ΚΥΡΙΑΚΗ Β΄ ΝΗΣΤΕΙΩΝ (Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ) – 27 ΜΑΡΤΙΟΥ 2016

Ιερά Μητόπολις Σερβίων και Κοζάνης

ΚΥΡΙΑΚΗ Β΄ ΝΗΣΤΕΙΩΝ

(Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ)

(Μαρκ. β΄ 1-12)

Ἡ περίοδος τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, ἀδελφοί μου, εἶναι μία ἐκκλησιαστικὴ περίοδος ἔντονου πνευματικοῦ ἀγώνα, κατὰ τὴν ὁποία πολὺ σοφὰ ἡ Ἐκκλησία μᾶς ἀνεβάζει ἕνα – ἕνα στὰ σκαλοπάτια τῆς κλίμακας τῆς πνευματικῆς τελειώσεώς μας καὶ τῆς προετοιμασίας μας γιὰ τὶς μεγάλες καὶ ἅγιες ἡμέρες τῶν Παθῶν καὶ τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου μας. Στὴ σημερινὴ Κυριακή, δευτέρα (Β΄) τῶν Νηστειῶν, ἡ Ἐκκλησία ἔχει ὁρίσει νὰ διαβάζεται ἡ Εὐαγγελικὴ περικοπὴ τῆς θεραπείας τοῦ Παραλυτικοῦ τῆς Καπερναούμ, θέλοντας μέσα ἀπ’ αὐτὴν νὰ μᾶς διδάξει πῶς ὁ Χριστὸς εἶναι ὁ μόνος ποὺ μπορεῖ νὰ μᾶς λυτρώσει ἀπὸ τὴν ἁμαρτία καὶ τὶς συνέπειές της.

Ἐκεῖνο ποὺ διαπιστώνουμε στὴν ἀρχὴ τοῦ Εὐαγγελικοῦ ἀναγνώσματος εἶναι πῶς ὁ παράλυτος ὁδηγεῖται ἐνώπιον τοῦ Ἰησοῦ ὄχι ἀπὸ δική του ἐπιθυμία ἀλλὰ ἐξαιτίας τῆς πίστης στὴν δύναμη τοῦ Ἰησοῦ τῶν τεσσάρων φίλων του. Ὁ ἴδιος ὁ παράλυτος, πιθανότατα ἐξαιτίας τῶν ἁμαρτιῶν του, πού βαραίνουν τὴν συνείδησή του, δὲν ἐπιθυμεῖ τὴν ἐπικοινωνία μὲ τὸν Κύριο. Ὁ Ἰησοῦς ὅμως «ἰδὼν τὴν πίστην αὐτῶν» (τῶν φίλων του, δηλαδὴ) προχωρᾶ καὶ κάνει τὸ θαῦμα. Ἡ ἀγάπη καὶ ἡ πίστη τῶν τεσσάρων φίλων ἔγινε ἀφορμὴ καὶ αἰτία νὰ θεραπευθεῖ καὶ ὁ παραλυτικός.

Κάνοντας μια ἀντιπαραβολὴ μὲ τὸ σήμερα θὰ διαπιστώσουμε ὅτι ἀκριβῶς αὐτὴ ἡ πίστη τῆς κοινότητας ἀπουσιάζει ἀπὸ τὴ ζωή μας. Σήμερα μιλώντας γιὰ πίστη ἐννοοῦμε τὴν προσωπικὴ καὶ ἀτομικὴ πίστη κάποιου συγκεκριμένου ἀνθρώπου καὶ ὄχι τὴν πίστη τῆς οἰκογένειάς του, τῆς κοινωνίας ἢ τῆς Ἐκκλησίας, ὅπου ὑπάγεται. Καὶ ἂν εἶναι ἀναμενόμενο σ’ ἕναν πεπτωκότα κόσμο νὰ ὑπάρχει ἡ ἁμαρτία καὶ ἡ ἄρνηση ἄλλο τόσο δραματικὸ εἶναι καὶ τὸ γεγονὸς ὅτι δὲν ὑπάρχουν κάποιοι φίλοι, κάποιοι συγγενεῖς, μία κοινότητα ποὺ μὲ τὴν πίστη καὶ τὴν ἀγάπη της θὰ ἑλκύσει τὸ ἔλεος τοῦ φιλεύσπλαχνου Θεοῦ, ὥστε νὰ γίνει τὸ θαῦμα.

