Κυριακή Ι. επιστολών – το Αποστολικόν Ανάγνωσμα της Θ. Λ., η χειροβομβίδα, Λόγος του αειμνήστου Μητροπ. Νικαίας Γεωργίου Παυλίδου.
Το Αποστολικόν Ανάγνωσμα της Θείας Λειτουργίας.
Προς Κορινθίους Α επιστολής Παύλου, Δ. 9 – 16.
Επιμέλεια κειμένων, Ιωάννης Τρίτος.
Η ΧΕΙΡΟΒΟΜΒΙΔΑ
«Παρακαλώ υμάς, μιμηταί μου γίνεσθε»
Εις το σημερινόν Αποστολικόν ανάγνωσμα, αγαπητοί μου, ομιλεί κατηγορηματικά ο αγωνιστής της αληθείας, ο πτερωτός Παύλος. Σημειώνει με όλην του την ειλικρίνειαν και απλότητα τα παθήματα, τους εξευτελισμούς, τας περιπετείας, τας αντιδράσεις που υπέστησαν οι Απόστολοι και ιδιαιτέρως ο ίδιος από τους αρνητάς της χριστιανικής πίστεως και ζητεί, με όλο το δικαίωμα, που έχει ως πνευματικός πατέρας των Κορινθίων, να τον μιμηθούν οι υπ’ αυτού φωτισθέντες και να αντιγράψουν το παράδειγμά του. Η εντολή όμως αυτή του Αποστόλου δεν απευθύνεται μόνον εις τους χριστιανούς της εποχής του. Αφορά και ημάς. Ας ίδωμεν, λοιπόν, πλατύτερα εις τι μας καλεί να τον μιμηθώμεν.
1. Εις τας θυσίας χάριν των άλλων.
Κοιτάξτε τους Αποστόλους. Από τότε που εβγήκαν εις το κήρυγμα και περιέρχονται πόλεις και χωριά δια να διαδώσουν την νέαν πίστιν, υφίστανται αφαντάστους ταλαιπωρίας και περιπετείας. Ο ίδιος ο Παύλος τας περιγράφει εν συντομία. «Άχρι της άρτι ώρας και πεινώμεν και διψώμεν και γυμνητεύομεν και κολαφιζόμεθα και αστατούμεν και κοπιώμεν εργαζόμενοι ταις ιδίαις χερσί». Και όμως, χάριν της σωτηρίας των ανθρώπων, τα υπομένουν όλα, τα υφίστανται αδιαμαρτυρήτως. Αρκεί να απλωθή το σωτήριο μήνυμα του Θεού παντού. Αρκεί να φωτισθούν οι ψυχές των ανθρώπων. Αρκεί ο Χριστός να γίνη ο οδηγός του κόσμου.
Να ένα σημείον άξιον ιδιαιτέρας προσοχής και μιμήσεως. Άραγε ημείς, οι σημερινοί χριστιανοί, αντιγράφομεν το παράδειγμα αυτό του Αποστόλου Παύλου; Κάμνομεν καμμίαν θυσίαν δια την ευτυχίαν των γύρω μας; Όταν πονούν, είμεθα έτοιμοι να θυσιάσωμεν κάτι από τον εαυτόν μας δια να τους ανακουφίσωμεν; Όταν διέρχωνται ημέρας δοκιμασίας, είμεθα πρόθυμοι να σπεύσωμεν κοντά τους και να προσφέρωμεν κόπον ή μερικά χρήματα; Όταν κυρίως, η ψυχή των είναι βυθισμένη στο σκοτάδι της αγνοίας και της αμαρτίας και ζουν μίαν ζωήν χωρίς πίστιν, χωρίς Θεόν, χωρίς ειρήνην, ημείς που εφωτίσθημεν, που είδαμε την αλήθεια, που εδεχθήκαμε τα δώρα του Χριστού, αισθανόμεθα την ανάγκην να τρέξωμεν, να προσπαθήσωμεν, να θυσιάσωμεν κάποτε και τον ύπνον μας, την διασκέδασίν μας, την ανάπαυσίν μας, δια να τραβήξωμεν την ψυχήν αυτήν στον δρόμο του Χριστού, που εγγυάται την ευτυχίαν; Ή κοιτάζομεν μόνον τον εαυτόν μας, την οικογένειάν μας και αδιαφορούμεν δια τους άλλους; Ο Απόστολος Παύλος και οι δια μέσου των αιώνων γνήσιοι μαθηταί του Χριστού έδωσαν τα πάντα δια την επικράτησιν της αληθείας. Ημείς σήμερα τους μιμούμεθα; Τι βεβαιώνει η συνείδησίς μας;
2. Εις την ανοχήν.
