ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΧΡΙΣΤΟΥ ΓΕΝΝHΣΙΝ 27-12-2015 (σύνθεση πατερικῶν κειμένων)

Ὁ Χριστός γεν­νή­θη­κε ἀ­πὸ τὴν Παναγία κα­τὰ τρό­πο πα­ρά­δο­ξο, πέρα καὶ πάνω ἀπό τοὺς νό­μους τῆς φύ­σε­ως. Γεν­νή­θη­κε ἀ­πὸ Παρ­θέ­νο, ἡ ὁ­ποί­α νί­κη­σε τὴ φύ­ση, ἀ­φοῦ συ­νέ­λα­βε χω­ρὶς ἄν­δρα. Ταίρι­α­ζε στὸν κα­τὰ φύ­ση ἅ­γι­ο, νὰ γεν­νη­θεῖ κα­τὰ τρό­πο ἅ­γι­ο καὶ ὑπερφυσικό. Ὁ ἐ­ναν­θρω­πή­σας εἶ­ναι ὁ ἴ­διος ποὺ ἔ­πλα­σε κά­πο­τε τὸν Ἀ­δὰμ καὶ μορ­φο­ποί­η­σε τὴν Εὔ­α χω­ρὶς με­σο­λά­βη­ση γυ­ναί­κας. Ὅ­πως λοι­πὸν ὁ Ἀ­δὰμ ἀ­πέ­κτη­σε γυ­ναί­κα χω­ρὶς γυ­ναί­κα, ἔ­τσι καὶ ἡ Παναγία γέν­νη­σε ἄν­δρα χω­ρὶς ἄν­δρα. Ὅ­πως ἀ­φαί­ρε­σε ὁ Θε­ὸς τὴν πλευ­ρὰ ἀ­πὸ τὸν Ἀ­δὰμ καὶ δὲν ἔ­πα­θε τί­πο­τε ἡ σω­μα­τι­κή του ἀρ­τι­ό­τη­τα, ἔ­τσι ἔ­κα­νε τὸ σῶ­μα τῆς Παρναγίας ἔμ­ψυ­χο να­ό, χω­ρὶς καμία βιολογική μεταβολή. Ἀ­κέ­ραι­ος πα­ρέ­μει­νε ὁ Ἀ­δὰμ καὶ με­τὰ τὴν ἀ­φαί­ρε­ση τῆς πλευ­ρᾶς του, ἀ­δι­ά­φθο­ρη καὶ ἡ Παρ­θέ­νος με­τὰ τὴ γέν­νη­ση τοῦ Χρι­στοῦ.

Ἔ­γι­νε λοι­πὸν ὁ Θε­ὸς ἄν­θρω­πος, ὅ­μως, δὲν γεν­νή­θη­κε μὲ φυσιολογικό τρό­πο  ἀλλά ὑ­περ­φυ­ῆ. Για­τί, ἂν γεν­νι­ό­ταν μέ­σα ἀ­πὸ ἕ­να συ­νη­θι­σμέ­νο γά­μο, πολ­λοὶ θὰ θε­ω­ροῦ­σαν ψεύ­τι­κη τὴ γέν­νη­ση τοῦ Θε­οῦ. Γι᾽ αὐ­τὸ τώ­ρα γεν­νᾶται ἀ­πὸ Παρ­θέ­νο, καὶ ἐ­νῷ γεν­νᾶται, δι­α­φυ­λάσ­σει ἄ­θι­κτη καὶ ἀ­κέ­ραι­η τὴν παρ­θε­νί­α της. Ἀ­κρι­βῶς τοῦ­τος εἶ­ναι ὁ πα­ρά­ξε­νος τρό­πος τῆς κυ­ο­φο­ρί­ας καὶ τῆς γέν­νη­σης τοῦ Θε­οῦ.

Ὁ Θε­ὸς εἶ­ναι ὅ­λος στὸν οὐ­ρα­νὸ καὶ ταυ­τό­χρο­να εἶ­ναι ὅ­λος καὶ στὴ γῆ. Ἦ­ταν Θε­ὸς καὶ ἔ­γι­νε ἄν­θρω­πος, χω­ρὶς νὰ παύ­σει νὰ εἶ­ναι Θε­ός. Ἐ­νῷ ἦ­ταν Λό­γος ποὺ δὲν ἐ­πι­δέ­χε­ται με­τα­βο­λή, ἔ­γι­νε καὶ ἄν­θρω­πος. Ἐ­νῷ ἦ­ταν πλού­σι­ος, πτώ­χευ­σε γιὰ χά­ρη μας. Δὲν εἶ­χε οὔ­τε κρε­βά­τι οὔ­τε στρῶ­μα καὶ γι᾽ αὐ­τὸ το­πο­θε­τή­θη­κε σὲ φάτ­νη ἀ­λό­γων. Τυ­λί­γε­ται μὲ σπάρ­γα­να καὶ δι­α­σπᾶ τὰ δε­σμὰ τῆς ἁ­μαρ­τί­ας. Κον­τά του εἶ­ναι ἡ Μα­ρί­α ποὺ εἶ­ναι Παρ­θέ­νος καὶ ταυτόχρονα μη­τέ­ρα. Κον­τά του εἶ­ναι καὶ ὁ Ἰ­ω­σήφ, ποὺ ὀ­νο­μα­ζό­ταν, χω­ρὶς ὅ­μως νὰ εἶ­ναι, πα­τέ­ρας. Ἐ­κεῖ­νος, χω­ρὶς νὰ εἶ­ναι, λε­γό­ταν ἄν­δρας τῆς Μα­ρί­ας, καὶ ἐ­κεί­νη, χω­ρὶς νὰ εἶ­ναι, λε­γό­ταν γυ­ναί­κα τοῦ Ἰ­ω­σήφ. Τοῦτες ἦταν βέβαια κε­νὲς ὀ­νο­μα­σί­ες, χω­ρὶς πε­ρι­ε­χό­με­νο συ­ζυ­γι­κοῦ δε­σμοῦ. Ὁ δί­και­ος Ἰ­ω­σὴφ ἁ­πλῶς μνη­στεύ­τη­κε τὴ Μα­ρί­α καὶ τὸ ἅ­γι­ο Πνεῦ­μα τὴ σκέ­πα­σε μὲ τὴ χά­ρη του. Γι᾽ αὐ­τὸ καὶ ὁ Ἰ­ω­σὴφ βρι­σκό­ταν σὲ ἀ­πο­ρί­α καὶ δὲν γνώ­ρι­ζε πῶς νὰ χα­ρα­κτη­ρί­σει τὸ βρέ­φος, ἀ­φοῦ  ἀ­γνο­οῦ­σε καὶ τὸ πῶς συ­νε­λή­φθη καὶ τὸν τρό­πο ποὺ γεν­νή­θη­κε. Πα­ρό­λα αὐ­τὰ δὲν τολ­μοῦ­σε νὰ πεῖ πὼς ἦ­ταν καρ­πὸς μοι­χεί­ας καὶ δὲν μπο­ροῦ­σε νὰ προ­φέ­ρει λό­γι­α προσβλητικὰ εἰς βά­ρος τῆς Παναγίας. Ἐ­νῷ λοι­πὸν βρι­σκό­ταν σὲ ἀ­πο­ρί­α, ἦρ­θε δι᾽ ἀγ­γέ­λου μή­νυ­μα ἀ­πὸ τὸν οὐ­ρα­νό: «Ἰ­ω­σὴφ υἱ­ὸς Δαυ­ΐδ, μὴ φο­βη­θῇς πα­ρα­λα­βεῖν Μα­ρι­ὰμ τὴν γυ­ναῖκά σου˙ τὸ γὰρ ἐν αὐ­τῇ γεν­νη­θὲν ἐκ Πνεύ­μα­τός ἐ­στιν Ἁ­γί­ου».

Ἀλ­λὰ για­τί γεν­νᾶ­ται ὁ Χρι­στὸς ἀ­πὸ τὴν νεαρή Μαριὰμ καὶ αὐ­τὴ δι­α­τη­ρεῖ ἀ­κέ­ραι­η τὴν παρ­θε­νί­α της; Ἐ­πει­δὴ στὴν ἀρ­χὴ τῆς δη­μι­ουρ­γί­ας ὁ διά­βο­λος ἐ­ξα­πά­τη­σε τὴν Εὔα, γι᾽ αὐ­τὸ καὶ τώρα ὁ ἄγ­γε­λος πῆ­γε τὴν χαρ­μό­συ­νη εἴ­δη­ση στὴ Μα­ρι­ὰμ. Ἀλ­λὰ ἡ Εὔα, ὅ­ταν ἐ­ξα­πα­τή­θη­κε, προ­κά­λε­σε μὲ τὰ λό­γι­α της τὴν πτώ­ση τοῦ ἀν­θρώ­πι­νου γέ­νους, ἐ­νῷ ἡ Μα­ριάμ, ἀ­φοῦ δέ­χθη­κε τὴ χαρ­μό­συ­νη εἴ­δη­ση, γέν­νη­σε μὲ ἀν­θρώ­πι­νη μορ­φὴ τὸν Θε­ὸ Λό­γο, ὁ ὁ­ποῖ­ος ἔ­γι­νε γιὰ ὅ­λη τὴν ἀν­θρω­πό­τη­τα φο­ρέ­ας τῆς αἰ­ώ­νι­ας ζω­ῆς. Τὰ λό­γι­α τῆς Εὔ­ας ὑ­πέ­δει­ξαν τὸ ξύ­λο, ἐ­ξαι­τί­ας τοῦ ὁ­ποί­ου, ὅ­μως, ἐκ­δι­ώ­χθη­κε τό­σο αὐ­τή, ὅ­σο καὶ ὁ Ἀ­δὰμ ἀ­πὸ τὸν Πα­ρά­δει­σο, ὁ Λό­γος, ὅ­μως, ποὺ γεν­νή­θη­κε ἀ­πὸ τὴν Παρ­θέ­νο, ἔ­δει­ξε τὸν Σταυ­ρὸ δι­ὰ τοῦ ὁ­ποί­ου ἀ­νοί­χθη­καν ἐκ νέ­ου οἱ πύ­λες τοῦ Πα­ρα­δεί­σου.

Ἑπομένως, ἡ γέν­νη­ση τοῦ Θε­οῦ λύ­ει τὰ μα­κρο­χρό­νι­α δε­σμὰ τῆς ἁ­μαρ­τί­ας, ἐκ­δι­ώ­κει τοὺς δαί­μο­νες, κα­ταρ­γεῖ τὸν θά­να­το, ἀ­νοί­γει τὶς πύ­λες τοῦ Πα­ρα­δεί­σου, ἐ­ξα­φα­νί­ζει τὴν κα­τά­ρα, ἀ­πο­μα­κρύ­νει τὴν πλά­νη, ἐ­πα­να­φέ­ρει τὴν ἀ­λή­θει­α καὶ τὴ λα­τρεί­α τοῦ ἑ­νὸς καὶ μό­νου ἀ­λη­θι­νοῦ Θε­οῦ. Ἡ Βα­σι­λεί­α τῶν οὐ­ρα­νῶν με­τα­φυ­τεύ­θη­κε πλέ­ον στὴ γῆ, οἱ ἄγ­γε­λοι ἐ­πι­κοι­νω­νοῦν μὲ τοὺς ἀν­θρώ­πους καὶ οἱ ἄν­θρω­ποι χω­ρὶς φό­βο συ­νο­μι­λοῦν μὲ τοὺς ἀγ­γέ­λους. Ἂς δο­ξά­σου­με λοι­πὸν πρε­πόν­τως τὸν Χρι­στό, ποὺ μᾶς ἄ­νοι­ξε τὸν πρὶν ἄ­βα­το δρό­μο γιὰ τὸν οὐ­ρα­νό. Τοῦ­το εἶ­ναι ἀ­φορ­μὴ πα­νη­γύ­ρε­ως. Τοῦ­το ἀ­πο­τε­λεῖ τὸν κό­σμο τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας, τοῦ­το φαι­δρύ­νει τὴ ζω­ή μας, τοῦ­το με­τα­βάλ­λει τὸ λυ­πη­ρὸ τῆς ἐ­πίμο­χθης ζω­ῆς μας εἰς εὐφροσύνη ἀνέκφραστη. Τοῦ­το εἶ­ναι χα­ρᾶς πνευ­μα­τι­κῆς γε­ώρ­γι­ο. Τέ­τοιες ὀ­φεί­λουν νὰ εἶ­ναι οἱ δι­κές μας, οἱ χρι­στια­νι­κὲς πα­νη­γύ­ρεις, θεῖ­ες καὶ πα­ρά­δο­ξες, γιατί μόνο τότε γί­νον­ται ὄν­τως πη­γὲς καὶ θη­σαυ­ροὶ σω­τη­ρί­ας. Ἀμήν.-

ΠΗΓΗ