Ἡ πίστη καὶ ὁ ἁγιασμὸς εἶναι ἐκκλησιολογικὰ γεγονότα καὶ ἀναφέρονται σὲ ὅλο τὸν κόσμο. Μέσα στὴν ἐκκλησιαστικὴ κοινότητα ἡ ἀτομικὴ ἀντίληψη δὲν ἔχει θέση, ἀντίθετα μπορεῖ νὰ λειτουργήσει σωτηριολογικὰ ἡ κοινότητα, ὅταν τὰ μέλη της φροντίζουν νὰ ἁγιάζονται ἀπὸ ἀγάπη γιὰ τὸν ἄλλο, ὅπως καὶ ὅταν γνωρίζουν ὅτι κάποιος ἄλλος προσεύχεται ἀπὸ ἀγάπη γι’ αὐτούς. Ἄλλωστε τὸ θαῦμα μπορεῖ νὰ μὴν ἔχει σχέση μόνο μὲ τὴν θεραπεία τῆς ἀρρώστιας ἀλλὰ καὶ μὲ τὴν ἀλλαγὴ στὸν τρόπο ζωῆς καὶ συμπεριφοράς μας πρὸς τοὺς ἄλλους.

Ὅταν λοιπὸν οἱ τέσσερις φίλοι ὁδηγοῦν τὸν παράλυτο μπροστὰ στὸν Ἰησοῦ, ἐκεῖνος ἐνεργεῖ μ’ ἕναν τρόπο ποὺ μᾶς ξενίζει. Ἐνῶ ἔχει μπροστά Του ἕναν ἄνθρωπο ποῦ πάσχει σωματικά, Ἐκεῖνος τοῦ συγχωρεῖ τὶς ἁμαρτίες! Γιὰ τὸν Θεὸ καὶ τὴν Ἐκκλησία ὁ ἄνθρωπος πρέπει νὰ ἀντιμετωπίζεται σφαιρικὰ ὡς ὁλότητα καὶ ἑνότητα, ἀφοῦ ὅλος ὁ ἄνθρωπος σώζεται καὶ πορεύεται πρὸς τὴν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Ἔτσι καὶ γιὰ τὸν Ἰησοῦ θὰ ἦταν ἀδιανόητο νὰ θεράπευε μόνο τὸ σῶμα καὶ νὰ ἀδιαφοροῦσε γιὰ τὴν ψυχὴ ἢ τὸ ἀνάποδο. Ὁ Κύριος ὡς Σωτῆρας σώζει ὁλόκληρη τὴν φύση καὶ προσλαμβάνει ὁλόκληρο τὸν ἄνθρωπο ὡς ἑνότητα μὲ σκοπὸ νὰ τὸν ἀποκαταστήσει στὸ ἀρχαῖο κάλλος τοῦ Παραδείσου. Ἔτσι καὶ στὸν παράλυτο χαρίζει τὴν σωματικὴ ὑγεία, ἀφοῦ πρῶτα γιατρεύει τὴν ψυχή του. Γνωρίζει ὁ Ἰησοῦς ὅτι ἡ ἁμαρτία φθείρει τὸ σῶμα καὶ τὴν ψυχή, γι’ αὐτό, ὅταν θεραπεύει, πρῶτα ἐπεμβαίνει στὸν χῶρο τῆς ἁμαρτίας καὶ μετὰ στὸ χῶρο τῆς σωματικῆς ἀσθένειας.

Ἀγαπητοί μου, ἡ ἁμαρτία ἔχει εἰσχωρήσει τόσο βαθιὰ στὴ ζωή μας, πού ἔχει καταφερεῖ νὰ ἀλλοιώσει τὴν λειτουργία της. Ὁ Χριστός, ὅμως, ἔρχεται ἀκριβῶς, γιὰ νὰ συντρίψει αὐτὴν τὴν δαιμονικὴ καὶ καταστροφικὴ λειτουργία, προσφέροντας πρῶτα τὴν ἴαση τῆς ψυχῆς καὶ μετὰ τὴν θεραπεία τοῦ σώματος. Καὶ τὰ ποικίλα εὐαγγελικὰ ἀναγνώσματα, ὅπως τὸ σημερινό, πού ἀναφέρονται στὰ θαύματα τοῦ Ἰησοῦ, δὲν ἔχουν ὡς σκοπὸ νὰ προβάλλουν τὴν τραγικότητα τῆς ἁμαρτίας ἀλλὰ τὸ μεγάλο λυτρωτικὸ μήνυμα τῆς σωτηριολογικῆς παρουσίας τοῦ Χριστοῦ στὸν κόσμο. Ἀμήν.

π. Α.Κ.Γ.

Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως

ΠΗΓΗ