Αλλά οι Απόστολοι δεν υπέστησαν απλώς τας περιπετείας αυτάς. Το σπουδαιότερον είναι ότι τας αντιμετώπισαν με υπομονήν και ανοχήν. «Λοιδορούμενοι ευλογούμεν, διωκόμενοι ανεχόμεθα, βλασφημούμενοι παρακαλούμεν». Μας υβρίζουν οι άλλοι, λέγει ο Απόστολος, και ημείς ευχόμεθα αγαθά υπέρ των υβριζόντων, μας καταδιώκουν και ημείς δείχνομεν ανοχήν και υπομονήν, μας συκοφαντούν και ημείς απευθύνομεν λόγια καλοσύνης.
Τι μεγάλη καρδιά είχαν οι άνθρωποι αυτοί, αδελφέ μου! Να σε υβρίζουν, να σε καταδιώκουν, να σε συκοφαντούν και συ να τα υπομένης όλα αυτά και να μη λέγης κακό, και να μην εκδικήσαι. Πόσο ανώτερος άνθρωπος πρέπει να είσαι για να το κατορθώσης αυτό!
Και όμως τέτοιοι πρέπει να γίνωμεν. Ημπορεί οι άλλοι να θέλουν το κακό μας, να διασύρουν την υπόληψίν μας, να δημιουργούν προσκόμματα στο έργο μας, στην ζωήν μας. Ημείς πρέπει εν προκειμένω να αντιγράψωμεν τους Αποστόλους. Θα αμυνθώμεν, βέβαια. Θα διαλύσωμεν τας συκοφαντίας. Θα διαφυλάξωμεν τον εαυτόν μας και το κύρος μας. Αλλά αυτά θα γίνουν με ηρεμίαν, με καλοσύνην, με πραότητα και συγχωρητικότητα. Δεν θα ανταποδώσωμεν τα ίδια. Δεν θα τους εκδικηθώμεν, δεν θα χρησιμοποιήσωμεν ιδικά των συστήματα. Ημείς στην κακία των θα αντιτάξωμεν την καλοσύνην μας. Δεν θα ανταποδώσωμεν το κακόν. «Μηδενί κακόν αντί κακού αποδίδοντες», μας συμβουλεύει ο Παύλος. Να νικώμεν με την αγάπην μας. «Μη νικώ υπό του κακού, αλλά νίκα εν αγαθώ το κακόν», προσθέτει ο ίδιος Απόστολος.
Αυτή η ανοχή, όπως αποδεικνύεται από την πείραν, είναι ο καλύτερος τρόπος συμπεριφοράς. Διότι έτσι και του Θεού το θέλημα εκτελούμεν και την ψυχικήν μας γαλήνην εξασφαλίζομεν και τον κακόν, που θέλει να μας βλάψει, τελικά τον κερδίζομεν.
Αυτό είναι το δεύτερον σημείον εις το οποίον πρέπει να μιμηθώμεν τους Αποστόλους. Αδελφέ, τι λες; Το έχομεν; Φοβούμαι όχι! Αν δεν το έχωμεν, μη χρονοτριβώμεν. Το συμφέρον μας απαιτεί να αποκτήσωμεν αυτήν την ανοχήν και την αγάπην. Το ταχύτερον!
3. Εις την περιφρόνησιν των ειρωνειών.
