ΚΥΡΙΑΚΗ Β΄ ΝΗΣΤΕΙΩΝ

(Μρ. 2, 1-12)

Τὸ ση­με­ρι­νὸ Εὐ­αγ­γε­λι­κὸ ἀ­νά­γνω­σμα μᾶς δι­δά­σκει ἀ­φε­νὸς τὴ δύ­να­μη τῆς πί­στης πρὸς τὴ θε­ό­τη­τα τοῦ Χρι­στοῦ καὶ ἀ­φε­τέ­ρου τὴν προ­θυ­μί­α καὶ τὸν ζῆ­λο τῶν κα­τοί­κων τῆς Κα­περ­να­ούμ, ὥ­στε νὰ ἀ­κού­σουν τὸν λό­γο τοῦ Θε­οῦ.

Ἐνῷ ὁ Χριστός, εὑρισκόμενος μέσα σὲ ἕνα σπίτι, δί­δα­σκε τὸ πλῆθος ποὺ εἶχε μαζευτεῖ, προ­σέγ­γι­σαν τὸν χῶ­ρο κά­ποιοι ἄν­θρω­ποι, οἱ ὁ­ποῖ­οι με­τέ­φε­ραν ἕ­να πα­ρά­λυ­το.

Ἕ­νε­κα τοῦ πλή­θους, ὅμως, δὲν μποροῦσαν νὰ προσεγγίσουν τὸν Κύριο, γι᾿ αὐτὸ καὶ βρῆ­καν ἕ­να πρω­τό­τυ­πο τρό­πο νὰ τὸν πλη­σι­ά­σουν˙ ἄ­νοι­ξαν τρῦ­πα στὴ στέ­γη τοῦ σπιτιοῦ καὶ ἀ­πὸ ἐ­κεῖ κα­τέ­βα­σαν τὸ κρεβάτι στὸ ὁποῖο βρισκόταν ὁ πα­ρά­λυ­τος. Βλέ­πον­τας ὁ Χρι­στὸς τὴ με­γά­λη πί­στη καὶ τὴν προ­θυ­μί­α τοῦ πα­ρα­λύ­του καὶ τῶν συ­νο­δῶν του, τοὺς προ­σέ­φε­ρε τὸ ζη­τού­με­νο, λέ­γον­τας: «Τέ­κνον, ἀ­φέ­ων­ταί σοι αἱ ἁ­μαρ­τί­αι σου».

Ἔτσι ὁ πα­ρά­λυ­τος τῆς Κα­περ­να­οὺμ γεύ­ε­ται τὴν ἀ­νε­κτί­μη­τη δω­ρε­ὰ τοῦ Θε­οῦ˙ χά­ρη στὴ με­γά­λη του πί­στη ἕλ­κυ­σε τὸ ἔ­λε­ος τοῦ Χρι­στοῦ καὶ ἀ­παλ­λά­χθη­κε τό­σο ἀ­πὸ τὴ σω­μα­τι­κὴ ἀ­σθέ­νει­α, ὅ­σο καὶ ἀ­πὸ τὸ με­γά­λο βά­ρος τῆς ἁ­μαρ­τί­ας. Εἶ­ναι ὄν­τως γε­γο­νὸς ὅ­τι πολ­λὲς φο­ρὲς ἡ ἁ­μαρ­τί­α ἔ­χει ἄ­με­σο ἀν­τί­κτυ­πο καὶ στὴ σω­μα­τι­κή μας ὑ­γεί­α. Γι᾿ αὐ­τὸ καὶ ὁ Χρι­στὸς συγ­χω­ρεῖ καὶ θεραπεύει κατ᾿ ἀρ­χὰς τὸ αἴ­τι­ο, δηλαδὴ τὴν ἁ­μαρ­τί­α, ὥ­στε νὰ φτά­σει στὸ ἀ­πο­τέ­λε­σμα, τὴ σω­μα­τι­κὴ ἴ­α­ση τοῦ πα­ρα­λύ­του.  

