Κυριακή της Τυρινής «Χαρὰ» διαβόλου καὶ χαρὰ τῶν ἀγγέλων του †Μητροπολίτου Φλωρίνης Αυγουστίνου

«Χαρὰ» διαβόλου καὶ χαρὰ τῶν ἀγγέλων

(Ομιλία του †Μητροπολίτου Φλωρίνης Αυγουστίνου Καντιώτου)

Σήμερα, ἀγαπητοί μου, εἶνε ἡμέρα ποὺ ἴ -σως πρέπει ὁ ἱεροκήρυκας νὰ σιωπήσῃ καὶ νὰ πάῃ κάπου νὰ κλάψῃ· καὶ μαζὶ μὲ τὸν ἱεροκήρυκα καὶ ἐσεῖς –ὅσοι πιστεύετε ἀκόμηστὸν Κύριο καὶ ἀνήκετε στὴν Ὀρθόδοξο Ἐκκλησία–, νὰ πᾶτε σήμερα στὰ σπίτια σας, νὰ κλεισθῆτε καὶ μπροστὰ τὴν εἰκόνα τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς ὑπεραγίαςΘεοτόκου προσευχηθῆτε καὶ νὰ κλάψετε γιὰ τὴν κατάστασί μας, γιὰ τ᾽ ἁμαρτήματά μας.Γιατὶ δυστυχῶς ἡ σημερινὴ ἡμέρα εἶνεἡ πιὸἁμαρτωλὴ ἡμέρατοῦ χρόνου.

Σήμερα Χριστιανοὶ βαπτισμένοι κάνουν τὰ ἐντελῶς ἀντίθετα ἀπὸ ἐκεῖνα ποὺ διατάζει ὁΚύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστὸς καὶ ἡ Ἐκκλησία του. Καὶ αὐτὸ βέβαια εἶνε μία αἰτία λύπηςκαὶ στεναγμῶν. Γιατὶ σᾶς ἐρωτῶ· ἂν κάποιος ἀξιωματικὸς διατάζῃ τὸν στρατιώτη νὰ κάνῃ δεξιὰ κι αὐτὸς κάνῃ ἀριστερά, ἢ τὸν διατάζῃ νὰ κάνῃ ἀριστερὰ κι αὐτὸς κάνῃ δεξιά, τί αἰσθάνεταιὁ  ἀξιωματικὸς ἀπέναντί του;

 Ἢ ἂν ὁ γιατρὸς συνιστᾷ στὸν ἄρρωστο ὡρισμένα φάρμακα,κι αὐτὸς ὄχι μόνο δὲν παίρνῃ τὰ φάρμακα ἀλ-λὰ σπάῃ τὰ μπουκάλια καὶ κάνῃ δίαιτα ἀντίθετη ἀπ᾿ ὅ,τι τοῦ εἶπε ὁ γιατρός, τί θὰ αἰσθάνεται ὁ γιατρὸς γιὰ τὸν ἄρρωστο αὐτό; Ἢ ἂν εἶσαι μάνα ἢ πατέρας καὶ βλέπῃς τὸ παιδί σουνὰ μὴ σ᾽ ἀκούῃ ἀλλὰ νὰ κάνῃ ἀντίθετα ἀπ᾿ ὅ,τι τοῦ παραγγέλλεις; Ἢ ἂν εἶσαι δάσκαλος καὶ λὲς στὸ μαθητὴ νὰ γράψῃ στὸν πίνακα τὸ ἄλφα κι αὐτὸς γράφει τὸ βῆτα; Ἔ, αὐτὸ ἀκριβῶς συμβαίνει σήμερα·οἱ Χριστιανοὶ κάνουν τὰ ἀντίθετα ἀπ᾿ ὅ,τι διατάζει ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός. Κι ἂν ὁ δάσκαλος στενοχωριέται γιὰ τὸν ἄτακτο μαθητή του, ἂν ὁ γιατρὸς λυπᾶται γιατὶ ὁ ἄρρωστος δὲν κάνει τὴ δίαιτά του, ἂν ὁ ἀξιωματικὸς στενοχωριέται γιὰ τὸν ἀπείθαρχο στρατιώτη του, κι ἂν ἡ μάνα στενοχωριέται γιὰ τὸ ἄτακτο παιδί της, πολὺ περισσότερο σήμερα τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιο «λυπεῖται»(Ἐφ. 4,30)γιὰ τὰ ἄτακτα παιδιὰ τῆς Ὀρθοδοξίας.