Είναι το ζήτημα αυτό πολύ σοβαρόν, αγαπητέ μου. Γύρω μας υπάρχουν λογής λογής άνθρωποι. Οι περισσότεροι είναι χωρίς Θεόν, αδιάφοροι, συμφεροντολόγοι. Είναι πρόθυμοι να ειρωνευθούν τα πάντα. Την Εκκλησίαν, τον κλήρον, τους πιστούς. Το ίδιο εγίνετο και στις ημέρες των Αποστόλων. Περίγελως και καθάρματα και αποσπόγγισμα ακαθαρσιών, εθεωρούντο στην εποχή των οι Απόστολοι. Και όμως δεν υπελόγισαν τα σχόλια του κόσμου, δεν εγκατέλειψαν τον αγώνα των ! Τα περιεφρόνησαν όλα! Ήξεραν ότι η χριστιανική των πίστις αξίζει όσο δεν αξίζει όλος ο κόσμος. Εκράτησαν γερά τον θησαυρόν των, με καύχησιν εν Κυρίω. Μέχρι τέλους.
Αυτό, αδελφέ μου, πρέπει να κάμωμεν και ημείς. Είναι ενδεχόμενον μερικοί να μας χαρακτηρίσουν ως οπισθοδρομικούς, καθυστερημένους, ακοινώνητους, μωρούς, διότι δεν συμμορφούμεθα με το νέον πνεύμα, διότι πηγαίνομεν εις την Εκκλησίαν, διότι εξομολογούμεθα, διότι είμεθα σεμνοί και ηθικοί, διότι θέλομεν να είμεθα καλοί οικογενειάρχαι, διότι δεν καταπατούμεν τας αρχάς της αρετής, διότι δεν πετούμεν στον δρόμο την τιμήν μας. Έτσι κατήντησε σήμερον ο κόσμος, δυστυχώς. Ένα είδος παραφροσύνης βασιλεύει παντού.
Αδελφοί, «στώμεν καλώς»!
Ας μη παρασυρθώμεν από τας ειρωνείας και τους εμπαιγμούς των δυστυχισμένων αυτών δεσμωτών του κακού. Ημείς ας μιμηθώμεν τους Αποστόλους, που έμειναν σταθεροί στην πίστιν των, στην χριστιανικήν ζωήν Των. Έτσι κέρδισαν το στεφάνι.
Αγαπητοί, τον Αύγουστον του 1959 εις μίαν περιοχήν της Ελλάδος, μια διμοιρία Πεζικού υπό την ηγεσίαν του νεαρού υπολοκαγού Γ. Πλατίγκου, ηλικίας 28 ετών, ησκείτο εις την εκμάθησιν του παλμού ρίψεως αληθινών χειροβομβίδων. Αίφνης συνέβη κάτι το τρομερόν. Ένας στρατιώτης, από σύγχυσιν φαίνεται, έρριξε την χειροβομβίδα του αντί εις τον καθωρισμένον χώρον ασκήσεων, εις εν σημείον, όπου ήσαν συγκεντρωμένοι αρκετοί στρατιώται και παρηκολούβουν την άσκησιν. Ο νεαρός αξιωματικος ετινάχθη ως αίλουρος. Εις διάστημα δευτερολέπτου συνέλαβεν ολοζώντανη την εικόνα της εκρήξεως της χειροβομβίδος και των τραγικών συνεπειών. Δεν εχρειάσθη, ο ευσταλής και ωραίος κατά το σώμα και την ψυχήν υπολοχαγός, πολλήν ώραν δια να λάβη την συγκλονιστικήν απόφασιν. Ερρίφθη αμέσως επάνω εις την χειροβομβίδα. Μετα΄από ολίγα δευτερόλεπτα ηκούσθη ο κρότος της εκρήξεως και το σώμα του αξιωματικού έγινε κομμάτια. Απέθανεν ο ένας δια να ζήσουν οι πολλοί.
Αδελφέ, κινδυνεύουν πολλάκις τα σώματα και προ παντός οι ψυχές των γύρω μας ανθρώπων. Είμεθα άραγε διατεθειμένοι να κάμωμεν θυσίας, δια να τους σώσωμεν; Οι Απόστολοι αυτό έκαμαν.
Ημείς άραγε θα τους μιμηθώμεν;
Από το βιβλίο «Φως ταις τρίβοις μου», του Μητροπολίτου Νικαίας, Γεωργίου Παυλίδου, σελίς 104 και εξής.
