ΚΟΙΜΗΣΙΣ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

Γιὰ τὴν Ἐκκλησία μας ἡ Θεοτόκος Μαρία εἶναι «τοῦ πεσόντος Ἀδὰμ ἡ ἀνάκλησις, (καί) τῶν δακρύων τῆς Εὔας ἡ λύτρωσις». Διὰ τῆς Παναγίας παύει ἡ προαιώνια κατάρα καὶ προσφέρεται ἡ λύτρωση στὴν ἀνθρωπότητα. Συγκεκριμένα, ἡ Παναγία ὑπηρέτησε τὴ σωτηρία τοῦ γένους τῶν ἀνθρώπων προσφέροντας τὰ πάναγνα αἵματά της, ὥστε νὰ σαρκωθεῖ ὁ Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ. Ἐξοῦ καὶ ἡ ἀπεριόριστη εὐλάβεια πρὸς τὸ πρόσωπό της ἐκ μέρους τῶν πιστῶν Χριστιανῶν. Αὐτοὶ ὄχι μόνο τὴν ἐπικαλοῦνται σὲ κάθε περίσταση τῆς ζωῆς τους, ὄχι μόνο ἔχουν συνθέσει ὑπέροχους ἐκκλησιαστικοὺς ὕμνους, ὄχι μόνο ἀνήγειραν ναοὺς καὶ μοναστήρια στὸ ὄνομά της, ἀλλὰ καὶ καθιέρωσαν πολλὲς ἑορτὲς καὶ πανηγύρεις πρὸς τιμή της.

Ἀπὸ ὅλες τὶς Θεομητορικὲς ἑορτές, δηλαδὴ τὶς ἑορτὲς πρὸς τιμὴ τῆς μητέρας τοῦ Θεοῦ, τῆς Παναγίας, ξεχωρίζει αὐτὴ τῆς Κοιμήσεως, ἡ ὁποία ἑορτάζεται στὶς 15 Αὐγούστου. Ἡ ἑορτὴ αὐτὴ περιλαμβάνει, κατ’ ἀρχὰς τὴν Κοίμηση καὶ τὴν ταφὴ τῆς Παναγίας καὶ ἔπειτα τὴν ἀνάσταση καὶ τὴ μετάστασή της στοὺς οὐρανούς.

Σύμφωνα μὲ τὸ κοντάκιο τῆς ἑορτῆς: «τάφος καὶ νέκρωσις οὐκ ἐκράτησε (τὴν Θεοτόκον), ὡς γὰρ ζωῆς Μητέρα, πρὸς τὴν ζωὴν μετέστησεν, ὁ μήτραν οἰκήσας ἀειπάρθενον». Μὲ πιὸ ἁπλὰ λόγια˙ ὁ Κύριος, ὡς ἡ πηγὴ τῆς ἀληθινῆς ζωῆς, πῆρε τὴν ἀνθρώπινη σάρκα στὴν κοιλία τῆς Θεοτόκου καὶ γεννήθηκε ἀπὸ αὐτή. Ἡ Παναγία μητέρα τοῦ Κυρίου γίνεται πλέον μητέρα τῆς ζωῆς. Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ θάνατός της δὲν ἦταν θάνατος, ἀλλὰ Κοίμηση. Βέβαια ἡ Παναγία, καθὸ ἄνθρωπος καὶ ἀπόγονος τοῦ Ἀδάμ, ὑπέστη τὸν σωματικὸ θάνατο καὶ τάφηκε, ὅμως, ἡ ἁγιότητά της καὶ ἡ κατὰ χάριν θέωσή της εἶχαν ὡς ἀποτέλεσμα νὰ λάβει πίσω τὴ ζωὴ ἀπὸ τὸν Υἱὸ καὶ Θεό της καὶ νὰ μετατεθεῖ κοντά του. Ἡ ἄχραντος κόρη, ποὺ στὸ πρόσωπό της «νενίκηνται τῆς φύσεως οἱ ὅροι», συνδοξάζεται πλέον στοὺς οὐρανοὺς μαζὶ μὲ τὸν Υἱό της.

