίους. Ὅ, τι λοιπόν μέ πίστη τῆς ζητοῦμε, μᾶς τό δίδει καί μάλιστα ἐκ περισσοῦ.

Ἡ ἀποδοχή, ὅμως, τῆς Παναγίας μέ ἕνα τέτοιο τρόπο καί ἡ ἐπισήμανση τῆς χάρης πού ἡ ἴδια ἔχει, ἀπαιτεῖ καί τήν δική μας συμμετοχή στή χάρη τοῦ Θεοῦ. Μόνο ὁ ἔχων χάρη Θεοῦ ἀποδέχεται τήν Παναγία. Γι’ αὐτό καί ὅπως εἴπαμε ὅλοι οἱ αἱρετικοί πού ἀμφισβητοῦν τήν θέση τῆς Ἐκκλησίας ἀπέναντι στήν Παναγία μας ἔχουν στερηθεῖ τήν χάρη τοῦ Θεοῦ. Ἡ Παναγία μας εἶναι πολύ κοντά μας. Τό ὁμολογοῦμε διαρκῶς στό ἀπολυτίκιο τῆς Ἑορτῆς Της: «ἐν τῇ Κοιμήσει τόν  κόσμον οὐ κατέλιπες Θεοτόκε» καί στούς χαιρετισμούς Της ψάλλουμε: «ἡ τούς πιστούς ἀπαύστως ἐπισκιάζουσα».

Ἄς ἑτοιμασθοῦμε, λοιπόν, νά ἑορτάσουμε τή μεγάλη ἑορτή Της. Τήν Εἴσοδό Της στήν δόξα καί στή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ καί ἄς χαροῦμε, γιατί μᾶς φανερώνει τόν δρόμο καί τόν τόπο, τόν ὁποῖο ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ ἑτοίμασε καί γιά μᾶς. Τήν Βασιλεία καί τήν Δόξα Του.

Εὐχόμενος ἐν ἀγάπη

ὁ Σισανίου καί Σιατίστης Παῦλος