Επιμέλεια Δημήτρης Δημουλάς.
Το Αποστολικόν Ανάγνωσμα της Θείας Λειτουργίας.
Προς Κορινθίους Α επιστολής Παύλου, Δ. 9 – 16.
Επιμέλεια κειμένων, Ιωάννης Τρίτος.
Η ΧΕΙΡΟΒΟΜΒΙΔΑ
«Παρακαλώ υμάς, μιμηταί μου γίνεσθε»
Εις το σημερινόν Αποστολικόν ανάγνωσμα, αγαπητοί μου, ομιλεί κατηγορηματικά ο αγωνιστής της αληθείας, ο πτερωτός Παύλος. Σημειώνει με όλην του την ειλικρίνειαν και απλότητα τα παθήματα, τους εξευτελισμούς, τας περιπετείας, τας αντιδράσεις που υπέστησαν οι Απόστολοι και ιδιαιτέρως ο ίδιος από τους αρνητάς της χριστιανικής πίστεως και ζητεί, με όλο το δικαίωμα, που έχει ως πνευματικός πατέρας των Κορινθίων, να τον μιμηθούν οι υπ’ αυτού φωτισθέντες και να αντιγράψουν το παράδειγμά του. Η εντολή όμως αυτή του Αποστόλου δεν απευθύνεται μόνον εις τους χριστιανούς της εποχής του. Αφορά και ημάς. Ας ίδωμεν, λοιπόν, πλατύτερα εις τι μας καλεί να τον μιμηθώμεν.
1. Εις τας θυσίας χάριν των άλλων.
Κοιτάξτε τους Αποστόλους. Από τότε που εβγήκαν εις το κήρυγμα και περιέρχονται πόλεις και χωριά δια να διαδώσουν την νέαν πίστιν, υφίστανται αφαντάστους ταλαιπωρίας και περιπετείας. Ο ίδιος ο Παύλος τας περιγράφει εν συντομία. «Άχρι της άρτι ώρας και πεινώμεν και διψώμεν και γυμνητεύομεν και κολαφιζόμεθα και αστατούμεν και κοπιώμεν εργαζόμενοι ταις ιδίαις χερσί». Και όμως, χάριν της σωτηρίας των ανθρώπων, τα υπομένουν όλα, τα υφίστανται αδιαμαρτυρήτως. Αρκεί να απλωθή το σωτήριο μήνυμα του Θεού παντού. Αρκεί να φωτισθούν οι ψυχές των ανθρώπων. Αρκεί ο Χριστός να γίνη ο οδηγός του κόσμου.
Να ένα σημείον άξιον ιδιαιτέρας προσοχής και μιμήσεως. Άραγε ημείς, οι σημερινοί χριστιανοί, αντιγράφομεν το παράδειγμα αυτό του Αποστόλου Παύλου; Κάμνομεν καμμίαν θυσίαν δια την ευτυχίαν των γύρω μας; Όταν πονούν, είμεθα έτοιμοι να θυσιάσωμεν κάτι από τον εαυτόν μας δια να τους ανακουφίσωμεν; Όταν διέρχωνται ημέρας δοκιμασίας, είμεθα πρόθυμοι να σπεύσωμεν κοντά τους και να προσφέρωμεν κόπον ή μερικά χρήματα; Όταν κυρίως, η ψυχή των είναι βυθισμένη στο σκοτάδι της αγνοίας και της αμαρτίας και ζουν μίαν ζωήν χωρίς πίστιν, χωρίς Θεόν, χωρίς ειρήνην, ημείς που εφωτίσθημεν, που είδαμε την αλήθεια, που εδεχθήκαμε τα δώρα του Χριστού, αισθανόμεθα την ανάγκην να τρέξωμεν, να προσπαθήσωμεν, να θυσιάσωμεν κάποτε και τον ύπνον μας, την διασκέδασίν μας, την ανάπαυσίν μας, δια να τραβήξωμεν την ψυχήν αυτήν στον δρόμο του Χριστού, που εγγυάται την ευτυχίαν; Ή κοιτάζομεν μόνον τον εαυτόν μας, την οικογένειάν μας και αδιαφορούμεν δια τους άλλους; Ο Απόστολος Παύλος και οι δια μέσου των αιώνων γνήσιοι μαθηταί του Χριστού έδωσαν τα πάντα δια την επικράτησιν της αληθείας. Ημείς σήμερα τους μιμούμεθα; Τι βεβαιώνει η συνείδησίς μας;
2. Εις την ανοχήν.