Κά­ποιοι ἀ­πὸ τοὺς ἐ­κεῖ πα­ρευ­ρι­σκό­με­νους γραμ­μα­τεῖς ἀν­τέ­δρα­σαν καὶ θε­ώ­ρη­σαν τὸν λό­γο τοῦ Χρι­στοῦ: «Τέ­κνον, ἀ­φέ­ων­ταί σοι αἱ ἁ­μαρ­τί­αι σου», ὡς μέ­γα σκάν­δα­λο. Αὐ­τοί -πο­λὺ σω­στὰ βέ­βαι­α- πί­στευ­αν ὅ­τι μό­νο ὁ Θε­ὸς μπο­ρεῖ νὰ συγ­χω­ρεῖ ἁ­μαρ­τί­ες. Ὡς γνῶ­στες τοῦ Ἰ­ου­δα­ϊ­κοῦ Νό­μου γνώ­ρι­ζαν τὸν λό­γο τοῦ Θε­οῦ, ὅ­πως κα­τὰ πρῶ­τον τὸν εἶ­χε δι­α­κη­ρύ­ξει ὁ Ἠ­σα­ΐ­ας: «Ἐ­γώ εἰ­μι ὁ ἐ­ξα­λεί­φων τὰς ἀ­νο­μί­ας σου ἕ­νε­κεν ἐ­μοῦ» καὶ ἔ­πει­τα ὁ Μι­χαί­ας: «Ὁ Θε­ὸς ἐ­πι­στρέ­ψει καὶ οἰ­κτει­ρή­σει ἡ­μᾶς, κα­τα­δύ­σει τὰς ἀ­δι­κί­ας ἡ­μῶν καὶ ἀ­πορ­ρι­φή­σον­ται εἰς τὰ βά­θη τῆς θα­λάσ­σης, πά­σας τὰς ἁ­μαρ­τί­ας ἡμῶν». Τὸ σφάλ­μα τῶν γραμ­μα­τέ­ων ἐν­το­πί­ζε­ται στὸ ὅ­τι γνώ­ρι­ζαν μὲν τὸν λό­γο τοῦ Θε­οῦ, ἀλ­λὰ δὲν μπο­ροῦ­σαν νὰ ἀ­να­γνω­ρί­σουν τὴν ἐκ­πλή­ρω­σή του στὸ πρό­σω­πο τοῦ Χρι­στοῦ. Γι᾿ αὐ­τὸ καὶ ἀρ­νοῦν­ταν τὴ θε­ό­τη­τα τοῦ Χρι­στοῦ. Συ­νε­πῶς κά­θε του ἐ­νέρ­γει­α, ἀ­πο­τε­λοῦ­σε σκάν­δα­λο γι᾿ αὐ­τούς. Αὐ­τὸς εἶ­ναι ὁ λό­γος ποὺ ἡ Ἐκ­κλη­σί­α μας πο­λὺ σο­φὰ ὅ­ρι­σε γιὰ τὴ ση­με­ρι­νὴ ἡ­μέ­ρα, ὡς ἀ­πο­στο­λι­κὸ ἀ­νά­γνω­σμα, ἀ­πό­σπα­σμα ἀ­πὸ τὴν πρὸς Ἑ­βραί­ους Ἐ­πι­στο­λὴ τοῦ ἀ­πο­στό­λου Παύ­λου. Σὲ αὐ­τὸ τονίζεται ἡ ἀ­νω­τε­ρό­τη­τα τοῦ Χρι­στοῦ σὲ σχέ­ση μὲ τοὺς ἀγ­γέ­λους καὶ ἀποδεικνύεται ἡ θε­ό­τη­τά του.