Ὅπως τὸ χρυσάφι ἀποκτᾶ τὴ λαμπρότητά του μόνο ὅταν περάσει μέσα ἀπὸ τὸ χωνευτήρι καὶ ἀποβάλει τὰ ἄχρηστα ὑλικά, ἔτσι καὶ ἡ Παναγία μέσα στὸ χωνευτήρι τοῦ θανάτου ἀποβάλλει καὶ ἀπεκδύεται τὴ θνητότητα καὶ ὑψώνεται στοὺς οὐρανοὺς μὲ σάρκα ἄφθαρτη, καθαρὴ καὶ ὁλόλαμπρη. Αὐτὴ εἶναι ἡ μετάσταση τῆς Παναγίας, ὡς τὸ δῶρο τοῦ Υἱοῦ πρὸς τὴν πανάχραντη μητέρα του. Ὁ χορηγὸς τῆς ζωῆς καὶ τῆς ἀθανασίας Χριστός, ζωοποιεῖ καὶ ἐγείρει σύσσωμη ἐκ τοῦ τάφου τὴν Παναγία μητέρα του καὶ τὴ μεταφέρει κοντά του στοὺς οὐρανούς, χαρίζοντάς της τὴ δόξα τῆς αἰωνιότητας.

Ἔτσι, ὁ θάνατος τῆς Παναγίας ὀνομάζεται ἀθάνατος Κοίμηση. Ἡ Παναγία πρώτη γεύτηκε τὴ θέωση, ἡ ὁποία δὲν εἶναι τίποτε ἄλλο ἀπὸ τὴ συνέπεια τῆς σάρκωσης τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ. Οὐσιαστικὰ στὸ πρόσωπο τῆς Θεοτόκου φανερώθηκε ὁ πραγματικὸς ἄνθρωπος, αὐτὸς ποὺ πολιτευόταν στὸν Παράδεισο, προτοῦ ὑποπέσει στὴν παρακοὴ καὶ ὑπαχθεῖ στὴ φθορά. Μὲ τὴν Κοίμησή της ἡ Παναγία γεύτηκε ἄρρητη δόξα. Αὐτὴ εἶναι δόξα μεγαλύτερη ἀπὸ ὅλες τὶς δόξες: ἡ Θεοτόκος ἀναστήθηκε πρώτη ἀπὸ ὅλους καὶ δοξάστηκε πρὶν τὸν καιρὸ τῆς ἀφθαρσίας, στεφανώθηκε προτοῦ νὰ γίνει ἡ τελικὴ κρίση καὶ τέλος, τιμήθηκε μὲ ἐξουσία μεσιτείας ὑπὲρ τῶν ὑπολοίπων ἀνθρώπων.

Ἡ Κοίμηση τῆς Θεοτόκου δὲν μᾶς προκαλεῖ θλίψη καὶ ἀπόγνωση, ἀλλὰ ἀντιθέτως μᾶς πληροῖ θείας εὐφροσύνης. Γι’ αὐτὸ καὶ ψέλνομε «Τῇ ἐνδόξῳ Κοιμήσει σου, οὐρανοὶ ἐπαγάλλονται, καὶ ἀγγέλων γέγηθε τὰ στρατεύματα˙ πᾶσα ἡ γῆ δὲ εὐφραίνεται». Καὶ εὐφραινόμαστε, διότι ἡ Παναγία λύτρωσε τὸ ἀνθρώπινο γένος, γεννῶντας τὸν Λυτρωτὴ καὶ τώρα ἀπὸ τοὺς οὐρανούς, ὅπου μετατέθηκε, πρεσβεύει στὸν Υἱό της ὑπὲρ ἡμῶν.

Γι’ αὐτὸ καὶ ἡ ἑορτὴ τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου εἶναι στὴ συνείδηση τοῦ πληρώματος τῆς Ἐκκλησίας, ἕνα δεύτερο Πάσχα. Ἅπαντες οἱ πιστοὶ προσπίπτουμε στὰ πόδια τῆς δοξασμένης μητέρας τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν παρακαλοῦμε νὰ μεσιτεύει στὸν Υἱό της γιὰ τὴ σωτηρία μας. Ἡ ἐλπίδα μας πρὸς τὴν Παναγία εἶναι ἀκαταίσχυντη, διότι ἔφυγε μὲν γιὰ τοὺς οὐρανούς, ἀλλὰ καθὼς λέει καὶ τὸ τροπάριο τῆς ἑορτῆς δὲν ἐγκατέλειψε τὸν κόσμο, ἀλλὰ πρεσβεύει γιὰ τὴ σωτηρία του καὶ τὴν ἀπαλλαγή του ἀπὸ τὸν θάνατο καὶ τὴν ἁμαρτία.

ΠΗΓΗ