Αλλά οι Απόστολοι δεν υπέστησαν απλώς τας περιπετείας αυτάς. Το σπουδαιότερον είναι ότι τας αντιμετώπισαν με υπομονήν και ανοχήν. «Λοιδορούμενοι ευλογούμεν, διωκόμενοι ανεχόμεθα, βλασφημούμενοι παρακαλούμεν». Μας υβρίζουν οι άλλοι, λέγει ο Απόστολος, και ημείς ευχόμεθα αγαθά υπέρ των υβριζόντων, μας καταδιώκουν και ημείς δείχνομεν ανοχήν και υπομονήν, μας συκοφαντούν και ημείς απευθύνομεν λόγια καλοσύνης.
Τι μεγάλη καρδιά είχαν οι άνθρωποι αυτοί, αδελφέ μου! Να σε υβρίζουν, να σε καταδιώκουν, να σε συκοφαντούν και συ να τα υπομένης όλα αυτά και να μη λέγης κακό, και να μην εκδικήσαι. Πόσο ανώτερος άνθρωπος πρέπει να είσαι για να το κατορθώσης αυτό!
Και όμως τέτοιοι πρέπει να γίνωμεν. Ημπορεί οι άλλοι να θέλουν το κακό μας, να διασύρουν την υπόληψίν μας, να δημιουργούν προσκόμματα στο έργο μας, στην ζωήν μας. Ημείς πρέπει εν προκειμένω να αντιγράψωμεν τους Αποστόλους. Θα αμυνθώμεν, βέβαια. Θα διαλύσωμεν τας συκοφαντίας. Θα διαφυλάξωμεν τον εαυτόν μας και το κύρος μας. Αλλά αυτά θα γίνουν με ηρεμίαν, με καλοσύνην, με πραότητα και συγχωρητικότητα. Δεν θα ανταποδώσωμεν τα ίδια. Δεν θα τους εκδικηθώμεν, δεν θα χρησιμοποιήσωμεν ιδικά των συστήματα. Ημείς στην κακία των θα αντιτάξωμεν την καλοσύνην μας. Δεν θα ανταποδώσωμεν το κακόν. «Μηδενί κακόν αντί κακού αποδίδοντες», μας συμβουλεύει ο Παύλος. Να νικώμεν με την αγάπην μας. «Μη νικώ υπό του κακού, αλλά νίκα εν αγαθώ το κακόν», προσθέτει ο ίδιος Απόστολος.
Αυτή η ανοχή, όπως αποδεικνύεται από την πείραν, είναι ο καλύτερος τρόπος συμπεριφοράς. Διότι έτσι και του Θεού το θέλημα εκτελούμεν και την ψυχικήν μας γαλήνην εξασφαλίζομεν και τον κακόν, που θέλει να μας βλάψει, τελικά τον κερδίζομεν.
Αυτό είναι το δεύτερον σημείον εις το οποίον πρέπει να μιμηθώμεν τους Αποστόλους. Αδελφέ, τι λες; Το έχομεν; Φοβούμαι όχι! Αν δεν το έχωμεν, μη χρονοτριβώμεν. Το συμφέρον μας απαιτεί να αποκτήσωμεν αυτήν την ανοχήν και την αγάπην. Το ταχύτερον!
3. Εις την περιφρόνησιν των ειρωνειών.