Τὸ ἄλ­λο οὐ­σι­α­στι­κὸ στοι­χεῖ­ο, τὸ ὁ­ποῖ­ο προ­κύ­πτει ἀ­πὸ τὸ ση­με­ρι­νὸ Εὐ­αγ­γε­λι­κὸ ἀ­νά­γνω­σμα ἀ­φο­ρᾶ στὴν προ­θυ­μί­α τῶν ἀν­θρώ­πων νὰ ἀ­κού­σουν τὸν λό­γο τοῦ Θε­οῦ. Γι᾿ αὐτὸ εἶχε μαζευτεῖ τόσο πλῆθος στὸ σπίτι ποὺ βρισκόταν ὁ Κύριος. Ὁ ζῆ­λος ἐκείνων τῶν ἀνθρώπων ἀ­πο­τε­λεῖ δι­α­χρο­νι­κὸ πα­ρά­δειγ­μα πρὸς ὅ­λους μας, ὥ­στε καὶ ἐ­μεῖς νὰ ἐ­πι­δι­ώ­κου­με νὰ ἀ­κού­ου­με καὶ νὰ με­λε­τοῦ­με τὸν λό­γο τοῦ Θε­οῦ. Κα­νεὶς ἂς μὴν ἰ­σχυ­ρι­στεῖ ὅ­τι γνω­ρί­ζει τὴν Ἁ­γί­α Γρα­φή. Ὅ­σες φο­ρὲς καὶ νὰ τὰ ἄ­κου­σε καὶ ὅ­σες φο­ρὲς νὰ τὰ ἔ­χει δια­βά­σει, πά­λι θὰ βρί­σκε­ται μα­κρι­ὰ ἀ­πὸ τὴν πλή­ρη κα­τα­νό­η­ση τοῦ λό­γου τοῦ Θε­οῦ. Γι᾿ αὐ­τὸ καὶ ἀ­παι­τεῖ­ται ἡ ἐκ μέ­ρους μας προ­σε­κτι­κὴ ἀ­κρό­α­ση τοῦ κη­ρύγ­μα­τος στοὺς Να­ούς, ἀλ­λὰ καὶ ἡ με­λέ­τη τό­σο τῆς Ἁ­γί­ας Γρα­φῆς, ὅ­σο καὶ δι­α­φό­ρων ἐ­ποι­κο­δο­μη­τι­κῶν βι­βλί­ων. Ἂς μὴ ξε­χνᾶ­με ὅ­τι ὅ­λοι οἱ με­γά­λοι Πα­τέ­ρες τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας, κα­θὼς καὶ οἱ ἐκ­κλη­σι­α­στι­κοὶ συγ­γρα­φεῖς, δὲν ἔ­παυ­αν ἀ­πὸ τοῦ νὰ με­λε­τοῦν καὶ νὰ ἐμ­βα­θύ­νουν, ἡ­μέ­ρα καὶ νύ­κτα, στὴν Ἁ­γί­α Γρα­φή. Πα­ρό­λα αὐ­τὰ δὲν ἰ­σχυ­ρί­ζον­ταν ὅ­τι γνώ­ρι­ζαν τὰ πάν­τα καὶ ἀντ᾿ αὐ­τοῦ δι­α­κή­ρυσ­σαν τὴν ἄ­γνοι­ά τους.

Πο­λὺ πε­ρισ­σό­τε­ρο ἐ­μεῖς ὀ­φεί­λου­με νὰ με­λε­τοῦ­με συ­νε­χῶς τὸν λό­γο τοῦ Θε­οῦ καὶ τοῦ­το δι­ό­τι ὄν­τως τὸν ἔ­χου­με ἀ­νάγ­κη. Κα­μί­α ἄλ­λη γνώ­ση δὲν μᾶς εἶ­ναι τό­σο ἀ­πα­ραί­τη­τη. Ὅ­λα τὰ ἄλ­λα εἶ­ναι σχε­τι­κὰ καὶ ὑ­πο­κεί­με­να στὸ λά­θος καὶ τὴ δι­ά­ψευ­ση, ἐ­νῷ ὁ λό­γος τοῦ Θε­οῦ καὶ ἡ ἀ­λή­θει­α ποὺ αὐ­τὸς κρύ­βει, ἀ­πο­τε­λοῦν τὴν ὁ­δὸ γιὰ νὰ γνωρίσουμε καὶ νὰ κοινωνήσουμε ἀληθινὰ μὲ τὸν Χρι­στό. 

ΠΗΓΗ