Ναί, κάνουν τὰ ἀντίθετα. Τι μᾶς διατάζει σήμερα ἡ Ἐκκλησία; Ἀκούσατε τὸν ἀπόστολο τι λέει; «Ὡς ἐν ἡμέρᾳ εὐσχημόνως περιπατήσωμεν,  μὴ κώμοις  καὶ μέθαις, μὴ κοίταις καὶ ἀσελγείαις, μὴ ἔριδι καὶ ζήλῳ, ἀλλ᾿ἐνδύσασθε τὸν Κύριον Ἰησοῦν Χριστό, καὶτῆς σαρκὸς πρόνοιαν  μὴ  ποιεῖσθε εἰς ἐπιθυμίας» (῾Ρωμ. 13,13). Δηλαδὴ τί σημαίνουν τὰ λόγια αὐτά· Σεῖς ποὺ βαπτιστήκατε καὶ βγήκατε ἀπ᾽ τὸ σκοτάδι, σεῖς οἱ Χριστιανοί, δὲν πρέπει νὰ ζῆτε σὰν τοὺς εἰδωλολάτρες.

Τί ἔκαναν οἱ εἰδωλολάτρες; Διακόσα - τριακόσα - πεντακόσα χρόνια πρὸ Χριστοῦ, οἱ εἰδωλολάτρες τὶς ἡμέρες αὐτὲς ἀκριβῶς, τὸ μῆνα Φεβρουάριο ἢ καὶ νωρίτερα, ἔπαιρναν καπνιά, μουντζούρωναν τὰ πρόσωπά τους, φοροῦσαν προβειές, παρίσταναν διάφορα ζῷα,ἔβαζαν στὸ κεφάλι τους κέρατα βοδιῶν, κρεμοῦσαν κουδούνια, κρατοῦσαν στὰ χέρια τους αἰσχρὰ κι ἀκατονόμαστα ὁμοιώματα, ἔβγαζανκραυγὲς ἄτακτες, ἔβριζαν τὸν κάθε διαβάτη,ἔλεγαν χυδαιολογίες, ἔκαναν χειρονομίες,μεθοῦσαν, κυλιοῦνταν στὸ δρόμο, ἔκαναν ὄργια… Ἔτσι γιώρταζαν οἱ εἰδωλολάτρες. Καὶτὰ ἔκαναν αὐτὰ – γιατί; Διότι ἔτσι ἔλεγε ἡ θρησκεία τους. Κι ἀφοῦ τό ᾿λεγε ἡ θρησκείατους, δὲν μποροῦμε νὰ τοὺς κατηγορήσουμε. Αὐτὰ ἤθελε ἡ θρησκεία τους, γιατὶ τέτοι-οι ἦταν οἱ θεοί τους, αἰσχροὶ θεοί· ὁ ἕνας θεὸς ἦταν προστάτης τῆς μοιχείας, ὁ ἄλλοςπροστάτης τῆς πορνείας, ὁ ἄλλος προστάτηςτῆς μέθης…· τέτοιους θεοὺς εἶχαν καὶ αὐτὰζητοῦσαν στὶς γιορτές τους.Ἀλλ᾽ αὐτὰ ποὺ ἔκαναν ἄλλοτε οἱ εἰδωλολάτρες, δυστυχῶς σήμερα τὰ κάνουν οἱ ὀρθόδοξοι οἱ Χριστιανοί. Τὰ ἴδια καὶ χειρότερα. Τὰβλέπουμε. Δὲν ὑπάρχει σύλλογος, σωματεῖοἢ καὶ σπίτι ποὺ νὰ μὴ διοργανώνῃ τὶς μέρεςαὐτὲς χορό, καὶ χορεύουν ἀπ᾽ τὸ βράδυ ὣςτὸ πρωί. Καὶ δὲ χορεύουν ἑλληνικοὺς παραδοσιακοὺς χορούς·οἱ σημερινοὶ χοροὶεἶνε ὅ,τι«αἰσχρόν-ἐστι-καὶ-λέγειν»(Ἐφ. 5,12). Ἔτσι δὲν χορεύουν οὔτε οἱ ἄγριοι οὔτε τὰ θηρία. Σμίγουνἄντρες καὶ γυναῖκες, ὁ ἄντρας βλέπει τὴ γυ-ναῖκα του στὴν ἀγκαλιὰ τοῦ ἄλλου, ἡ μάνα βλέπει τὸ κορίτσι της στὴν ἀγκαλιὰ τοῦ ἑνὸςκαὶ τοῦ ἄλλου, καὶ τὰ θεωροῦν αὐτὰ φυσικά.Καὶ μόνο αὐτό; Αὔριο, ποὺ ξημερώνει Δευτέρα, ἐνῷ ἡ Ἐκκλησία τὴν ὀνομάζει ΚαθαρὰΔευτέρα, ἐμεῖς τὴν κάναμε ἀκάθαρτη Δευτέρα –ἔτσι ἔπρεπε νὰ λέγεται· γιατὶ εἶνε ἡ ἡμέ-ρα ποὺ γίνονται τὰ περισσότερα ἔκτροπα, οἱ περισσότερες ἁμαρτίες. Μικροὶ - μεγάλοι βγαίνουν ἔξω, γυρίζουν ὅλη μέρα, καὶ τὸ βράδυ ἐ-πιστρέφουν μεθυσμένοι, ζαλισμένοι, δὲν ξέ-ρουν τί λένε καὶ τί κάνουν. Κι ὅλ᾽ αὐτὰ βέβαιαεἶνε ἀντίθετα ἀπὸ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ.―