Είναι το ζήτημα αυτό πολύ σοβαρόν, αγαπητέ μου. Γύρω μας υπάρχουν λογής λογής άνθρωποι. Οι περισσότεροι είναι χωρίς Θεόν, αδιάφοροι, συμφεροντολόγοι. Είναι πρόθυμοι να ειρωνευθούν τα πάντα. Την Εκκλησίαν, τον κλήρον, τους πιστούς. Το ίδιο εγίνετο και στις ημέρες των Αποστόλων. Περίγελως και καθάρματα και αποσπόγγισμα ακαθαρσιών, εθεωρούντο στην εποχή των οι Απόστολοι. Και όμως δεν υπελόγισαν τα σχόλια του κόσμου, δεν εγκατέλειψαν τον αγώνα των ! Τα περιεφρόνησαν όλα! Ήξεραν ότι η χριστιανική των πίστις αξίζει όσο δεν αξίζει όλος ο κόσμος. Εκράτησαν γερά τον θησαυρόν των, με καύχησιν εν Κυρίω. Μέχρι τέλους.
Αυτό, αδελφέ μου, πρέπει να κάμωμεν και ημείς. Είναι ενδεχόμενον μερικοί να μας χαρακτηρίσουν ως οπισθοδρομικούς, καθυστερημένους, ακοινώνητους, μωρούς, διότι δεν συμμορφούμεθα με το νέον πνεύμα, διότι πηγαίνομεν εις την Εκκλησίαν, διότι εξομολογούμεθα, διότι είμεθα σεμνοί και ηθικοί, διότι θέλομεν να είμεθα καλοί οικογενειάρχαι, διότι δεν καταπατούμεν τας αρχάς της αρετής, διότι δεν πετούμεν στον δρόμο την τιμήν μας. Έτσι κατήντησε σήμερον ο κόσμος, δυστυχώς. Ένα είδος παραφροσύνης βασιλεύει παντού.
Αδελφοί, «στώμεν καλώς»!
Ας μη παρασυρθώμεν από τας ειρωνείας και τους εμπαιγμούς των δυστυχισμένων αυτών δεσμωτών του κακού. Ημείς ας μιμηθώμεν τους Αποστόλους, που έμειναν σταθεροί στην πίστιν των, στην χριστιανικήν ζωήν Των. Έτσι κέρδισαν το στεφάνι.
Αγαπητοί, τον Αύγουστον του 1959 εις μίαν περιοχήν της Ελλάδος, μια διμοιρία Πεζικού υπό την ηγεσίαν του νεαρού υπολοκαγού Γ. Πλατίγκου, ηλικίας 28 ετών, ησκείτο εις την εκμάθησιν του παλμού ρίψεως αληθινών χειροβομβίδων. Αίφνης συνέβη κάτι το τρομερόν. Ένας στρατιώτης, από σύγχυσιν φαίνεται, έρριξε την χειροβομβίδα του αντί εις τον καθωρισμένον χώρον ασκήσεων, εις εν σημείον, όπου ήσαν συγκεντρωμένοι αρκετοί στρατιώται και παρηκολούβουν την άσκησιν. Ο νεαρός αξιωματικος ετινάχθη ως αίλουρος. Εις διάστημα δευτερολέπτου συνέλαβεν ολοζώντανη την εικόνα της εκρήξεως της χειροβομβίδος και των τραγικών συνεπειών. Δεν εχρειάσθη, ο ευσταλής και ωραίος κατά το σώμα και την ψυχήν υπολοχαγός, πολλήν ώραν δια να λάβη την συγκλονιστικήν απόφασιν. Ερρίφθη αμέσως επάνω εις την χειροβομβίδα. Μετα΄από ολίγα δευτερόλεπτα ηκούσθη ο κρότος της εκρήξεως και το σώμα του αξιωματικού έγινε κομμάτια. Απέθανεν ο ένας δια να ζήσουν οι πολλοί.
Αδελφέ, κινδυνεύουν πολλάκις τα σώματα και προ παντός οι ψυχές των γύρω μας ανθρώπων. Είμεθα άραγε διατεθειμένοι να κάμωμεν θυσίας, δια να τους σώσωμεν; Οι Απόστολοι αυτό έκαμαν.
Ημείς άραγε θα τους μιμηθώμεν;
Από το βιβλίο «Φως ταις τρίβοις μου», του Μητροπολίτου Νικαίας, Γεωργίου Παυλίδου, σελίς 104 και εξής.
Επιμέλεια Δημήτρης Δημουλάς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου