Η ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ, ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΚΑΙ ΘΥΣΙΑ

Πρωτ. Γεώργίου Δ. Μεταλληνοῦ

Τὴν Α’ Κυριακὴ τῶν Νηστειῶν ἡ Ἐκκλησία μας πανηγυρίζει τὸν θρίαμβό της. Ἡ Ὀρθοδοξία γιορτάζει τῇ Νίκῃ της. Ζῶντες καὶ Τεθνεῶτες, θριαμβεύουσα καὶ Στρατευομένη Ἐκκλησία, ὅλο τὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, πνευματικὰ ἑορτάζει. Ἡ Νίκη αὐτὴ περιγράφεται στό «Συνοδικὸ τῆς Ὀρθοδοξίας», ποὺ διαβάζεται κατὰ τὴν Λιτανεία τῶν Ἁγίων Εἰκόνων. Ἐκεῖ φαίνεται, ποία εἶναι ἡ Ὀρθοδοξία. Δέν πρόκειται γιά μιά Ἰδεολογία, γιά κάποιο «Κοινωνικὸ Σύστημα» ἢ Φιλοσοφίᾳ, γιά κάποια ἐγκόσμια Πολιτική, ποὺ ἐπεκράτησε καὶ θριαμβολογεῖ γιά τή συντριβή τῶν ἀντιπάλων της. Ὄχι! Ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι ὁ νέος τρόπος ζωῆς καὶ ὑπάρξεως, ἡ Χριστοζωή, ποὺ εἰσήχθη στήν ἱστορία μὲ τήν Σάρκωση τοῦ Αἰωνίου Λόγου τοῦ Θεοῦ.

Ἂν λοιπὸν μακαρίζονται σήμερα οἱ Ἅγιοι καὶ Πιστοὶ ὅλων τῶν αἰώνων, εἶναι γιατὶ μᾶς διέσωσαν τὴν ἐν Χριστῷ ὑπαρκτικὴ Ἀλήθεια. Τόν τρόπο ζωῆς, δηλαδή, ποὺ μόνος ὁδηγεῖ στή θέωση, στή σωτηρία. Καὶ ἂν ἀναθεματίζονται σήμερα ὅλοι οἱ αἱρετικοὶ καὶ νοθευτὲς τῆς θείας Ἀποκαλύψεως, δέν εἶναι τοῦτο ἐκδήλωση μισαλλοδοξίας, ἀλλὰ προστασία τῆς ἀνθρωπότητας ἀπὸ κάθε τι, ποὺ ἀλλοιώνει τὴν γνησιότητα τῆς χριστιανικῆς ὑπάρξεως καὶ ἐμποδίζει τή θέωση, τή σωτηρίᾳ.

Οἱ Ἅγιοι τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης ἔμειναν πιστοὶ στήν Ἀλήθεια, ποὺ τοὺς ἀπεκάλυψε ὁ Θεὸς μὲ τὴν φανέρωσή Του σ’ αὐτούς. Ἠγετικὴ μορφὴ στή θυσία γιά τὴν Ἀλήθεια ὑπῆρξε ὁ Μωυσῆς. Μὲ κέντρο τὸν ἔνσαρκο Θεῖο Λόγο, τὸν Ἰησοῦ Χριστό, συναντῶνται στήν ἴδια μαρτυρικὴ πορεία μὲ τοὺς Ἁγίους τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης καὶ οἱ Ἅγιοι τῆς Καινῆς Διαθήκης. Μάρτυρες, ἄνδρες καὶ γυναῖκες, Ὅσιοι καὶ Ὄσιες, Πατέρες καὶ Μητέρες ἐν Χριστῷ, Ἀσκητὲς καὶ Ἀσκήτριες, ἔδωσαν καὶ δίνουν ἀκατάπαυστα, τὴν καλὴ μαρτυρία τῆς Πίστεως, γιά νά σωθεῖ ἡ Ἀλήθεια στόν κόσμο. Γιά νά ὑπάρχει πάντα ἡ μόνη σωστικὴ κοινωνία στόν κόσμο, ἡ κοινωνία τῶν Ἁγίων, τὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ.

Κατὰ τὸν Ἀπόστολο Παῦλο στήν Ὀρθοδοξία δέν μπορεῖ νά ἰσχύσει ἡ περίπτωση τοῦ ἀνθρώπου πού ἀγωνίζεται νά σώσει μόνο τὴν «ψυχούλα» του, ἀδιαφορῶντας γιά τοὺς γύρῳ του, διότι δέν σῴζεται κανεὶς μόνος του, ἀλλὰ μέσα στό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, στήν κοινωνία τῶν ἀδελφῶν του.

Τὸ ἀποδεικνύει ἡ αὐτομαρτυρία τοῦ Ἀπ. Παύλου: «Ηὐχόμην γὰρ ἀνάθεμα εἶναι αὐτὸς ἑγὼ ἀπὸ τοῦ Χριστοῦ ὑπὲρ τῶν ἀδελφῶν μου...» (Ρωμ. θ’ 3). Ἤ: «Τοῖς πᾶσι γέγονα τὰ πάντα, ἵνα πάντως τινὰς σώσω» (Ἀ’ Κορ. θ’ 22). Τὰ ἴδια θὰ διακηρύξει καὶ ὁ Νέος Παῦλος τῆς Ῥωμηοσύνης, ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός: «Σιμᾶ εἰς τὰ ἄλλα ηὕρηκα καὶ τοῦτον τὸν λόγον, ὀποῦ λέγει ὁ Χριστὸς μας, πὼς δέν πρέπει κανένας Χριστιανός, ἄνδρας ἢ γυναῖκα, νά φροντίζῃ διὰ τοῦ λόγου του μόνον, πὼς νά σωθῇ, ἀλλὰ νά φροντίζῃ καὶ διὰ τοὺς ἀδελφοὺς τοῦ (πρβλ. Ἀ’ Κορ. ἰ’ 24). Καὶ ὁποῖος φροντίζει μόνον διὰ τοῦ λόγου του καὶ δέν φροντίζει καὶ διὰ τοὺς ἀδελφοὺς του, ἐκεῖνος θὰ κολασθῇ. Ἀκούοντας καὶ ἑγώ, ἀδελφοί μου, ἐτοῦτον τὸν γλυκύτατον λόγον, ὅπου λέγει ὁ Χριστὸς μας, νά φροντίζωμεν καὶ διὰ τοὺς ἀδελφοὺς μας, μὲ ἔτρωγεν ἐκεῖνος ὁ λόγος μέσα εἰς τὴν καρδίαν μου, ὡσὰν τὸ σκουλήκι, ὅπου τρώγει τὸ ξύλον...».

 Ἡ Ἱεραποστολή τῆς Ἐκκλησίας

Εἶναι καρπὸς αὐτοῦ τοῦ πνεύματος τῆς θυσίας γιά τὴν Ἀλήθεια καὶ γιά τοὺς ἀδελφούς. Τὸ ἀποδεικνύει περίτρανα τὸ ἔργο τοῦ Παύλου καὶ ὅλων τῶν Ἀποστόλων, ἀλλὰ καὶ τὸ ἔργο τοῦ Νεοαποστόλου μας Πατροκοσμᾶ. Γι’ αὐτὸ βρίσκεται ἡ Ἱεραποστολὴ στό κέντρο τῆς Ὀρθοδοξίας, καὶ εἶναι ἡ πεμπτουσία τῆς μαρτυρίας της. Ἔργο τῆς Ὀρθοδοξίας σὲ κάθε ἐποχὴ εἶναι νά κρατήσει ἀνόθευτη καὶ ἀναλλοίωτη τὴν «Ζωὴ τοῦ Χριστοῦ» (τὸν τρόπο ὑπάρξεως, ποὺ ἔφερε ὁ Χριστὸς στόν κόσμο) καὶ νά τὸν μεταδώσει σὲ κάθε σημεῖο τῆς γῆς. Γιά νά σωθεῖ ὁ κόσμος! Ἡ Κυριακὴ Ὀρθοδοξίας εἶναι γι’ αὐτό, ὄχι ἁπλῶς ἕνας πανηγυρισμός, ἀλλὰ μιά ὑπομνήσῃ σὲ κάθε ὀρθόδοξο, σὲ ὅλους μας, ὅτι ὁ κόσμος μας, ἡ κοινωνία μας, περιμενοῦν ἀκόμη τὸν Χριστό. Ἢ γιατὶ δεν Τὸν γνωρίσαν ἀκόμη, ἢ γιατὶ Τὸν γνωρίσαν μέν, ἀλλὰ ὅπως Τὸν παραμόρφωσε καὶ ἀλλοίωσε ἡ αἵρεση καὶ ἡ κάθε λογῆς πλάνη.