Πολὺ αὐστηρὰ τὰ λές, παπᾶ μου, θὰ πῇ κάποιος ἀπ᾽ αὐτούς. Μὰ τί θέλεις λοιπόν, νὰ μὴ χορέψουμε; Δὲν εἴμαστε καλόγεροι, εἴμαστε κοσμικοὶ ἄνθρωποι, ζοῦμε στὴν κοινωνία…Τί θ᾿ ἀπαντήσουμε; Ἀσφαλῶς κοσμικοὶ εἶστε. Κανείς δὲν σᾶς εἶπε νὰ πᾶτε στὰ βουνὰκαὶ νὰ κρατᾶτεκομποσχοίνια καὶ νὰ προσεύχεστε ἀπ᾽ τὸ πρωὶ μέχρι τὸ βράδυ. Ἀλλὰ τί λέει ἡ Ἐκκλησία μας;

Ὅλα τὰ ἐπιτρέπει τὸ Εὐαγ-γέλιο, δὲν ἐπιτρέπει μόνο τὴν ἁμαρτία· ὅλα μπορεῖς νὰ τὰ κάνῃς, ἀπόφυγε μόνο τὴν ἁμαρτία. Μπορεῖς π.χ. νὰ παντρευτῇς, νὰ ζήσετε σὰν ἀντρόγυνο ἀγαπημένο καὶ νὰ σᾶς φρουροῦν οἱ ἄγγελοι καὶ ἀρχάγγελοι. Σοῦ ἐ-πιτρέπει τὸ γάμο, ἀλλὰ δὲν ἐπιτρέπει τὸ δια-ζύγιο, τὴ μοιχεία, τὴν πορνεία, τὰ ἀκάθαρτα πράγματα. Ποῦ βλέπεις λοιπὸν δυσκολία; ποῦ

βλέπεις πίεσι νὰ γίνῃς καλόγερος; Μπορεῖςἀκόμα σήμερα νὰ καθίσῃς μὲ τὴ γυναίκα καὶτὰ παιδιά σου νὰ φᾶτε καὶ νὰ πιῆτε τὸ ἱκανό·ἀλλὰ δὲν ἐπιτρέπει καταχρήσεις· ἐπιτρέπειτὸ φαγητὸ καὶ τὸ ποτό, ἀλλὰ δὲν ἐπιτρέπει τὴμέθη καὶ τὴν ἀκολασία. Μπορεῖς ἀκόμα τὴν ἡ-μέρα αὐτὴ νὰ τραγουδήσῃς, ἀλλ᾽ ὄχι τραγού-δια τοῦ διαβόλου ποὺ φέρνουν ταραχή· τὴν ὡραία φωνὴ δὲν σοῦ τὴν ἔδωσε ὁ Θεὸς γιὰ νὰ οὐρλιάζῃς σὰν δαιμονισμένος. Μπορεῖς νὰ τραγουδήσῃς σοβαρὰ καὶ ῥωμαλέα ἑλληνικὰτραγούδια, σεμνὰ καὶ βαθυστόχαστα χριστιανικὰ τραγούδια· μπορεῖς ἀκόμα νὰ ψάλῃς ἐκκλησιαστικοὺς ὕμνους, «τὰ τραγούδια τοῦΘεοῦ» ποὺ ἔλεγε ὁ Παπαδιαμάντης. Ἢ μπορεῖς ἀκόμα τὴν ἡμέρα αὐτὴ καὶ αὔριο νὰ πάρῃς τὴν οἰκογένειά σου καὶ νὰ πᾷς σὲ μιὰ ἐξοχή, ἀλλ᾽ ὄχι νὰ διαπράξῃς ἐκεῖ ὄργια· δὲν εἶνεαὐτὸ ψυχαγωγία –λέξι τόσο προσφιλὴς σήμερα·ἡ πραγματικὴ ψυχαγωγίαεἶνε μέσ᾿ στὰπλαίσια τῆς τιμιότητος καὶ τῆς χάριτος τοῦ Εὐαγγελίου. Οἱ χοροὶ μεταμφιεσμένων σὲσκοτεινὰ κέντρα διασκεδάσεως δὲν εἶνε ψυχαγωγία, εἶνεψυχοκτονία. Κι ὅταν περάσῃ ἡ Κυριακὴ αὐτὴ καὶ ἡ Καθαρὰ Δευτέρα, βλέπουμε τ᾽ ἀποτέλεσμα. Ποιά ψυχαγωγία! Γυρίζουν ὅλοι μὲ μυαλὸ ζαλισμένο, μὲ κορμὶ τσα-κισμένο, μὲ πορτοφόλι ἀδειανό.Μὲ πορτοφόλι ἀδειανό! Ὅταν πρόκειται νὰδώσουν κάτι γιὰ ἐλεημοσύνη, τὰ χέρια τουςτρέμουν λὲς κ᾽ εἶνε παράλυτα· ἂν πρόκειται νὰ δώσουν γιὰ τὸ διάβολο, δὲν τρέμουν. Καὶ τι ποσὰ ξοδεύουν! χιλιάδες κ᾽ ἑκατομμύρια. Πα-ραπονούμεθα πὼς εἴμαστε φτωχοί· φτωχοὺς μᾶς ἔκανε ἡ ἁμαρτία . Νά τί κερδίζουμε ἀπὸ τὰ ὄργια τῶν ἡμερῶν αὐτῶν, ἀπὸ «τὰ-ἔργα-τοῦ  σκότους» ὅπως τὰ ὀνομάζει σήμερα ὁ ἀπόστολος (῾Ρωμ. 13,12) . Ἡ ψυχή μας εἶνε κολασμένη κι ὁ Θεὸς

ὠργισμένος ἐναντίον μας. Αὐτὰ εἶνε τ᾿ ἀπο-τελέσματα τῶν ὀργίων τῶν ἡμερῶν αὐτῶν.

Πόσοι μείναμε, ἀδελφοί μου, τὰ χρόνια αὐτὰ κοντὰ στὴν Ἐκκλησία; Λίγοι. Καὶ θά ᾿ρθῃ μέρα ποὺ οἱ ἐκκλησίες θ᾿ ἀδειάσουν ἀκόμα περισσότερο. Δὲν εἶνε κρίμα, τὰ κέντρα διασκε-δάσεων καὶ θεαμάτων, τὰ σχολεῖα τοῦ διαβόλου,–μὲ ἀκριβὸ μάλιστα εἰσιτήριο–νά ᾿νε πήχτρα, κ᾽οἱ ἐκκλησίες νά ᾽νε ἀδειανές;

Ποῦ εἶνε οἱ ἄντρες, ποῦ εἶνε οἱ νέοι, ποῦ εἶνε οἱ ἐπιστήμονες; Ἀπὸ τόσες χιλιάδες Χριστιανοὺςπόσοι ἐκκλησιάζονται; Οὔτε δύο τοῖς ἑκατό.

Ἀλλὰ κι αὐτοὶ ποὺ ἐκκλησιαζόμαστε, δὲν ἔχουμε φόβο Θεοῦ· δὲν μπαίνουμε στὴν ἐκκλησία μὲ εὐλάβεια, δὲν ἔχουμε κατάνυξι καὶ δάκρυα.

Γιὰ ὅλα αὐτὰ εἶπα στὴν ἀρχὴ ὅτι σήμερα χρειάζονται δάκρυα· νὰ κλαῖμε γι᾿ αὐτοὺς ποὺ δὲν ἐκκλησιάζονται, νὰ κλαῖμε καὶ γι᾿ αὐτοὺς ποὺ ἐκκλησιάζονται μὰ δὲν ἔχουν φόβο Θεοῦ.

Ὅσοι πιστεύουμε στὸ Χριστό, μὴν ἀκολου-θήσουμε τὸ ῥεῦμα, μὴν κάνουμε ὅ,τι κάνει ὁκόσμος· ἂς βαδίσουμε μὲ τὸ θέλημα τοῦ Θε-οῦ. Κι ἂς διδάξουμε, ἀδελφοί, μὲ τὸ παράδειγμά μας· ἂς δείξουμε στοὺς γύρω μας, ὅτι κοντὰ στὸ Χριστὸ ὑπάρχει χαρά· ὅτι ἐκτὸς ἀπὸτὴ «χαρὰ» τοῦ διαβόλου, ὑπάρχει μιὰ ἄλληχαρά, ἡ χαρὰ τῶν ἀγγέλων· εἶνε ἡ χαρὰ τῆς μετανοίας, ἡ χαρὰ τῆς συγχωρήσεως, ἡ χαρὰ τῆς προσευχῆς, ἡ χαρὰ τῆς ἐλεημοσύνης, ἡχαρὰ τῆς θείας κοινωνίας, ἡ χαρὰ τοῦ Θεοῦ.Εὔχομαι, τὴν ἅγια αὐτὴ ἡμέρα νὰ αἰσθανθῆτε τὴ χαρὰ τοῦ Θεοῦ.

Νὰ προοδεύετε στὸν πνευματικὸ ἀγῶνα , ἕως ὅτου μᾶς ἀξιώσῃ ὁΚύριος διὰ πρεσβειῶν τῆς ὑπεραγίας Θεοτόκου καὶ πάντων τῶν ἁγίων τῆς αἰωνίου καὶ μακαρίας ζωῆς· ἀμήν.

(†) ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

Ἀπομαγνητοφωνημένη ὁμιλία, ἡ ὁποία ἔγινε στὸν ἱ. ναὸ Ἁγ. Γεωργίου Ν. Σφαγείων - Ἀθηνῶν 24-2-1963μὲ ἄλλο τίτλο.