ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΤΥΡΙΝΗΣ

(Μθ. 6, 14-21)

Εἰσερχόμαστε αὔριο στὴ Μ. Τεσσαρακοστή, στὸ στάδιο τῶν ἀρετῶν, τὴν πνευματικὴ προετοιμασία γιὰ τὴν ἐπάξια συμμετοχὴ στὸ πάθος καὶ τὴν ἀνάσταση τοῦ Κυρίου. Ἡ πνευματικὴ ἄσκηση εἶναι συγκεκριμένη. Πρέπει νὰ ἀγωνιστοῦμε στὴν ταπείνωση, τὴν ἀγάπη, τὴν τήρηση τοῦ θείου θελήματος, ἐγκρατευόμενοι, νηστεύοντες καὶ προσευχόμενοι.

Πρωτίστως πρέπει νὰ μάθουμε νὰ συγχωροῦμε. Ὁ Θεὸς περισσότερο ἀπὸ ὅλα ἀποστρέφεται τὴ μνησικακία καὶ τὴν ἴδια στιγμὴ πιὸ πολὺ ἀπὸ ὅλα ἐπιδοκιμάζει τὴν ἀρετὴ τῆς συγχωρητικότητας. Τὸ νὰ συγχωροῦμε ὅσους μᾶς φταῖνε εἶναι πρᾶγμα μέγα καὶ ἔχει ὡς ἀποτέλεσμα τὴν ἄφεση καὶ τῶν δικῶν μας σφαλμάτων. Γι᾽ αὐτὸ καὶ ὁ Κύριος λέει: «Ἐὰν γὰρ ἀφῆτε τοῖς ἀνθρώποις τὰ παραπτώματα αὐτῶν, ἀφήσει καὶ ὑμῖν ὁ πατὴρ ὑμῶν ὁ οὐράνιος· ἐὰν δὲ μὴ ἀφῆτε τοῖς ἀνθρώποις τὰ παραπτώματα αὐτῶν, οὐδὲ ὁ πατὴρ ὑμῶν ἀφήσει τὰ παραπτώματα ὑμῶν». Κανεὶς δὲν μᾶς ἀγαπᾶ περισσότερο ἀπὸ τὸν Θεό˙ μᾶς δημιούργησε, μᾶς εὐεργετεῖ ποικιλοτρόπως καὶ θέλει νὰ μᾶς προσφέρει τὴ μακαριότητα τοῦ Παραδείσου. Τὸ μόνο ποὺ ζητᾶ ἀπὸ ἐμᾶς εἶναι νὰ ἀγαπήσουμε καὶ νὰ συγχωρήσουμε τὸν συνάνθρωπό μας. Ὄχι ἐπειδὴ ἐμεῖς εἴμαστε καλύτεροι ἀπὸ τοὺς ἄλλους, ἀλλὰ ἐπειδὴ καὶ ἐμεῖς φταῖμε καὶ σφάλλομε. Ἄπειρα εἶναι τὰ σφάλματά μας˙ ἐμεῖς δὲν περηφανευόμαστε, δὲν κενοδοξοῦμε, δὲν μνησικακοῦμε, δὲν δείχνουμε ραθυμία κατὰ τὴν προσευχή, δὲν ἐκμεταλλευόμαστε κάποιους ἀνθρώπους; Πῶς θὰ συγχωρεθοῦμε γιὰ ὅλα τοῦτα; Μὲ τὸν εὔκολο καὶ σύντομο δρόμο ποὺ μᾶς ἔδωσε ὁ Θεός, δηλαδὴ τὴ συγχώρηση αὐτοῦ ποὺ μᾶς ἀδικεῖ.

Ὅταν, ὅμως, ἀρνούμαστε καὶ δὲν θέλουμε νὰ συγχωρήσουμε, μένουμε στὴν ἁμαρτία μας καὶ διώχνουμε μακριὰ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ. Πῶς θὰ προσευχηθοῦμε τότε, πῶς θὰ ζητήσουμε τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ, πῶς θὰ κοινωνήσουμε, πῶς θὰ ἀναπαύσουμε τὴν ψυχή μας; Ἂς παύσουμε λοιπὸν τὴ νόσο τῆς ἔχθρας καὶ τῆς μνησικακίας, ἂς συγχωρήσουμε τοὺς ἐχθρούς μας, ὥστε νὰ ἑλκύσουμε τὸ ἔλεος τοῦ Κυρίου.

Ἐκτὸς τῆς συγχωρητικότητας, μᾶς ζητάει ὁ Κύριος νὰ ἀποβάλουμε τὴν ὑποκρισία καὶ τὴν ἀνθρωπαρέσκεια: «Ὅταν νηστεύητε», μᾶς λέει, «μὴ γίνεσθε ὥσπερ οἱ ὑποκριταὶ σκυθρωποί· ἀφανίζουσι γὰρ τὰ πρόσωπα αὐτῶν ὅπως φανῶσι τοῖς ἀνθρώποις νηστεύοντες». Ἡ νηστεία σκοπὸ ἔχει νὰ μᾶς ταπεινώσει, νὰ κατευνάσει τὶς σαρκικὲς ὁρμές μας, νὰ ἀπαλύνει τὰ ψυχικὰ πάθη, νὰ μᾶς βοηθήσει νὰ ἀποκολληθοῦμε ἀπὸ τὰ ὑλικὰ καὶ γήινα, νὰ μᾶς ὁδηγήσει σὲ συντριβὴ καὶ κατάνυξη, σὲ προσευχὴ θερμὴ καὶ εἰλικρινῆ. Μὲ τὴ νηστεία ἐπιδιώκουμε νὰ ἀποβάλουμε ἀπὸ τὴν καρδία μας κάθε κακία καὶ κάθε ἐγωισμὸ καὶ κάθε ἀνθρωπαρέσκεια. Δὲν πρέπει λοιπὸν νὰ χρησιμοποιοῦμε τὴ νηστεία γιὰ νὰ προβάλουμε ὑποκριτικὰ τὴ δῆθεν εὐσέβειά μας, ὥστε ἐκεῖνος ποὺ θὰ δεῖ τὸ ταλαιπωρημένο πρόσωπο καὶ σῶμα μας νὰ μᾶς παινέψει ὡς καλοὺς Χριστιανούς, ὡς μεγάλους ἀσκητές, ὡς τηρητὲς τοῦ νόμου τοῦ Θεοῦ. Σὲ μιὰ τέτοια περίπτωση τὸ μόνο ὄφελος αὐτοῦ τοῦ εἴδους τῆς νηστείας ἀφορᾶ στὸν ἔπαινο τῶν ἀνθρώπων: «ἀμὴν λέγω ὑμῖν», μᾶς διαβεβαιώνει ὁ Κύριος «ὅτι ἀπέχουσι τὸν μισθὸν αὐτῶν». Οἱ ὑποκριτὲς αὐτοὶ δὲν λαμβάνουν θεία χάρη, ἀλλὰ χορταίνουν μὲ τὴν κενοδοξία τους. Γνήσιος ἐργάτης τῆς ἀρετῆς εἶναι αὐτὸς ποὺ τηρεῖ τὸν νόμο τοῦ Θεοῦ μόνο γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καὶ ὄχι γιὰ νὰ δοξαστεῖ ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους.

Ἡ ἀληθινὴ συνεπῶς νηστεία, ἡ ἀνυπόκριτη, εἶναι ἀγῶνας κατὰ τῶν παθῶν, γι᾽ αὐτὸ δὲν πρέπει νὰ περιορίζεται μόνο στὴν ἀποφυγὴ κάποιων τροφών: «Ἀληθὴς νηστεία», μᾶς λέει ἡ Ἐκκλησία, εἶναι «ἡ τῶν κακῶν ἀλλοτρίωσις, ἐγκράτεια γλώσσης, θυμοῦ ἀποχή, καταλαλιᾶς, ψεύδους καὶ ἐπιορκίας. Ἡ τούτων ἔνδεια νηστεία ἀληθὴς καὶ εὐάρεστος τῷ Θεῷ ἐστί».

Μὲ ἀγὰπη, λοιπόν, καὶ συγχωρητικότητα, μὲ πνευματικὸ ἀγῶνα καὶ μὲ γνήσια μετάνοια, ἂς εἰσέλθουμε στὴ Μ. Τεσσαρακοστή.

ΠΗΓΗ